Για να γράψεις για Γιουροβίζιον δεν χρειάζεται να έχεις κάνει κάποιες ειδικές σπουδές ούτε να έχεις γράψει ήδη χιλιόμετρα σχολιασμού της, μιας και ήδη στο ίντερνετ έχουν γραφτεί ήδη τα πάντα. Οπότε, όποιος θεωρεί τον εαυτό του ως κάποιου είδους ειδήμονα, θα πρέπει άμεσα να αναθεωρήσει. Άλλωστε η ίδια η ΕΡΤ απέδειξε πως διόλου την ενδιαφέρει η γνώση επί του διαγωνισμού τραγουδιού, αν κρίνουμε από τον σχολιασμό των παρουσιαστών των δύο ημιτελικών. Του χρόνου, μάγκες, πάρτε εμένα. Χρεώνω ελάχιστα και έχω και παιδική φωνή. Το Avopolis μου χρεώνει πως έχω κάποιου είδους γνώση επί του θέματος και για αδιευκρίνιστο λόγο, επιθυμεί μια ανάλυση επί των τεκταινόμενων. You asked for it και πάμε να δούμε.
ΤΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕ
Προφανώς και μας άρεσε η Ιρλανδία, με τ@ Bambie Thug (παρεάκι με έναν καραφλοδαίμονα) να κάνει ένα τρελό queer show πάνω σε πεντάλφες και στο τέλος να μας φτύνει ένα cat walk ενώ κάνει black metal φωνητικά. Να βάλει ο διάολος το χέρι του, να το σηκώσει, μπας και βγάλει η Ελεύθερη Ώρα κανένα εξώφυλλο της προκοπής.
Εννοείται πως μας άρεσαν οι Κροάτες Rammstein και ο Baby Lasagna, αφού κατάφεραν και συνδύασαν την γιουγκοσλάβικη (ας την πούμε μπάλκαν) ραπ τους με βιομηχανικά ριφ και ένα παντελώς ηλίθιο ρεφραίν, που χτυπάει στα ίσια το περσινό ΤΣΑ-ΤΣΑ-ΤΣΑ.
Τεράστιο γλέντι έστησαν οι Φινλανδοί (Windows95man) και οι Εσθονοί (5MIINUST x Puuluup) , με πολυπληθείς ομάδες επί σκηνής και χαβαλέ διάθεση, επενδύοντας στο “τηλεοπτικό προϊόν”. Αυτό σημαίνει πως η μουσική ήταν απλά up tempo και θα την ξεχάσουμε σύντομα, όμως θα θυμόμαστε για πάντα τις καραγκιοζιές τους (μπορεί και όχι). Αυτό είναι η Eurovision.
Επί των αυστηρά καλλιτεχνικών κριτηρίων, δύο τραγούδια ξεχώρισα και είναι αυτά της Ελβετίας (Nemo) και της Νορβηγίας (Gåte) . Και τα δύο είχαν πολύ δυνατές ερμηνείες και πολύ ενδιαφέρουσες συνθέσεις, με κλιμάκωση και μελωδίες που σπάνια βρίσκεις σε διαγωνισμούς. Εάν προσθέσουμε και την υπερπαραγωγή της ελβετικής συμμετοχής, όπου ο τυπάκος έκανε τραμπάλα και τραγουδούσε τέλεια, μάλλον αυτή η μλκια είναι φαβορί να το σηκώσει.
Ο τρόπος που πουλάνε οι Σουηδοί την φασούλα της Eurovision, είναι υποδειγματικός. Όσο και αν την κράζουμε, είναι ένας θεσμός που λατρεύουμε να σχολιάζουμε γιατί η μουσική είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Προφανώς και υπάρχουν άπειρες προβληματικές, οι Σουηδοί δίδαξαν πως μπορεί να διαφημιστεί το «πανηγυράκι» ως κάτι σημαντικό και “απαραίτητο”.
ΤΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕ
Δεν ξέρω ποιο λόμπι έβαλε την Κύπρο στον τελικό, εάν ήταν στο χέρι της Επιτροπής, η πολύ συμπαθής Silia Kapsis θα επέστρεφε στο νησί από νωρίς, γιατί το τραγούδι ήταν μέτριο. Ειδικά όταν έχεις στείλει Φουρέιρα λίγους διαγωνισμούς πριν, η Temu εκδοχή της είναι sad φασούλα.
Δεν μου άρεσε καθόλου η εμφάνιση της Μαρίνας, από άποψη φωνητικής απόδοσης. Ακουγόταν αρκετά σκληρή σε σχέση με το video και αρκετές φορές, πιάστηκε να ερμηνεύει μακριά από το μικρόφωνο, ενώ δεν έλειψαν και τα λαχανιάσματα στις καταλήξεις. Πω πω ρε μλκες, «πως την ψειρίζω έτσι την μαϊμού», πότε έγινα τόσο γκρινιάρης, μια χαρά ήταν η κοπέλα.
Υπάρχει και η φήμη πως ήταν άρρωστη, υπάρχουν δικαιολογίες, στον τελικό θα φανούν όλα. Άλλωστε έχει δοξαστεί ήδη για το καλύτερο χασμουρητό της χρονιάς.
Η συμμετοχή του Ισραήλ είναι ένα από τα πιο massive media πλυντήρια που εφαρμόστηκαν κατά την διάρκεια της γενοκτονίας των Παλαιστινίων, απορώ ειλικρινά με το σκεπτικό των διοργανωτών. Θεωρώ πως η φάση θα τους γυρίσει μπούμερανγκ, πολλοί καλλιτέχνες τοποθετούνται ήδη απέναντι σε αυτή την απύθμενη μλκια.
Όποιος αποφάσισε για αυτόν τον λόγο να ρίξει μαύρο στην διοργάνωση και να μην ασχοληθεί, είναι απόλυτα δικαιολογημένος.
