Σ’ ΕΝΙΩΣΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΠΑΝΤΟΥ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ
«Πεθαίνουν τα 90s» μου έστειλε μια φίλη προχθές στην είδηση του θανάτου της «Brenda Walsh» το Σάββατο. Χθες το βράδυ στις 22:00 απάντησα: «Δεν πεθαίνουν τα '90s» και πώς να πεθάνουν, δηλαδή, που έρχεται ο Tom Morello και οι Smashing Pumpkins και τα ανασταίνουν.
Για τον Morello δεν θα γράψω πολλά, μονάχα ότι έβαλε τον γιο του να παίξει δίπλα του και μας ράγισε την καρδιά με τις κινήσεις που θύμιζαν μπαμπά και ότι όταν μπήκα στο κλειστό γήπεδο του ΣΕΦ, με μισοάδειες κερκίδες και αρένα ακόμα, ήδη σειόταν η αίθουσα από τον ζωηρό παλμό ενός ένθερμου κοινού που χοροπηδούσε στο "Killing In The Name" των Rage Against The Machine θυμούμενο τα νιάτα του για να υψώσει συγκινημένο τη γροθιά του, ακολουθώντας τις οδηγίες του Morello και το "jump the fuck up!", ακολουθώντας το συγκινητικό κλείσιμο ενός ξεχωριστού set σχεδόν μιας ώρας με το “Power To The People” του John Lennon.
21.25 οι Pumpkins στη σκηνή, ενώ στο μεταξύ κάποιοι είχαν παραπονεθεί για τα σκοτάδια, άλλοι για τη ζέστη, κάποιοι δεν νοιάζονταν καθόλου. Υπήρξε ένα μπέρδεμα στις ουρές για την τουαλέτα, τις μάρκες, τις μπύρες εν μέρει δικαιολογημένο, αφού δεν μπορούσες να διακρίνεις πού κατέληγε η κάθε ουρά. Αν ήθελες να γκρινιάξεις για κάτι, μόνο για αυτά.
Κατά τα άλλα 21.25 οι Smashing Pumpkins ήδη στη σκηνή, ο Billy Corgan με την μακρυμάνικη κάπα του σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ήχος που στα πρώτα δύο τρία κομμάτια πάλευε να συντονιστεί, βρήκε, όμως, τελικά την ισορροπία του κι έτσι απολαύσαμε το υπόλοιπο της συναυλίας με δυνατές καθαρές κιθάρες, ντραμς που διαπερνούσαν κάθε σημείο του σώματος και χτυπούσαν καρδιά, φώτα φαντασμαγορικά και μπάσο-γροθιά.
Ένα δίωρο τεχνική επιδεξιότητα, άρτια μουσική έκφραση, σκηνική παρουσία λακωνική, ουσιώδης και περιεκτική, στην επικοινωνία με το κοινό ο Billy και ο Iha κάπως αμήχανοι με άστοχα κωμικά σχόλια για τη ζέστη και κάποιον vegan γύρο που δεν ευχαριστήθηκαν, με λέξεις, ωστόσο, ηχηρές του τύπου “appreciate”, “respect” , “love” που άναψαν το κόκκινο της καρδιάς.
"The Everlasting Gaze" από το Machina/The Machines Of God στο συγκινητικό σκοτεινό ξεκίνημα, "Zoo Station" των U2 με κάπως χαμηλές κιθάρες, αλλά δυνατό μπάσο, ανατριχιαστικό "Today" και "1979", αγαπημένο και εξαιρετικά παιγμένο "Thru The Eyes Of Ruby", δείγματα-διαλείμματα από τα πιο πρόσφατα άλμπουμ, όπως το Atum κατέβασαν τους τόνους, "Tonight, Tonight" και χαμός, “Ava Adore” -το μόνο κομμάτι στο οποίο ο Corgan άφησε την κιθάρα- η καλύτερη προσωπική μου στιγμή της βραδιάς, "Disarm" και η αποθέωση του Billy, υπέροχο "Mayonaise", "Bullet With Butterfly Wings"- φωτιά με τον πρώτο στίχο του να θυμίζει το όνομα της περιοδείας και τα νοσταλγικά εκτοπίσματα της εφηβείας μας, "Rhinoceros" σαν ηρεμιστικό, "Jellybelly" και πώς από το hard rock φτάνεις στο metal, "Gossamer" με ένα τζαμάρισμα-μάθημα, "Cherub Rock" και αξεπέραστο "Zero" για φινάλε.
Συμπερασματικά. Set list που χώρεσε τα πάντα και δεν σήκωνε παράπονα, ερμηνείες που δεν θύμιζαν Smashing Pumpkins 30 χρόνια μετά, αλλά εκείνους τους γνωστούς 30 χρόνια πριν, μπροστά σε ένα κοινό κατεξοχήν σαραντάρηδων με τα δεκαεξάχρονα παιδιά δίπλα τους, Billy Corgan στα 57, συγκινημένος και συγκινητικός με τις χαρακτηριστικές κινήσεις-πόζες του και στάση σώματος που πάντα θα μου θυμίζει τον θείο Fester από την οικογένεια Adams να αλλάζει αμέτρητες κιθάρες, Katie Cole θεατρική, λυρική την απολαύσαμε σε λίγο πιο κεντρικό ρόλο στο “Springtimes”, κάτι ανάμεσα σε δική μας Καλλιόπη Μητροπούλου ή κάποια από τις γυναίκες των “Kelly Family” μέσα στο θεατρικό της κοστούμι σαν να ξεπήδησε από τον άρχοντα τον Δαχτυλιδιών, Kiki από το Texas σέξι και εκφραστική, ενθουσιώδης, εκρηκτική, στην κυριολεξία τα έδωσε όλα -no wonder γιατί την επέλεξαν ανάμεσα σε 10.000 μουσικούς για αυτή την περιοδεία-, Jack Bates στο μπάσο διακριτικός, η ήρεμη δύναμη της μπάντας, James Iha εγγύηση, το fashion icon της μπάντας, χαλαρός, σχεδόν απαθής -όπως πάντα-, Jimmy Chamberlin στα ντραμς πίσω από ένα εντυπωσιακό kit στημένο σε περίοπτη θέση κι ένα σόλο που θα ζήλευε αφρικανός περκασιονίστας.
Όλα στην ώρα τους, ναι, κλιματισμός υπήρχε -γιατί λύσσαξαν πολλοί στα σχετικά debate τις προηγούμενες μέρες-, παλμός και χώρος που θύμιζε γηπεδικά live των ‘90s, στα οποία βέβαια ξεκινούσες σε ένα σημείο και μέχρι το τέλος του live κατέληγες σε άλλο- ένδειξη του ότι βρισκόσουν σε μια καλή ροκ συναυλία- , 21 κομμάτια, όλα τα hits που αγοράσαμε κάποτε από το Metropolis στην Ομόνοια, ωραίοι άνθρωποι, ωραίες κιθάρες, ωραία φώτα, ωραία ζωή.
To cut a long story short ή εν ολίγοις ελληνιστί:
Ο κόσμος. Κανείς περαστικός. Τα φώτα. Να ζηλεύουν οι Coldplay. Οι κιθάρες. Να είσαι 15 και να θες να γυρίσεις σπίτι να παίζεις μέχρι το πρωί. Η μπάντα. Σαν να βγήκε σήμερα. Οι στίχοι. Η μισή μας ζωή. Το ΣΕΦ. Σαν να γιόρταζε τελικό. Εμείς. Να επιστρέφουμε στο σπίτι και να μην μας παίρνει ο ύπνος. Το opening act. Να μην θες με τίποτα να το έχεις χάσει. Το encore. Τι να το κάνεις. Η αναμονή στο πάρκινγκ. Να μην σε νοιάζει. Το Plisskën. Τι καλά που υπάρχει!
Κλείσιμο της τουρνέ τους, επιστροφή στο Σικάγο, σε τρεις εβδομάδες το νέο άλμπουμ και ξεκάθαρα “The World Is A Vampire”.
Ευχαριστούμε Plisskën για αυτή την Τρίτη του Ιουλίου που μας γύρισε πίσω στην εφηβεία μας.
