Η Αλκυόνη έχει ξεκινήσει σιγά σιγά να αφήνει το δικό της αποτύπωμα στον χώρο της εγχώριας σκηνής. Με το μοναδικό της indie folk ύφος, που βρίσκεται κάπου ενδιάμεσα στη Lisa Hannigan και τη Loreena McKennitt, μετατρέπει κάθε της ερμηνεία σε ένα βουνίσιο παραμύθι όπου η ζωή μοιάζει με όνειρο. Τη συνάντησα* στο καφέ του ξενοδοχείου όπου διέμενε, τη δεύτερη ημέρα του φεστιβάλ «Γιατί ‘ναι μαύρα τα βουνά», που έλαβε χώρα στην Κόνιτσα για δεύτερη φορά και διοργανώθηκε από τον Cristopher King και τη Στέγη Ωνάση.
*Έχει σημασία να μην ξεχαστεί ο χρόνος της συνέντευξης, αφού η συνέντευξη έγινε μια ημέρα πριν από την εμφάνιση της την τελευταία ημέρα του φεστιβάλ.
Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου έως τώρα;
Μαγεία ρε συ! Είναι το ιδανικό μέρος για να κάνεις συναυλία. Θα ήθελα να βρίσκει ο κόσμος περισσότερες αφορμές για να έρχεται στα βουνά και νομίζω ότι η μουσική είναι η καλύτερη. Μάλιστα, εχθές που ήταν η πρώτη μέρα, σκεφτόμουν ότι πια γίνονται αρκετά φεστιβάλ στα βουνά. Το έχουμε ανάγκη. Θέλω να προσθέσω ότι θεωρώ εξαιρετική πρωτοβουλία το ότι γίνεται αυτό το φεστιβάλ στην Κόνιτσα και σκέψου ξεκίνησε από έναν άνθρωπο που δεν είναι ντόπιος! Ήρθε ο άνθρωπος από την Αμερική, ερωτεύτηκε και βοήθησε τον τόπο, οραματίστηκε αυτό το πρότζεκτ και το έφερε εις πέρας. Είναι θαυμάσιο!
Έχω την εντύπωση πάντως ότι ο περισσότερος κόσμος προτιμάει τη θάλασσα. Εσύ προτιμάς το βουνό;
Ναι, είμαι βουνίσια. Μου αρέσει και η θάλασσα. Μένω πολλές ώρες μέσα στο νερό αλλά το βουνό είναι αλλιώς! Εχθές μπήκα στο ποτάμι και ήταν οι ιδανικές συνθήκες, δηλαδή νερό, δροσιά, καλοκαίρι και μουσική. Τι άλλο θέλει ο άνθρωπος;
Έχεις αγαπημένο καλοκαιρινό προορισμό;
Όχι. Στην Έδεσσα είναι ωραίο το καλοκαίρι. Έχει δροσιά και ησυχία, μπορείς να αράξεις στα πάρκα και να περάσεις πολύ όμορφα. Το βράδυ κοιμάσαι με ανοιχτά παράθυρα και μπαλκονόπορτες, ξέρεις… Μου αρέσει να περνάω χρόνο και στο χωριό μου.
Είναι κοντά στην Έδεσσα;
Έχω δύο χωριά που είναι κοντά στην Έδεσσα και τα δύο! Στο πιο μακρινό είναι τέλεια. Εκεί έχουμε αρκετά ζωάκια και καλλιέργειες, όπως ροδάκινα και μήλα. Με το που σουρουπώνει είναι υπέροχα! Είναι απίστευτο να ακούς τους ήχους της φύσης.
Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με τη μουσική;
Από τον μπαμπά μου και όποτε το αναφέρω, μου λέει ότι ντρέπεται (γέλια). Έβαζε τους δίσκους του και παίζει έως σήμερα ως ερασιτέχνης μουσικός. Παίζει ακορντεόν, πλήκτρα και από μικρή, τον κοιτούσα με τις ώρες όταν έπαιζε. Του είπα να γραφτώ στο ωδείο και ήταν θετικός. Επίσης, έπαιζε σε μια μπάντα με τον κολλητό του τον κύριο Χρήστο, που λέγονταν «Νυν και αεί». Έπαιζαν πανέμορφα ποιοτικά ελληνικά τραγούδια! Κάποια στιγμή με φώναξε στις συναυλίες του και εγώ αρχικά έπαιζα ντέφι, μετά έλεγα και κανά τραγουδάκι και κάπως έτσι πήγε… Έκαναν αφιερώματα στον Λόρκα, στον Χατζιδάκι και τέτοια να φανταστείς! Θυμάμαι σε μια συναυλία που ήμουν 13 χρονών και με είχαν βάλει να τραγουδήσω την Παντέρμη, αν έχεις τον Θεό σου (γέλια)!
Και πώς έγινε η επαγγελματική στροφή;
Στο ωδείο διάβαζα πολλή κλασσική μουσική. Η δασκάλα του πιάνο μου ευθύνεται για αυτό, η Θάνα Πασχαλίδου. Είχε αγιάτρευτο έρωτα με την κλασσική και μου τον μετέδωσε ατόφιο. Μέχρι και μια μεγάλη ηλικία, σκεφτόμουν ότι θα ακολουθούσα αυτό. Ήθελα να φύγω στο εξωτερικό και να κάνω μεταπτυχιακές σπουδές πάνω σε αυτό. Όταν όμως προετοιμαζόμουν να δώσω δίπλωμα, άκουγα πολλή μουσική, αγγλόφωνη, ισπανόφωνη... Είχα ηχογραφήσει για πλάκα κάποια κομμάτια με πιάνο και φωνή και μου πήρε κάμποσα χρόνια να τα βάλω σε κάποιον να τα ακούσει. Είχα διασκευάσει το "Masters of War" του Bob Dylan και το έβαλα λοιπόν στη δασκάλα μου να το ακούσει. Παρόλο που με στήριζε στην προσπάθεια μου με κλασσική, με παρότρυνε να ασχοληθώ με την τραγουδοποιία. Μου έβγαινε, είπε, πιο φυσικά. Στην αρχή είχα στενοχωρηθεί κιόλας, διότι το είχα λάβει ότι με απέτρεπε από τον προηγούμενο στόχο (γέλια). Η Θάνα έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο εν τέλει στο να ασχοληθώ με τα δικά μου τραγούδια. Άρχισα να γράφω σκόρπια πράγματα και σιγά σιγά έπαιρναν πιο συγκεκριμένη μορφή.
Έχεις σκεφτεί να βγάλεις ελληνόφωνο άλμπουμ;
Ναι και το ετοιμάζω σιγά σιγά! Πρώτα όμως θα κυκλοφορήσω ένα ΕΡ με 7 αγγλόφωνα κομμάτια. Θα λέγεται Small Philosophies και θα έχει γειωμένο ήχο και αφιλτράριστη φόρμα. Σχετικά με το ελληνόφωνο, είναι κάποια τραγούδια που έχω κρατημένα για καιρό και έχω επιλέξει κάποια από αυτά ώστε να υπάρχει μια συνοχή.
Τι σε κρατάει να μην έρχεσαι στην Αθήνα;
Το άγχος και οι αποστάσεις.
Μιας που είσαι ειδική παιδαγωγός, έχεις σκεφτεί να ζεις μόνο από τη μουσική;
Αυτή τη χρονιά κράτησα μόνο τη μουσική, γιατί το πρόγραμμα ήταν πολύ φορτωμένο, ειδικά με τις συναυλίες και τα παιδιά χρειάζονται ιδιαίτερη φροντίδα και προσήλωση. Έτσι, αφοσιώθηκα τελείως στη μουσική και ήταν σαν να πέφτω στο κενό. Ήταν μια διερευνητική χρονιά για μένα και τώρα θέλω να κάνω μεταπτυχιακό στη μουσικοθεραπεία. Είναι κάτι που σκέφτομαι χρόνια και νομίζω ότι έχει έρθει η στιγμή. Είτε την εξασκήσω μετά είτε όχι, θέλω να πάρω τη γνώση από αυτήν την πιο ανθρώπινη πλευρά της μουσικής και στο πώς προσφέρεις απλά. Μου έτυχε εμπειρία σε γκρουπ που πήγα μαζί με άλλον άνθρωπο και ήταν ενήλικες άνθρωποι, ο καθένας με τη δική του ιστορία και για εκείνο το δίωρο παίξαμε απλά μουσική. Το πώς ενήργησε αυτό σε όλους μας ήταν το κάτι άλλο! Δεν έχει σημασία αν θα τραγουδούσαμε τονικά σωστά ή αν ξέραμε τους στίχους. Υπήρχε απλά το μοίρασμα και ότι όλοι ξεχάσαμε ξαφνικά τα πάντα. Ο κόσμος μας ελάφρυνε.
Τι σε εμπνέει για να γράψεις ένα τραγούδι;
Είναι δύσκολο να στο απαντήσω. Το θέμα είναι τι εμπνέει τους άλλους και με ακούνε. Μου ακούγεται εγωιστικό να πω τι συγκεκριμένο με εμπνέει. Προσπαθώ απλά να μεταφράσω τα πάντα στη δική μου γλώσσα, από το να συναντήσεις κάποιον που θα σου φτιάξει τη διάθεση μέχρι αυτό που σε βασανίζει.
Φέτος τραγούδησες και σε δύο σειρές, στη Μάγισσα και τις Ψυχοκόρες, έτσι;
Η αλήθεια είναι ότι δεν το μοιράστηκα ιδιαίτερα. Δεν ήθελα να το βροντοφωνάξω. Πάντως το χάρηκα πάρα πολύ, γιατί ήταν δύο εξαιρετικές παραγωγές! Αγαπώ πολύ την εικόνα όταν συνδέεται με μουσική.
Μιας που τραγουδάς πολύ στα αγγλικά, έχεις σκεφτεί να πας στο εξωτερικό;
Νομίζω πως όλοι οι νέοι το έχουμε σκεφτεί. Μένω εδώ κυρίως για τους ανθρώπους και όσο μπορώ να το παλέψω εδώ, θα το κάνω.
Πέρυσι έπαιξες μαζί με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Τι σου έχει μείνει από αυτήν τη συνύπαρξη τώρα που ξέρεις ότι σταμάτησε να κάνει συναυλίες;
Ήξερα από πέρυσι ότι θα σταματούσε. Ήταν μαγική εμπειρία και η συνύπαρξη με τον Θανάση. Πήρα αμέτρητα πράγματα. Βέβαια, είχε πολλές όμορφες στιγμές αλλά και πολλές τρομακτικές. Ερχόταν πολύς κόσμος εξαγριωμένος στις συναυλίες ή γινόταν στην πορεία και αυτό ήταν πολύ στενάχωρο. Νομίζω ότι στενοχωρούσε τους πάντες. Αυτό που έχει να προσφέρει ο Θανάσης είναι πολύ ουσιαστικό. Πιστεύω ότι οι συναυλίες του πρέπει να είναι μυσταγωγικές και να στέκονται οι ακροατές / θεατές με σεβασμό. Αυτό θα έπρεπε να ισχύει για κάθε συναυλία.
Τι άλλο ετοιμάζετε;
Έχουμε ένα μεγάλο live στο Αγοραφοβικό φεστιβάλ στις 29 Αυγούστου αλλά θα ακολουθήσουν και άλλα που θα ανακοινωθούν εν καιρώ.
Τι να περιμένουμε αύριο από σένα;
Είμαι πολύ χαρούμενη που θα το μοιραστώ αυτό τώρα! Θα παίξουμε κυρίως παραλλαγμένα παραδοσιακά κομμάτια και επίσης ένα κομμάτι που θα ακουστεί αύριο για πρώτη φορά και θα βρίσκεται στο άλμπουμ που σου είπα πριν. Μου είχε μιλήσει ο Κρίστοφερ για το ομότιτλο ποίημα από όπου εμπνεύστηκε το όνομα του φεστιβάλ «Γιατί ‘ναι μαύρα τα βουνά» και αύριο το πρώτο κομμάτι θα είναι μια διασκευή πάνω σε αυτό. Πήραμε απλά τους στίχους και γράψαμε κάτι παντελώς καινούριο. Εγώ συνδέομαι πολύ με τους στίχους. Όπως τα περισσότερα λαϊκά παραμύθια που έχουν το σκοτεινό στοιχείο, η ιστορία περιγράφει το πώς ακόμα και ο ίδιος ο θάνατος δε θέλει να βρει τους ανθρώπους ανταμωμένους, γιατί θα δυσκολευτεί να τους χωρίσει. Είναι ο απόλυτος ύμνος στην αγάπη, γιατί δείχνει ότι η ζωή υπερνικά τα πάντα.
Γιατί είναι μαύρα τα βουνά και στέκουν βουρκωμένα;
μην άνεμος τα πολεμά, μήνα βροχή τα δέρνει;
κι ουδ’ άνεμος τα πολεμά, κι ουδέ βροχή τα δέρνει,
μόνε διαβαίνει ο Χάροντας με τους αποθαμένους
Ανεί διαβώ ναπό χωριό, αν από κρύα βρύση,
έρχονται οι μάνες για νερό, γνωρίζουν τα παιδιά τους,
γνωρίζονται τ’ αντρόγυνα και χωρισμό δεν έχουν.
