Η παρουσία του ισλανδού Ólafur Arnalds στο φετινό billing του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου ήταν μια απρόσμενη εξέλιξη για όσους ανέμεναν μια διοργάνωση με προσήλωση σε εγχώριους καλλιτέχνες που γίνεται υπό τη σκιά της πανδημίας. Το κοινό αγκάλιασε την προσπάθεια της επανασύνδεσης του φεστιβάλ με την παγκόσμια μουσική και το Ηρώδειο ήταν γεμάτο (σύμφωνα με τις αυστηρούς κανόνες πληρότητας) την Πέμπτη 15 Ιουλίου, όσο ο καύσωνας, σε συνδυασμό με την υποχρεωτική χρήση μάσκας, έκανε αρκετά δύσκολη την προσπάθεια για την ψυχαγωγία αυτών που επέλεξαν να περάσουν την βραδιά τους στο αρχαίο θέατρο.
Ευτυχώς, η διοργάνωση ήταν εξαιρετική και δεν υπήρξε απολύτως καμία καθυστέρηση ή ταλαιπωρία τόσο στην είσοδο όσο και στην έξοδο των παρευρισκόμενων, με συνέπεια να αποτυπωθούν μόνο θετικές αναμνήσεις σε όλους όσους γνώριζαν τι θα παρακολουθήσουν, παρά τις αντιξοότητες της περιόδου.
Ο Ólafur Arnalds εκπλήρωσε τις προσδοκίες μας στο έπακρο ως μουσικός κι ενώ παραμένει ένας σεμνός χαρακτήρας, όπως τον έχουμε γνωρίσει από τα δεκάδες live βίντεο που έχουμε παρακολουθήσει στο YouTube, διαθέτει τις επικοινωνιακές ικανότητες για να κρατήσει το κοινό του, χωρίς φλυαρίες.
Η παρουσίαση του δίσκου που κυκλοφόρησε πέρσι με τίτλο Some Kind of Peace ήταν λογικό να έχει την τιμητική του στη βραδιά, κάτι που ταίριαζε τόσο στον χώρο όσο και στο κοινό που παρακολούθησε την εμφάνιση. Αν και θα επιθυμούσαμε η πλάστιγγα να γείρει προς τις πιο ηλεκτρονικές συνθέσεις (άλλωστε εκεί βρίσκουμε το πραγματικό ενδιαφέρον στο στυλ του Arnalds), είναι φυσικό η κλασικότροπη προσέγγιση συνθέσεων όπως το "Spiral" ή το "Still/Sound" να συνδυάζεται πιο εύκολα με τη μαγεία του αρχαίου θεάτρου.
Η έντονη ενασχόληση του Ισλανδού με το σινεμά και την οπτικοποίηση της σύγχρονης μουσικής του (τσεκάρετε το ep When We Are Born που κυκλοφόρησε φέτος και τα σχετικά βίντεο), δεν μπορούμε να πούμε ότι αποτέλεσε μέρος της εμφάνισης, αφού η λιτή παρουσίαση της μουσικής από το κουιντέτο και οι εύστοχες εναλλαγές του φωτισμού ήταν αρκετά για να ικανοποιήσουν το κοινό που διψά για ζωντανή μουσική, μετά από παραπάνω από έναν χρόνο απομόνωσης. Και ο ίδιος ο καλλιτέχνης εμφανώς συγκινημένος, δήλωσε με ειλικρίνεια ότι του έμοιαζε αδιανόητο να βρίσκεται επί σκηνής μετά από τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Και η μοναδικότητα αυτών των στιγμών της επανόδου του ακροατηρίου κάτω από τις σκηνές, δίπλα στους καλλιτέχνες που στηρίζουν, νομίζω έχει μεγαλύτερη σημασία από τα δρώμενα καθαυτά.
