Στον χώρο του thrash metal υπάρχουν οι λεγόμενοι «Big 4», δηλαδή οι Metallica, Megadeth, Slayer και Anthrax. Συγκροτήματα που από το 1993 και μετά τα έχουμε δει στην Ελλάδα αρκετές φορές: και μόνα και μαζί, τόσο σε στάδια, όσο και σε clubs, αλλά και σε φεστιβάλ. Από τον χώρο πάλι της grunge σκηνής, από τους αντίστοιχους Big 4 (Nirvana, Pearl Jam, Soundgarden, Alice In Chains), έχουμε δει μόνο τους Pearl Jam, το μακρινό 2006 (δείτε εδώ). Και πώς αλήθεια να δεις τους υπόλοιπους τρεις (ή τέσσερις, για όσους βάζουν στην εξίσωση και τους Stone Temple Pilots), όταν οι αρχικοί τραγουδιστές τους έχουν πεθάνει;
Τους Alice In Chains, πάντως, παραλίγο να τους βλέπαμε το 2010 μαζί με τους Big 4 του thrash metal, καθώς στα πρώτα εισιτήρια του Sonisphere Festival εκείνης της χρονιάς (δείτε εδώ) υπήρχε και το δικό τους όνομα. Τελικά δεν ήρθαν, για λόγους που ποτέ δεν μάθαμε. Οπότε, η ανακοίνωση της έλευσής τους στην Ελλάδα 9 χρόνια μετά, γέμισε με χαρά τους οπαδούς.
Εδώ βέβαια τίθεται το ερώτημα πόσοι είναι οι οπαδοί των Alice In Chains στη χώρα μας, καθώς το συγκρότημα δεν είχε ποτέ κάποιο super hit, το οποίο να παίζεται συνεχώς στα ραδιόφωνα, «αναγκάζοντας» έτσι και άτομα που ξέρουν 1-2 τραγούδια να έρθουν στη συναυλία για να ακούσουν το μεγάλο hit. Για να υπάρχει λοιπόν ικανοποιητική προσέλευση στην 8η μέρα του Release Athens 2019, οι διοργανωτές πρόσθεσαν στο line-up τους 1000mods, Fu Manchu, Puta Volcano & Monovine, με τους Χιλιομοδίτες ειδικά να θεωρούνται γερό χαρτί, καθώς έχουν το δικό τους κοινό, το οποίο και τους ακολουθεί σε κάθε εμφάνισή τους.
Για Δευτέρα –και με τον ήλιο να καίει– τα 80 άτομα τα οποία βρίσκονταν στην Πλατεία Νερού την ώρα που βγήκαν οι Monovine, τα θεωρώ ικανοποιητικά. Αρκετοί προσπαθούσαν να εντοπίσουν μια σκιά, αλλά υπήρχαν και κάποιοι που έπιασαν κάγκελο για να απολαύσουν το εγχώριο συγκρότημα. Οι πρώτες νότες του "Away" και η φωνή του τραγουδιστή τους Στράτου με γύρισαν στις αρχές των 1990s, τότε που μεσουρανούσαν οι Nirvana και η grunge σκηνή. Έχοντας 30 λεπτά στη διάθεση τους έπαιξαν τραγούδια από τις 3 μέχρι στιγμής κυκλοφορίες τους Cliche (2011), Swallow (2014) και D.Y.E0 (2018), καταφέρνοντας να αποσπάσουν με ευκολία το χειροκρότημα του κοινού.
Επόμενοι στη σειρά οι Puta Volcano, σε desert rock ρυθμούς, με επιρροές κι αυτοί από το Σιάτλ των 1990s. Είχα να τους δω από το Rockwave του 2015, όταν έπαιξαν με Black Keys, The Black Angels, 1000mods & The Big Nose Attack· και μπορώ να πω ότι η συναυλιακή εμπειρία που έχουν αποκτήσει στο μεσοδιάστημα γίνεται πλέον εμφανής πάνω στη σκηνή. Η τραγουδίστρια Luna ξέρει πώς να χειριστεί το κοινό, ενώ κομμάτια όπως τα "Neon", "Dune" και "The Sun" δείχνουν κομμένα και ραμμένα για live καταστάσεις. Καθώς το γκρουπ έκανε πρόσφατα και μια μίνι ευρωπαϊκή περιοδεία –με εμφανίσεις σε Αυστρία, Ρουμανία, Ουγγαρία, Σερβία & Βουλγαρία– πιστεύω ότι είναι η κατάλληλη χρονική στιγμή να κάνουν το βήμα παραπάνω· έστω για να τους μάθει περισσότερος κόσμος στο εξωτερικό.
Εμπορικότητα ή σεβασμός στην ιστορία; Ένα ερώτημα που είναι δύσκολο να απαντήσεις, ειδικότερα όταν πρέπει να βγάλεις τη σειρά εμφάνισης ενός μεγάλου καλοκαιρινού φεστιβάλ. Προσωπικά, πάντως, θα τοποθετούσα τους Fu Manchu πριν τους Alice In Chains καθώς κανείς δεν αμφισβητεί την ιστορία τους. Από την άλλη, έχουν να εμφανιστούν στην Ελλάδα από το 2002. Τότε που έδωσαν μια επεισοδιακή συναυλία, για την οποία μπορείτε να διαβάσετε λεπτομέρειες πατώντας εδώ.
Οι πρώτες νότες του “Eatin' Dust” ήρθαν να επιβεβαιώσουν το ρητό «ο νέος είναι ωραίος, αλλά ο παλιός είναι αλλιώς». Από τη μία –όπως θα αποδεικνυόταν στη συνέχεια– οι Fu Manchu είχαν τον καλύτερο ήχο κατά τη διάρκεια της 8ης ημέρας του Release Athens 2019. Από την άλλη, είναι πραγματικά διαφορετική η αίσθηση να ακούς stoner rock από ένα συγκρότημα που βοήθησε ώστε να γεννηθεί στην έρημο, κατακτώντας έπειτα τον πλανήτη. Σε κάποια στιγμή οι Αμερικανοί αναρωτήθηκαν γιατί έχουν να έρθουν 17 χρόνια στη χώρα μας (ενδόμυχα μπορεί να σκέφτηκαν και γιατί παίζουν απογευματιάτικα), αλλά πραγματικά στον “Godzilla” τους τα έγραψαν όλα. Και, για περίπου 70 λεπτά, δίχως εφέ και φτιασίδια, μόνο με τραγούδια όπως τα "Hell On Wheels" και "Saturn III", μας θύμισαν γιατί είναι ένα από σπουδαιότερα ονόματα του είδους τους.
Μιλώντας για εμπορικότητα, οι 1000mods γεμίζουν με άνεση χώρους όπως το Piraeus Academy (δείτε εδώ), ενώ πια δεν είναι είδηση ότι κάνουν περιοδεία π.χ. στην Αυστραλία ή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το δε στάτους αυτό το έχουν κερδίσει με την αξία τους, χάρη στα εκρηκτικά τους live.
Παίζοντας λοιπόν μπάλα εντός έδρας, μπροστά σε κόσμο που δεν τους έβλεπε για πρώτη φορά (το αντίθετο), οι 1000mods έδωσαν μια αψεγάδιαστη συναυλία στην Πλατεία Νερού. Η οποία, σε συνδυασμό με όσα έδειχναν τα video walls, φάνταζε ακόμη πιο εντυπωσιακή. Επειδή όπως προείπαμε οι περισσότεροι τους είχαν ξαναδεί, και με δεδομένη την καταιγιστική εμφάνιση των Fu Manchu αμέσως πριν, δεν ήταν λίγοι όσοι επέλεξαν να κρατήσουν δυνάμεις για τους headliners, παρακολουθώντας τους από απόσταση.
Μια έντονα συναισθηματική στιγμή του live ήταν η αναφορά του τραγουδιστή Dani στον πρόσφατο θάνατο του Μάκη Τσαμκόσογλου των Mother Of Millions, ενώ από τραγούδια, στη 1 ώρα που τους αναλογούσε, ακούσαμε μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά τους –π.χ. τα "Claws", "Vidage" και "Super Van Vacation", με το οποίο και ολοκληρώθηκε το set. Όσοι θέλουνε σύντομα μία ακόμα δόση από 1000mods, θα μπορέσουν να την πάρουν σε κάποια από τις προσεχείς συναυλίες τους. Εκείνοι πάλι που ήθελαν απλώς μια τζούρα, έμειναν ικανοποιημένοι.
Όταν μετά το τέλος της βραδιάς ΔΕΝ διαβάζεις σε Facebook και forums αυθόρμητες αντιδράσεις τύπου, «έσπειραν», «τα έσπασαν», «γα@@σαν», «η καλύτερη συναυλία που έχω δει», καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πήγε καλά με τους Alice In Chains. Έχουν όμως βάση αυτά τα σχόλια; Η ώρα είχε πάει 23:00, πρέπει πλέον να είχε λίγο πάνω από 6.000 θεατές στην Πλατεία Νερού, κι εγώ βρισκόμουν στην κλασική μου συναυλιακή θέση –σχεδόν κάγκελο, αριστερά της σκηνής.
To ξεκίνημα έγινε με το "Bleed The Freak" από το πρώτο τους άλμπουμ Facelift (1990) και είχες την εντύπωση ότι κάτι δεν ακούς καλά. Περιμένεις το “Check My Brain” για να ακούσεις τη ριφάρα του Jerry Cantrell να τραντάζει την Πλατεία Νερού –αλλά πάλι έχεις την αίσθηση ότι κάτι λείπει. Από το σημείο που καθόμουν, μου φάνηκε ότι δεν άκουγα καθαρά τον William DuVall σε κιθάρα και φωνητικά, ενώ γενικότερα αρκετός κόσμος παραπονέθηκε ότι άκουγε περισσότερο τους Mike Inez (μπάσο) & Sean Kinney (ντραμς), παρά τους Cantrell & DuVall. Μιλώντας πάντως για τον DuVall (καθώς είναι η 3η φορά που βλέπω Alice In Chains), ομολογώ ότι τον προτιμούσα το 2006 και το 2010, όταν είχε έναν πιο συνοδευτικό ρόλο δίπλα στον μεγάλο Cantrell. Τώρα, αντιθέτως, δείχνει να θέλει να βγει ένα βήμα μπροστά, ειδικότερα όταν δεν κρατάει την κιθάρα στα χέρια του.
Το “Them Bones” είναι από τα καλύτερα τραγούδια τους και ένα από τα πιο γνωστά τους, οπότε στις μπροστινές σειρές είχαμε συγκίνηση –αλλά και στις πιο πίσω, ήταν από τα ελάχιστα στιγμιότυπα της βραδιάς στα οποία ο κόσμος συμμετείχε ενεργά. Όσοι έχουν δει τους Alice In Chains σε διάφορα video, ξέρουν ότι δεν είναι σε καμία περίπτωση συγκρότημα που θα πας να ακούσεις για να «περάσεις καλά». Κάποιοι μάλιστα τους χαρακτηρίζουν έως και υποτονικούς, αν και εγώ θα τους έλεγα επιβλητικούς (απλά με τον δικό τους τρόπο). Και μπορεί το “Your Decision” να το ψιλοσκότωσαν, πάντως το "Down In A Hole" το έπαιξαν όσο καλύτερα μπορούσαν ώστε να μεταφέρουν στον κόσμο τον συναισθηματικό του πόνο.
"No Excuses" έπειτα για να ανέβουμε λίγο, με τον ήχο να έχει πλέον βελτιωθεί αισθητά. Λίγο αργότερα, ο Cantrell θέλει να ξυπνήσει το κοινό, οπότε κόβει στη μέση το “Stone” και περιμένει να φωνάξουμε για να συνεχίσουν. Μπορούσαν ποτέ να φανταστούν οι Alice In Chains το μακρινό 1990, όταν κυκλοφορούσαν το EP We Die Young, ότι ο τίτλος αυτός θα έβρισκε εφαρμογή στους Layne Staley και Mike Starr, αφού αμφότεροι πέθαναν νωρίς; Δεν θα μπορούσε λοιπόν να λείπει η σχετική αφιέρωση από τον Cantrell πριν από το "Nutshell", σε μια εκτέλεση που μας οδήγησε στο "Angry Chair" και καπάκι στο "Man In The Box". Τραγούδια που ζωντάνεψαν τους παρευρισκόμενους στην Πλατεία Νερού.
Μετά από μια σύντομη αποχώρηση του γκρουπ από τη σκηνή, είχε έρθει η στιγμή για το encore με το “The One You Know” και το "Got Me Wrong". Κι αυτό λίγο το ψιλοσκότωσαν, αλλά όλα ξεχάστηκαν όταν ο Mike Inez έπαιξε στο μπάσο τον χαρακτηριστικό ήχο του "Would?", όπου βέβαια σημειώθηκε και πάλι χαμός. Έχοντας συμπληρώσει πάνω από 100 λεπτά, οι Alice In Chains μας αποχαιρέτησαν οριστικά με το "Rooster", με την υπόσχεση ότι θα μας επισκεφτούν ξανά στο εγγύς μέλλον.
Εάν κάτσεις και κάνεις μια καταμέτρηση θετικών/αρνητικών της συναυλίας, το πρόσημο τείνει τελικά προς το θετικό. Ξεκινώντας από τη setlist, είχες 21 τραγούδια με όλες τις μεγάλες επιτυχίες τους, που καλύπτουν τόσο την εποχή με τον μακαρίτη Layne Staley (14 τραγούδια), όσο και την περίοδο του William DuVall (7 κομμάτια). Για πολλούς, άλλωστε, οι Alice In Chains ήταν συγκρότημα που σημάδεψε την εφηβεία τους, άρα και ένα συναυλιακό απωθημένο το οποίο έπρεπε να σβηστεί από τη λίστα.
Από τη μέση της συναυλίας, όταν έφτιαξε αισθητά ο ήχος και μπορούσες πλέον να ακούσεις την κιθάρα και τα φωνητικά του μεγάλου Jerry Cantrell, όλα πήγαν καλύτερα. Το ότι ψιλοσκότωσαν 1-2 τραγούδια δεν με πείραξε ιδιαίτερα, καθώς live είναι και μπορεί να συμβεί. Αυτό που έλειψε είναι ένα νεύρο, μια «απογείωση» από το συγκρότημα, καθώς και η αίσθηση ότι υπήρχε «δέσιμο» ανάμεσα στην πλατεία και στη σκηνή. Κάτι τέτοιο ενδεχομένως να μπορεί να επιτευχθεί καλύτερα σε έναν χώρο όπως το Piraeus Academy (ή έναν μεγαλύτερο, κάπου στην Ιερά Οδό), στον οποίον οι αφοσιωμένοι οπαδοί δεν θα περιμένουν τον Cantrell για να κάνουν λίγο «θόρυβο». Θα το κάνουν από μόνοι τους.
Setlist
Bleed the Freak
Check My Brain
Again
Never Fade
Them Bones
Dam That River
Hollow
Your Decision
Rainier Fog
Down in a Hole
No Excuses
Grind
Stone
We Die Young
Nutshell
Angry Chair
Man in the Box
encore:
The One You Know
Got Me Wrong
Would?
Rooster
{youtube}cY0gDEbt1JM{/youtube}
