Βάζοντας δίσκους στο πικάπ όπως αυτός της Τάνιας Τσανακλίδου και του Μιχάλη Δέλτα από το μακρινό 2001 πάντα θα έχω ανάμεικτα συναισθήματα στο μυαλό. Καθότι rave kid από τα γεννοφάσκια σχεδόν πάντα θα βλέπω με ύποπτο μάτι ηλεκτρονικούς παραγωγούς που με κάποιο τρόπο συνεργάστηκαν με μουσικούς ή τραγουδιστές από άλλο τελείως genre, πόσο μάλλον με καταξιωμένους Έλληνες τραγουδιστές. Αυτό όμως συνέβαινε κάποτε που όταν κάτι «χάλαγε» το underground που θέλαμε να πιστεύουμε ότι υπηρετούμε, γινόμασταν έξαλλοι. Νέοι βλέπεις με ανασφάλειες και κενά στην μουσική μας παιδεία. Κάτι που άλλαξε ριζικά όταν μεγαλώσαμε και πλέον εκτιμήσαμε την τεράστια μουσική μας ιστορία.
Και μιλώντας για μουσική ιστορία, ποιός μπορεί να αμφισβητήσει την ανυπέρβλητη αξία της φωνής της Τάνιας Τσανακλίδου καθώς και την ιστορία της και το πόσο μπροστά πήγε την μουσική ο Μιχάλης Δέλτα γράφοντας Το χρώμα της μέρας. Μην ξεχνάμε ότι και ο Μιχάλης Δέλτα αλλά και ο Κωνσταντίνος Βήτα ήταν από τους πρώτους που και αγκάλιασαν το Νέο Κύμα αλλά και ιδιαίτερες ελληνικές φωνές, ντύνοντας τες με φρέσκια ηλεκτρονική μουσική που μέχρι τότε ήταν άγνωστη στο ευρύ κοινό. Μιλάω και για τον ήχο αλλά και για τον τρόπο. Εδώ ο δίσκος (που προτείνω να φρεσκάρετε στα ακουστικά σας) απλώνεται με ιδιαίτερη μαεστρία σε 14 ολόκληρα τραγούδια ξεκινώντας με spoken word και πιο deep - dub παραγωγή και εξελίσσεται σε πιο dancey από την μέση και μετά χωρίς να λείπουν και οι πιο λυρικές στιγμές που λίγα όργανα πλαισιώνουν μια από τις πιο αγαπημένες φωνές του τεράστιου Γιάννη Σπανού.
Φτάνοντας στο τώρα για να συνεχίσω την σκέψη μου, πολύ χαίρομαι που όλη αυτή η μουσική με κάνει και συγκινούμαι. Και όχι μόνο την σέβομαι αλλά και την αγαπώ για την γνώση που μου πρόσφερε αφού πολλοί από τους τραγουδιστές που συνεργάστηκαν με τους Στέρεο Νόβα έφτασαν στα αυτιά μου σε νεαρή ηλικία από αυτούς και μόνο αυτούς αποκλειστικά. Μόλις έφτασα στο "Μην ζητάς ν αλλάξω" και μόλις θυμήθηκα πως αυτός ο όμορφος δίσκος έχει και bossa nova μέσα. Ωστόσο το "Μια αγάπη μικρή" θα είναι ο ογκόλιθος του δίσκου (τι κομματάρα!) που μετά από 20 και βάλε χρόνια η Cobalt κυκλοφορεί πρώτη φορά σε βινύλιο μετά την αρχική του κυκλοφορία σε CD. Ευκαιρία για επανάληψη, ιδίως τώρα που το εν λόγω έπος ακούγεται πιο φρέσκο από ποτέ. "Αν μ'αγαπάς μην σταματάς, να μ'αγαπάς"
