Glacial και Όσο Ζω Μαζώ

Κι εδώ έρχεται το Diggin' με ενθουσιασμό να παρουσιάσει έναν ακόμα δίσκο που αξίζει την προσοχή μας. Τα ηλεκτρονικά techno dub backgrounds του Λεμού και το σαξόφωνο του Manouach δίνουν ένα νωπό αποτέλεσμα. Μια καλά δεμένη concept δουλειά 8 κομματιών που δουλεύει εξαιρετικά και κυλάει σαν «νεράκι». Ιδίως αυτή τη συννεφιασμένη περίοδο που διανύουμε και που όλα δείχνουν ότι τέτοιοι δίσκοι με ambient στοιχεία βρίσκουν το δρόμο τους στα αυτιά των εξαιρετικά ανήσυχων ακροατών ανά το κόσμο. Τα κομμάτια είναι σωστά μοιρασμένα, από τα πρώτα ''Love Letters from Ankara'' και ''Wiggle Space'' που είναι αρκετά ατμοσφαιρικά, νυχτερινά και αργόσυρτα μέχρι την πρώτη δυνατή στιγμή του ''Tikkun'' που τα πράγματα είναι πιο σκοτεινά, με αγγλική grime αισθητική. Για να πέσουν τα φώτα και να εμφανιστεί η πλούσια ενορχήστρωση του «Δεν Είμαι Εγώ», με την αισθαντική φωνή του «Μαζώ» να διχοτομεί τον δίσκο στη μέση, πάνω στα downtempo beats και το αέρινο σαξόφωνο των Glacial. Από εκεί και πέρα, έχουμε την ωραία ατμοσφαιρική cosmic ηλεκτρονικούρα των ''Bouche Fermee'' και ''Normies'', ενώ στα δύο τελευταία tracks του δίσκου ''Hardcore Lounge'' και «Μοιρολόι» το tempo ανεβαίνει και γίνεται πιο χορευτικό. Κυρίως στο τελευταίο μέρος, οι επιρροές από την ελληνική μουσική είναι εμφανείς.

 

Όσο και αν μοιάζει αντιφατικό το όνομα του Γιώργου Μαζωνάκη στον δίσκο των Glacial, δένει όμορφα. Προσωπικά, συμπαθώ κιόλας τη φάση του κι η συνεργασία με εξίταρε εξ αρχής, πριν ακόμη ακούσω το εν λόγω track. Αυτή είναι και η μαγεία της μουσικής, άλλωστε. Τα συμπεράσματα δικά σας, μετά από προσεκτική ακρόαση.