Opeth και Leprous. δύο μπάντες συντεταγμένες στην προσπάθεια για ποιοτική αναβάθμιση του heavy metal, που εδώ και αρκετά χρόνια μπορούν να καυχιούνται πως έχουν κερδίσει μεγάλο μέρος του κοινού, χωρίς να κάνουν εκπτώσεις στον πειραματισμό τους με νέους ήχους. Οι Leprous μας επισκέπτονται σχεδόν κάθε χρόνο, ενώ οι Opeth λίγο ακόμα και θα ξεπερνούσαν την 10ετία για να μας χαρίσουν την μουσική τους ζωντανά. Η εντυπωσιακή προσέλευση του κοινού, το βράδυ της 3ης Ιουλίου στον Λυκαβηττό έχει σίγουρα σχέση με την σύνδεση των δύο συγκροτημάτων, αφού και τα δύο εκφράζουν με διαφορετικό αλλά ταυτόχρονα παράλληλο τρόπο, το πως μπορεί να παιχτεί «αλλιώς» το metal.
Οι Νορβηγοί ανεβαίνουν με μια μικρή καθυστέρηση στην σκηνή και όπως γνωρίζουν να κάνουν καλά τα τελευταία πολλά χρόνια, «τα σπάνε». To "Have You Ever?" από το Aphelion είναι το opener που επιλέγουν εσχάτως, προσωπική μου αίσθηση είναι πως δεν προκαλεί τον ενθουσιασμό του κοινού και ίσως πρέπει να το αλλάξουν. Δεν συμβαίνει το ίδιο με το "The Price", όπου οι φίλοι του group ενώνουν τις φωνές τους με τον Einar.
To φρέσκο single "Silently Walking Alone" έχει μια παραπάνω rock δυναμική και φέρνει στο προσκήνιο τον κιθαρίστα Tor Oddmund Suhrke, δεν με έχει πείσει ακόμα ως εμπροσθοφυλακή του νέου δίσκου που αναμένεται. Το "Out of Here" είναι από τα κομμάτια που διασώθηκαν στον τελευταίο μέτριο δίσκο τους, ενώ η άχαστη αλληλουχία "Illuminate", "The Valley" θα απογειώσει το κέφι. Η μπάντα είναι ακραία δεμένη, ο ήχος είναι δυνατός και καθαρός, δεν υπάρχει ψεγάδι σε αυτήν την εμφάνιση.
Το επίσης καινούργιο "Atonement" είναι συναυλιακότατο, ενώ το μετριούλι "On Hold" μας βάζει σε μια παύση μέχρι την τετράδα φωτιά, που θα ολοκληρώσει μια από τις καλύτερες εμφανίσεις των Νορβηγών στην χώρα μας. "From the Flame", "Below", "Slave" και μια αδιανόητη εκτέλεση (όπως αρμόζει στην σύνθεση) του "The Sky Is Red" κλείνουν πανηγυρικά το set των Leprous ανάμεσα σε ασταμάτητα χειροκροτήματα. Ο Λυκαβηττός κατακτήθηκε.
Η τελευταία εμφάνιση των Opeth στο Gagarin, είχε χαρακτηρισθεί ως μια από τις καλύτερες τους στην Ελλάδα και αυτό οφειλόταν τόσο στο εξαιρετικό setlist όσο και στον εκπληκτικό ήχο που είχαν καταφέρει να έχουν στο live. Δυστυχώς μας προσέφεραν μόνο το πρώτο, μιας και για αδιευκρίνιστο λόγο ο ήχος τους ενώ ήταν καθαρός, τελικά στις εξέδρες (που βρίσκεται και η πλειοψηφία του κοινού) έφτανε πολύ χαμηλός. Το "Seven Bowls" των Aphrodite’s Child ακούγεται στα ηχεία και το αθηναϊκό κοινό ξεσπά σε ζητωκραυγές, αποδεικνύοντας το πόσο αδημονούσε για την επιστροφή των Σουηδών.
Το ρυθμικό "The Grand Conjuration" είναι μεγάλο crowd pleaser, ενώ το "Demon of the Fall" (ως το πρώτο hit που έγραψε η μπάντα) προκαλεί και το πρώτο pit της βραδιάς. H φωνή και κυρίως η διάθεση του Mikael Åkerfeldt είναι σε δυσθεώρητα ύψη. Τα αστεία του, όπως πάντα κοφτερά, ευτυχώς δεν ανακόπτουν την εναλλαγή των κορυφαίων συνθέσεων που μας προσφέρει το group. Μια μικρή ανάσα με το "Eternal Rains Will Come" και το "The Drapery Falls" μας ταξιδεύει μαγευτικά στον κόσμο του Blackwater Park.
Οι Opeth είναι πλέον μια αναγνωρισμένη prog rock μπάντα, που βαθιά στο death metal παρελθόν της κρύβονται κάποιοι θησαυροί αυτής της μουσικής. Τα "In My Time of Need" και "Face of Melinda" παίζονται δίπλα το ένα στο άλλο και μας θυμίζουν για ποιο λόγο, οι μελωδίες κυριαρχούν στον κόσμο της μουσικής. Όμως το σκοτάδι της μουσικής των Opeth δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Με εισαγωγή την εννιάλεπτη καταιγίδα του "Heir Apparent", οι Σουηδοί μας έκαναν ένα δώρο ζωής. Η εκτέλεση της 20λεπτης σύνθεσης "Black Rose Immortal", από το μακρινό Morningrise ξύπνησε τις black metal μνήμες μιας γενιάς που μεγάλωσε προσπαθώντας να αλλάξει μια ολόκληρη μουσική. Το μόνο που έμενε πλέον να δούμε και να ακούσουμε, ήταν το τραγούδι που επιβάλεται να κλείνει κάθε συναυλία των Opeth. Οι επιληπτικοί ρυθμοί του έκαναν και τον/την τελευταίο/α παρευρισκόμενο/η να χαθεί στην μαγεία της συνθετικής ιδιοφυίας ενός περίεργου χεβιμεταλλά από την Σουηδία, που δεν λέει να τα παρατήσει. Ελπίζω να μην περάσουν πάλι 10 χρόνια μέχρι να τους ξαναδούμε από τα μέρη μας. (α…και να παίξουν κανένα κομμάτι από το επίσης εκπληκτικό In Cauda Venenum, το οποίο δεν τιμήθηκε).
