Καθώς κυλάω το σκρολ στην «ενημέρωση» βλέπω τις +- αναλύσεις για τον καινούργιο δίσκο της Beyoncé και τον νέο «εμφύλιο» που έχει ξεκινήσει μεταξύ αριστουργήματος ή για τα μπάζα, λίγο πριν κάτι ανάλογο για το τραγούδι της Σάττι που θα πάει στην Eurovision, την λίστα Forbes για τους πιο πλούσιους μουσικούς, ποια τραγούδια έχουν πάνω από 1 δις (!!!) ακροάσεις, την «κατάρρευση» της Jeniffer Lopez…
Γράφοντας αυτό το άρθρο ήρθαν και οι μέρες της Eurovision. Δώστου αναλύσεις, σκέψεις, απόψεις, διαφωνίες και διαξιφισμοί για ένα ασήμαντο (μουσικά) τηλεοπτικό πανηγύρι άνευ ουσίας και άνευ σημασίας.
Λογικό θα μου πεις διότι «αυτά θέλει ο κόσμος», μόνο που όλα αυτά διαδραματίζονται κι εκεί που -υποτίθεται- πως ασχολούνται όχι με αυτά (που θέλει ο κόσμος).
Μετά λόγου πίστεως λέω πως η Beyoncé και ο καινούργιος της δίσκος δεν είναι το θέμα. Δεν είναι το θέμα!
Ούτε η Eurovision, ούτε η Taylor Swift και τα δις που κέρδισε, ούτε η Madonna και η «υπερπετυχημένη» περιοδεία της.
Δεν θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον για τους(τις) εναλλακτικο / κουλτουριαρικο / ψαγμενο / διαφορετικούς που πολλοί απ’ αυτούς θεωρούν πια πως είναι «επιβεβλημένο» να πουν τη γνώμη τους.
Ρε, πέθανε ο Steve Albini, θέλω να φωνάξω αλλά η οθόνη του λάπτοπ με κοιτάει με το βλέμμα της αγελάδας. Δεν συννενοούμαστε…
Πριν από μερικά χρόνια όχι δεν θα συζητάγαμε γι’ αυτό, δεν θα πέρναμε χαμπάρι ότι βγήκε ο δίσκος, διότι χεστήκαμε τι κάνει μια superstar παγκοσμίων διαστάσεων που -ακόμη κι αν υποθέσουμε πως δεν θέλει- είναι «υποχρεωμένη» να φτιάχνει προϊόντα ευρείας κατανάλωσης που στηρίζουν την κυριαρχία της οικογενειακής επιχείρησης.
Γιατί -τηρουμένων των αναλογιών- δεν σε νοιάζει το καινούργιο μπέργκερ της McDonald’s και το καινούργιο αναψυκτικό της Coca-Cola; Ποια ακριβώς είναι η διαφορά;
Από πότε θεωρήσαμε «υποχρέωση» μας να ασχολούμαστε με το καραμέϊνστριμ του κερατά;
Τι δηλαδή; Υποτιμάς την Beyoncé; Θα με ρωτήσει κάποιος. Καθόλου δεν την υποτιμώ, ούτε θεωρώ πως αυτό που έχει κάνει είναι λίγο και η ζωή μου έχει μάθει πια ότι το να φτάσεις στην κορυφή (με εμπορικά κριτήρια μιλώντας) και να κρατηθείς εκεί για καιρό και πολύ δύσκολο είναι και πολύ ταλέντο απαιτεί.
Αλλά για μένα (και για την «φυλή» θα ήθελα να πιστεύω) η Beyoncé δεν είναι το θέμα. Ούτε η Μαρίνα Σάττι της Eurovision (γιατί η εκτός Eurovision μπορεί και να είναι), ούτε η Taylor Swift, ούτε η K-Pop, ούτε όλη η βιομηχανία της μουσικής που συμπεριφέρεται με όρους μεγάλης, παγκόσμιας αγοράς.
Και για να επιστρέψω στον Steve Albini, που η δουλειά του, η στάση του απέναντι στην μουσική βιομηχανία, οι θέσεις του για τη δουλειά του και τα γκρουπ, θα έπρεπε πραγματικά να μας απασχολούν, να τι είπε σχετικά με όλ’ αυτά:
«Κάθε φορά που συζητάω με μια μπάντα η οποία πρόκειται να υπογράψει με μια μεγάλη δισκογραφική εταιρεία, καταλήγω πάντα να τους φαντάζομαι σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Κάνω εικόνα ένα χαντάκι, περίπου ένα μέτρο πλάτος και ένα μέτρο βάθος, ίσως εξήντα μέτρα μήκος, γεμάτο με σκατά. Φαντάζομαι αυτούς τους ανθρώπους, μερικοί από αυτούς καλοί φίλοι, μερικούς από αυτούς μόλις και μετά βίας τους γνωρίζω, στη μία άκρη σε αυτό το χαντάκι. Σκέφτομαι ταυτόχρονα έναν απρόσωπο λακέ της βιομηχανίας στην άλλη άκρη, που κρατάει μια πένα και ένα συμβόλαιο, Κανείς δεν μπορεί να δει τι είναι τυπωμένο στο συμβόλαιο. Είναι πολύ μακριά, και εκτός αυτού, η δυσωδία από τα σκατά κάνει τα μάτια όλων να δακρύζουν».
Πολλοί είναι απολύτως πρόθυμοι να βουτήξουν στα σκατά και να κολυμπήσουν ως την άλλη άκρη για ένα «συμβόλαιο» που δεν υπόσχεται τίποτα αλλά σου πίνει το αίμα για μια τόση δα «ευκαιρία».
Η πικρή αλήθεια είναι ότι τα σκατά, είτε είναι από κώλους πολυτελείας είτε από δευτεροκλασάτους, μυρίζουν το ίδιο κι αν κολυμπήσεις το χαντάκι δεν θα γίνεις καλλιτέχνης.
Τελειώνοντας πρέπει να πω ότι αφορμή για όλες αυτές τις σκέψεις ήταν που διάβασα πως κυκλοφόρησε μόλις ένα βιβλίο για τον σπουδαίο, χαμένο και ξεχασμένο Arthur Russell που έφυγε νωρίς αλλά άφησε πίσω του ένα σπουδαίο μουσικό υλικό που σταδιακά βγήκε στην επιφάνεια. Κι όμως αυτός ο υπερταλαντούχος μουσικός έμεινε για πάντα -σχεδόν- στην αφάνεια για να ασχολούμαστε με τις Beyoncé, τις Taylor Swift και τις Camila Cabello αυτού του κόσμου, με τη Eurovision και τις παντός είδους mainstream σαχλαμάρες.
Αχου και δε με νοιάζει…
