Οι Απροσάρμοστοι ήταν το συγκρότημα που πλαισίωσε τον Παύλο Σιδηρόπουλο για 10 χρόνια, από το 1980 μέχρι το 1990, όταν και έφυγε από τη ζωή. Η επίσημη σύσταση αποτελούνταν από τον Βασίλη Πετρίδη (κιθάρα), τον Οδυσσέα Γαλανάκη (κιθάρα), τον Αλέκο Αράπη (μπάσο) και τον Κυριάκο Δαρίβα (ντραμς). Δύο από αυτούς, ο Γαλανακης και ο Αράπης, έχουν μετονομαστεί πια ως "Απροσάρμοστοι 2.1" και συνεχίζουν την πορεία τους με νέο και παλιό υλικό. Εν όψει της επετείου θανάτου του Σιδηρόπουλου, στις 6 Δεκεμβρίου, τους συνάντησα στο μέρος όπου κάνουν πρόβες στο κέντρο της Αθήνας. Μιλήσαμε για τη σχέση τους με τον «πρίγκιπα» του ελληνικού ροκ, το τι ακολούθησε μετά, αλλά και για την τραγική σύμπτωση που θέλει τις 6 Δεμεβρίου να είναι και η επέτειος θανάτου του Αλέξη Γρηγορόπουλου, που πυροβολήθηκε εν ψυχρώ από τον αστυνομικό Επαμεινώνδα Κορκονέα στις 6 Δεκεμβρίου 2008 και πολλά ακόμα.
Πώς γνωριστήκατε εσείς οι δύο;
Α: Το 1980 είδα μια αγγελία στο περιοδικό «Μουσικό Εξπρές» που ζητούσαν ντράμερ. Τότε έπαιζα τύμπανα.
Ο: Μέσω του Παύλου, στα Πετράλωνα, στο σπίτι του Βασίλη Πετρίδη. Εκεί κάναμε πρόβες. Ήταν ο Δημήτρης Δρίβας τότε στο μπάσο.
Υπήρχε ήδη το σχήμα δηλαδή;
Ο: Είχαμε ξεκινήσει ήδη οι υπόλοιποι αλλά ο Κυριάκος Δαρίβας πήγε φαντάρος και χρειαστήκαμε ντράμερ εκείνη την περίοδο. Γράψαμε ένα ντέμο στο στούντιο του Κυριαζή αλλά δεν άρεσαν στον Παύλο ούτε ο Δημήτρης στο μπάσο ούτε ο Αλέκος στα ντραμς. Κάποια στιγμή, γύρισε ο Αλέκος και εμφανίστηκε με μπάσο. Τότε του άρεσε πολύ του Παύλου!
Από πού σας είχε ακούσει ο Παύλος;
Ο: Έψαχνε για πιτσιρικάδες. Σκεφτόταν ότι οι νέοι μουσικοί δε θα είχαν ταυτότητα να προβάλλουν όπως είχε συμβεί με τους συνομήλικούς του στις προηγούμενες συνεργασίες του. Κάποιος τον έφερε σε πρόβα μας και έτσι μας έμαθε.
Εκείνη τη στιγμή σας άρεσαν οι προηγούμενες δουλειές του;
O: Όχι ιδιαίτερα. Μας προέκυψε η συνεργασία. Φυσικά και ξέραμε όμως ποιος ήταν!
Τι ακούγατε τότε;
Α: Ήμασταν σε όλο το φάσμα. Ο καθένας είχε τα δικά του. Ο Βασίλης άκουγε Grateful Dead, Little Feet, Rolling Stones, ο Οδυσσέας ήταν σε πιο κιθαριστικά πράγματα, Jimi Hendrix, Allman Brothers και εγώ ήμουν περισσότερο της φάσης των Deep Purple και των Led Zeppelin. Βέβαια, μου άρεσε πολύ και η μαύρη μουσική. Η κοινή συνισταμένη πάντως όλων μας, συμπεριλαμβανομένου και του Παύλου βέβαια, ήταν οι Rolling Stones, ο Lou Reed και ο David Bowie. Δε μας έλεγε να παίξουμε σαν αυτούς αλλά μας έβαζε να τους ακούσουμε για να έχουμε έναν μπούσουλα.
Ο: Κάναμε πρόβες για 2 χρόνια για να παίξουμε το πρώτο live σκέψου!
Πάντως τα άλμπουμ σας από τότε έχουν διάφορα στοιχεία.
Ο: Δεν ήμασταν τόσο στα στενά όρια του rock, με παραμορφώσεις και τέτοια. Και εγώ και ο Βασίλης ήμασταν περισσότερο καθαροί κιθαρίστες!
Πολλοί λένε ότι δεν ερχόταν τόσος κόσμος στις συναυλίες του Παύλου τότε.
Ο: Μετά το ’88 αυξήθηκε πολύ ο κόσμος όμως. Παίζαμε στο An μέχρι λιποθυμίας!
Α: Δεν υπήρχε κάποιος τρελός αριθμός ακροατών, καμιά 300αριά περίπου. Η αλήθεια είναι ότι υπήρχαν και περίοδοι που δεν έρχονταν. Είχαν γίνει κάποια λάθη, ας πούμε. Σχετικά με αυτό που είπε ο Οδυσσέας και σύμφωνα με τα λεγόμενα του Κουτσούμπα, με την παλιά διαρρύθμιση του An, έχουμε κάνει το απόλυτο ρεκόρ (800 εισιτήρια). Κάναμε 20 λεπτά για να φτάσουμε από την πόρτα στα καμαρίνια.
Έχετε πει ότι κατακρίθηκε αρκετά.
A: Υπήρχαν πολλές φορές που το συνάφι ασχολούταν περισσότερο με τη χρήση ναρκωτικών που έκανε παρά με τη μουσική του! Η νεολαία αναζητούσε τη μυθολογία που λόγω χούντας είχε εξαφανιστεί. Όλα ήρθαν καθυστερημένα στην Ελλάδα, οι χίπηδες, τα ναρκωτικά, το Woodstock κτλ.
Έχει γραφτεί ότι σε άλλες συναυλίες ήταν μοναδικός ως frontman και σε άλλες δυσλειτουργικός.
O: Όντως είχε καταστρέψει κάποιες συναυλίες αλλά αυτό συνέβαινε λόγω της σχέσης του με το αλκοόλ. Είχε τύχει να μανουριάσει με τον κόσμο και να μη θυμάται τα λόγια.
Α: Η επιθετικότητα ήταν πάντα λόγω της επήρειας του αλκοόλ.
Ξεχωρίζετε κάποιο άλμπουμ;
Ο: Για μένα είναι ένα πράγμα ολόκληρο σαν τη λίστα με τα τραγούδια μιας συναυλίας. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο.
Έχω γνωρίσει κάποια άτομα του περιγύρου σας και μου έχουν πει ότι ο Παύλος δεν είχε τόση άμεση σχέση με τα Εξάρχεια, ότι αυτός ο μύθος που δημιουργήθηκε με τα χρόνια δεν ισχύει.
Α: O Παύλος πήγαινε στα Εξάρχεια αλλά δεν ήταν συστηματικός θαμώνας της περιοχής. Πήγαινε σε κάποια μαγαζιά και φυσικά πήγαινε όταν ήταν να παίξουμε. Πάντως πάντα κατέληγε στη Χάριτος, στο Λούκι.
Ο: Το Λούκι είναι το μαγαζί που λένε οι Κατσιμιχαίοι στο "Μια βραδιά στο Λούκι". Έτσι ακριβώς όπως τα λέει ο Αλέκος είναι!
Εσείς ήσασταν συστηματικοί θαμώνες των Εξαρχείων;
Ο: Όχι ιδιαίτερα. Πέραν του ότι έμεινα εκεί για δύο χρόνια, εμένα πάντα μου φαινόταν ότι τα Εξάρχεια λειτουργούν σαν τόπος συνάντησης φίλων και ανταλλαγής ιδεών.
Γνωρίζατε τη Γώγου και τον Άσιμο;
Ο: Τη Γώγου ήξερα εγώ.
Α: Εγώ έλεγα και μια καλησπέρα με τον Άσιμο. Πήγαινα συχνά και τον άκουγα στα Προπύλαια.
Καλλιτεχνικά τι θυμάστε από εκείνη την εποχή;
Α: Υπήρχαν πολλά liveάδικα. Ήταν λίγο μετά τη Μεταπολίτευση, οι άνθρωποι χαλάρωναν και εκφράζονταν με όποιον τρόπο ήθελαν. Επικράτησε μια έκρηξη, ειδικά από το ’81 και μετά που υποτίθεται ότι το ΠΑΣΟΚ αγκάλιασε τον πολιτισμό και τέτοια. Ήταν όλες οι σεζόν γεμάτες από συναυλίες και φεστιβάλ. Και σίγουρα υπήρχε μεγαλύτερη ποικιλία. Έντεχνα, λαϊκά, ρεμπέτικα… Υπήρχε κοινό που συντηρούσε τα πάντα.
Ο: Υπήρχαν όλες οι τάσεις του rock. New wave, punk, heavy metal, jazz... Υπήρχαν πολλοί καλοί μουσικοί και συγκροτήματα. Πηγαίναμε στο Jazz club στα Αναφιώτικα και ακούγαμε όλες τις μορφές, τον Αλεξίου, τον Ζώη, τον Lambizi, τον Φιλιππίδη, τον Τρανταλίδη…
Παίξατε στη Βαρκελώνη κάποια στιγμή;
Α: Μέσω του Υπουργείου Νέας Γενιάς. Είχε ξεκινήσει ο θεσμός με τις πολιτιστικές πρωτεύουσες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το 1986 ήταν η χρονιά της Βαρκελώνης.
Ο : Ήταν η λεγόμενη Biennale. Επιστρατεύτηκε όλη η πόλη και γίνονταν διάφορες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, όχι μόνο μουσικές, καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας.
Υπάρχει μια φωτογραφία από εκεί του Σιδηρόπουλου με τον Νίκο Παπάζογλου. Είχε παίξει και εκείνος;
Α: Ναι, ήθελαν δύο εκπροσώπους. Ήμασταν εμείς και ο Παπάζογλου με το σχήμα του, τη Λοξή Φάλαγγα.
Τότε που ήταν ο Δημήτρης Σταρόβας στην κιθάρα;
Α: Ναι, ήταν και ο Σταρόβας.
Τι αποκομίσατε από τη σχέση σας με τον Παύλο;
Α: Εμπειρία στους ανθρώπους. Οι μπάντες είναι κοινωνιολογική μελέτη. Ο καθένας παρατηρεί τον άλλον. Από τον ήχο του καθενός βρίσκεις τις κοινωνικές καταβολές του. Καταλαβαίνεις σιγά σιγά τον μηχανισμό δηλαδή. Για να συγκρατήσεις αυτόν τον όγκο πληροφοριών χρειάζεται βάθος χρόνου. Τα δέκα χρόνια που κράτησε η παρέα με τον Παύλο ήταν μια ολόκληρη ζωή.
Ο: Ήταν ένας τρόπος ζωής σαν «απροσάρμοστοι».
Γιατί πιστεύετε ότι η μουσική του είναι τόσο αγαπητή;
Α: Είναι η δύναμη του λόγου. Ο στίχος του είναι ευθύς και ξέρει πολύ καλά τι λέει. Σίγουρα παίζε ρόλο και ότι μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων τον γνώρισε μετά θάνατον. Έφυγε μικρός, δεν πρόλαβε να γεράσει και να φθαρεί. Είναι ένας μύθος, που κακά τα ψέματα, είναι βολικός και όμορφος. Δε ζει πια για να διαφωνήσει με κάτι, ίσως να πει καμιά μπούρδα… Δεν ξέρουμε πώς θα ήταν αν ζούσε! Πάντως όσο γερνάμε, το μυαλό πετάει διάφορα άχρηστα. Το καταλαβαίνουμε πια και εμείς.
Ο: Είναι απλή και σταράτη η μουσική του. Στα τραγούδια του μιλάει για την κοινωνία και την αγάπη. Όντως, όπως λέει ο Αλέκος πάντως, δεν ξέρουμε πώς θα ήταν ο Παύλος σήμερα! Ο Dylan, ας πούμε, το γύρισε κάποια στιγμή στον Θεό!
Υπάρχει και άλλο υλικό πέραν αυτών που μπήκαν στο «Άντε και καλή τύχη μάγκες»;
Ο: Όχι, τα τραγούδια ήταν αυτά. Υπήρχαν κάποια ποιήματα του Παύλου, που μας τα διάβαζε. Κυκλοφόρησαν πριν από λίγα χρόνια από τις εκδόσεις Opportuna.
Πώς βρέθηκαν να κυκλοφορούν τα «Μπλουζ του πρίγκιπα»;
Ο: Είναι κάποιες ηχογραφήσεις που είχε κάνει ο Πάνος Ηλιόπουλος... Για μένα καλά έκανε που τα κυκλοφόρησε γιατί είναι πολύ όμορφα τραγούδια!
Θέλετε να μου μιλήσετε και για τον φίλο σας τον Βασίλη Πετρίδη που δεν είναι πια στη ζωή;
O: Μπράβο ρε φίλε για αυτήν την ερώτηση! Τον Βασίλη τον ήξερα από όταν ήμασταν μικροί. Είχε ένα καμαράκι στη μονοκατοικία του στα Πετράλωνα που το είχε μετατρέψει σε προβάδικο, με αυγοθήκες και φελιζόλ. Αράζαμε εκεί και παίζαμε μουσική. Εκεί έγινε η δουλειά με τους Απροσάρμοστους όλα τα χρόνια. Είχαμε δικό μας προβάδικο δηλαδή. Ο Βασίλης ήταν πολύπλευρος καλλιτέχνης. Μουσικός και ζωγράφος. Ήταν πρωτότυπος σε αυτά που επινοούσε. Οι κιθάρες του δεν παίζονται εύκολα! Ήταν ένας τύπος sui generis! Ταλαιπωρήθηκε και εκείνος από την ηρωίνη αλλά ενώ καθάρισε, έπεσε μετά στο αλκοόλ! Πέντε από τα κομμάτια που μας άφησε, θα τα βάλουμε στο νέο μας άλμπουμ, μαζί με κάποια που έχουμε γράψει τα τελευταία χρόνια.
Α: Τα κομμάτια του Βασίλη είναι ιδιαίτερα. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη τραγουδοποιία, με γέφυρες και ρεφρέν. Είναι ιστορίες με ηχητικά background. Εξελίσσονται τα κομμάτια όσο περνάει η ώρα.
Τι θυμάστε από τη συνεργασία με τον Γιώργο Δημητριάδη;
Ο: Έγινε 1 χρόνο μετά τον θάνατο του Παύλου. Θυμάμαι τα καλύτερα! Θα μπορούσε να είναι τραγουδιστής αναφοράς σαν μέτρο σύγκρισης. Ο χειρισμός που έχει στη φωνή του είναι καταπληκτικός.
Α: Και εγώ συνεχίζω να έχω την εντύπωση ότι είναι ίσως ο κορυφαίος ερμηνευτής που υπάρχει στην Ελλάδα! Βέβαια, τα κομμάτια του Σιδηρόπουλου ήταν πάντα βαριά για όσους τον έχουν τραγουδήσει! Ακόμα και για μας ήταν βαριά. Μας πήρε κάποια χρόνια για να ξεπεράσουμε το πρώτο ειδικό βάρος. Ακόμα και στα αφιερώματα που κάναμε μια φορά τον χρόνο, πολλοί τραγουδιστές δεν ήθελαν να έρθουν δεύτερη φορά. Θυμάμαι που έλεγε ο Πάνος Κατσιμίχας ότι ήταν σαν να έχει μια πέτρα από πάνω του όταν τραγουδάει τους βιωματικούς στίχους του Σιδηρόπουλου…
Μετά παίξατε ως session μουσικοί;
Α: Ακόμα ζω από αυτό. Έχω παίξει με τον Πανούση, τον Πορτοκάλογλου, τον Πλιάτσικα, τον Χαριτοδιπλωμένο, τον Δάντη... Όποια δουλειά καθόταν, την έκανα ως επαγγελματίας μουσικός.
Ο: Έχω παίξει και εγώ τρία χρόνια με τον Πορτοκάλογλου, τον Λιδάκη, τον Ανδρέου, την Κυρμιζή, την Τσαλιγοπούλου… Ίσως η αγαπημένη μου συνεργασία να ήταν με τη Μαριώ γιατί άνοιξε ένας άλλος δρόμος με τα ρεμπέτικα!
Ήσασταν οι μουσικοί με τους οποίους πρωτοπρόβαρε στην Ελλάδα ο Παύλος Παυλίδης κάποια κομμάτια από αυτά που έβγαλε μετά με τα Ξύλινα Σπαθιά;
O: Ναι αλλά δεν έκατσε τότε γιατί ήμασταν σε περίεργη φάση, το ‘91. Είχαμε ήδη ξεκινήσει με τον Δημητριάδη, είχαμε παίξει λίγο και με τον Πουλικάκο... Νιώθαμε περίεργα μετά τον θάνατο του Σιδηρόπουλου και ήρθε ο Παυλίδης με τις κασέτες που είχε φτιάξει στη Γαλλία… Μας άρεσαν πολύ τα τραγούδια του και χαρήκαμε με την πορεία που είχε μετά αλλά ήταν κακό το timing συτν ότι τελικά δε νομίζω να μπορούσαμε να βγάλουμε τον ήχο που ήθελε κιόλας!
Α: Εκείνη την περίοδο είχε κατάθλιψη ο Βασίλης Πετρίδης κιόλας. Προσπαθήσαμε να συνεχίσουμε για να προλάβουμε την κατάρρευση του Βασίλη.
Παρακολουθήσατε όλους αυτούς που ήρθαν μετά από σας;
Ο: Έγιναν πάρα πολύ ωραία πράγματα, τα Ξύλινα Σπαθιά, τα Διάφανα Κρίνα, τα Υπόγεια Ρεύματα… Ιδιαίτερο σεβασμό τρέφω στον Θανάση Παπακωνσταντίνου! Άνοιξε έναν δικό του δρόμο αναμειγνύοντας δημοτικά και rock στοιχεία.
Συνεχίζουν να γίνονται ωραία πράγματα;
A: Πάντα θα γίνονται αλλά πρέπει να τα πληροφορηθείς μόνος σου. Υπάρχουν εξαιρετικές μπάντες που βγαίνουν στο εξωτερικό και κάνουν sold out εμφανίσεις σαν τους 1000mods και τους Planet of Zeus. Οι προτιμήσεις των ΜΜΕ είναι άλλες όμως. Δεν υπάρχουν άνθρωποι που τα παρουσιάζουν αυτά.
Ο: Ο κόσμος πάντως θέλει να δει πράγματα εκτός συστήματος. Π.χ. έχει αποδειχθεί ότι ο κόσμος γουστάρει πολύ το hip hop. Δες τις συναυλίες του ΛΕΞ που μαζεύει τόσο κόσμο χωρίς διαφήμιση από τα ΜΜΕ. Εγώ ξεχωρίζω και τους Social Waste. Έχουν μια πολιτικοποίηση που μου αρέσει και ετερόκλητα στοιχεία στη μουσική τους! Η ζωή γίνεται φρικτή και δεν μπορείς να παραμένεις αμέτοχος σε όλο αυτό! Η μουσική παίζει καίριο ρόλο σε αυτήν την επαγρύπνηση. Αν παρατηρήσεις τα hip hop κομμάτια, είναι κυρίως μινόρε, γιατί αυτές οι γενιές είναι λυπημένες και οργισμένες. Αυτό κάτι δείχνει.
Στην ίδια ημερομηνία που έφυγε από τη ζωή ο Παύλος, προστέθηκε 18 χρόνια αργότερα και η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Πόσο τραγική αυτή η σύμπτωση!
Ο: Ναι, τρομερή, τραγική σύμπτωση, συνταρακτικό γεγονός η δολοφονία και το τι επακολούθησε τα επόμενα χρόνια στην επέτειο, με τις πορείες και την καταστολή... Από τότε σταματήσαμε να κάνουμε τα live ανήμερα και τα βάζαμε κάποιες ημέρες μετά.
Τι θυμάστε από εκείνες τις ημέρες;
Ο: Δε θυμάμαι πολλά πέραν της μεγάλης αντιδρασης που προκάλεσε και της φοβερής καταστολής που ακολούθησε.
Είστε αισιόδοξοι για τον κόσμο;
O: Πρέπει να απομονώνεσαι λίγο, να φτιάχνεις ένα κουκούλι, για να τη βγάλεις καθαρή με αυτά που γίνονται.
A: Στην ηλικία μας, η πραγματικότητα σε προσγειώνει είτε θες είτε όχι. Μπορείς όμως να βρεις τρόπους να πάρεις δύναμη όπως από τη συναναστροφή με τα ζώα. Για την ανθρωπότητα πάντως δε διαφαίνεται κάτι αισιόδοξο. Από όλες τις μεριές, ο ψυχισμός των ανθρώπων έχει διαταραχθεί σοβαρά. Βγαίνουν στην επιφάνεια εξωφρενικές καταστάσεις που τις βλέπουμε καθημερινά να εξελίσσονται στην οθόνη. Μου κάνει εντύπωση που διάφοροι εκπρόσωποι των ΜΜΕ δηλώνουν ότι είμαστε στο εμείς ενώ ζούμε την πιο ατομιστική εποχή της ανθρωπότητας!
Παλιά ήταν αλλιώς;
A : Πέρασε η εποχή που ο κόσμος ήταν στο εμείς. Ο κόσμος είχε σταματήσει πολέμους. Όλο αυτό θρέφτηκε μέσα σε πολλά χρόνια. Εγώ νομίζω ότι από το ’80 έχει αρχίσει η απανθρωποίηση των ανθρώπων. Την παρακολουθώ μέσα από το επάγγελμά μου. Π.χ. αποδείχθηκε ότι το video clip ήταν η απόλυτη καταστροφή της μουσικής. Σταμάτησε πια ο κόσμος να ενδιαφέρεται να ακούσει ένα τραγούδι και ήθελε πλέον να το βλέπει. Είναι διαστροφικό αυτό. Τα μάτια είναι για να βλέπουν και τα αυτιά για να ακούν. Αν θέλεις να ακούσεις έναν μουσικό, πήγαινε σε μια συναυλία και άκου τον, βάλε το κινητό στην τσέπη και πρόσεξε τον! Η μουσική κατευθύνει τους ανθρώπους και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για διάφορα πειράματα. Εμείς φταίμε πάνω από όλους όμως, διότι θα μπορούσαμε να είχαμε αρνηθεί πολλά πράγματα! Όλα αυτά έγιναν με τη δική μας συγκατάθεση!
Τι ετοιμάζετε αυτήν την περίοδο;
Ο : Από το 2022 με τον Αλέκο Αράπη και τον Βασίλη Κασκαμπά στα τύμπανα, έχουμε φτιάξει τους Απροσάσμοστους 2.1 ή απλά Α 2.1 για να βγάλουμε μια νέα δική μας δουλειά που θα συμπεριλαμβάνει και πέντε τραγούδια του Βασίλη Πετρίδη. Πριν από έναν χρόνο ηχογραφήσαμε το πρώτο τραγούδι αυτής της δουλειάς με τίτλο ’’Τι Περιμένεις’’ σε στίχους του Γιώργου Σκαρλάτου και παραγωγή του Γιώργου Ασπιώτη που τραγούδησε ο Μπάμπης Χινκιάμης. Αυτήν την περίοδο προσπαθούμε να τελειώσουμε την καινούρια μας δουλειά μόνοι μας. Οι εταιρείες δύσκολα ενδιαφέρονται πια για rock.
Α : Με τον νέο χρόνο θα επιστρέψουμε και στα live, πιστεύω…
Διαβάστε επίσης:
Παύλος Σιδηρόπουλος & Σπυριδούλα, «ΦΛΟΥ»: Ένας δίσκος-σταθμός στην ιστορία του ελληνικού ροκ
Βασίλης Σπυρόπουλος: «Μέχρι το ΦΛΟΥ δεν υπήρχαν πολλά ελληνόφωνα τραγούδια με ροκ αισθητική και αξιόλογο στίχο»
Θέκλα Τσελεπή: «Το rock n’ roll και η πρέζα τον σημάδεψαν τον Παύλο, δεν γίνεται να το διαγράψουμε αυτό επειδή δε μας αρέσει»
Το βιβλίο του Γιώργου Ι. Αλλαμανή για τον ιστορικό δίσκο «Φλου» του Παύλου Σιδηρόπουλου και των «Σπυριδούλα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οξύ, στη σειρά "33 1/3".
