Κρήτη, Ικαρία, Θράκη, Ήπειρος· όλες οι άκρες της παραδοσιακής μουσικής συναντήθηκαν στην πρώτη από τις τρεις προγραμματισμένες εμφανίσεις του Γιάννη Χαρούλη στο Θέατρο Πέτρας, σε ένα sold-out live όχι πολύ διαφορετικό από όσα έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια από τον Κρητικό μουσικό, το οποίο κατάφερε ωστόσο να ξεσηκώσει όρθιους και καθήμενους, ακόμα και τους αρχικά πιο διστακτικούς.
Αφήνοντας πίσω του το κυκλοφοριακό κομφούζιο που επικρατεί όπως πάντα στις μεγάλες συναυλίες στον λόφο της Πετρούπολης, ο κόσμος κατέκλυσε ήδη από νωρίς το θέατρο και η συναυλία ξεκίνησε χωρίς αναμονές και πολλές περιστροφές γύρω στις 21:30, οπότε ο Γιάννης Χαρούλης ύψωσε το ποτήρι του ευχόμενος «εβίβες» και ξεκίνησε το 3ωρο πρόγραμμα που θα ακολουθούσε με "Της Λήθης Το Πηγάδι".
Η αλήθεια είναι ότι για το πρώτο μιαμισάωρο ο κόσμος ήταν αρκετά μαγκωμένος, φαινόμενο ασυνήθιστο για τις συναυλίες του Γιάννη Χαρούλη. Παρά το γεγονός δηλαδή ότι έβγαλε την ημέρα αυτή sold-out, ο κόσμος στάθηκε εξαιρετικά αδρανής στο πρώτο μέρος της συναυλίας, το οποίο άρθρωσαν κομμάτια όπως "Τότε Κι Εγώ", "Του Λασιθιού Η Στράτα", "Έλα Πάρε Με", "Για Σένα Λέω" και "Τα Ρυάκια" –το τελευταίο μάλιστα σε μουσική και στίχους του ίδιου του Χαρούλη.
Με μικρές αποκλίσεις από τις συνηθισμένες εκτελέσεις των δημοφιλών κομματιών του, με πιο αξιοσημείωτες ίσως τις πιο πειραματικές (για τα δεδομένα) ενορχηστρώσεις στον "Τρελό" και στον "Ακροβάτη" –όπου διέπρεψε η τρομπέτα του Ολλανδού Mark Nieuwenhuis– η αίσθηση που επικράτησε ήταν αυτή της πολλάκις δοκιμασμένης μεν, επιτυχημένης δε συνταγής «σύγκρουσης» της πραότητας και της αυθεντικότητας του λαούτου και της λύρας με το μένος και την ένταση των ντραμς και της ηλεκτρικής κιθάρας.
Η επιτυχία αυτής της μουσικής συνταγής επιβεβαιώθηκε περίτρανα όταν τα ηνία ανέλαβε ο Κωνσταντής Πιστιόλης, με τα "Πες Μας Χάρε" και "Ζαλίζομαι" να ξεμαγκώνουν επιτέλους το Θέατρο Πέτρας, για να ακολουθήσει μετά η "Ουρά Του Αλόγου" και να ισοφαρίσει –αν και για όσους ήμασταν το Σάββατο στην Πλατεία Νερού (στον Θανάση Παπακωνσταντίνου και τον Σωκράτη Μάλαμα), το διονυσιακό κλίμα της βραδιάς εκείνης ήταν ακόμη νωπό για να το συναγωνιστεί.
Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, η συναυλία έγινε χορευτικό rollercoaster, με ικαριώτικους, πεντοζάληδες και σούστες έως το τέλος της, όπου ο Γιάννης Χαρούλης αποχαιρέτησε τον κόσμο τραγουδώντας a cappella μαζί του το "Ξενύχτησα Στην Πόρτα Σου", με «ομόφωνη» παραδοχή για κλείσιμο τον στίχο του Γιώργου Κανελλόπουλου «εδώ είναι ο Παράδεισος, κι η Κόλαση εδώ».
Το να γεμίζεις το Θέατρο Πέτρας και να ανακοινώνεις τη μία sold-out συναυλία μετά την άλλη, είναι κάτι που ο Χαρούλης κατάκτησε τα τελευταία χρόνια χάρη στην αυθεντικότητά του και στο χαμόγελο εκείνο που σε κάθε εμφάνιση προτρέπει να αντισταθούμε στο σκοτάδι και να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Με το πράο αυτό χαμόγελο και με το μαινόμενο λαούτο του, έχει δημιουργήσει έναν πολύ ισχυρό δεσμό με το κοινό, το οποίο τον ακολουθεί πιστά, περιμένοντας σε κάθε συναυλία πώς και πώς την "Τίγρη", τη "Βασιλική", τα "Μαλαματένια Λόγια", το "Σκουλαρίκι" και τη "Θλιμμένη Χαραυγή" για να υψώσει τα ποτήρια του, να αγκαλιαστεί και να χορέψει.
Παρά το γεγονός λοιπόν ότι δεν είδαμε ή ακούσαμε κάτι που δεν περιμέναμε, ο Γιάννης Χαρούλης και το μουσικό του πλήρωμα έδωσαν μια πολύ καλή συναυλία, καταφέρνοντας στο τέλος να υψώσουν τα ποτήρια μας και να σηκώσουν σκόνη στα παπούτσια μας.
{youtube}dCGaw3rTjR8{/youtube}
