Φωτογραφίες: Σπύρος Μητρόπουλος & Olga K.
Από τους Πατρινούς Abbie Gale, ως τους Καλιφορνέζους punk-pop super stars Offspring, το Terra stage είχε κάτι για όλες σχεδόν τις μουσικές φυλές. Τα indie kids πήγαν για τους Gossip - και η πληθωρική Beth Ditto τους αντάμοιψε, κατεβαίνοντας ανάμεσα στο κοινό για να τραγουδήσει - οι μεγαλύτεροι για τους dEUS, ένας μικρός μα αφοσιωμένος πυρήνας για τη «σκοτεινή θεά» Siouxsie, που δεν πτοήθηκε από τα πολλά προβλήματα με τον ήχο, και ένα μεγάλο πλήθος πιτσιρικαρίας για τους δικούς της «θεούς», τους Offspring. Στο Vibe stage, εντωμεταξύ, ο Marky Ramone ήταν το μεγάλο όνομα, αλλά τελικά την παράσταση έκλεψαν οι Flogging Molly…
Vibe stage: Personality Crisis
Αν και φτάσαμε νωρίς, ντάλα μεσημέρι, με τις θερμοκρασίες να είναι ήδη ψηλές (εκτός από πρώτη μέρα του Rockwave ήταν και πρώτη μέρα του προβλεπόμενου καύσωνα), δεν προλάβαμε ούτε τους Psychograndmamas, ούτε τους Viper Vikings. Θα πρέπει λοιπόν να τους τσεκάρουμε σε κάποιο μελλοντικό event, σε ώρες πιο «φιλικές» προς τον ακροατή. Οι πρώτοι που είδαμε ήταν οι Personality Crisis από την Κατερίνη. Οι οποίοι όμως, παρότι είχαν πλασαριστεί με το μότο «οι Dead Boys συναντούν τους Turbonegro», δεν φάνηκαν να έχουν ούτε κάτι από την punk δυναμική των πρώτων, ούτε κάτι από τον σαρωτικό τσαμπουκά των δεύτερων. Μπόλικο πάθος, αναντίρρητα, αλλά και κάμποση βαβούρα, καθώς και επανάληψη ιδεών στις συνθέσεις, σε άφηναν με την εντύπωση ότι πρόκειται για μια μπάντα η οποία θέλει πολλή δουλειά ακόμα.
Χάρης Συμβουλίδης
Terra stage: Abbie Gale
Στις 17.15, και με βρετανική ακρίβεια, οι Abbie Gale εμφανίστηκαν στην πιο μεγάλη σκηνή της έως τώρα καριέρας τους. Η σκηνή τούς πήγαινε αρκετά, αλλά δεν πρόλαβαν να την κάνουν δική τους. Οι λόγοι εμφανείς. Πρωτίστως ο ήλιος που έκαιγε και η μικρή, μέχρι εκείνη την ώρα, προσέλευση του κόσμου. Παρόλα αυτά, τη μισή ώρα που βρέθηκαν πάνω στο stage του Terra, έδειξαν και απέδειξαν γιατί θεωρούνται μια από τις μεγάλες ελπίδες του ελληνικού αγγλόφωνου rock. Αν οι Βέλγοι έχουν τους Deus και τους Zita Swoon, εμείς έχουμε τους Raining Pleasure και τους Αbbie Gale. Μέσα σε μισή ώρα πρόλαβαν και έδωσαν ένα πλήρως διεκπεραιωτικό σετ, με 5 κομμάτια από τους μέχρι τώρα 2 δίσκους τους, καθώς και ένα επερχόμενο. Tα “Clown”, “Mom”, “Fall”, “Lovesong” και “Danko” ακούστηκαν με πολύ ενέργεια και ζωντάνια στον χώρο, ανοίγοντας με τον καλύτερο τρόπο τη μέρα και προετοιμάζοντας το έδαφος για την άφιξη της πληθωρικής Beth Ditto στη σκηνή.
Θοδωρής Κανελλόπουλος
Terra stage: Gossip
Κάνω το καθιερωμένο περπάτημα μέχρι την είσοδο του φεστιβάλ κι ακούω ήδη μια γυναικεία φωνή να τα δίνει όλα. Επιταχύνω λίγο το βήμα και σύντομα αποκτώ οπτική επαφή με τη σκηνή: μπάντα βλέπω, αλλά Beth Ditto δεν βλέπω - και δεν είναι κι από τις φιγούρες που θα μπορούσες να χάσεις ανάμεσα σ’ ένα πλήθος τεσσάρων ατόμων. Πλησιάζω και βλέπω το καλώδιο του μικροφώνου να οδηγεί μέσα στο πλήθος κι έναν τεχνικό να αμολάει καλούμπα για να μπορεί εκείνη να σουλατσάρει άνετα ανάμεσα στους σχετικά λίγους πιστούς, οι οποίοι είχαν βρεθεί από νωρίς στον χώρο. Δύο λεπτά αργότερα, η Ditto περνάει από μπροστά μου και παθαίνω σοκ: δεν πρέπει να ξεπερνάει το ενάμιση μέτρο στο μπόι, και φυσικά έχει επάνω της κιλά να χαρίσει σε όλους μας! Αλλά έχει και μία φωνή η ρουφιάνα κι ένα τσαγανό που δεν βρίσκεις εύκολα… Καταλήξαμε λοιπόν να κοιτάζουμε εκείνη και τις βόλτες της στην αρένα, αγνοώντας περίπου την καλή μπάντα πίσω της. Έκλεισαν με το “Standing In The Way Of Control” εν μέσω επευφημιών, και κατόπιν η Ditto πήρε τον δρόμο προς τα παρασκήνια. Ο οποίος όμως περνούσε πρώτα από τη σκηνή, και για να ανέβει ξανά εκεί χρειάστηκε κάμποσος κόπος από τις δύο φίλες της που την τράβηξαν. ΑΥΤΟ έπρεπε να το δείτε…
Μάνος Μπούρας
Vibe stage: Flogging Molly
Τους Flogging Molly τους έχω κατατάξει στα συγκροτήματα που συμπαθώ και παρακολουθώ, ήδη από το Drunken Lullabies, το οποίο και συνεχίζω να θεωρώ ως το καλύτερό τους πόνημα ως σήμερα. Λίγο αυτό το ιρλανδικό, έξω καρδιά feeling τους, λίγο αυτό το μερακλίδικο, ακατέργαστο punk τους, ομολογώ ότι μου έχουν κάνει το «κλικ». Και χάρηκα που είδα ότι πολλοί πιτσιρικάδες χθες γνώριζαν καλά τα τραγούδια τους, τόσο ώστε να τραγουδούν και τους στίχους. Πάντως, κανείς από τους φίλους τους δεν ήταν προετοιμασμένος για ένα τόσο εκρηκτικό live. Με τον ήλιο ακόμα ψηλά και τη ζέστη να μην έχει υποχωρήσει, οι Flogging Molly, ακάθεκτοι, τα έδιναν όλα και τράβαγαν κοντά τους ολοένα και περισσότερο νεαρόκοσμο, ο οποίος χόρευε, χτυπιόταν και τραγουδούσε ασταμάτητα, αψηφώντας τις υψηλές θερμοκρασίες. Το μίγμα Pogues και Clash της μπάντας αποδείχθηκε ιδιαιτέρως εκρηκτικό επί σκηνής, και ο frontman του group Dave King - με μία Guinness στο χέρι - ήταν ιδιαίτερα ομιλητικός: άλλωστε, ήταν φανερό πως οι Flogging Molly δεν περίμεναν μια τόσο θερμή υποδοχή στην Ελλάδα και το καταχάρηκαν. Ο ίδιος «αντιστάθηκα» ως το δεύτερο τραγούδι, για να εγκαταλείψω τη σκιά όπου είχα αράξει. Στο τρίτο είχα αφήσει την παρέα να λέει τα «ακαδημαϊκά» της και είχα χωθεί πρώτη-πρώτη σειρά…
Χάρης Συμβουλίδης
Terra stage: dEUS
Η ζέστη είχε αρχίσει να γίνεται απειλητική, όταν βγήκαν οι dEUS - στην ώρα τους. Ο κoλλητός μου, που τους είχε ήδη δει λίγες ημέρες νωρίτερα στο Βέλγιο, ήταν ενθουσιασμένος και ομολογώ ότι με είχε βάλει και σε ένα ανάλογο ψυχολογικό τριπ. Οι αναμνήσεις από την τελευταία τους επίσκεψη στην Ελλάδα ήταν ακόμα έντονες, οπότε το live είχε έναν ξεχωριστό χαρακτήρα. Κι όμως, πάρα τα λίγα κεφάλια τα οποία κουνήθηκαν νωχελικά μόλις έπεσε το “Instant Street” ή το εθιμοτυπικό σχεδόν “Suds & Soda” του τέλους, το ελληνικό κοινό παρακολούθησε τους dEUS να δίνουν ένα προσεγμένο live, με τα πόδια του κολλημένα στο χώμα. Τα απλανή βλέμματα προφανώς περίμεναν τους Offspring για να τα σπάσουν, ενώ όταν κοιτούσαν την παρέα μου που ούρλιαζε «Ουρεεεέ» (για κάποιο λόγο κάτι καλό σημαίνει στα φλαμανδικά όπως μου εκμυστηρεύτηκε ο σύντροφος Βέλγος) και χοροπηδούσε σαν τα κατσίκια με κομμάτια όπως το “Architect”, μια ξεκάθαρη απορία ήταν ζωγραφισμένη στα μάτια τους. Και καλά ρε παιδιά, δεν τις κόβετε για dEUS. Αλλά το να μην προσπαθείτε καν να μπείτε στο κλίμα της συναυλίας μάλλον σημαίνει ότι είστε πολύ μεγαλύτεροι από ότι είμαι εγώ (που δεν είμαι και κανένα πιπίνι). Τι να σου κάνει ένας θεατρικός Barman όταν οι περισσότεροι εκεί κάτω θα πάρουν το όνομα του για αστείο; «So everybody came, but you’re here to have some fun. And everyone’s the same, well that’s faster said than done». “Everybody’s Weird” (Ideal Crash, 1999).
Σοφία Ιγνατίδου
Vibe stage: Marky Ramone
Η εμφάνιση του Marky Ramone όχι μόνο μάζεψε περισσότερο κόσμο από τη Siouxsie (στην αρχή τουλάχιστον), αλλά και πιo φανατισμένο κοινό (ή πιστό κοινό, η επιλογή δική σας). Το δε πανδαιμόνιο που τη συνόδευσε ανησύχησε για λίγο τους security, οι οποίοι προσπαθούσαν να ρίχνουν νερό σε όσους ήταν πιο κοντά στην εξέδρα και κινδύνευαν να λιποθυμίσουν από τη ζέστη και το στριμωξίδι. Με μια μπάντα πιτσιρικάδων, που περισσότερο τη συμπεριφορά των Ramones θυμίζουν παρά την κλάση τους, ο Marky κατέγραψε την απουσία των φίλων του και το πόσο μας λείπουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ενας φίλος είπε πως, όταν τον βλέπει στη σκηνή, δεν βλέπει έναν μουσικό, αλλά έναν Επιζώντα - και ο Marky έχει κερδίσει με το σπαθί του τον τίτλο του. Μαζί του, για να το επιβεβαιώσει, ήταν ένα μεγάλο πλήθος, που οι περισσότεροι δεν είχαν καν γεννηθεί όταν οι Ramones ξεκινούσαν την πορεία τους, με μια κραυγή: «One - Two - Three - Four»!
Παναγιώτης Φουρκιώτης
Terra stage: Siouxsie
Μετά από δύο πτώσεις ρεύματος, που εκνεύρισαν και άγχωσαν το κοινό, η θεά Siouxsie εμφανίστηκε στη σκηνή, μας χαιρέτησε στα Ελληνικά και στάθηκε μπροστά μας πιο όμορφη, πιο αγέρωχη και πιο εκτυφλωτική παρά ποτέ. Το μισό κοινό τσίριζε και ούρλιαζε - το άλλο μισό ήταν οπαδοί των Offspring. Και πώς να μην τσιρίξει κανείς όταν το set ξεκίνησε με το “Israel” και η συνέχεια δεν ήταν άλλη από το “Arabian Knights”; Εκεί ήταν όμως που έπεσε για άλλη μια φορά το ρεύμα… H Siouxsie αποχώρησε και περίπου δέκα λεπτά αργότερα ξαναβγήκε (αφού αποκαταστάθηκε η βλάβη) στη σκηνή και τελείωσε το κομμάτι που είχε αρχίσει. Η συνέχεια ήταν εξίσου εντυπωσιακή. Κομμάτια από το Mantaray (“Here Comes That Day”, “Loveless”) εναλλάσσονταν με κομμάτια από το ένδοξο παρελθόν της με τους Banshees (“Happy House”, “Christine”, “Night Shift”, “Hong Kong Garden”) και καθ’ όλη τη διάρκεια του live η κυρία Ballion περιδιάβαινε τη σκηνή, χορεύοντας με τρόπο ο οποίος άλλοτε θύμιζε μάγισσα, άλλοτε παγανίστρια και άλλοτε…dominatrix! Φυσικά, στη φοβερή σκηνική παρουσία συνέβαλε και το εκπληκτικά διατηρημένο κορμί της αλλά και η έμφυτη θεατρικότητα της. Γινόταν ένα με τον ρυθμό και τη μουσική, έμοιαζε μάλιστα να είναι προέκταση αυτών, έπιανε το μικρόφωνο και το μεταχειριζόταν ως μαστίγιο και τίναζε τα γυμνά πόδια της προς όλες τις κατευθύνσεις. Στο τέλος, δε, όταν τραγούδησε το “Into A Swan”, ένιωθες ότι αυτή τη μεταμόρφωση την οποία αφηγούνταν τη βίωνε πραγματικά σα να μεταμορφωνόταν η ίδια. Κι έτσι είναι. Το punk κορίτσι από το Λονδίνο έχει πλέον μεταμορφωθεί σε μία dark star πρώτου μεγέθους, ενσωματώνοντας το παρελθόν της στο παρόν της με τον πιο λαμπερό τρόπο. Θεά!
Βάσια Τζανακάρη
Terra stage: Offspring
Δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ ποια ακριβώς ήταν η ποθητή πελατεία για το Rockwave 2008, όταν, ενώ ακόμα έπαιζε η θεά Siouxsie - με όλα τα φριχτά συμπαρομαρτούντα της έλλειψης οργάνωσης - είχα δίπλα στο αυτί μου 5 πιτσιρικάδες να φωνάζουν σε κάθε κομμάτι: «Πω, πω, θα πει κι άλλο αυτή η καμμένη;». Κι αν αυτό δεν αναιρεί πλήρως την ατμόσφαιρα «γιορτής της μουσικής» που θέλει να έχει το Rockwave, σίγουρα πάντως δείχνει κάτι για μια μεγάλη μερίδα οπαδών των Offspring, οι οποίοι δεν είναι παρά πιτσιρίκια που θέλουν μόνο να χτυπιούνται με κάποιους που βλέπουν στην τηλεόραση. Και να είχαν προλάβει το Smash, ίσως τον καλύτερο δίσκο που έβγαλε ποτέ η punk pop σχολή; Αγέννητα ήταν και δεν φταίνε σε τίποτα! Τέλος πάντων, οι Offspring είναι μια επαγγελματική μπάντα. Έδωσαν δηλαδή στον κόσμο ό,τι ζητούσε - τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Επιστράτευσαν έναν ακόμα κιθαρίστα για να δώσει στον ήχο τους τον απαιτούμενο όγκο, έκαναν σπονδές στους θεούς για το ούζο και το μέρος το οποίο έπαιζαν, ο Noodles άφησε μαλλί - όπως παλιά - και ο Dexter Holland έβαλε κιλά. Μας συγκίνησαν επίσης επειδή μας θύμισαν το “Self Esteem” και το “All I Want”, που τα ακούγαμε όταν πηγαίναμε σχολείο, μας εκνεύρισαν γιατί μας θύμισαν κάτι ανεκδιήγητα τραγούδια τους, όπως το “Pretty Fly (For a White Guy)” και πρόλαβαν να εκπληρώσουν τον σκοπό άφιξής τους, παίζοντας τον μισό καινούργιο τους δίσκο. Κανείς λοιπόν δεν έμεινε παραπονεμένος από το κλείσιμο της πρώτης μέρας. Αλλά και όσοι δεν ήρθατε δεν χάσατε κάτι το σπουδαίο - εκτός από τη Siouxsie, λόγω ιστορίας και μόνο...
Νίκος Σβέρκος
