Το 2023 κατέφθασε και, ήδη από τις πρώτες κιόλας ημέρες του, μπήκε δυνατά συναυλιακά. Την Πέμπτη το βράδυ βρεθήκαμε για μια ακόμη φορά στο Temple, νιώθοντας ιδιαίτερα ανυπόμονοι, καθώς θα υποδεχόμασταν τους Crows, ένα από τα ανερχόμενα βρετανικά συγκροτήματα της post-punk underground σκηνής που «συμβαίνει» στο Ηνωμένο Βασίλειο την τελευταία πενταετία.
Tη βραδιά άνοιξαν οι αγαπημένοι μας Noise Figures. Το δίδυμο του heavy rock, μας παρέσυρε με κιθαριστικά ξεσπάσματα και ογκώδη ντραμς σε μονοπάτια που έχουμε ξαναπερπατήσει, δίχως να χάνει στιγμή την ενέργεια και την επαφή με το κοινό. Ο Στάμος Μπάμπαρης και ο Γιώργος Νίκας άλλωστε έχουν αποδείξει πως ο συνδυασμός σκληρού ήχου και ψυχεδελικών μελωδιών τους ταιριάζει γάντι, αναδεικνύοντας τη garage πνοή των κομματιών τους μέσα από σπιρτόζικες και άκρως ενδιαφέρουσες συνθέσεις. Ακούσαμε μεταξύ άλλων τα “Shoot The Moon” με το οποίο και ξεκίνησαν το set τους, "In The Boneyard", "The Perfect Spell", "Blood".
Το κοινό είχε ήδη ζεσταθεί για τα καλά, κι ακόμα κι αν και το stage δε γέμισε εξ’ ολοκλήρου, ο κόσμος που συγκεντρώθηκε, ήταν αυτός ακριβώς ο κόσμος που ήθελε να βρίσκεται εκεί περισσότερο από οπουδήποτε αλλού.
Οι Crows έλαμψαν κυριολεκτικά και μεταφορικά από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα που πάτησαν το πόδι τους στη σκηνή. Τι να πρωτοπεί κανείς για έναν frontman που με τη σαρωτική του ενέργεια, την τόσο ζεστή και άψογη επικοινωνία του με το κοινό σήκωσε ουσιαστικά στις πλάτες του ολόκληρο το performance της μπάντας, με εκείνον να ξεχωρίζει σε κάθε εκτέλεση. Η έναρξη έγινε με το “Silver Tongues” που κυκλοφόρησε το 2019 από την Balley Records, δισκογραφική που διατηρεί ο Joe Talbot των Idles. Κι αναφέρομαι εδώ στους Idles, γιατί οι Crows αν και με εμφανείς post-punk επιρροές στα κομμάτια τους, κατορθώνουν να συνδέουν αυτή τους την ταυτότητα με πιο σκοτεινές και μυσταγωγικές συνθέσεις, στίχους που καυτηριάζουν έμμεσα τα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα, ορμητικές κιθάρες και μπόλικη ψυχεδέλεια.
Ο James Cox, στο “Slowly Separate”, θέλοντας να έρθει ακόμα πιο κοντά στο κοινό, πήδηξε από τη σκηνή κι άρχισε να τραγουδάει εκκωφαντικά το ρεφρέν στ’ αυτιά του κόσμου ο οποίος τον περικύκλωσε. “Again, again, again, feeling like disconnect” -κι ένιωθες όντως πλήρως αποσυνδεδεμένος από την πραγματικότητα, παρόλο που η μπάντα είχε ανέβει στη σκηνή μόλις 15 λεπτά πριν. Το Beware Believers φανερώθηκε με απόλυτη δυναμική και στιγμές γεμάτες ένταση, μέσα από τις ξεχαρβαλωμένες κιθάρες του “Only Time”, την κρυστάλλινη εκτέλεση του “Healing”, τον φρενήρη ρυθμό του “Room 156” και τη γκαζωμένη παράνοια του “Closer Still”. Ευχάριστη έκπληξη το “Whisper”, ένα απ’ τα πρώτα κομμάτια του συγκροτήματος, αλλά και το “Pray”, το οποίο οδήγησε σε ένα επικό φινάλε με τον Cox να αλώνει τη σκηνή τραγουδώντας με δύο μικρόφωνα, το συγκεντρωμένο κοινό να τον αποθεώνει και το crowdsurfing να δίνει και να παίρνει.
Οι Crows, στην πρώτη τους εμφάνιση στην Αθήνα ξεπέρασαν τον εαυτό τους, δικαιολογώντας πλήρως αυτό που είχαν δηλώσει και σε πρόσφατη συνέντευξή τους στο Avopolis, όταν ρωτήθηκαν τι περιμένουν να εισπράξουν οι άνθρωποι που θα ακούσουν για πρώτη φορά το Beware Believers. Ενέργεια, μια αστείρευτη, πηγαία και μοναδική ενέργεια που σε αφήνει κυριολεκτικά άναυδο. Το live αυτό θα συγκαταλεχθεί αναμφίβολα σε ένα από τα καλύτερα της φετινής χρονιάς, θα με θυμηθείτε.
