Η Θέκλα Τσελεπή έχει ζήσει μια κινηματογραφική ζωή. Δεν έχει σταματήσει να αναζητά την ελευθερία και να μάχεται για αυτήν. Δεν έχει σταματήσει να είναι rock n' roll και ευγενής μαζί. Δεν έχει σταματήσει να ακολουθεί την ανοιχτότητα της ζωής. Δεν έχει σταματήσει να κάνει τις υπέροχες ραδιοφωνικές εκπομπές της και τα ξέφρενα DJ set της. Και ευτυχώς που άνθρωποι όπως αυτή συνεχίζουν, γιατί είναι αυτόφωτες πηγές που σκορπίζουν πάντα φως, αφού πρώτα έχουν γνωρίσει για τα καλά και το σκοτάδι. Την ευχαριστώ που μετέδωσε και σε μένα λίγο από της φως της ένα συννεφιασμένο απόγευμα, την πρώτη ημέρα του χειμώνα, σε μια γωνιά της Φωκίωνος Νέγρη, της γειτονιάς μας, που τόσο έχει αλλάξει και τόσο έχουμε αγαπήσει και οι δύο... Βρεθήκαμε με αφορμή την 33η επέτειο από τον θάνατο του φίλου της και αγαπημένου μας Παύλου Σιδηρόπουλου και δεσμευόμαστε να ανταμώσουμε ξανά. Μεταξύ άλλων, η Θέκλα έχει γράψει έναν υπέροχο πρόλογο αφιερωμένο στον Παύλο, στο εκπληκτικό βιβλίο της σειράς 33 1/3 από τον Γιώργο Αλλαμανή και τις εκδόσεις Οξύ σχετικά με το «Φλου», το ιστορικό άλμπουμ που δημιούργησαν ο Παύλος Σιδηρόπουλος και οι Σπυριδούλα το μακρινό 1979.
Κεντρική φωτογραφία: Θεοφύλακτος Μιχαήλ
Έχουν περάσει 33 χρόνια από τον θάνατο του Παύλου Σιδηρόπουλου! Τι σκέφτεσαι για αυτόν όταν το ακούς;
Αυτά που έγραψα και στον πρόλογο του βιβλίου. Όπως λέει και ο σοφός: Όταν πεθαίνεις, επιστρέφεις εκεί που ήσουν πριν γεννηθείς.
Η ζωή είναι γλυκιά. Σ’αυτήν μας κρατά και μια διαρκής περιέργεια για το τι θα συμβεί παρακάτω, ακόμα και στις δυσκολίες της. Όταν πεθαίνει ο άνθρωπος, θέλει δε θέλει, ησυχάζει. Το ίδιο συνέβη και με τον Παύλο. Σε μια δύσκολη περίοδο, όταν είσαι στη χρήση, που μπορεί να είναι και ένα μεταίχμιο, οι άνθρωποι ίσως και να προκαλούν κατά κάποιον τρόπο τη φυγή τους, ακόμα και αν μπορεί μετά από αυτά τα εμπόδια να επανέλθουν. Πολλές φορές όμως παίζει ρόλο και η τύχη. Κάποιος παθαίνει overdose και ξυπνάει ενώ άλλος όχι.
Πώς γνωριστήκατε;
Νομίζεις πως θυμάμαι; Έχουν περάσει και 45 χρόνια! Όλοι ήμασταν στις ίδιες παρέες, στα καφενεία, τα κλαμπ, τα στούντιο… Δεν υπήρχε τότε αυτή η τουριστική προσέγγιση που υπάρχει σήμερα. Πάει κάποιος σε ένα φεστιβάλ και μετά μπορεί να πάει και στα μπουζούκια. Ήμασταν λίγοι, που τριγυρνούσαμε στα ίδια πάνω-κάτω μέρη.
Κυψελιώτης ήταν και αυτός, έτσι;
Έμενε Κεφαλληνίας και Δροσοπούλου με τη μαμά του, την κυρία Τζένη. Τον λάτρευε και δεν τον εγκατέλειψε ποτέ. Όταν η μητέρα του πέθανε, ο Παύλος κατέρρευσε. Αγαπούσε και εμάς, τους φίλους του και πάντα υπήρχε ένα πιάτο φαγάκι και για μας.
Γιατί πιστεύεις ότι η μουσική του είναι τόσο ξεχωριστή για τον κόσμο;
Πέραν του ότι είναι μια πολύ ωραία rock n’ roll μουσική, ο Παύλος κατάφερε να αγγίξει τις καρδιές των ανθρώπων. Βλέπεις στις μέρες μας το βιωματικό στοιχείο βρίσκεται παντού, με μια ακατάσχετη φλυαρία. Οι άνθρωποι νομίζουν πως ο πόνος και το βίωμα τους ενδιαφέρει τους πάντες αλλά δε φτάνει μόνο αυτό. Πρέπει να υπάρχει κάτι παραπάνω ώστε να σταθεί από μόνο του. Αλλιώς πρόκειται περί προσωπικής εξομολόγησης με σκοπό την αποφόρτιση του ατόμου. Επίσης, ας μη γελιόμαστε, έπαιξε καταλυτικό ρόλο ο θάνατός του. Οι άνθρωποι ελκύονται από τον θάνατο και έχουν ανάγκη από μύθους. Αν δεν είχε πεθάνει, μπορεί να τον ήξεραν τα ίδια άτομα που τον ήξεραν πάντα. Εξάλλου, πολλοί τον είχαν φτυσμένο όσο ζούσε, όπως και τη Γώγου. Ε κι αν δεν πούμε φτυσμένους, υπήρχε σίγουρα απόσταση και αδιαφορία. Τέλος πάντων, ο τραγικός και αιφνίδιος θάνατος και της Γώγου και του Σιδηρόπουλου, προκάλεσε αυτήν τη συγκίνηση. Αλλιώς δεν ξέρω αν θα μιλούσαν για αγίους των Εξαρχείων και τέτοιες ιστορίες .
Αυτό με τα Εξάρχεια είναι μύθος δηλαδή;
Ο Παύλος δε σύχναζε τόσο στα Εξάρχεια όσο ο Άσιμος που έμενε στη γειτονιά και η Γώγου που πήγαινε συχνά γιατί είχε και φιλίες με άτομα από τον αντιεξουσιαστικό χώρο.
Όντως καπηλεύτηκαν πολλοί το όνομά του μετά θάνατον;
Οι άνθρωποι που επιζητούν τη δόξα και την αναγνώριση, χρησιμοποιούν διάφορους νεκρούς ανθρώπους, που εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να αντιδράσουν, προκειμένου να αναρριχηθούν και να νομιμοποιηθούν σε έναν χώρο. Αυτοί είναι αδίστακτοι και δε μας ενδιαφέρουν.
Συμμετείχες στο “Zorba the Freak”;
Ναι, συμμετείχα και εγώ στην παραγωγή, που έκανε ο Μήτσος.
Με τον οποίο είχαν πολύ δυνατή σχέση, έτσι;
Ναι, γι’ αυτό και τον φώναζε θείο. Ερχόταν πολύ συχνά να μιλήσουν για διάφορα, γιατί τον εκτιμούσε και τον εμπιστευόταν. Π.χ. ήταν κάποτε επί ΠΑΣΟΚ από το υπουργείο Νέας Γενιάς μία ιστορία που είχε ξεκινήσει και καλά να για στηρίξουν τα νέα μουσικά ρεύματα και τη ροκ σκηνή. Έρχεται ο Παύλος και το λέει στον Μήτσο. Ο ίδιος το είχε πιστέψει και συμμετείχε αν κι αργότερα το μετάνιωσε. Υπήρξε κάπως ας το πούμε ευκολόπιστος, αγαθός. Το πρότεινε λοιπόν και στον Πουλικάκο . Του λέει ο Μήτσος : «Παυλάκη, εμείς δεν έχουμε καμία σχέση με αυτούς, ούτε να το σκέφτεσαι». Ε, καλά του είπε, δεν είχαμε και ούτε έχουμε σχέση με τέτοιες δραστηριότητες των Υπουργείων περί «ανάπλασης των παίδων».
Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι του Παύλου;
Εν κατακλείδι και Rock n’ Roll στο κρεβάτι!
Μου άρεσαν πολύ και τα ποιήματά του από τις εκδόσεις Opportuna.
Όταν έγινε η παρουσίαση του βιβλίου στο Polis Art Cafe, ειπώθηκαν πολλά. Ξέρεις ο καθένας τα ζει και τα αντιλαμβάνεται από την μεριά του τα πράγματα. Όμως υπάρχει και η ζωή των ανθρώπων που μιλάει από μόνη της.
Κάποια από τα ποιήματά του είναι συγκλονιστικά, αλλά αν ήθελε να μνημονεύεται ως ποιητής, θα είχε εκδώσει τα ποιήματά του φαντάζομαι όσο ήταν εν ζωή.
Καλώς ή κακώς, το rock n’ roll και η πρέζα τον σημάδεψαν τον Παύλο κι αυτό δεν γίνεται να το διαγράψουμε επειδή δε μας αρέσει.
Άκου μια ιστορία. Ήταν στις 6 Δεκεμβρίου 1990 και ήμουν ακόμα στην πρέζα. Ήταν μια μέρα συννεφιασμένη με παγωνιά. Βγήκα από το σπίτι και πήγα στα Παναθήναια στην πλατεία που είχα ραντεβού για να γίνω (όπως λέγαμε). Ο άνθρωπος αργούσε και άρχισα τα τηλέφωνα. Κόκκινο τηλέφωνο με κέρμα στο περίπτερο. Η ώρα περνούσε. Σε μια στιγμή σταματάνε μπροστά μου δύο αυτοκίνητα. Στο ένα είναι κάτι άτομα – γνωστές φάτσες – και στο άλλο ασφαλίτες. Τους κατεβάζουν τους ψάχνουν τους περνάνε χειροπέδες. Καθώς τους βάζουν στο ασφαλίτικο, γυρνάει η κοπέλα και μου λέει κοιτάζοντάς με: «Πέθανε ο Παύλος».
Αρκετά χρόνια μετά, την ίδια μέρα, δολοφονήθηκε και ο Αλέξης Γρηγορόπουλος.
Απίστευτη, τραγική σύμπτωση. Αν ζούσε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, θα είχε ακριβώς την ίδια ηλικία με την κόρη μου. Αυτά τα παιδιά (τότε), μεγαλώσατε απότομα μέσα σε μια νύχτα και σημαδευτήκατε ανεξίτηλα από τον Δεκέμβρη του ‘08. Η κτηνωδία της εξουσίας δεν έχει κανένα ενδοιασμό. Είναι αδίστακτοι και πάντα μένουν ατιμώρητοι, αυτό με γεμίζει με πολύ άσχημα συναισθήματα, με πολλή οργή.
Έχει πεθάνει το rock n’ roll;
Αυτό είναι το rock n’ roll. Κυλάει και ας κατρακυλάει. Είναι μια κατάσταση ζωηρής αμφισβήτησης, με χαρά, μέσα σε κάθε εποχή. Είναι ένας τρόπος για να ζεις. Στη ζωή όμως δεν υπάρχουν επαναλήψεις και αναβιώσεις.
Μουσικά όμως;
Η μουσική δε σταματά ποτέ. Όσο υπάρχουν άνθρωποι θα γεννιέται μουσική. Ακόμα και χωρίς τον άνθρωπο, η μουσική υπάρχει στο σύμπαν. Παλιά τα είδη ήταν πολύ σχηματοποιημένα ενώ πλέον βλέπω τις νέες γενιές να ξεπερνούν τα όρια και να ενώνουν διάφορα. Αυτό είναι καταπληκτικό και συμβαίνει σε όλο τον κόσμο. Οι νέοι μουσικοί παίζουν με γνώση, τόλμη και ελευθερία. Πάντα θα υπάρχουν αυτά που μας αρέσουν κι άλλα που δεν μπορούμε ούτε να τ’ ακούσουμε. Πάντως δεν μπορούμε να αναζητάμε τα ρεύματα της παλιάς εποχής γιατί πλέον το περιβάλλον έχει αλλάξει και όλα αφομοιώνονται, μεταλλάσσονται και ξεχνιούνται πολύ γρήγορα. Δεν υπάρχουν επιστροφές, ούτε στην μουσική ούτε πουθενά.
Το ραδιόφωνο πόσο έχει αλλάξει;
Πολύ, όπως όλος ο κόσμος, αλλά ακόμα, το χαρακτηρίζει το στοιχείο της παροδικότητας και η απουσία της εικόνας. Ευτυχώς! Σε μια εποχή που η εικόνα έχει ρουφήξει τον κόσμο, επιμένουμε κάποιοι στις ραδιοφωνικές ιστορίες . Μια ραδιοφωνική εκπομπή είναι αέρας… Αν την ακούσεις, την άκουσες. Αν όχι, δεν πειράζει. Άλλη φορά!
Είναι πραγματικά καταπληκτική η εκπομπή σου. Χωρίς playlist, περιχαράζεις ό, τι όμορφο και αξιόλογο βρίσκεις, συνδυάζοντας το παλιό με το νέο.
Για αυτό κάθομαι και στον συγκεκριμένο σταθμό. Για να παίζω τη μουσική που γουστάρω και να φέρνω τους καλεσμένους που θέλω από όπου και αν προέρχονται.
Το πέρασμά σου στην υποκριτική πώς ήταν;
Πήγα σκηνοθεσία στου Σταυράκου και στη θεατρική της Χατζίκου. Έπαιξα σε κάποια ρολάκια στο σινεμά και την τηλεόραση αλλά από το 1980 ξεκίνησα ραδιόφωνο και djλίκι κάθε νύχτα. Ήμουν από τις πρώτες γυναίκες σ’ αυτήν τη δουλειά. Την αγάπησα και την αγαπώ την νύχτα. Άνοιξε ένα πεδίο χαράς και δημιουργικότητας. Μια ζωντανή κατάσταση – με τα ρίσκα της και τα προβλήματα, όπως κάθε δουλειά- και τότε παίρναμε και πολύ καλά λεφτά, σημαντικό και αυτό!
Παίζεις με βινύλια;
Όχι, γιατί τα πούλησα όλα πριν χρόνια, 8.500 βινύλια πάνε! Οι ανατροπές της ζωής με απελευθέρωσαν από κάθε κτητικότητα σε σχέση με την ύλη. Το 2000 έχασα το σπίτι μου με ό ,τι είχε μέσα. Έχω περάσει το στάδιο του συλλέκτη. Όλα μου τα υπάρχοντα βρίσκονται στις τσέπες μου και στο κεφάλι μου μέσα!
Πώς βλέπεις τον κόσμο τη νύχτα τώρα;
Διαφορετικά από παλιά αλλά σίγουρα καλύτερα από ό, τι τη μέρα. Η διασκέδαση είναι πια βιομηχανοποιημένη και εντυπωσιάζομαι από τη χιπστεροποίηση των παλιών μπαρ! Βλέπω άτομα με βλέμμα κενό να στοιβάζονται απέξω. Στα μπαρ παλιά πήγαιναν οι θαμώνες να τα πιουν και αν ήθελαν να πιάσουν καμιά κουβέντα με τον μπάρμαν.
Έχεις πει ότι προσπάθησες να μείνεις έξω κάποια στιγμή αλλά γύρισες.
Έμεινα δύο χρόνια στις Βρυξέλλες αλλά ήμουν σε μια παράξενη φάση και δεν μπόρεσα τότε να ριζώσω εκεί. Σήμερα θα έμενε μόνιμα πιο άνετα!
Η Άννα είχε δίκιο που ‘πε στον Παύλο πως η Αθήνα είναι τρελή;
Είναι τρελή επειδή έχει πολλές αντιφάσεις. Επίσης, στην Αθήνα ζούμε πάντα την εξαπάτηση των εξουσιών που αντιμετωπίζουν την πόλη σαν πεδίο πλουτισμού, επιδειξιομανίας και ενίοτε πεδίο άσκησης καταστολής. Δεν υπάρχει φροντίδα για τον άνθρωπο στην Αθήνα, είναι ολοφάνερο. Δυστυχώς, ο κόσμος έχει συνηθίσει τη βαρβαρότητα και έχει απαξιωθεί και αυτό που λέμε αστική ευγένεια, κάποιοι κώδικες στην καθημερινότητα που κάνουν λίγο πιο υποφερτή την αναγκαστική μας συνύπαρξη στην πόλη. Δε θα πάθεις κάτι ρε φίλε αν πεις μια καλημέρα και κρατήσεις λίγο την πόρτα για να μην έρθει στη μούρη του άλλου! Καταλαβαίνω πως βρισκόμαστε σε ένα μεταίχμιο και πρέπει να απαλλαγούμε από κάποια στερεότυπα αλλά εδώ αναδεικνύονται και οι χειρότερες πλευρές μας. Δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς όρια, αυτογνωσία και αυτοσυγκράτηση! Είναι και η φτώχεια, βεβαίως, που εξαγριώνει τον άνθρωπο, η βίαιη και διαρκής φτωχοποίηση.
Ακόμα δε σκέφτεσαι να βγάλεις μια ποιητική συλλογή;
Ζούμε την εποχή της ακατάσχετης φλυαρίας και της αυτοπροβολής. Οι άνθρωποι μιλούν για ελευθερία αλλά στο τέλος απλά έχουν κάποιες δυνατότητες αυτοέκφρασης και αυταπατώνται ότι αυτό είναι ελευθερία. Μπορεί να βγάλω κάποια στιγμή κάτι αλλά δεν καίγομαι κιόλας.
Σου αρέσουν τα Χριστούγεννα;
Κοίτα, κάποιοι ταυτίζονται, χαίρονται με την ατμόσφαιρα και ασχολούνται με πιο πνευματικό τρόπο με αυτήν την παλιά γιορτή, πιστεύουν στον Χριστό κλπ, άλλοι πάνε απλώς για ψώνια, άλλοι στα κέντρα, κάποιοι στον τζόγο… Δε με συγκινεί τίποτε απ’ αυτά.
Ας κλείσουμε όπως επιθυμείς εσύ!
Δεν κλείνουμε τίποτα, όλα είναι ανοιχτά! Εκεί ποντάρουμε.
Η Θέκλα Τσελεπή έχει προλογίσει το βιβλίο του Γιώργου Ι. Αλλαμανή για τον ιστορικό δίσκο «Φλου» του Παύλου Σιδηρόπουλου και των «Σπυριδούλα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οξύ, στη σειρά "33 1/3". Η εκπομπή της «Καθόμαστε στο Κόκκινο» εκπέμπει από Δευτέρα έως Παρασκευή 23:00 - 01:00 στο Κόκκινο 105,5.
Διαβάστε επίσης: Παύλος Σιδηρόπουλος & Σπυριδούλα, «ΦΛΟΥ»: Ένας δίσκος-σταθμός στην ιστορία του ελληνικού ροκ
