Φινέτσα, πλήξη και φασόν συναίσθημα, με φόντο την εντυπωσιακή κοσμοσυρροή στο Φάληρο...

Μπροστά σε ένα γεμάτο Fuzz, παρουσίασαν τη νέα τους δουλειά, θυμήθηκαν τα παλιά και σκόρπισαν απλόχερα τη ροκ ποιότητα που τόσο μας λείπει αυτά τα τελευταία χρόνια των αλγόριθμων και των μεταδεδομένων...

Παραμένουν σταθερό σημείο αναφοράς για την πιανιστική τζαζ του σήμερα, είναι όμως και σε θέση να δίνουν συναυλίες με καθηλωτικά σημεία, όπως απέδειξαν στη sold-out κεντρική σκηνή της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση...

Η πραγματικά μαγευτική φωνή του Kim Larsen ίσως να εκπροσώπησε τις μελαγχολικές, neofolk απαρχές του συγκροτήματος, αλλά οι υπόλοιπες όψεις της δισκογραφίας τους καταδικάστηκαν τελικά λόγω της μονοτονίας της μίας ακουστικής κιθάρας...

Μπροστά σε λίγο μα ένθερμο κόσμο, οι Βρετανοί έδειξαν ότι κρατάνε ατόφιο και καθαρό το ένδοξο hard rock μιας άλλης εποχής, έχοντας ως κινητήριο μοχλό τον αεικίνητο και παιχνιδιάρη Danny Bowes...

Ίσως χρειάζονταν έναν χώρο πιο χύμα από το Gazarte, και πάλι, όμως, πρόσφεραν μια ολοκληρωμένη εμπειρία, με πλούσιο, ζεστό ήχο και στιγμιότυπα συναρπαστικής αρτιπαιξίας...

Ένα «λυντσεϊκό» ταξίδι στα χιλιόμετρα της αγάπης, με τον Παύλο Παυλίδη να βρίσκεται ανάμεσα στο κοινό και την τραγουδοποιό να αποδεικνύει τη σοβαρή δουλειά που υπάρχει πίσω από τον πρόσφατο δίσκο της...

Και γέμισε το κλειστό μπάσκετ του Ο.Α.Κ.Α., και κυκλοφοριακό κομφούζιο δημιούργησε για λίγες ώρες στους πέριξ δρόμους, αλλά και μια διασκεδαστική βραδιά πρόσφερε, κάνοντάς σε (θες δεν θες) να τον σπάσεις τον γοφό...

Ήταν ηδονικό το πώς παρουσίασαν σύντομες βινιέτες της metal ιστορίας με συγκολλητική ουσία το sludge και τρομαχτική η έντασή τους –κι ας είναι μόνο 2 άτομα. Ωστόσο δεν σόκαραν, με τον τρόπο που το κάνουν στους δίσκους...

Ήρθαν τελικά εκείνα τα άλλα παιδιά, με τα τιρκουάζ μαλλιά και τα μάτια-λέιζερ. Κι έτσι τα σπουδαία τραγούδια που έγραψε στη δεκαετία του 1980 μπορούν να ενώνουν τους παλιούς και τους 20άρηδες του σήμερα, σε ένα γεμάτο Six d.o.g.s. και σε μια υπέροχη βραδιά με «γεύση» φρέσκου ανανά...