Αγαπητέ αναγνώστη, θα είμαι τίμιος μαζί σου από την αρχή αυτού του κείμενου: για μένα, ο Ty Segall δεν είναι ακόμη ένας rocker της διπλανής πόρτας, ούτε ένας μουσικός με τον οποίον ξεμπερδεύεις μέσω χαρακτηρισμών τύπου «πολυγραφότατος Καλιφορνέζος» ή «δεινός κιθαρίστας». Δεν έχω κανένα πρόβλημα να δηλώσω ξεδιάντροπος fan, δισκοσυλλέκτης του χαοτικού του καταλόγου και λάτρης της συναρπαστικής συναυλιακής εμπειρίας την οποία προσφέρει τα τελευταία 10 χρόνια· γεγονός βέβαια που με κάνει και πιο αυστηρό κριτή του.
Επομένως, έχοντας μία συνολική και ολοκληρωμένη άποψη της live εξέλιξής του, μπορώ να πω με βεβαιότητα για την τρίτη του αυτή εμφάνιση στην Αθήνα πως έχει πια περάσει τις συναυλίες του σε ένα νέο, πιο πολύπλευρο και επαγγελματικό στάδιο, χωρίς να έχει χάσει τον αυθορμητισμό και την ανεμελιά των πρώτων του ημερών. Ωστόσο, ο γενικά κακός ήχος δεν επέτρεψε στον Ty Segall και τη Freedom Band του να φτάσουν το live στα επίπεδα που θα μπορούσαν.
Η συναυλιακή δράση ξεκίνησε κατά τις 9.30, όταν εμφανίστηκε στη σκηνή η αθηναϊκή εξάδα των Bonnie Nettles, μπροστά σε ένα ήδη μισογεμάτο Gagarin. Παίζοντας ασταμάτητα live τους προηγούμενους μήνες, προσέφεραν κάτι ακόμη από τα συνηθισμένα: πολύ groove, αρκετό χαβαλέ και μερικές επιπλέον φωτογραφικές λήψεις υψηλής ανάλυσης του γυμνόστηθου frontman τους. Δημιουργούν σταθερά γόνιμες συνθήκες για χορό οι Bonnie Nettles, καθώς και ευεξία και καλοπέραση χάρη στα ψυχεδελίζοντα, επαναλαμβανόμενα μοτίβα τους. Νομίζω όμως ότι ήρθε καιρός να πάνε τον ήχο και τη live τους πρόταση ένα βήμα παρακάτω.
Το όνομα των Chickn προστέθηκε στο line-up την ύστατη στιγμή, δίνοντας ακόμη μεγαλύτερη ώθηση σε ένα ήδη σημαντικό γεγονός για το indie κοινό της πόλης. Ακριβώς μία εβδομάδα μετά τη headline συναυλία τους με τον Κώστα Τουρνά, κλήθηκαν λοιπόν στον ίδιο χώρο για ένα διαφοροποιημένο και πιο ευέλικτο set. Και το κατάφεραν με επιτυχία, προσφέροντάς μας ένα ψυχαγωγικό, χειμαρρώδες και φανταχτερό σόου. Χωρίς να χάσουν χρόνο, ο Άγγελος Κράλλης και η μεταβαλλόμενη παρέα του ξεκίνησαν εντυπωσιακά με το single “Αm I Cher?” και συνέχισαν με μερικές από τις πιο ξεχωριστές στιγμές της πρόσφατης, 2ης κυκλοφορίας τους WOWSERS!, όπως π.χ. το ρετρό “I Cry Diamonds” και το παρανοϊκό “Elevational Love Of Frank Zappa”.
Η live Chickn εμπειρία έχει γίνει πια πιο σωματική και άμεση, κάτι που επισφραγίστηκε με την εξελιγμένη, funky εκδοχή του προσωπικού τους ύμνου “Chickn Tribe”. Αν έλειπαν μάλιστα ορισμένες αστοχίες τεχνικής φύσεως –όπως τα σχεδόν ανύπαρκτα δεύτερα φωνητικά της Σίλιας Τσιούφη ή ο μπουκωμένος κατά διαστήματα ήχος– θα μιλούσαμε για μία απόλυτα επιτυχημένη παρουσία. Ακόμη κι έτσι, όμως, η 40λεπτη εμφάνισή τους ήταν παραπάνω από αρκετή για να ανάψει τα αίματα για την εκρηκτική συνέχεια.
Το να πει κανείς, τώρα, ότι ο Ty Segall έχει κατακτήσει την προσωπική του κορυφή, ενέχει κάποιο ρίσκο, αφού με κάθε νέα δουλειά αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει ταβάνι. Αντίθετα, είναι ασφαλές να ισχυριστούμε πως έφτασε σε ένα σημείο της καριέρας του στο οποίο έχει καταφέρει να καλύψει ένα πολύ μεγάλο μέρος της ηχητικής παλέτας των επιρροών του. Αυτό αποτυπώθηκε μεγαλοπρεπώς και στην τελευταία του κυκλοφορία Freedom’s Goblin, στην οποία συνόψισε ουσιαστικά τη δικιά του εκδοχή της ροκ ιστορίας. Στη live λοιπόν μεταφορά αυτού του δίσκου ενσωματώνει με χαρακτηριστική άνεση και γενναιοδωρία παλαιότερα, σχεδόν κλασικά πια, κομμάτια της πολυσχιδούς του δισκογραφίας.
Μία τέτοια ονειρική «best of» setlist ετοίμασε λοιπόν για εμάς ο ξανθός Αμερικανός στην τελευταία συναυλία της νυν περιοδείας του, την οποία κι άπλωσε χρονικά μέσα σε 1 ώρα και 45 λεπτά παιξίματος, μπροστά σε ένα πολυπληθές, ενθουσιασμένο κοινό. Μόνο αρνητικό σημείο ο αρχικά χείριστος ήχος, ο οποίος σταδιακά ευτυχώς έφτιαξε.
Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση πριν ακόμη ακουστεί η εναρκτήρια νότα, ήταν ο τριγωνικός σχηματισμός με τον οποίον επέλεξε να στηθεί η μπάντα στο Gagarin, σπάζοντας έτσι το αρχέτυπο του frontman-rockstar, ώστε να τονίσει την ισοτιμία των 5 μελών του γκρουπ. Όλες οι θεωρητικές, κριτικές σκέψεις πήγαν περίπατο όταν οι βαριές κιθάρες του “Wave Goodbye” κατέκλυσαν τον χώρο, για να αναλάβουν συνέχεια τα αφηνιασμένα “Fanny Dog”, “Finger” και “Candy Sam” να ανεβάσουν κατακόρυφα την ταχύτητα του live. Μόλις καταλάγιασε κάπως ο αιφνιδιασμός, ωστόσο, έγιναν εμφανή τα τεχνικά ζητήματα: αφορούσαν κυρίως τα φωνητικά του Segall και τα πλήκτρα, τα οποία βλέπαμε, αλλά δεν ακούγαμε.
Τα πράγματα έφτιαξαν σχετικά γρήγορα μετά από ένα μίνι διάλειμμα κι έτσι το σέξι funk των “Every 1’s A Winner” και “Despoiler Οf Cadaver” είχε την αναμενόμενη ποιότητα και τιμήθηκε δεόντως από το κοινό, με το ανάλογο κούνημα. Αλλά η πρώτη πραγματικά τρανή απόδειξη της χημείας και των δυνατοτήτων της συγκεκριμένης μπάντας, ήρθε με το αυτοσχεδιαστικό παραλήρημα στο “Warm Hands (Freedom Rerurned)”, στο οποίο οι δυναμικές εναλλάσσονταν αριστοτεχνικά μέχρι το λυτρωτικό σόλο της κιθάρας. Κάπου εκεί ο Segall μας ευχαρίστησε για πρώτη φορά, ενώ λίγο αργότερα ο προβληματικός ήχος επέστρεψε δυστυχώς, πληγώνοντας το σαξόφωνο του εξαιρετικού Mikal Cronin στο ατμοσφαιρικό “Lady’s On Fire”, καθώς και τις κιθάρες στην ψυχεδελική/grungre ροκιά του “Alta”.
Λίγο πριν το φινάλε, ακούστηκαν τα πλέον αναγνωρίσιμα κομμάτια του Segall, “Ceasar” και “Girlfriend”, τα οποία μετέδωσαν πλήρως τη μετα-εφηβική τους ορμή και μοίρασαν αρκετές αφορμές για να γίνει ένας κάποιος πανικός. Για κάποιον όμως ακατανόητο λόγο, αυτός δεν ήρθε ποτέ. Η κανονική διάρκεια του live έληξε με το συναισθηματικό χτίσιμο του “Ghost”, ένα τραγούδι που σπάνια έπαιξε ο Segall στη συγκεκριμένη περιοδεία, ενώ το encore μας επιφύλασσε την πιο σκληρή στιγμή της συναυλίας, με τον σαμπαθικό φόρο τιμής “She” να εκτινάσσεται θεαματικά στη ζωντανή του εκδοχή, αναγκάζοντας ακόμη και τους πιο διστακτικούς να αφεθούν στα ένστικτά τους.
Αν τελικά συνειδητοποίησα κάτι μετά το τέλος μίας ακόμη συναυλίας του Ty Segall (για μένα έτυχε να είναι η 2η μέσα σε μία εβδομάδα), είναι ότι έχει καπαρώσει επάξια τη θέση του ως ένα από τα πιο άχαστα live acts του εναλλακτικού ροκ στερεώματος. Ακόμη και αν η μουσική του δεν θα μπορέσει ποτέ να χαρακτηριστεί πρωτότυπη ή πρωτοποριακή, ο απρόβλεπτος και καθηλωτικός τρόπος με τον οποίον εξακολουθεί να την κοινωνεί, έχει κάτι από εκείνη την «αλήθεια» και την ουσία του αυθεντικού rock 'n' roll, την οποία έχουν χάσει πολλοί σύγχρονοι καλλιτέχνες. Και αυτό δεν άφησε ασυγκίνητο, ποτέ, κανέναν μουσικόφιλο.
{youtube}hrvsLgiWiYI{/youtube}
