«Τώρα θα δούμε μια συναυλία… Θ' ακούσουμε μια μπάντα που τη λένε Στέρεο Νόβα. Την άκουγαν ο μπαμπάς και η μαμά, όταν ήταν μικροί».
Μ' αυτήν τη λιτή, σχεδόν συγκινητική εισαγωγή προσπαθούσε ένας πατέρας να μυήσει τον πιτσιρίκο του σε ό,τι θα ακολουθούσε στο Ξέφωτο του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ), βολεύοντάς τον πάνω στους ώμους του ενόσω γύρω ο κόσμος πύκνωνε τόσο τις γραμμές του, όσο και τα χειροκροτήματά του, προσκαλώντας το μεγάλο του συναυλιακό απωθημένο στη σκηνή. Στέρεο Νόβα – 20 Χρόνια Μετά.
Στην εικοσαετία στην οποία ο Μιχάλης Δέλτα κι ο Κωνσταντίνος Βήτα τράβηξαν ξεχωριστούς δρόμους συμπυκνώνεται όλη η σημασία του συναυλιακού αυτού reunion, καθώς και το μέγεθος της προσμονής του. Η δικαίωση της οποίας χάρισε στο live τις δάφνες που απολαμβάνει ήδη από τα μεσάνυχτα της Δευτέρας, πριν καλά-καλά κατέβουν οι δύο πρωταγωνιστές του από τη σκηνή του Summer Nostos Festival 2018.
Ναι, ήταν μεγάλη η προσμονή. Μεγάλη για όσους τους «άκουγαν μικροί» κι αυτά τα τελευταία 20 χρόνια συνέχισαν να τους ακούν και να θυμούνται, ενώ έψαχναν για δουλειά, έβρισκαν δουλειά, έκαναν οικογένειες, γινόντουσαν μπαμπάδες και μαμάδες. Ακόμα πιο μεγάλη, όμως (απωθημένο με τα όλα του), ήταν για τους «νέους»: για όλους εμάς δηλαδή του δυναμικού κοινού 18-35, που στο πρώτο μισό των περίφημων 1990s, όταν ο μετεωρίτης των Στέρεο Νόβα έσκαγε για να αλλάξει πολλά μουσικά τοπία, παραήμασταν μικροί ή και αγέννητοι. Οπότε ζητούσαμε τόσον καιρό κάτι χειροπιαστό να πλαισιώσει τη λατρεία μας στη μουσική αυτών των τύπων με τα περίεργα επίθετα.
Αυτό ακριβώς το απωθημένο διέλυσε το "Τέλσον", ενώ με τη "Νέα Ζωή 705" όλοι άρχισαν το ταξίδι (καθείς το δικό του) για το οποίο ετοίμαζαν εαυτούς καθώς οδηγούσαν ή περπατούσαν προς το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος το βράδυ της περασμένης Δευτέρας. Οι μπαμπάδες κι οι μαμάδες, το κορίτσι που ονειρευόταν όλη τη μέρα με τα μάτια ανοιχτά τη συναυλία κάνοντας μια δουλειά που τη ρουφάει (αλλά τι να κάνει), οι φοιτητοπαρέες, οι νυχτόβιοι κι οι οικογενειάρχες. Σύσσωμο το Ξέφωτο ακολούθησε τους Στέρεο Νόβα στο τριπ το οποίο είχαν σχεδιάσει –από τον παλιό τους Ασύρματο Κόσμο, στον καινούριο τους Ουρανό.
Στατικοί αλλά όχι βαρετοί, άψογα συντονισμένοι με την προσθήκη του Πέτρου Τσαμπαρλή στα ντραμς και απολύτως ταιριαστοί με το ψηφιακό εικαστικό περιβάλλον που έστησε για εκείνους η ομάδα της DOC TV και ο Νίκος Πατρελάκης, παρέδωσαν ένα καλοδουλεμένο set με πιο χορευτικό προσανατολισμό και πολλές «νέες» εκδοχές «παλιών» κομματιών να αποδεικνύουν ότι δεν έχουν χάσει επαφή με τις τελευταίες τάσεις της ηλεκτρονικής παραγωγής.
Το "Ταξίδι Της Φάλαινας" μπορεί να ακούστηκε λίγο αγνώριστο, με πολύ αδύναμη τη χαρακτηριστική θεματική μελωδία, αλλά ο τρόπος με τον οποίον έπαιξαν τα "Προάστια" ήταν τόσο αναπάντεχα όμορφος, ώστε τους σήκωσε όλους στο πόδι να φωνάζουν τρελαμένοι «γιατί είναι Σάββατο βράδυ». Πού να ήταν κι όλας. Μεγάλες απουσίες μπορεί να μετρήθηκαν –οι ευχές όσων περίμεναν ν' ακούσουν τα "Ηλίθια Αστεία" ή τον "Εξώστη" δεν εισακούστηκαν– πάντως εκείνο το encore σε δυο κινήσεις έδωσε απλόχερα ό,τι ίσως τους είχε λείψει μέχρι εκείνη τη στιγμή: "Μικρό Αγόρι" και τελευταίο πλάνο το "Παζλ" να διαλύεται ξανά στον αέρα.
Πολλοί μπορεί να πουν ότι η αποθέωση των Στέρεο Νόβα στο ΚΠΙΣΝ ήταν προαποφασισμένη, προδιαγεγραμμένη· μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Δεν μπορεί όμως κανείς να τους κατηγορήσει για το συναισθηματικό αβαντάζ της ποίησής τους. Δεν αρκέστηκαν σε αυτό, κατόρθωσαν να μη το χάσουν στο ζάρι των σόλο διαδρομών και του καιρού που έχει περάσει, ενώ με αυτήν τη συναυλία κατάφεραν και κάτι ακόμα, το οποίο δεν συνέβη με την έκδοση του Ουρανού: να γίνουν ξανά οι ποιητές της πόλης μας, που ενώνουν τις γειτονιές και τις γενιές της στον κορυφαίο μες στην απλότητα της αλητείας του ερωτικό στίχο των τελευταίων χρόνων. Σε μια ερώτηση η οποία δεν σηκώνει όχι: «Αν κλέβαμε το Volvo από την άλλη άκρη του δρόμου/Θα έφευγες μαζί μου μέχρι το τέλος του κόσμου;».
{youtube}05Z8QiOotVM{/youtube}
