Μην τρομάζετε που πήξαμε ξαφνικά στην country με δίσκους από Beyoncé, Adrianne Lenker, Waxahatchee, που διάφοροι χιπστεράδες «κριτικοί» του διεθνούς τύπου (μουσικού και γενικού) αποθεώνουν αδικαιολόγητα λες και γεννήθηκαν μέσα στα βουστάσια, πάνω σε ένα άλογο, φορώντας καουμπόϊκο καπέλο. Σας λέω με σιγουριά πως ανάθεμα κι αν έχουν ακούσει 5-6 country άλμπουμ στη ζωή τους, οπότε μην τσιμπάτε.
Το θέμα είναι πως το επόμενο διάστημα έρχονται ενδιαφέροντες δίσκοι που θα ξεπλύνουν αυτή την country υστερία (που μετατρέπεται και σε τάση της μόδας και γενικότερα) και έχουμε να περιμένουμε με πραγματικό ενδιαφέρον και για ουσιαστικούς λόγους:
Vampire Weekend - Only God Was Above Us
Έχουν αποφασίσει να μιλάνε κάθε 5-6 χρόνια κι αυτό δεν μπορεί παρά να δείχνει πως δεν τρέχουν πίσω από τις ταχύτητες της εποχής που -υποτίθεται- πως σε κάνει να μην υπάρχεις αν δεν απασχολείς τα Μέσα και τα Social κάθε μέρα.
Η παρέα των Ezra Koenig, Chris Baio και Chris Tomson βρέθηκε σε Τόκιο, Λονδίνο, LA και Νέα Υόρκη για να ηχογραφήσει τον καινούργιο άλμπουμ και περιμένουμε ως τον Απρίλιο για να μάθουμε αν άξιζε η πολύχρονη αναμονή.
St. Vincent - All Born Screaming
Φτάνει αισίως στο 7ο άλμπουμ της και τολμάει να κάνει μόνη της την παραγωγή και βάζει στο τριπ της τους: Cate Le Bon, Dave Grohl & Josh Freese (Foo Fighters), Justin Meldal-Johnsen (M83) και Stella Mozgawa (Warpaint). Όπως είπε και η ίδια: «Αν γεννιέσαι ουρλιάζοντας, αυτό είναι καλό σημάδι, γιατί σημαίνει ότι αναπνέεις. Είσαι ζωντανός κι αυτό είναι υπέροχο. Είναι όμως και μια διαμαρτυρία. Όλοι γεννιόμαστε διαμαρτυρόμενοι κατά κάποιο τρόπο».
Shabaka - Perceive Its Beauty, Acknowledge Its Grace
Ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης jazz συμπλέει εδώ με τον Shabaka Hutchings που τον γνωρίσαμε ως ηγετικό μέλος των Sons of Kemet και των Comet Is Coming με τους οποίους επαναπροσδιόρισε την αγγλική σκηνή του είδους. Στο προσωπικό του άλμπουμ όμως αφήνει το σαξόφωνο για να καταπιαστεί με τα ξύλινα πνευστά και να δώσει χώρο στον νεόκοπο φλαουτίστα André 3000 αλλά και σε σπουδαίους μουσικούς όπως οι: Moses Sumney, Esperanza Spalding, Floating Points, Laraaji, Saul Williams και Elucid. Όλος αυτός ο συνωστισμός ταλέντου δεν μπορεί παρά να προκαλεί ενδιαφέρον
Pet Shop Boys - Nonetheless
Η επίδραση των Neil Tennant και Chris Lowe στην ποπ της δεκαετίας του ’80 και του ’90 είναι αδιαμφισβήτητη και η μεγάλη επιτυχία της Greatest Hits περιοδείας τους επιβεβαίωσε το status τους. Καθώς οι μεγάλες τους επιτυχίες έγιναν με ετικέτα της Parlophone, στην οποία επιστρέφουν τώρα, όλα δείχνουν φιλοδοξίες για μεγάλα πράγματα. Είμαστε όμως στο 2024, οπότε… είδωμεν.
Pearl Jam - Dark Matter
Η σκιά της μεγάλης ιστορίας τους πέφτει βαριά πάνω από το γκρουπ που καλείται να αποδείξει ότι έχει λόγο ύπαρξης σε μια εποχή που το grunge μοιάζει πιά τόσο μακρινό. Ο βραβευμένος με Grammy Andrew Watt είναι ο παραγωγός και ο Jeff Ament λέει πως τους έβαλε στο σωστό δρόμο δημιουργικότητας για να ολοκληρώσουν την ηχογράφηση σε 3 εβδομάδες, με τον παλιό καλό τρόπο: Παίζοντας όλοι μαζί σαν μια καθαρόαιμη ροκ μπάντα.
Mdou Moctar - Funeral for Justice
Το Afrique Victime του 2021 έβαλε τον πήχη ψηλά για το συγκρότημα που συνεχίζει επάξια την παράδοση των Tuareg στο αφρικάνικο blues/rock. O Mdou Moctar με την φωνή, την κιθάρα και τους στίχους του που μιλάνε για τα βάσανα της φυλής του και των ανθρώπων της Σαχάρας μαζί με τον ρυθμικό κιθαρίστα Ahmoudou Madassane, τον ντράμερ Souleymane Ibrahim και τον μπασίστα αλλά και παραγωγό του γκρουπ Mikey Coltun, υπόσχονται μια πιο ολοκληρωμένη και ξεκάθαρη μουσική και καλλιτεχνική άποψη για το «αφρικάνικο ροκ».
Khruangbin - A la Sala
Άμα τη εμφανίσει του, το τρίο αυτό καταχώρησε μια ηχητική ταυτότητα και μια αισθητική προσωπικότητα ξεχωριστή σε μια εποχή που συχνά οι ήχοι ψιλομιάζουν. Έτσι οι Khruangbin δεν έχουν λόγο να απομακρυνθούν από τον cool ήχο τους με στοιχεία soul, Africa και spaghetti western. Να δούμε όμως τι σημαίνει αυτό τώρα που δεν θα υπάρχει η έκπληξη.
Kamasi Washington - Fearless Movement
Ο στοχαστικός τζαζίστας έχει να ανταγωνιστεί το πραγματικά επικό Epic, ένα 3πλό άλμπουμ που πριν από μερικά χρόνια έσπρωξε με δύναμη τον Kamasi Washington στον αφρό της σύγχρονης jazz. Δεν είναι εύκολο… Δοκιμάζει να το κάνει με το Fearless Movement έναν δίσκο που ο ίδιος χαρακτηρίζει «χορευτικό» όχι γιατί είναι πραγματικά αλλά γιατί προσπαθεί σε αυτό να συνδυάσει την πνευματική αλλά και σωματική έκφραση. Και για να τα καταφέρει ζητάει την βοήθεια των: André 3000, Thundercat, Terrace Martin, Patrice Quinn, George Clinton, BJ the Chicago Kid και D Smoke.
Jessica Pratt - Here in the Pitch
Επιστροφή στην δισκογραφία μετά από μια 5ετία για να καταθέσει ένα φλερτ με την pop ψυχεδέλεια της δεκαετίας του ’60, την εποχή των hippies αλλά και την σκοτεινή πλευρά του Καλιφορνέζικου ονείρου που οδήγησε σε πολλά αδιέξοδα.
Iron & Wine - Light Verse
Κοντέψαμε να τον ξεχάσουμε τον Sam Beam αλλά αυτός δούλευε στον χώρο του αοράτου και μετά από 7 χρόνια σιωπής έχει κάτι να μας πει. Λυρισμός, ευαισθησία, ποιητικός λόγος, αργοί ρυθμοί, όρθιο μπάσο, ακουστική κιθάρα, έγχορδα και η Fiona Apple σαν φιλική συμμετοχή σε ένα άλμπουμ «εκτός εποχής».
Camera Obscura - Look to the East, Look to the West
Αφού θρήνησαν για τον πρόωρο χαμό της Carey Lander (keyboards) το 2015, έμειναν αδρανείς για καιρό, πέρασαν από διάφορες φάσεις αλλά τώρα αποφάσισαν να συνεχίσουν «κοιτάζοντας Ανατολικά και Δυτικά». Η αρχική παρέα των Kenny McKeeve, Gavin Dunbar και Lee Thomson συμπληρώθηκε από την Donna Maciocia στην κενή θέση και το γκρουπ επανέρχεται μετά από μια δεκαετία.
Beth Gibbons - Lives Outgrown
Όλοι το έχουμε καταλάβει πως η Beth δεν βιάζεται καθόλου. Αυτό το πρώτο προσωπικό άλμπουμ ψήνεται για πάνω από μια δεκαετία κι έρχεται 17 χρόνια μετά το κύκνειο άσμα των Portishead. Όχι βέβαια πως όλο αυτό το διάστημα έμεινε παροπλισμένη. Δίσκους με συνεργασίες και ορχήστρες, σποραδικές «φιλικές συμμετοχές» αλλά εδώ έχουμε την άποψη της για τον ήχο και τη ζωή που την περιβάλει και την ορίζει. Εύλογα αναμένουμε με ενδιαφέρον.
Bat for Lashes - The Dream of Delphi
Η μητρότητα κάνει τις γυναίκες να αλλάζουν και η Natasha Khan στα 5 χρόνια που μεσολάβησαν από τον προηγούμενο δίσκο της έγινε μητέρα κι αυτό μεταμορφώνει την μυστικιστική αισθητική της για να δημιουργήσει ένα καινούργιο ξόρκι.
Arab Strap - I’m Totally Fine With It , Don’t Give a Fuck Anymore
Οι Aidan Moffat και Malcolm Middleton εκπροσωπούν ακόμη επάξια την «σκωτσέζικη σκηνή» που μας γοήτευσε πριν από χρόνια με τον indie και ιδιαίτερο χαρακτήρα της σε πολλά και διαφορετικά μουσικά είδη. Με το πέρασμα των χρόνων έγιναν πιο σκοτεινοί και κυνικοί αλλά δεν έχασαν την pop ευαισθησία τους και την μετα-ρομαντική τους διάθεση.
Όμως δεν είναι μόνο οι παραπάνω δίσκοι που περιμένουμε με ενδιαφέρον. Έρχονται επίσης καινούργια άλμπουμ και από τους: The Black Keys, Phosphorescent, Palace, A Certain Ratio, T Bone Burnett, Fat White Family, Goat Girl, Eels, John Cale, The Decemberists…
