Λίγες εβδομάδες πριν η εφημερίδα Independent, με αφορμή την επικείμενη επιστροφή του Max Cooper στην Ελλάδα για μια μοναδική εμφάνιση στο Ηρώδειο στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, σε παραγωγή του Plisskën Festival, φιλοξένησε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για το στοίχημα μιας τέτοιας οπτικοακουστικής παραγωγής σε ένα από τα αρχαιότερα θέατρα του κόσμου. Ο Max Cooper, ο πρώτος techno καλλιτέχνης που θα γνώριζε ποτέ το Ηρώδειο, δήλωσε χαρακτηριστικά: «Δεν έχω καμία αυταπάτη. Είναι δεδομένο σε αυτά τα shows το μνημείο είναι ο πρωταγωνιστής. Κλέβει αυτομάτως την παράσταση από οποιαδήποτε παραγωγή».
Παίρνοντας αυτό ως δεδομένο θα μπορούσαμε να πούμε ότι η εμφάνιση του Max Cooper στο Ηρώδειο το αποπνικτικά ζεστό βράδυ της Τρίτης 6 Ιουλίου ήταν μια μεγάλη επιτυχία γιατί κατάφερε σε μεγάλο βαθμό να μην αφήσει το μνημείο να του κλέψει την παράσταση αλλά να συνεργαστεί αρμονικά μαζί του και με μεγάλο σεβασμό να φέρει την techno να χορέψει σε αυτά τα μάρμαρα σχεδόν δύο χιλιάδων χρόνων.
Σε ένα κατάμεστο θέατρο, το πολύχρωμο καραβάνι των μεγάλων συναυλιακών φεστιβάλ που τόσο μας λείπουν, αναμεμιγμένο με κάθε λογής τουρίστα και μεγαλύτερης ηλικίας συντροφιές που θέλησαν να μάθουν από το πρώτο χέρι τι είναι αυτή η «σύγχρονη μουσική» που διάβαζαν στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, είχε την ευκαιρία να δει αυτό το κομμάτι ιστορίας να μετατρέπεται σε έναν στιβαρό πλην πρόθυμο καμβά για τα μοναδικά visuals του βρετανού παραγωγού που έλαμψαν και πάλι σε όλο το μεγαλείο τους, αυτή τη φορά κάτω απ’ την Ακρόπολη. Κυβιστικοί αυτοσχεδιασμοί και πολύσημα matrix, το ταξίδι του νερού στο γυαλί και φουτουριστικές αμοιβάδες, όλα πήραν την προσχεδιασμένη θέση τους πάνω στις καμάρες του Ηρωδείου και στο πανί που χώριζε τον δημιουργό από το έργο και το κοινό του για να κάνουν πράξη την υπόσχεση «μιας ασύλληπτης οπτικοακουστικής εμπειρίας».
Το set του Max Cooper μετά από δύο εισαγωγικά «αφηρημένα» μέρη κινήθηκε σε μια πιο «κλασική» ambient techno οδό σε σχέση με την experimental έξαρση που είχαμε βιώσει όσοι τον είχαμε δει τον Δεκέμβριο του 2019 στη Λυρική Σκηνή του ΚΠΙΣΝ (πάλι ως καλεσμένο του Plisskën), με τα φίνα techno beats του να δένουν άριστα με τον περιβάλλοντα χώρο, χορεύοντας το μυαλό σε μια νοερή πίστα πάνω από το θέατρο. Τα piano electronics ιντερμέδια από το τελευταίο του άλμπουμ Glassforms (μια εξαιρετική συνεργασία του με τον πιανίστα Bruce Brubaker) στρατηγικά τοποθετημένα σε κρίσιμους αρμούς του show έδιναν εδώ κι εκεί απολαυστικές ανάσες σύγχρονου μινιμαλισμού και σε έκαναν να ψάχνεις τον Philip Glass στις κερκίδες. Το show του Max Cooper κύλησε, κάπως έτσι, με άψογο κούρδισμα, εξαιρετική δομή και διακριτικό, ευφυές και ισχυρό συναίσθημα μέχρι την τελειωτική εκβολή του σε ένα σαρωτικό ελληνικό χειροκρότημα.
Μια βραδιά που σε έκανε να ξεχάσεις τα πανδημικά απόνερα που ίσως να συνεχίσουν να πλήττουν τη μουσική που αγαπάμε και τον τρόπο που τη βιώνουμε ζωντανά, ένα καθρέφτισμα στο γυαλί του απείρου, μια άρτια παράσταση υψηλής οπτικοακουστικής τεχνικής, μια γεύση επιστημονικής techno, ένας οικουμενικός ήχος που ρέει ελεγχόμενος από έναν και μόνο άνθρωπο πίσω από μια κονσόλα στο κέντρο μιας αρχαίας θάλασσας. O Max Cooper κέρδισε το στοίχημά του και το Ηρώδειο μπορεί να περιμένει πια άφοβα την επόμενη ηλεκτρονική έκπληξη.
