Ένα κοπάδι αγελάδες βόσκει στη λιακάδα, στα ακουστικά παίζει το “365” της Charli XCX, στην επόμενη στροφή του λεωφορείου αρχίζουν να φαίνονται οι σκηνές, παθαίνω ταχυκαρδία από την προσμονή. Φτάσαμε -δεν το είδα στον ύπνο μου-, μετά από χρόνια ανεκδιήγητης ζήλειας, είμαι έτοιμη να περάσω τις πύλες του Glastonbury Festival.
Έστω ότι μπορούσατε να πιάσετε στα χέρια σας την γη, σαν υδρόγειο σφαίρα, και την στριφογυρίζατε μέχρι την Worthy Farm στο Pilton της Αγγλίας. Αν κάνατε “zoom” από ψηλά σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη μία από τις τελευταίες ημέρες του Ιουνίου, και ενεργοποιούσατε μια κάμερα με λειτουργία “timelapse”, θα βλέπατε πάνω από 200.000 ανθρωπάκια κάθε ηλικίας αρχικά να κατεβαίνουν από αυτοκίνητα, τροχόσπιτα και λεωφορεία κουβαλώντας το καθετί: σκηνές, sleeping bags, στρώματα, τρόμπες, καπέλα, ομπρέλες, μπότες ορειβασίας, μαξιλάρια, καρέκλες κήπου, παιδιά, καρότσια, μωρά, παπλώματα, κουβέρτες, εξοπλισμό, παλαβές κατασκευές, σημαίες, λαμπάκια, κουτάκια, τσαντάκια, προμήθειες. Στη συνέχεια της ημέρας, όλα αυτά τα ανθρωπάκια αρχίζουν να περιφέρονται στο αχανές λιβάδι σε ζευγάρια ή μπουλούκια και στήνουν τις σκηνές τους, καρφώνουν πασαλάκια, μασκαρεύονται, βάφονται, ξαπλώνουν στο γρασίδι, πίνουν μπύρες, γελάνε (ω, πόσο γελάνε), μεθάνε, πηγαίνουν από σκηνή σε σκηνή, κι από γωνιά σε γωνιά, βγάζουν φωτογραφίες, ανεβαίνουν στους ώμους των φίλων τους, φιλιούνται, αγκαλιάζονται, πιάνουν πάρα πολύ focused συζητήσεις που κρατάνε τρεις ώρες (και ενδεχομένως δεν βγάζουν κανένα νόημα), τραγουδάνε, χειροκροτούν, τσιρίζουν, τριπάρουν, χορεύουν (ω, πόσο χορεύουν).
Όλη αυτή η γιορτή εκτυλίσσεται μέσα σε έναν αχανή χώρο που όχι μόνο μοιάζει με χάρτη adventure game, αλλά έχει και τοπωνύμια που παραπέμπουν σε βιντεοπαιχνίδι: Όπως η Pyramid Stage, μια τεράστια σκηνή (χωρητικότητας άνω των 120.000 ατόμων) σε σχήμα πυραμίδας, ή η Arcadia, ένα dj booth μέσα στο κεφάλι μιας πολύχρωμης αλογόμυγας που πετάει φωτιές, ή το The Green Fields, ένα συγκρότημα εγκαταστάσεων, που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει ένα camping με ινδιάνικες σκηνές tipi και ένα σποτ χαλάρωσης ονόματι The Healing Field. Ή βέβαια το The Park, ένα επικλινές fun park γεμάτο χρώματα, όπου δεσπόζει (σαν το Hollywood sign) το σήμα του Glastonbury, στέκει περήφανα ένας πολύχρωμος πύργος για πανοραμικές φωτογραφίες και «αράζει» ένα ουράνιο τόξο με γυαλιά ηλίου, μα και η South East Corner (SEC), το απομακρυσμένο μπλοκ με nightclubs και «αφτεράδικα» για techno και rave μέχρι το πρωί.
Κρατήστε το timelapse video με τα μιλιούνια ανθρωπάκια, και προσπαθήστε να συλλάβετε πόσο ατέλειωτη είναι η περιοχή για την οποία μιλάμε και πόσα πράγματα συμβαίνουν στο Glastonbury ακριβώς την ίδια στιγμή: από “clashes” (συναυλίες που πραγματοποιούνται την ίδια ώρα, σε άλλη σκηνή) μέχρι εκπλήξεις και μυστικές εμφανίσεις. Τα highlights είναι αμέτρητα, διαδέχονται το ένα το άλλο και -εκ των πραγμάτων- τα μισά τα μαθαίνεις από τα social, είναι αδύνατον να βρίσκεσαι πάντα στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή.
Το massive show των Coldplay, για παράδειγμα, με τα LED φωτάκια, τα πυροτεχνήματα, τα singalong, τον αριθμό θεατών-ρεκόρ και τον Michael J.Fox (!) στην κιθάρα κατά τη διάρκεια του “Fix You” είναι μόνο ένα από τα δεκάδες άλλα “Glasto moments” που θα καταγραφούν.
- Κατά τη διάρκεια του set των IDLES, μία φουσκωτή βάρκα με ομοιώματα μετανάστες περνά πάνω από τα σηκωμένα χέρια των θεατών. Στη συνέχεια αποκαλύπτεται πως ήταν εικαστική παρέμβαση του Banksy.
- O Damon Albarn εμφανίζεται κατά τη διάρκεια της συναυλίας των Bombay Bicycle Club και μαζί λένε το “Tender” των Blur.
- O Kevin Parker τραγουδά μαζί με την Dua Lipa το “The Less I Know The Better” των Tame Impala.
- O Fred Again… κάνει ένα εντελώς κρυφό από τους πάντες ambient set στην μικρής χωρητικότητας Strummerville Stage (ακριβώς πριν μάλιστα έπαιζαν εκεί οι «δικοί μας» The Page Of Cups), στο οποίο ζητά από τους έκπληκτους παρευρισκόμενους να ξαπλώσουν ο ένας πάνω στον άλλον και να απολαύσουν τη στιγμή.
- O Jamie XX, η Romy και ο Oliver Sim (δηλαδή οι The xx) κάνουν reunion πίσω από τα decks στο set του πρώτου.
- Στο set της Peggy Gou εμφανίζεται η Sophie Ellis-Bextor και τραγουδά το “Murder on the Dancefloor”.
- O King Krule σηκώνει στη σκηνή την μικρή του κόρη.
- Η Marina Abramovic κάνει εικαστική παρέμβαση ντυμένη σήμα της ειρήνης, στο live της PJ Harvey.
- H Tilda Swinton κάνει ένα σύντομο intro πριν το set των Orbital, στο οποίο εμφανίζεται από το πουθενά και η Mel C των Spice Girls προκαλώντας αμόκ παραφροσύνης.
- Σκάει ο Tom Cruise με ελικόπτερο.
- Ένα βράδυ, κάνει dj set κάπου ο Idris Elba, επειδή γιατί όχι.
- Εντοπίζονται σε VIP εδώλια ο Noel Gallagher και ο Ezra Koening των Vampire Weekend, και, casually, στα χωράφια, μαζί «με τον λαουτζίκο» η Alexa Chung και η Sienna Miller.
- Μεταμεσονυκτίως, η Charli XCX ανεβάζει στα decks την Romy και την Robyn ενώ backstage παρτάρουν δίχως αύριο με γυαλιά ηλίου η Cara Delevigne, η Anya Taylor-Joy, η Saorsie Ronan -έχει κι άλλο- η Daisy Edgar-Jones και ο Paul Mescal.
- Η Amelie Lens γίνεται ο λόγος που υπερβολικά πολλοί άνθρωποι παίρνουν τηλέφωνο έναν άκυρο τύπο που δεν μπόρεσε να βρει εισιτήρια για το φεστιβάλ για να του πουν «είναι τέλεια εδώ».
Και ναι…είναι τέλεια εδώ. Παράλληλα με όλα τα παραπάνω, σε κάθε γύρισμα του κεφαλιού βλέπεις μικρές στιγμές ευτυχίας: ένα παιδάκι που παίζει με αχυρόμπαλες, μια κοπέλα που βάζει γκλίτερ στο πρόσωπο μιας φίλης της, ένας μαλλιάς ξαπλωμένος στο γρασίδι λαγοκοιμάται, ενώ στο βάθος ακούγεται η χαλαρωτική φωνή της Arooj Aftab, ένα χαμογελαστό μωρό με ακουστικά στα αυτιά πιάνει το πρόσωπο της μαμάς του, ένας τύπος χωρίς μπλούζα και με γυαλιά ηλίου χορεύει (για ώρα) εντελώς μόνος του -γύρευε τι όνειρο έβλεπε- μπροστά σε έναν dj που παίζει σε ένα μικροσκοπικό booth δίπλα σε ένα μπαρ, ένα πιτσιρίκι γυρίζει γύρω από τη μέση του ένα χούλα χουπ με φωτάκια, ένας τύπος ανεβαίνει στους ώμους του κολλητού του και συντονίζει ένα τρίγωνο (από αυτά που έχουμε για τα κάλαντα) με το “oh baby” των LCD Soundsystem.
Η συναυλία των LCD Soundsystem είναι ένα highlight από μόνη της. Όπως και της Little Simz, των Justice, των The Last Dinner Party, των Fontaines D.C., της Avril Lavigne…
Ακόμα και μέρα-μεσημέρι, απολύτως νηφάλια, έχω συνεχώς την αίσθηση ότι είμαι “high on life”. Εδώ χτυπά η καρδιά της μουσικής βιομηχανίας κι είμαι μέρος όλου αυτού. Is this real life? (Δεν μπορώ να είμαι και τελείως σίγουρη, στη διαπίστευσή με έχουν γράψει “Evangelina”). Μπαίνω στο Press Tent και βλέπω άτομα με lanyards και καρτελάκια που γράφουν πάνω Guardian, BBC, Getty Images. Περπατάω στο “Interstage” (ένα μονοπάτι-shortcut, στο οποίο έχουν πρόσβαση μόνο όσοι βρίσκονται στο φεστιβάλ επαγγελματικά) και βλέπω δίπλα μου να περνούν οι IDLES. Βλέπω τις φωτογραφίες του Αργύρη, και δεν μπορώ να μεταβολίσω την προσωρινή αυτή καθημερινότητά μας. Πράγματα που νόμιζα θα αποτελούσαν πρόβλημα (το φαγητό, η τουαλέτα, ο ύπνος στη σκηνή, το ατελείωτο περπάτημα, η ορθοστασία) τα εκτελώ στον αυτόματο και δεν με απασχολούν ούτε στο ελάχιστο. Μετά τα μεσάνυχτα το πάρτι δεν σταματά, οι υπεύθυνοι crowd management κάνουν χορευτικά με τα φωτεινά ραβδιά τους και οι σεκιούριτι στα ελεγχόμενης κυκλοφορίας περάσματα προς Block9 μας κάνουν high-five και λένε “Have fun, stay safe”. Μία τεράστια ξαπλωμένη προτομή φιλοξενεί ένα ανεπανάληπτο light-show στην IICON, όπου το πρώτο (επεισοδιακό) βράδυ οι BICEP παρουσιάζουν το νέο τους project “CHROMA”.
Ξυπνάω. Πλένω τα δόντια μου στους ειδικά διαμορφωμένους νιπτήρες του hospitality camp. Εξοικειώνομαι με τις καθημερινές συνήθειες των φεστιβαλιστών. Ανακοίνωσε κάτι το secret glasto στο Twitter; Μάθαμε κάτι για εκείνο το TBA slot στις 6μμ; Kasabian τελικά ή άλλο; Η Aurora Halal παίζει Silver Hayes στο Assembly απόψε. Δεν κοιμάσαι, άχαστο. Πού είστε, δεν βλέπω τη σημαία, στείλε μου what3words.
Θαυμάζω την εξοικείωση των Άγγλων με την ταλαιπωρία. Χειροκροτώ τις παρέες εξηντάρηδων με τις extravagant στολές και τις υπεράνθρωπες αντοχές. Στη συναυλία της Avril Lavigne δεν έχω καθόλου σήμα, έχω χάσει τους γνωστούς μου, τραγουδάω λέξη-προς-λέξη όλο το setlist, μαζί με μια γλυκύτατη Αγγλίδα (άγνωστη σε μένα, προφανώς) με chubby μάγουλα γεμάτα στρασάκια “It’s your FIRST time here?” με ρωτάει πλησιάζοντας το αυτί μου ενώ το χέρι της συνεχίζει να αιωρείται στον αέρα στον ρυθμό της μουσικής. Ναι, της λέω. “Aw, bless you!” μου απαντάει, κοιταζόμαστε στα μάτια και συνεχίζουμε να ουρλιάζουμε η μία στην άλλη τους στίχους του “Complicated”.
Την ίδια μέρα λίγο αργότερα, περπατάω (ούτε ξέρω πόση ώρα) μέχρι την WestHolts Stage για την Nia Archives και ρωτάω ένα ζευγάρι περαστικών «Εσείς έχετε σήμα;» «Όχι, καθόλου» μου λένε. «Πφ. Είμαι μόνη εδώ και ώρες», τους λέω, «τους έχασα όλους» “Oh no” μου κάνουν pat-pat στον ώμο “I’m sure you’ll find them!” με ενθαρρύνουν. “BELIEVE in the festival Gods!” σφίγγουν χείλη και τον δεξί δικέφαλο για κατευόδιο. Όντως σε λίγο, θα βρω παρέα, θα αφήσω τους “festival Gods” να με παρασύρουν, θα χορέψω δίπλα σε μία φωτεινή ομπρέλα-μέδουσα, η αίσθηση πως βρίσκομαι στον Παράδεισο θα γίνει πιο ισχυρή.
Κανένα από τα ανθρωπάκια που γνωρίσαμε στην αρχή της ιστορίας δεν έχει δουλειά, ιδιότητα, άγχη και deadlines. Κανείς δεν φοράει κοστούμι και φρεσκογυαλισμένα μοκασίνια. Το φλούο πράσινο είναι ό,τι πιο “in” και το πρωινό ξύπνημα σε camping ό,τι πιο φυσικό. Κανείς δεν συμπεριφέρεται όπως του επιβάλει η επαγγελματική και κοινωνική του συνθήκη. Χέρια ψηλά, αιώρηση στις μύτες των ποδιών. Κανείς δεν ντρέπεται. Κανείς δεν κινδυνεύει. Κανείς δεν φοβάται. Φωτεινές επιγραφές συνιστούν να «φροντίζουμε ο ένας τον άλλο» καθώς μετακινούμαστε από σκηνή σε σκηνή. Το μόνο πρόγραμμα της ημέρας είναι το πρόγραμμα εμφανίσεων. Οι καθημερινοί άνθρωποι μπλέκουν με τους διάσημους, οι χίπηδες με τους ravers, η Gen Z με τους boomers, τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους.
Την ημέρα αναχώρησης πέφτουν όλοι νεκροί από κούραση για να αναγεννηθούν μια βδομάδα αργότερα, αλλαγμένοι. Όταν το τοπίο αδειάζει από εγκαταστάσεις και σκουπίδια, εθελοντές περιφέρονται σε όλη την έκταση με έναν μαγνήτη και μαζεύουν ξεχασμένα πασαλάκια. Οι αγελάδες επιστρέφουν στο σπίτι τους και η υδρόγειος αρχίζει και πάλι να γυρίζει γύρω από τον εαυτό της και γύρω από τον ήλιο. Το zoom αναπόφευκτα κάνει calibrate και εστιάζει σε μια άλλη γωνιά της γης. Εκεί εμφανίζονται λάμψεις, μόνο που δεν προέρχονται από πυροτεχνήματα, αλλά από βόμβες. Πώς γίνεται τα ίδια πλάσματα να είναι ικανά για τόση απελπισία και τόση ομορφιά;
Δεν ξέρω αν υπάρχει το αντίθετο του πολέμου, εγώ πάντως εκεί το βρήκα -και γύρισα γεμάτη ελπίδα.
Διαβάστε επίσης:
Όλα όσα θέλατε να μάθετε για το Glastonbury Festival (και φοβόσασταν να ρωτήσετε)
30 φωτογραφικά κλικ από το Glastonbury 2024
