Παίρνω ένα μικρό διάλειμμα από την πραγματική τέχνη για να μαζέψω κλικς. Καλοί οι μπανταίοι και η μουσικούλα τους αλλά αν δεν παίξω λίγο Σάττι δεν θα έχει ψωμί να φάει το Avopolis και εγώ αυτό δεν το θέλω. Άλλωστε καλή η τέχνη, το ψωμί είναι καλύτερο, το παντεσπάνι είναι ακόμα πιο καλό. Κρατήστε τα αυτά τα φαινομενικά άσχετα σχόλια για αυτό που έρχεται, θα σας χρειαστούν.
Όλη η Ελλάδα ασχολείται με το "Ζάρι", το τραγούδι που θα μας εκπροσωπήσει ως χώρα στον μουσικό διαγωνισμό της Eurovision. Ένα κομμάτι που έχει εγκρίνει, συμμετάσχει στην σύνθεση του και προφανώς θα εκτελέσει «ζωντανά» η Μαρίνα Σάττι. Για το αν συμπαθώ γενικά το έργο της Σάττι, θα πρέπει να διαβάσετε το κείμενο που είχα συμπεριλάβει την Yenna στα καλύτερα αλμπουμ του 2022 καθώς και την συμμετοχή της στον Θάλαμο Επικοινωνίας της ίδιας χρονιάς. Αυτά είναι τα δεδομένα για την δική μου οπτική επί του έργου της και αν θέλετε να κατανοήσετε καλύτερα τις επόμενες γραμμές, καλό θα ήταν να πάρετε μια γεύση, αν και το επεισόδιο που θα σας παίξω στις επόμενες παραγράφους είναι αυτοτελές και δεν έχει καλό τέλος.
Το ζάρι έχει 6 πλευρές και ας τις πάρουμε με την σειρά.
1. Η συμμετοχή
Το να πάρει μέρος η Μαρίνα Σάττι σε έναν διαγωνισμό όπως η Eurovision, δηλώνει αυτόματα την επιθυμία της να έχει μια σημαίνουσα σημασία στην εγχώρια pop. Να την συνδιαμορφώσει και ως μια ήδη σχηματισμένη καλλιτεχνική οντότητα να την κυριαρχήσει. Αν σας πει (που δεν θα το πει) σε κάποια συνέντευξη «πλάκα έχει μωρέ, γιατί όχι, ένα πανηγυράκι», σας δουλεύει ψιλό γαζί, δεν κάνει απολύτως τίποτα για χαβαλέ. Το κομμάτι είναι απολύτως επαγγελματική δουλειά ενός καλλιτέχνη που ξέρει τι θέλει να κάνει.
2. Η πατριδογνωσία:
Εδώ μλκες θέλω να κοπανήσω τα κεφάλια όσων γράφουν κάτι απερίγραπτες παπάτζες για την «απόλυτη οπτική της Σάττι επί της ελληνικής κουλτούρας» με τα παντιλίκια, την τουριστική αισθητική και την ρουστίκ επίγευση. Η έμπνευση πίσω από το βίντεο ίσως είναι μια αντανάκλαση του τι πιστεύει η Σάττι και οι συνεργάτες της για το «Πώς μας βλέπουν άραγε οι Ξένοι;;;» ώστε να κλικάρουν 12 ποντάκια ασάλιωτα εκείνο το βράδυ του Σαββάτου. Η Ελλάδα δεν είναι ένα πράγμα και σίγουρα δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε 3 λεπτά, με τα 1,5 να είναι χορός. Εάν ξαναδω γραμμένο το «αυτό είναι η Ελλάδα, αυτό έβαλε στο κλιπ η Σάττι» θα σας βάλω τσολιαδάκι ξέρετε που. Ίσως αυτό που είδατε να είναι το Μοναστηράκι, το Θησείο και η Πλατεία Συντάγματος, η ηλίθια χώρα που μένουμε είναι κάτι πολύ πιο όμορφο και δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τους ακόμα πιο ηλίθιους κατοίκους της. Εάν ήθελε η Σάττι να κάνει βίντεο με την αντιπροσωπευτική κάστα των κατοίκων της, η μουσική θα έπρεπε να είναι πολύ μα πολύ λυπητερή, μάγκες. Και εδώ έχω σμίξει φρύδι, μιλάω σοβαρά.
3. Η μουσική:
Εντελώς τυχαίος ο αριθμός και δεν θέλω να γίνω κακός ή καλός γιατί το γούστο είναι προσωπικό αλλά κάποια πράγματα είναι αντικειμενικά. Π.χ. αντικειμενικό είναι το γεγονός ότι στην αρχή του τραγουδιού ακούμε κάτι σαν hindi (Hindustani) vocals από την Σάττι (Berklee εσύ σούπερ σταρ), πιο μετά ακούμε 2-3 ατάκες στα αγγλικά για να μην μπλοκάρει ο ξένος από την ελληνικούρα και το παρατήσει, ενώ το ΤΑ ΤΑ ΤΑ ΤΑ έχει πλέον παρεισφρήσει στην παρεγκεφαλίδα σου και έχει καταφέρει να σε εκνευρίσει / υπνωτίσει / κινητοποιήσει, διάλεξε εγκέφαλο και πάρε. Τα ηλεκτρονικά regetton beats και η βαλκανική μελωδία, δεν είναι ό,τι πιο ελληνικό μπορώ να φανταστώ, σίγουρα οι βαγγελοπαπαθανασιακές μελωδίες των πλήκτρων στην εισαγωγή του βίντεο για λίγα δευτερόλεπτα μου έδωσαν ελπίδες ότι το αποτέλεσμα θα είχε μεγαλύτερη ποιότητα από «ένα τραγούδι για την Eurovision».
4. Το βίντεο:
Εδώ τα πράγματα είναι απλά. Η αισθητική έχει εμπεδωθεί, ξέραμε τι να περιμένουμε, σίγουρα το αποτέλεσμα θα ήταν άρτιο, όσο άρτιο ήταν το Iron Man 5 μετά τα προηγούμενα Iron Man. Οι ξένοι δεν έχουν έρθει τόσο κοντά με την αισθητική, οπότε την κρατάμε σταθερή και την εμπλουτίζουμε με τουρίστικ values: ακρόπολη, σουβλάκι, χορό. Ο συμπαθέστατος κύριος με το μπλε πόλο μπλουζάκι που δεν ξέρει πού βρίσκεται έχει αντικαταστήσει την γιαγιά με το αξεσουάρ κότα / κλγδ, μια πινελιά δροσιάς που σίγουρα χρειαζόμασταν οι παλιοί φάνς, ελπίζουμε να παραμείνει στο μέλλον. Πολύ καλή ιδέα ήταν ότι η όλη φάση ήταν φιλμαρισμένη και μονταρισμένη σαν amateur video κινέζου τουρίστα, είναι μεγάλο κρίμα που 2,5 δις άνθρωποι δεν συμμετέχουν στην ψηφοφορία, μπορούσαμε να απλώσουμε και εκεί τα δίχτυα μας ρε Μαρίνα, έπρεπε κάπως να τους ενσωματώσουμε και αυτούς, κρίμας.
5. Ο στίχος:
Βρίσκω ένα ενδιαφέρον παραπάνω στους στίχους, παραβλέποντας την σημασία που έχει δοθεί στην επανάληψη της συλλαβής «τα» μιας και αυτά θα λυθούν στα δικαστήρια, αφού η κα Δρούτσα, εφευρέτης της συγκεκριμένης συλλαβής, θα ζητήσει τα δικαιώματα χρήσης της. Πολύ πιθανό και να προστεθεί στο νομοσχέδιο με το 45% υποχρεωτικά ελληνική μουσική σε ασανσέρ, ειδικό άρθρο για παραχώρηση χαρτοσήμου 3% επί των συνολικών «τα» που ακούγονται στο ελληνικό ρεπερτόριο. Σύσσωμη η καλλιτεχνική κοινότητα απειλεί να αφαιρέσει τα «τα» και να τα κάνει «πα» αν δεν καμφθούν οι αντιδράσεις της κας Δρούτσα. Ρε μλκες τι με βάζετε και γράφω;; Τέλοσπαντων, ο στίχος έχει σχέση με την τύχη και με κάποιον που παράτησε την Σάττι και την τρώει το μαράζι αλλά μπορεί και όχι, θα δείξει, μάλλον θα παίξουν μπαρμπούτι και θα τα ξαναβρουν, αφού ως γνωστόν η χασούρα ενώνει δεν χωρίζει.
6. Το όλον:
Αν ενώσεις όλα τα υπόλοιπα, φίλε αναγνώστη, το αποτέλεσμα είναι ένα πυρηνικό όπλο, μια υπερδύναμη απέναντι στον εχθρό, δηλαδή την υπόλοιπη Ευρώπη και τον πανανθρώπινο πολιτισμό. Η Μαρίνα Σάττι κατασκεύασε ένα τραγούδι προορισμένο να φέρει αντιδράσεις, να μην περάσει απαρατήρητο, να κερδίσει εντυπώσεις, να το μισήσουν αυτό και την καλλιτέχνιδα ακόμα περισσότερο, να φέρει τόσα πολλά 12αρια και ταυτόχρονα ούτε μισό συστατικό εκεί μέσα να έχει σχέση με την Ευρώπη και τον Δυτικό πολιτισμό. Διαβάζω πως είναι ένα τραγούδι τρολ και πως η ερμηνεία του τραγουδιού είναι πολύ μακριά από αυτό που είχε η Μαρίνα η Σάττι στο κεφάλι της. Πάντα συμβαίνει αυτό και δεν χρειάζεται να φέρουμε ειδικούς αναλυτές από την ΝΑΣΑ για να ερμηνεύσουν τον Μυστικό Δείπνο του Ντα Βίντσι της μουσικής αυτής. Η μουσική είναι επικοινωνία, είναι συναισθήματα και ταυτόχρονα εκθέτει και τον καλλιτέχνη και τον ακροατή. Και στους γκρινιάρηδες αυτού του κόσμου, που δεν δέχονται να συζητάμε για την μουσική, ακόμα και αν αυτή είναι σκατά, θα απαντήσω πως θα έγραφα και τις διπλές και τις τριπλές λέξεις, αν ήξερα πως θα τις διάβαζε έστω και ένας παραπάνω, που δεν ασχολείται με την μουσική όσο θα έπρεπε να ασχολείται ένα γμμνο κλγδ. Τέλος θέλω να πω καλή επιτυχία σε όποια χώρα φτιάξει το πιο όμορφο κομμάτι, η ευγενής άμιλλα στην τέχνη, είναι η δικιά μου η τέχνη. Πονάτε αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Διαβάστε επίσης:
Θάλαμος Επικοινωνίας με τον Επίτροπο: Αυτό με τη Μαρίνα Σάττι
Μαρίνα Σάττι - YENNA (album review)
H Μαρίνα Σάττι δεν το ‘χει ανάγκη το playback (live review)
Συνέντευξη - Podcast: Μαρίνα Σάττι Uncut
