Ο Βασίλης Σπυρόπουλος είναι κιθαρίστας και ένα από τα ιδρυτικά μέλη των Σπυριδούλα. Είναι ένας από τους βασικούς συντελεστές που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο ΦΛΟΥ, τον πιο επιδραστικό δίσκο της ελληνόφωνης ροκ σκηνής αλλά και έναν από τους σημαντικότερους δίσκους της ελληνικής δισκογραφίας, όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά τη μεταπολίτευση. Με χρόνια πείρα στις πλάτες του και πολλή όρεξη, αυτήν την περίοδο σχεδιάζει την επετειακή συναυλία των 45 χρόνων από την κυκλοφορία του δίσκου, που έχει προγραμματιστεί την Τρίτη 11 Ιουνίου 2024 στην Τεχνόπολη, με την παρουσία διάφορων ονομάτων της σύγχρονης δισκογραφίας. Τον συνάντησα με πολλή χαρά στη γειτονιά μας την Κυψέλη για μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης, μια αναδρομή στο παρελθόν αλλά και μια στάση στο σήμερα.
Ποιες ήταν οι πρώτες σας κιθαριστικές επιρροές;
Αρχικά, οι επιρροές ήταν κυρίως από το βρετανικό ροκ, γιατί αυτά ακούγαμε περισσότερο όταν ήμουν πιτσιρικάς. Πρώτα άκουσα Rolling Stones, Animals και Kinks (που δεν είχαν τόσο κιθαριστικό ενδιαφέρον αλλά πολύ ωραία θέματα και riff) και μετά έπαιξα κιθάρα. Επειδή δεν ήμουν πολύ καλός, έπαιζα αυτά που σου είπα και όχι Hendrix, ας πούμε (γέλια)! Μου άρεσαν ο Eric Clapton, ο Mick Taylor (από την εποχή που ήταν στους Bluesbreakers), ο Peter Green, ο Rory Gallagher κ.α. Είναι πολλοί και διαφορετικοί οι κιθαρίστες που θαυμάζω. Στη συνέχεια, πήγα και στο αμερικάνικο. Ξέρεις, Allman Brothers, Jimi Hendrix, Neil Young που είναι πολύ λιτός και συγκεκριμένος κ.α. Παράλληλα, ήμουν πάντα μεγάλος φαν της ψυχεδέλειας (Jerry Garcia, John Cipollina, Jorma Kaukonen)…
Σε τι ηλικία ξεκινήσατε να παίζετε;
12 χρονών εκδήλωσα το ενδιαφέρον μου και με πήγαν στο Ωδείο. Έκατσα εκεί για 2 χρόνια αλλά το παράτησα γιατί δε με ενδιέφερε η παπαγαλία. Βαρέθηκα! Γύρω στα 15 πάντως, στο Ξυλόκαστρο που πηγαινάμε διακοπές, γνώρισα κάποια παιδιά και έτσι άρχισα να ασχολούμαι συστηματικά. Μέχρι τα 20 φτιάχναμε διάφορα γκρουπ και παίζαμε. Τότε, δεν υπήρχε Internet, ούτε καν βιβλία για μουσική δεν έβρισκες εύκολα, οπότε ήταν λίγο δύσκολα να παίζεις σαν «αυτοδίδακτος».
Μαζί με τον αδερφό σας τον Νίκο Σπυρόπουλο ξεκινήσατε;
Ο Νίκος ήταν 3 χρόνια μικρότερος από μένα και έλεγε χαριτολογώντας ότι τον έβαλα να μάθει κιθάρα με το ζόρι! Κατά κάποιον τρόπο, όντως τον έβαλα, για να έχω παρέα στο σπίτι και να παίζω. Βέβαια, εκείνος είχε μεγαλύτερη ευχέρεια και έγινε καλύτερος από μένα. Αυτό τον βόλεψε στο επίπεδο του ενδοοικογενειακού ανταγωνισμού (γέλια).
Είχα ακούσει τον αδερφό σας να λέει σε μια συνέντευξη ότι η γενιά σας «βρήκε» τα Εξάρχεια και ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία που ξέρουμε μετά τη μεταπολίτευση.
Από το καλοκαίρι του ’76 άρχισαν να συσπειρώνονται στα Εξάρχεια παρέες με αριστερές ή αντιεξουσιαστικές καταβολές και να γίνονται το κέντρο μιας νεολαίας με άξονα την αμφισβήτηση. Εγώ ήμουν 22 χρονών τότε και πράγματι, εμείς και οι φίλοι μας ήμασταν από τις πρώτες παρέες που αποικήσαμε την περιοχή.
Με τον Παύλο Σιδηρόπουλο σας έφερε σε επαφή ο Δημήτρης Πουλικάκος; Έχω ρωτήσει και τον ίδιο αλλά δε θυμόταν (γέλια)!
Δε θυμόταν γιατί μάλλον δεν ισχύει αυτό. Αυτός είναι αστικός μύθος. Ο Μήτσος μας συμπάθησε εξ αρχής, πράγματι, αλλά δε γνωρίσαμε έτσι τον Παύλο. Για την ακρίβεια, από την εταιρεία είχαν πει τότε στον Παύλο πως έπρεπε να βρει ένα γκρουπ να πλαισιώσει τα τραγούδια του. Εμείς, λοιπόν, στα τέλη του ’77 εμφανιστήκαμε και είχαμε άμεση απήχηση στο μικρό αλλά συμπαγές ροκ κοινό της εποχής/ Άκουσε για εμάς και μας τον σύστησε μια κοινή φίλη, η Μαρία Ρωμανού, που τραγουδούσε τότε με τον Διονύση Σαββόπουλο. Δεν είπαμε αμέσως ναι, παρόλο που τον θαυμάζαμε ήδη από τα Μπουρμπούλια και τον Δάμονα και Φιντία.
Γενικά τότε λίγο πολύ γνωριζόσασταν όλοι μεταξύ σας, έτσι;
Ναι, αν σε ενδιέφερε, μπορούσες να τους γνωρίσεις όλους, γιατί τα στέκια ήταν λίγα και συγκεκριμένα. Τότε ήταν η Πλάκα, τα Εξάρχεια, αλλά υπήρχε και το Κολωνάκι και η Φωκίωνος Νέγρη!
Τι πιστεύετε ότι έκανε τόσο αγαπητό το Φλου και το κάνει ακόμα και σήμερα;
Αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω εγώ ακριβώς αλλά υποθέτω το καλό υλικό και η καλή χρήση του λόγου. Μέχρι τότε δεν υπήρχαν πολλά τραγούδια με ροκ αισθητική και αξιόλογο ελληνικό στίχο. Γι’ αυτό και τα περισσότερα γκρουπ και τότε αλλά και μετά έγραφαν στα αγγλικά. Εμάς πάντως μας εξέφραζε τότε πολύ ο Εξαδάκτυλος. Τέλος πάντων, ο Παύλος μελέτησε πολύ και ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τον στίχο!
Πώς γράφατε τα τραγούδια;
Έφερνε ο Παύλος το κομμάτι σαν ακουστικό και μας άφηνε μεγάλη ελευθερία στην ενορχήστρωση. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Ξέσπασμα, που μας άρεσε ήδη από την εποχή που το έβγαλαν ως Δάμων και Φιντίας, αλλά εμείς το φτιάξαμε διαφορετικό για τον δίσκο. Επίσης, σε μερικά είχε και άλλες ιδέες. Π.χ. το σόλο στο «Στην Κ» το έλεγε με το στόμα και το βάλαμε μετά.
https://www.youtube.com/watch?v=sqoFoIh5k7Y
Έπαιζε και τύμπανα ο Παύλος, μιας που θυμήθηκα το βίντεο του «Στην K»;
Αυτό είναι μονταρισμένο που λες αλλά ψιλοέπαιζε. Περισσότερο έπαιζε κρουστά, στα οποία ήταν πολύ καλός, όπως και ο Βλάσσης Μπονάτσος, που ερχόταν καμιά φορά στο στούντιο και καθόμασταν όλοι μαζί!
Εσείς παίζετε και άλλα μουσικά όργανα;
Παίζω μπάσο και διάφορα άλλα από λίγο αλλά κυρίως κιθάρα.
Πιστεύετε ότι η επιτυχία του Φλου επισκίασε τις επόμενες δουλειές και τις δικές σας ως Σπυριδούλα αλλά και του Παύλου;
Έχεις δίκιο σε αυτό, καμιά φορά συμβαίνει όταν έχεις απήχηση εξ αρχής, αλλά δε νομίζω ότι έγινε έτσι ακριβώς. Ίσως κάποια πράγματα από τους Σπυριδούλα να πέρασαν απαρατήρητα αλλά αυτό οφείλεται σε διάφορους παράγοντες. Βγάλαμε πέντε άλμπουμ που θεωρώ ότι έχουν ενδιαφέρον αλλά κάποια βγήκαν σε μια εποχή που θεωρούμασταν ντεμοντέ και δεν είχαμε ιδιαίτερη προβολή. Κάποια τα βγάλαμε και ως ανεξάρτητες παραγωγές αλλά γενικά δεν μπορεί ένα άλμπουμ να συγκριθεί με ένα άλλο κυρίως λόγω άλλης εποχής. Καμιά φορά υπάρχει και βραδυφλεγής επιτυχία.
Αυτό όμως δε συνέβη και με το Φλου που είχε λίγες πωλήσεις;
Όχι, αυτό είναι μύθος. Μπορεί οι πωλήσεις να μην ήταν πολλές αλλά ο δίσκος δεν πέρασε απαρατήρητος. Στον στενό πυρήνα του κόσμου που άκουγε ροκ και όχι μόνο, ο δίσκος αγκαλιάστηκε πραγματικά. Μπήκε σε πολλά σπίτια δηλαδή.
Ξαναέσμιξαν ποτέ οι δρόμοι σας με της Δήμητρας Γαλάνη μετά από τη συμμετοχή της στο «Η ώρα του stuff»; Αν δεν κάνω λάθος, μαζί με τον Κωνσταντίνο Βήτα έβγαλαν κάποια στιγμή μια «διασκευή» που λεγόταν «Ο λόγος της σιωπής».
Όχι, δεν έτυχε ποτέ να ξανασυναντηθούμε, αν και είναι μια μεγάλη τραγουδίστρια. Θυμάμαι και όταν πήραν οι Terror X Crew το sample και έβγαλαν το Μη φοβάσαι.
Εν πάση περιπτώσει, ο λόγος που το διαλύσατε με τον Παύλο ήταν πολιτικός;
Αυτό έχει μεταφερθεί επειδή σε μια συνέντευξη είπε ο Παύλος ότι ήμασταν μαρξιστές ενώ εκείνος όχι. Δεν ισχύει αυτό, επειδή πρώτα από όλα, δεν είμαστε μαρξιστές! Θέλαμε ουσιαστικά να αυτονομηθούμε και να έχουμε την απόλυτη ευθύνη της δημοσίευσης ενός υλικού, γι’ αυτό και προέκυψε το Νάιλον Ντέφια Και Ψόφια Κέφια. Βέβαια, έπαιξε ρόλο και η ανωριμότητα της ηλικίας. Δίναμε βάση στη διαδικασία περισσότερο από το αποτέλεσμα και εκ των υστέρων καταλάβαμε ότι δώσαμε παραπάνω έκταση σε γεγονότα που δε χρειαζόταν! Αν έβγαινε το Φλου όταν ήμουν 35 χρονών και όχι 25, θα ήταν τελείως διαφορετικά τα πράγματα.
Μετά συνεχίζατε να μιλάτε μαζί του;
Φυσικά! Δεν είχαμε ποτέ εχθρότητα. Απλά όλοι προχωρήσαμε. Μάλιστα, παίζαμε ακόμη για μια περίοδο μαζί μέχρι να φτιάξει καινούρια μπάντα και ένα διάστημα παίξαμε και στο ίδιο μαγαζί εμείς ως Σπυριδούλα και ο Παύλος με την Εταιρία Καλλιτεχνών. Καμιά φορά αν ο δεύτερος κιθαρίστας της Εταιρίας, που ήταν Θεσσαλονικιός, δεν μπορούσε να κατέβει στην Αθήνα, έπαιζε ο Νίκος μαζί τους.
Έχω ακούσει την ιστορία που ο Νικόλας Άσιμος έριξε το μπουκάλι στον Δημήτρη Πουλικάκο στη συναυλία στου Ζωγράφου λες και εκπροσωπούσε ο Πουλικάκος το σύστημα. Αυτό μου δίνει την εντύπωση ότι ίσως να μην έβλεπε με συμπάθεια έναν καλλιτέχνη όπως ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Εσείς που έχετε συναναστραφεί και τους τρεις, πιστεύετε ότι ισχύει αυτό;
Νομίζω πως ήταν μια προβοκάτσια του Νικόλα που μετάνιωσε και ο ίδιος, για αυτό και δε σημάδεψε κιόλας κανέναν. Ήθελε απλά να κάνει φασαρία. Ήταν μια συμβολική κίνηση παρά ουσιαστική. Ο Νικόλας ήταν αντιφατικός άνθρωπος. Στον Ρεβιζιονιστή λέει «με έπεισαν να γίνω ρεβιζιονιστής και να γυρίσω δίσκο», αν το προσέξεις. Ήθελε δηλαδή να δισκογραφήσει αλλά ντρεπόταν κιόλας. Είχε μια τάση να φανεί το έργο και η προσωπικότητά του αλλά ταυτόχρονα ένιωθε και ενοχή για αυτό. Έκανε διάφορες κινήσεις και μετά έριχνε μία και έπεφταν όλα. Αυτοεξορίστηκε στο περιθώριο και φυσικά πάλευε με τους δαίμονές του και μετά από ένα σημείο τον έχασα.
Εσείς παίξατε με τον Νικόλα πριν βγει το Φλου, έτσι;
Ναι, παίζαμε μαζί σε μπουάτ το ’74 – ’75. Ήταν η πρώτη μου δουλειά ως μουσικός και με βοήθησε πολύ στο να πάρω πολλά πράγματα. Βελτιώθηκα πολύ ως κιθαρίστας.
Είπατε πρόσφατα σε μια συνέντευξη ότι υπήρξαν πολλοί μουσικοί που έπαιξαν ελληνική μουσική με ροκ στοιχεία, χωρίς να παίζουν ακριβώς ροκ. Παρακολουθήσατε αυτήν τη σκηνή;
Γνωρίζω πολλά άτομα από αυτήν τη σκηνή γιατί συχνάζαμε στα ίδια στέκια και πολλοί ξεκίνησαν από συγκροτήματα. Τον Μαχαιρίτσα τον γνώρισα, για παράδειγμα, ως Larry στους P.L.J Band, ένα art rock σχήμα, που ήταν η πρώιμη μορφή των Τερμιτών. Οι αγαπημένοι μου τραγουδοποιοί από αυτήν τη σκηνή είναι οι Κατσιμιχαίοι, όχι μόνο γιατί υπήρξαμε στενοί φίλοι, αλλά θεωρώ ότι έκαναν ένα ωραίο πάντρεμα της μπαλάντας με τη ροκ αισθητική, με γούστο και ταλέντο. Η σκηνή αυτή απλά μου έβγαζε περισσότερη έπαρση και σοβαροφάνεια από ό, τι εμένα μου αρέσει, αλλά προς Θεού, εννοείται ότι υπάρχουν πολύ όμορφα τραγούδια! Έχουμε ακούσει πολύ ωραία πράγματα και από τον Μαχαιρίτσα και τον Παπακωνσταντίνου, με τον οποίο επίσης κάναμε πολλή παρέα, αλλά και από άλλους φυσικά!
Σε μια λίστα που ποστάρατε πρόσφατα, είχατε μέσα ως μέλη της Σπυριδούλας τον Νίκο Ζιώγαλα και τον Πάνο Κατσιμίχα! Δε νομίζω ότι πολύς κόσμος το γνωρίζει αυτό.
Ο Νίκος τραγούδησε μαζί μας τον πρώτο χρόνο που ο Παύλος αποχώρησε από τη συνεργασία μας. Τραγουδούσε δηλαδή τα κομμάτια του Φλου και κάποιες διασκευές. Ήμασταν και συγκάτοικοι. Ο Νίκος μας γνώρισε τον Πάνο και τον Χάρη. Ο Πάνος ήταν πολύ ντροπαλός. Μου άρεσε πάντα πολύ η φωνή του που μου θύμιζε τον Van Morrison αλλά και η φυσαρμόνικα που έπαιζε. Έχουν γράψει με τον αδερφό του κάποιες αναφορές στα κομμάτια τους για τον Παύλο.
Συνεργαστήκατε και με τους Πυξ Λαξ. Αυτό προέκυψε επειδή ξέρατε ήδη τον Μάνο Ξυδούς από το Φλου όπου ήταν στην ομάδα παραγωγής που δούλεψε για αυτό;
Έπαιξα ως μουσικός μαζί τους. Εκείνος με πήρε λίγο πριν το 2000 σε ένα δικό του project και το 2001 που ξαναφτιάχτηκαν οι Πυξ Λαξ, έπαιξα μαζί τους μέχρι το τέλος. Ο Μάνος είχε πολλά καλά στοιχεία, ταλέντα και ικανότητες ακόμα και τις φορές που διαφωνούσα μαζί του μουσικά! Σκέψου ότι κατάφερε να κάνει επιτυχία ως τραγουδιστής των Dreamer and the full Moon αλλά και ως παραγωγός των O.P.A! Ο ρόλος του ήταν τεράστιος στην επιτυχία των Πυξ Λαξ! Πέρα από αυτά, ήταν και ένας πολύ καλός φίλος. Ξέρεις, στην πορεία έχουμε χάσει πολλούς φίλους είτε ξαφνικά είτε όχι... Η απώλεια του Μάνου ήταν μία από αυτές που μας στοίχησαν πολύ.
Όλους αυτούς που βγήκαν με τις επόμενες γενιές, τις Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά, τα Διάφανα Κρίνα κτλ, τους παρακολουθήσατε με ενδιαφέρον;
Εννοείται και είπες τώρα τρία γκρουπ που μου άρεσαν πάρα πολύ! Οι Τρύπες, βέβαια, με το επιβλητικό της παρουσίας του Αγγελάκα, τις καταπληκτικές μπασογραμμές του Καρρά και τους υπόλοιπους, τα Σπαθιά, αν και θεωρώ ότι ο Παυλίδης έγινε ακόμα καλύτερος στην πορεία με όλη αυτήν την όμορφη pop αισθητική αλλά και τα Κρίνα, που ήταν μια σφιχτοδεμένη και ζεστή μπάντα και μου άρεσε ο υπερβολικός ρομαντισμός τους, που κάποιους τους ξένιζε.
Σήμερα πώς βλέπετε τα Εξάρχεια;
Είναι μια γειτονιά που έχει περάσει από 40 κύματα. Ήδη από τα χρόνια της κρίσης, έχουν υποστεί πολλές ταλαιπωρίες, μπήκε και η μαφία στη μέση… Παλιά τα Εξάρχεια ήταν η πιο ασφαλής περιοχή να περπατάει μια κοπέλα μόνη της τη νύχτα. Ή τουλάχιστον, ό ,τι και αν συνέβαινε, ο ένας βοηθούσε τον άλλον. Σήμερα ζούμε το τελικό στάδιο των Εξαρχείων, όχι μόνο με το μετρό, γιατί η ζωή μπορεί να υπάρξει και εκτός πλατείας, αλλά κυρίως με τη λαίλαπα του Airbnb και την ακρίβεια της περιοχής. Φυσικά, αντιστέκονται διάφορες συλλογικότητες, αλλά θεωρώ ότι είναι πολύ δύσκολο να σωθεί η κατάσταση!
Βέβαια, αυτό συμβαίνει σε όλη την Αθήνα. Μήπως όμως τα αποτελέσματα αυτών των αλλαγών θα τα μάθουμε μετά από χρόνια;
Εκ των υστέρων το λέμε αυτό, πράγματι. Όταν κάτι συμβαίνει, όμως, υπάρχουν αντίθετες δυνάμεις, συγκρούσεις, προσπάθειες… Αυτό με τις αναπλάσεις περιοχών συμβαίνει από παλιά. Είχα πάει στο Παρίσι το ’86 και η Βαστίλη ήταν μια περιοχή υποβαθμισμένη. Μέσα σε 5 χρόνια άλλαξε τελείως. Όταν το είδαμε να συμβαίνει αυτό στου Ψυρρή και στο Γκάζι, ξέραμε ότι αυτό ήταν το μοντέλο. Η ζωή έχει ακριβύνει πολύ πάντως. Ζούμε έναν παραλογισμό με την αύξηση των τιμών στα ενοίκια και παντού. Ειδικά, για τους νέους ανθρώπους είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Πώς θα αναπνεύσουν τα νέα παιδιά; Oι κόρες μου δουλεύουν και θέλουν να αυτονομηθούν αλλά δε φτάνουν τα χρήματα.
Πιστεύετε ότι το χιπ χοπ έχει αντικαταστήσει το ροκ;
Δεν έχει πάρει τη θέση του αλλά ναι, στη νεολαία έχει βρει πια μεγαλύτερο αντίκρισμα. Το χιπ χοπ πήρε ένα μερίδιο εξ αρχής, παρόλο που έβγαιναν στην πορεία και άλλα ρεύματα, όπως το γκραντζ. Έχει πολύ στιχουργικό ενδιαφέρον αλλά και ένα πλεονέκτημα σε σχέση με άλλα είδη. Δε χρειάζεται απαραίτητα να ξέρεις μουσική. Αυτό δεν το λέω καθόλου υποτιμητικά. Μουσικά συνήθως παίρνουν λούπες από disco, funk, rock κομμάτια και ραπάρει από πάνω κάποιος ταλαντούχος άνθρωπος. Αυτή είναι και η διαφορά ενός ζωγράφου με έναν που φτιάχνει κολάζ. Και το κολάζ θέλει ταλέντο, αφού δεν μπορεί να το κάνει ο καθένας, αλλά έτσι δεν τρως τα χρόνια σου μαθαίνοντας κάτι. Αυτή η απλοποίηση δίνει τη δυνατότητα στον οποιονδήποτε να εκφραστεί!
Αυτή η απλοποίηση και η γρηγοράδα υπάρχουν παντού λόγω του ίντερνετ. Σε αυτήν την ψηφιακή καθημερινότητα, δίνετε θετικό ή αρνητικό πρόσημο;
Ισχύουν και τα δύο. Κάθε καινούρια τεχνολογική κατάσταση, διαφημίζεται με διθυράμβους. Θυμάμαι γύρω στο ’90 είχαν έρθει κάποιοι πιτσιρικάδες και μου έλεγαν ότι Internet σημαίνει ελευθερία και θα είναι μια πολύ δυνατή εξέλιξη. Εγώ δεν ήξερα πολλά πράγματα αλλά τους έλεγα ότι δε θα είναι έτσι ακριβώς. Τους έλεγα ότι θα ελεγχθεί το αντικείμενο, δεν μπορεί να παραμείνει τελείως ελεύθερο και όντως έτσι αποδείχτηκε. Επιπλέον, διαχέονται πολλά fake news, αφελείς και επικίνδυνες απόψεις. Όπως σε όλα τα πράγματα, η τεχνολογία μας έλυσε πολλά προβλήματα, για να δημιουργήσει κάποια άλλα. Γενικά, είναι μεγάλη υπόθεση να φτιάχνει ο καθένας το δικό του στούντιο στο σπίτι του αλλά δε βλέπω να βγαίνει και πολύ καλύτερη μουσική έτσι.
Έχετε ακούσει κάτι καινούριο πρόσφατα που σας έκανε εντύπωση;
Συνέχεια ακούω καινούρια πράγματα αλλά και παλιά πράγματα που δε γνώριζα! Τις προάλλες βρήκα με το Shazam τους Captain Beyond, ένα παλιό ψυχεδελικό γκρουπ που δεν το ήξερα. Από καινούριους μου αρέσουν οι Πεθαίνουν στο Τέλος, που θα ανοίξουν τους Queens of the Stone Age.
Συμμετέχετε και στον δίσκο που ετοιμάζει ο φίλος σας ο Δημήτρης Πουλικάκος. Θέλετε να πείτε λίγα λόγια για αυτό;
Αυτό δεν είναι δίσκος, είναι Ιλιάδα (γέλια)! Έχει γράψει 55 κομμάτια. Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα σύμπραξη εξαιρετικών μουσικών που μάζεψε ο Μήτσος. Οι μεγάλες μαζώξεις συνήθως φέρνουν και μεγάλα προβλήματα αλλά εδώ δε συνέβη αυτό. Υπάρχει ισορροπία και όμορφη διάθεση. Ελπίζω να ακούσουμε σύντομα τον δίσκο γιατί είναι και αναβλητικός ο Μήτσος…
Τι ετοιμάζετε για την επέτειο των 45 χρόνων Φλου;
Η συναυλία αυτή θα είναι μια αναφορά σε ένα πολύ ξεχωριστό ταξίδι που ξεκίνησε για μας τότε αλλά και μια εκδήλωση μνήμης για όσους λείπουν, όπως ο Παύλος, ο αδερφός μου ο Νίκος, ο Τόλης Μαστρόκαλος που έφυγε πριν από 1 χρόνο… Έχουν πολύ ενδιαφέρον οι συμμετέχοντες, ο Λεωνίδας Μπαλάφας, η Ιουλία Καραπατάκη, η Βιολέττα Ίκαρη, οι Βήτα Πεις, η Θεοδοσία Τσάτσου και ο Γρηγόρης Κλιούμης από τα Υπόγεια Ρεύματα! Με αυτούς τους συμμετέχοντες ήθελα να δείξω ότι το Φλου ήταν μια περίπτωση που επηρέασε και άλλον κόσμο, που δεν ανήκε αυστηρά στη ροκ σκηνή.
Εγώ λέω να προσθέσετε και άλλες εμφανίσεις εκτός από αυτήν.
Είναι πολύ πιθανό να γίνει αλλά δεν ξέρω ακριβώς ακόμη.
45 χρόνια Φλου
Τεχνόπολη
Τρίτη 11 Ιουνίου
Με τους Σπυριδούλα και τον Λεωνίδα Μπαλάφα
Μαζί τους οι Βήτα Πεις, Βιολέτα Ίκαρη, Ιουλία Καραπατάκη, Γρηγόρης Κλιούμης και Θεοδοσία Τσάτσου.
Ένα μοναδικό μουσικό οδοιπορικό στα τραγούδια του Παύλου και των Σπυριδούλα.
Ώρα έναρξης: 21:00
Οι πόρτες ανοίγουν στις 19:30
Τιμές εισιτηρίων:
Εισιτήρια 12€ - early bird
Προπώληση 15€
Ταμείο 18€
Προπώληση: more.com
Το βιβλίο του Γιώργου Ι. Αλλαμανή για τον ιστορικό δίσκο «Φλου» του Παύλου Σιδηρόπουλου και των «Σπυριδούλα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οξύ, στη σειρά "33 1/3".
Διαβάστε επίσης:
Παύλος Σιδηρόπουλος & Σπυριδούλα, «ΦΛΟΥ»: Ένας δίσκος-σταθμός στην ιστορία του ελληνικού ροκ
