Ποιος το περίμενε ότι ο Ornette Coleman θα είχε κοινό που εκτιμούσε τη θέση του στην ιστορία της μουσικής και θα τον αποθέωνε, αποδίδοντας έτσι φόρο τιμής στον σπουδαίο τζαζίστα που ανακάτεψε για πάντα τις στέρεες και τετράγωνες βάσεις της jazz. Ακόμα κι αν η συναυλία που παρακολουθήσαμε ήταν ένα πολύ μικρό δείγμα του τι μπορεί να κάνει ο Coleman, άξιζε να εκμεταλλευτείς την τελευταία έτσι κι αλλιώς ευκαιρία για να δεις από κοντά αυτόν τον σπουδαίο μουσικό.
Είναι βασικό να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή τα βασικά. Δηλαδή ο Coleman είναι πλέον 78 ετών. Δεν μιλάει, με το ζόρι περπατάει και όσον αφορά την εκτελεστική του δεινότητα αυτή πλέον έχει περιοριστεί αισθητά - παρόλα αυτά, αναλαμβάνει με μαεστρία τον ρόλο του μαέστρου-ενορχηστρωτή στη μπάντα. Διατηρώντας μια αυθαιρεσία, ας πούμε ότι κοντραμπάσο-drums από τη μία και Coleman-ηλεκτρικό μπάσο από την άλλη, ήταν οι 2 κουρδισμένες ομάδες οι οποίες, ξεκινώντας από 3 μικρά κοφτά γεμίσματα, εξέλισσαν τις μελωδίες, αγνοώντας παντελώς για τους jazz κανόνες. Ούτε κυκλικά σολαρίσματα, ούτε ατελείωτες αρμονικές, αλλά ξεκάθαρες μελωδίες (ειδικότερα όταν το κοντραμπάσο θύμιζε τσέλο με τη χρήση δοξαριού) και ιδιαίτερα κατανοητές αναπτύξεις. Ήταν μια καλή απόδειξη πως καταλάβαινε ο Coleman αυτό που ο ίδιος βάπτισε free jazz και όχι αυτό το ακαταλαβίστικο τερατούργημα το οποίο όλοι πάνω-κάτω έχουμε ακούσει στα «παράφωνα» αυτού του κόσμου. Η μπάντα πρέπει να ξέρει να πηδάει από τον έναν ρυθμό στον άλλο, πάνω από όλα όμως να θυμάται το γήπεδο αλλά και τον χρόνο που έχει να αυτοσχεδιάσει. Δύσκολα πράγματα δηλαδή, αλλά συγκινητικά, άμα λειτουργήσουν σωστά. Το έχει καταφέρει και ο Φλωρίδης παρεμπιπτόντως.
Στα 80 λεπτά της συναυλίας λοιπόν, δεν ακούσαμε κάποια από τα γνωστά θέματα του Coleman, αν και στο πρώτο encore ο κόσμος χειροκρότησε τις πρώτες νότες του κλασσικού “Lonely Woman” από τον δίσκο The Shape Of Jazz To Come. Αλλά είδαμε την 1960s φιγούρα με το μπλε σακάκι να παίζει σαξόφωνο, τρομπέτα και βιολί και να ενθουσιάζει τον αρκετό από τον κόσμο, που φάνηκε να ήθελε να τον παρακολουθήσει καιρό. Ευχάριστη έκπληξη όλα αυτά και ελάχιστη σημασία έχει αν δεν είδαμε τον Coleman στα καλύτερα του. Σε ένα ροκοκρατούμενο κόσμο, ήταν ωραίο που μαζευτήκαμε να αποδώσουμε ένα φόρο τιμής σε έναν επιβλητικό μουσικό, ο οποίος άλλαξε τόσα πολλά πράγματα στη μουσική.
