Καλοκαίρι έχουμε, ας γίνουμε λίγο πιο ταιριαστοί με την εποχή λοιπόν. Καιρός για λίγη dub στο πικάπ για να ξορκίσουμε την τρέλα της θερμοκρασίας που ανεβαίνει και χαώνει το μυαλό. Να πω σε αυτό το σημείο ότι ποτέ δεν ήμουν αυτός ο τύπος που ακούει ρέγκε αλλά με λίγη καλή αισθητική των δρόμων της πόλης, μια χαρά θα στεκόμουν μπροστά στα ηχεία με μια παγωμένη μπύρα να κουνιέμαι στον ρυθμό του. Ας αφήσουμε τα πολλά όμως και ας μπούμε στο παρασύνθημα.
Ο δίσκος που έβγαλα από την δισκοθήκη σήμερα καίει και αποζητά ακροατές εκεί έξω. Κρατάει από καλό τζάκι (Andrew Weatherall, αφού) και έχει όλα αυτά τα elements που εμείς τα 90s kids αγαπάμε. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος: ηλεκτρονικό χάος, downbeat ρυθμούς, επαναλήψεις στα μέτρα για το καλό όλων και γκερίλα στην παραγωγή. Κάτι σαν να ακούς καθυστερημένα και αργόσυρτα breakbeat jungle κλαπατσίμπανα με beyond its time μπασογραμμές και καταπιεσμένες φωνούλες στο background.
Και σαν να μην έφτανε αυτό οι dub στιγμές στην παραγωγή είναι εκεί. Είναι φοβερό αλλά οι Βρετανοί έχουν σοβαρό θέμα με τα roots, dub, reggae, ska etc. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που επισκέφτηκα δισκάδικο στο Λονδίνο πριν από 20 χρόνια. Τόνοι τα ρέγκε εφτάρια και μην πάμε μακριά. Όσο το εν λόγω LP σιγοπαιζει από πίσω όσο εγω διατυπώνω σκέψεις εδώ, μου έρχονται χιλιάδες jungle tracks στο μυαλό που έχουν μέσα τους samples και basslines από εκείνη την μεριά του πλανήτη.
Ίσως τελικά να ήθελα να γράψω για όλα αυτά τα όμορφα της UK bass σκηνής αλλά ΝΑΙ το Haunted Dancehall είναι προάγγελος όλων αυτών που ήρθαν μετά χωρίς και οι ίδιο δημιουργοί να το ξέρουν (τόσο μπροστα ήταν). Η χρονιά 1994, το label Warp Records και το τρίο των Andrew Weatherall, Gary Burns και Jagz Kooner, υπεύθυνοι για αρκετά άλλα projects (βλέπε The Aloof, Two Lone Swordsmen) στο πιλοτήριο ενός εξαιρετικού δίσκου για την εποχή που ακόμα σπινάρεται και ακούγεται φρέσκος. Δύσκολο και ακριβούλι το βινύλιο και πώς να μην ήταν. Ανοίχτε Spotify και ακούστε τον. Εδώ είμαστε.
