Λίγο μετά την εμφάνισή του στον Κήπο του Μεγάρου και στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, και ενόψει της συμμετοχής του στο φετινό Αγοραφοβικό Φεστιβάλ που θα πραγματοποιηθεί 20 και 21 Σεπτεμβρίου στον πολυχώρο Πλύφα, ο Κωνσταντίνος Βήτα μιλάει για το νέο του άλμπουμ που κυκλοφόρησε πρόσφατα και λέγεται Το Χέρι. Ταυτόχρονα, μιλάει για τη νέα πορεία που ακολουθεί «Το Τυχερό Αστέρι» ενώ εκμυστηρεύεται τα καινούρια του σχέδια, μέσα στα οποία συμπεριλαμβάνεται ένα ακουστικό άλμπουμ.
Νομίζω πως το νέο σου άλμπουμ συμπυκνώνει τις δυο σου πλευρές, την ηλεκτρονική και την ακουστική. Τι λες;
Ναι, κατά κάποιο τρόπο. Ενώ έχει αρκετές κιθάρες, πιστεύω πως είναι περισσότερο ένα ηλεκτρονικό άλμπουμ, δηλαδή το ηχόχρωμά του το τελικό είναι πολύ ηλεκτρικό και συνθετικό. Βέβαια, όταν φτιάχνω μουσική, δε σκέφτομαι τόσο αν θα είναι ακουστικό ή ηλεκτρονικό το αποτέλεσμα. Επίσης, με οδήγησαν και οι στίχοι όσον αφορά την εξέλιξη των ρυθμών, των ηχοχρωμάτων. Το δούλευα πολύ καιρό και ακόμα έχω μια ασαφή εικόνα , εννοώ ότι είναι φρέσκο για μένα, έχω έντονη την αίσθηση των ήχων περισσότερο και μια αφηρημένη αίσθηση του τι έχει συμβεί… Σαν να έχω έρθει από ένα πίνακα του Pollock.
Με τα χρόνια επιστρέφεις όλο και περισσότερο στην κιθάρα.
Κοίταξε, είναι το βασικό μου όργανο. Ακόμα και όταν ξυπνάω το πρωί, βλέπω την κιθάρα μου στον απέναντι τοίχο και τη χαιρετάω… Έχει και καμπύλες, μοιάζει με κορίτσι αλλά τη λέω Μάνο εδώ και δεκαετίες. Έχω σχέση με την κιθάρα μου, πάντα είχα δυνατές σχέσεις με τις κιθάρες που είχα σε όλη μου τη ζωή. Στην εφηβεία μου άκουγα πολύ folk μουσική. Έχω μια μικρή αίσθηση ότι τον επόμενο χρόνο θα ολοκληρώσω ένα άλμπουμ με ακουστικά τραγούδια…
Στο Σ’ αγαπώ έχεις βάλει κάποιες φράσεις του Χορν. Σε εκφράζουν;
Ναι, είναι από το κείμενο του Γιώργου Τζαβέλλα για το φιλμ Κάλπικη Λίρα. Είναι μια κλασσική ιστορία αγάπης που δεν κρατάει πολύ και μετά από χρόνια συναντιούνται σε έναν δρόμο και αυτός της εξομολογείται ότι ποτέ δεν την ξεπέρασε ενώ η κοπέλα είναι παντρεμένη και αυτή είναι σαν να μην έφυγε ποτέ από αυτήν τη σχέση. Τα λόγια που λέει ο Χόρν, ναι, με εκφράζουν γιατί έχω βιώσει ακριβώς το ίδιο συναίσθημα και αυτό το σπαρακτικό «Σ’ αγαπώ» από τη φωνή της Λαμπέτη ταίριαζε πολύ με τη μουσική που έφτιαχνα….
Ο στίχος είναι ένα στοιχείο σου που εξελίσσεται. Σε βοηθάει σε αυτό το διάβασμα;
Ω ναι, πάντα! Δε σταμάτησα ποτέ να διαβάζω, ακόμα και πριν κοιμηθώ έστω και για μισή ώρα έχω το βιβλίο δίπλα μου και μελετώ… Ποιήματα, ιστορία, συνήθως κλασσική λογοτεχνία, γιατί η πολύ καινούργια συνήθως μου φαίνεται ανόητη και περιγραφική, τουλάχιστον αυτά που έχω διαβάσει εγώ. Ναι, όμως με βοηθάει το διάβασμα να κρατώ τη σκέψη μου σε εγρήγορση. Δε θα μπορούσα να ζήσω χωρίς την ποίηση. Νομίζω πως μετά την Καινή Διαθήκη είναι το μεγαλύτερο δώρο που έκανε ο άνθρωπος στον άνθρωπο…
Τι είναι για σένα η ζωγραφική, επίσης;
Είναι η αγάπη μου μετά την ποίηση… Ζωγραφίζω ασταμάτητα πολλά χρόνια, κυρίως λάδια και σχέδια. Τα βράδια ζωγραφίζω…. Παλιά, τα βράδια έβγαινα, τώρα ζωγραφίζω. Είναι νομίζω η πρώτη σχέση που είχα με τις Τέχνες απ΄ όταν ήμουν παιδί. Ήταν κι εύκολο γιατί δε χρειαζόταν πολλά χρήματα, ήταν δηλαδή φτωχό χόμπυ για ένα παιδί. Πήγαινα με τη μάνα μου στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς και παίρναμε χαρτιά και μολύβια… Μετά, στην εφηβεία έπιασα την κιθάρα και όταν πήγα στο Ωδείον είπα στον καθηγητή μου πως θέλω να μοιάσω στον Λέοναρντ Κοέν. Πάντα ήμουν μπλεγμένος σε αυτό το τρίγωνο, μουσική, ζωγραφική, στίχοι…. Η τέχνη είναι μια πάλη ικανοτήτων, μια προσπάθεια να ενώσεις τις αντιθέσεις, κάτι σαν αδιάκοπη προσευχή….
Πώς αποσυμπιέζεσαι μετά την κυκλοφορία ενός άλμπουμ ή το πέρας μιας συναυλίας;
Νομίζω πέφτω στον καναπέ και κοιτάζω ταινίες ρετρό, ζωγραφίζω με τα μολύβια πάνω σε στρατσόχαρτα ή ακούω Francois Couperin...
Μου έχει λείψει να σε δω σε μικρούς χώρους, αν και αυτό δεν μπορεί να συμβεί το καλοκαίρι είναι η αλήθεια!
Θα ήθελα πολύ να κάνω στην Απανεμιά ένα ακουστικό σετ, όπως είχα κάνει πριν χρόνια. Θα δω… Μπορεί να το κάνουμε του χρόνου, το συζητάμε… Και μένα μου αρέσουν οι μικροί χώροι , μου ταιριάζουν γιατί αισθάνομαι πιο ήσυχος και ελεύθερος να εκφραστώ…
Εξ αρχής ήσουν μετρημένος στον αριθμό των συναυλιών σου. Γιατί αυτό;
Ποτέ δε μου άρεσε να κάνω πολλές συναυλίες. Σκεφτόμουν πως ο κόσμος θα με βαριέται κι έτσι πάντα κάνω λίγες, σε σχέση με άλλους καλλιτέχνες που βλέπω. Δεν ξέρω, λίγες και καλές, κάπως έτσι…
Πώς νιώθεις με αυτό που έχει συμβεί με το Τυχερό Αστέρι;
Κάθε βδομάδα λαμβάνω ειδοποιήσεις για νέα ρεμίξ και νέες εκτελέσεις που θέλουν να κυκλοφορήσουν… Ωραίο είναι που αρέσει στο κόσμο, χαίρομαι φυσικά! Καταλαβαίνω πως είναι ένα πολύ δύσκολο κομμάτι για να το τραγουδήσει κάποιος, για αυτό και όλοι αλλάζουν τη βασική μελωδία με αποτέλεσμα να έχει υποστεί αλλοιώσεις. Γράφτηκε για τενόρο και ακόμα βρίσκω εξαιρετική την ερμηνεία του Γιάννη Παλαμίδα που τρέχει πάνω σε αυτήν τη μελωδία μαλακά σαν τον Πήτερ Παν.
Κοιτώντας πίσω, τι λες στον εαυτό σου τώρα;
Είμαι το είδος του ανθρώπου που μετανιώνει για πράγματα. Μέσα στην άγνοιά μου έκανα πολλά λάθη και στην επαγγελματική και την προσωπική μου ζωή. Το καλό είναι πως τα λάθη με έμαθαν πολλά , ποτέ όμως δεν κλείστηκα στον εαυτό μου. Ήθελα να επικοινωνώ με τους ανθρώπους γύρω μου. Μέσα από τους ανθρώπους έμαθα πολλά και τους ευχαριστώ. Ακόμα και από τις κακές μου σχέσεις έμαθα πολλά. Προσπαθώ να σέβομαι τις επιλογές των ανθρώπων και όσο μπορώ να μπαίνω στη θέση τους για να κατανοήσω γιατί έκαναν τη συγκεκριμένη επιλογή. Αυτή η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο από ένα καθημερινό σχολείο, κάθε μέρα είναι μια μέρα συνειδητοποίησης, έστω και για κάτι απλό, μικρό, καθημερινό. Νομίζω πως σε αυτήν τη ζωή δε θα ξεκουραστώ ποτέ. Είναι όπως ο ανθρώπινος φόβος που ένιωσε ο Ιησούς στο Όρος των Ελαιών! Μας είπε να νικήσουμε τους φόβους μας γιατί μόνο έτσι μπορούμε να προοδεύσουμε, να προχωρήσουμε. Σκέφτομαι συχνά εκείνη τη νύχτα και παίρνω κουράγιο. Στις «Πλειάδες» έχω αφήσει μια εικόνα από αυτό το τοπίο.
Πώς βλέπεις τον κόσμο σήμερα;
Ξυπνάω και προσπαθώ να τον αντιμετωπίσω, αυτό έκανα από μικρό παιδί. Δεν ξέρω να κάνω κάτι άλλο. Γεμίζω με ελπίδα την καρδιά μου και προσπαθώ να δίνω κουράγιο στην οικογένειά μου και στους ανθρώπους παρ’ όλες τις δυσκολίες. Σε όλη μου τη ζωή πάντα θυμάμαι άσχημα κοινωνικά γεγονότα, πολέμους… Νομίζω ότι το καλοκαίρι με την εισβολή στην Κύπρο είναι κάτι που δε θα ξεχάσω ποτέ. Ήμουν μικρός στο χωριό αλλά θυμάμαι τα κύματα της θάλασσας να είναι απειλητικά, όλοι οι μεγάλοι γύρω μου έκλαιγαν , τα δέντρα ήταν εξαγριωμένα, η φύση όλη, γινόταν πόλεμος μέσα μας! Δεν έχει περάσει μια μέρα που να μη θυμάμαι εκείνη τη μέρα. Χαράχτηκε μέσα μου όπως τα ονόματα στους ευκαλύπτους. Έτσι είναι η ζωή, δύσκολη και σκληρή. Έμαθα να συμβιβάζομαι και να είμαι ρεαλιστής.
Ποια εικόνα σου έρχεται αυτήν τη στιγμή;
Ένα λιοντάρι που έρχεται να κοιμηθεί στην αυλή μας στο χωριό. Στην αρχή το φοβάμαι αλλά γρήγορα νιώθω πως θέλει να πάμε βόλτα.
Τι καινούριο ετοιμάζεις;
Αυτές τις μπαλάντες που σου έλεγα, προσπαθώ να τις οργανώσω… Συναυλίες, ζωγραφική, νότες και χρώματα…
Το νέο άλμπουμ του K.Βήτα Το Χέρι κυκλοφορεί από την Sky Vector Music.
