Την κατάρα της περσινής χρονιάς –που φήμες βαθιά επηρεασμένες από την ΕΜΥ ήθελαν να επαναλαμβάνεται– κατάφερε να σπάσει η 3η ημέρα του Release Athens, καθώς όχι μόνο δεν ακυρώθηκαν οι προγραμματισμένες εμφανίσεις των καλλιτεχνών, αλλά σημείωσαν και τεράστια επιτυχία, σε ένα ρεκόρ προσέλευσης για τo φετινό φεστιβάλ: την ώρα δηλαδή που ο Parov Stelar χαιρετούσε σε σπαστά ελληνικά και οι παρατρεχάμενοι του Jay Kay ετοιμάζονταν να επιμεληθούν τα του ήχου του, υπολογίζεται ότι στην Πλατεία Νερού είχαν συρρεύσει περί τις 10.000 (ωραιότατου) κόσμου, συμπεριλαμβανομένων πολλών νεαρών τουριστών, οι οποίοι δεν έχασαν την ευκαιρία που πρόσφερε η περίσταση για μπίρα και χορό.
Κάθε πάρτι βέβαια που σέβεται τον εαυτό του, πριν ανάψει, οφείλει να στρώσει ευχάριστο χαλί, ώστε να χτίσει ατμόσφαιρα εισόδου για τους καλεσμένους του. Τον ρόλο αυτόν ανέλαβαν λοιπόν από νωρίς ο Sillyboy με τη νέα του παρέα, τους Ghost Relatives. Αν και κλήθηκαν να υπηρετήσουν το άχαρο σενάριο του πρώτου gig μετά τη βροχή, έχοντας μάλιστα τεχνικά μικροθεματάκια και μπόλικα ακόμα σύννεφα από πάνω τους, έμειναν σταθεροί στις άρτιες συναυλιακές επιδόσεις που μας έχουν συνηθίσει, παρουσιάζοντάς τις σε όσους τολμηρούς δεν πίστεψαν στιγμή ότι θα στραβώσει το πράγμα λόγω καιρού και βρέθηκαν στις επάλξεις του φεστιβάλ από τις 6 το απόγευμα.
Η επίχρωση του φαληρικού ουρανού με το ηλιοβασίλεμα πήγε χέρι-χέρι με τους Cigarettes Αfter Sex. Είναι πάντα μία από τις πιο όμορφες στιγμές των φεστιβάλ στην Πλατεία Νερού αυτή που ο ήλιος σκάει μετά μουσικής πίσω από τα ιστιοφόρα στη μαρίνα και η μπάντα από το Ελ Πάσο με τις ambient pop ρομαντζάδες της αποδείχθηκε ό,τι έπρεπε για την ώρα εκείνη. Έχοντας γίνει αρκετά δημοφιλείς από στόμα σε στόμα στο ελληνικό κοινό, έκαναν τις γραμμές μπροστά από τη σκηνή του Release Athens να πυκνώσουν και πολλά ζευγάρια να αγκαλιαστούν. Μοιραία βέβαια έπεσαν στην παγίδα της υποτονικότητας, καθώς οι (όχι και πολυάριθμες) συνθέσεις τους είναι περιορισμένης έκτασης και δυναμικής. Ωστόσο έπαιξαν γλυκά και τίμια, κορύφωσαν προς το τέλος του set με τα σουξέ "Apocalypse" και "Nothing’s Gonna Hurt You Baby" και χαιρέτησαν δίνοντας τη σκυτάλη στην παλιοπαρέα του Parov Stelar.
Λοιπόν, ο Parov Stelar είναι περίπτωση: έχεις μηρυκάσει το συχνά επιτηδευμένο κέφι του νεο-swing του, τον έχεις δει μισή ντουζίνα φορές, νιώθεις αναπόφευκτη ουδετερότητα (αν όχι βαρεμάρα) στην προοπτική μίας ακόμα, κι όμως: όταν σκάει μύτη στη σκηνή ως βασιλιάς-παραγωγός με τους υποτακτικούς του μουσικούς από κάτω, δεν μπορείς να αντισταθείς για πολύ και να μη χαζοκουνηθείς. Πώς χόρευε κρυφά το φυτό της τάξης της Αλίκης το τουίστ στα Χτυποκάρδια στο Θρανίο; Ένα τέτοιο πράγμα.
Η μεγαλύτερη βέβαια μερίδα του κοινού στην Πλατεία Νερού χόρευε μια χαρά και το γλεντούσε φανερά και κανονικά με τα χιλιοπαιγμένα "Clap Your Hands" και "Catgroove" και γιατί όχι; Ο τύπος ξέρει να δίνει τρομερά πάρτι ενώ μουσικά την κατάσταση σώζουν (διαχρονικά) τα εντυπωσιακά πνευστά και η καλή σκηνοθεσία. Μετά λοιπόν από μπόλικο electro swing και πολλές επιδείξεις προόδου στην ελληνική γλώσσα από όλα τα μέλη του γκρουπ του, ο Parov Stelar έκλεισε –ομολογουμένως πολύ όμορφα– το set με το "Step Two" από το τελευταίο του άλμπουμ The Burning Spider (2017), αφήνοντας μια αρένα στο πόδι, ξεσηκωμένη και αδημονούσα για το φαινόμενο Jamiro και το live που άργησε έναν χρόνο.
Άμα τη εμφανίσει της φουτουριστικής κάσκας του «Mad Hater» Jay Kay, λίγο μετά –πρώτα στο video wall, ύστερα στο κεφάλι του– η Πλατεία Νερού σαρώθηκε από την ανακουφισμένη ικανοποίηση όλων των αμετανόητων γκρουβάδων της δεκαετίας του 1990, των οποίων εκπληρωνόταν έτσι ένα μεγάλο συναυλιακό απωθημένο. Το "Shake It On" έδωσε κατόπιν γενικό πρόσταγμα μεταδοτικής ευφορίας στο πλήθος, ώστε να μετατραπεί το φαληρικό Δέλτα σε υπαίθρια ντίσκο, την οποία δονούσε το διαστημικό funk των Βρετανών.
Και μετά χορός ασταμάτητος, με άρωμα από περασμένα αναλογικά καλοκαίρια, φωτισμένος όμως με τις τελευταίες ψηφιακές τεχνολογίες: "Love Foolosophy", "Space Cowboy", "Cosmic Girl", η νοσταλγία και η αναβίωση δεν έλεγαν να βρουν ταβάνι. Γιατί, κακά τα ψέματα: όσο καλός και να ήταν –που ήταν– ο Jay Kay (παρά τα χρόνια που έχουν εμφανώς περάσει από πάνω του), ο ήχος όλων αυτών των funk pop ύμνων μοιάζει να μην μπορεί να ξεφύγει από το πλαίσιο του ρετρό, διεκδικώντας δάφνες φρεσκάδας. Με εξαίρεση έτσι κάποιες πολύ καλές στιγμές από το πρόσφατο άλμπουμ Automaton (2017), που έκλεισαν νέο μάτι σε ορόσημα όπως το "Virtual Insanity", οι Jamiroquai δεν πρόσφεραν κάτι διαφορετικό από τις λατρεμένες πλην κάπως γλυκά παλιομοδίτικες μπασογραμμές τους.
Από την άλλη, καμία τέτοια ανάγκη δεν έγινε αισθητή. Οι παλιοί χόρεψαν με την καρδιά τους στην 3η μέρα του Release Athens 2018 και οι νεότεροι δεν διασκέδασαν λιγότερο. Ήταν όλοι αποφασισμένοι να περάσουν καλά και κανείς δεν φάνηκε να ασχολείται με τη μερική αδυναμία του Jay Kay να επιδοθεί στα γνωστά χορευτικά του κόλπα και στις σκηνικές του τρέλες. Γιατί για πολλούς είναι σημαντικό να δουν μια σπουδαία μπάντα κι ας έχει περάσει κάπως η εποχή της, από το να μην τη δουν ποτέ. Κι ο καπετάνιος των Jamiro με το πλήρωμά του δεν χρειάζεται πια να αποδείξει κάτι –παρά να βγαίνει στη σκηνή και να φορτώνει κόσμο για μικρά ταξίδια στο κοντινό παρελθόν, ανταμείβοντάς τους έτσι για την αγάπη που αφειδώς του δίνουν.
{youtube}Gx4hv-Kq23o{/youtube}
