Photos: Effie Panagiotopoulou
Τα δάκρυα που μας ξέφυγαν στην έξοδο δεν ήταν το ξέσπασμα στην ανάμνηση. Ήταν η αντίδραση στο μπαράζ απτών αποδείξεων του πόσο μεγάλη μπάντα είναι οι Pearl Jam. Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι ότι τα 8-9 χιλιάδες των fans που βρέθηκαν στο κλειστό του Ο.Α.Κ.Α. ένιωσαν για δυόμισι ώρες οι "εκλεκτοί", μέρος μιας οργιώδους μυσταγωγίας που όμοιά της σπάνια βιώνει κανείς πλέον, μιας πραγματικά αμφίδρομης live παράστασης όπου το κοινό λαμβάνει πρωτοβουλίες από τα vibes, συμπαρασυρόμενο όμως από την παρουσία μεγάλων προσωπικοτήτων της μουσικής.
Ενώ συνήθως η έλλειψη ψεγαδιού κι ένα υποτυπώδες συναίσθημα αρκούν για να καθορίσουν την καλή συναυλία, το κουιντέτο από το Seattle δεν άφησε περιθώρια ως προς τον πήχη διαχρονικής αξίας, σεβασμού προς το κοινό, σκηνικής παρουσίας, παιξίματος και γενικότερα Παιδείας που αφήνει μακράν πίσω την πλειοψηφία των σημερινών group. Eπιπλέον, φαίνεται ότι η μπάντα που κάποτε αποδεχόταν την εσωστρεφή μοίρα της στη μετά-grunge εποχή, πλέον βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα και με λιγότερη αμηχανία, κάτι που φάνηκε από το (έχον πια σοβαρό λόγο ύπαρξης) rock'n'roll του τελευταίου άλμπουμ τους. Εκεί που η πλειοψηφία του κόσμου ήταν έτοιμη να δώσει την τελευταία κλωτσιά και να τους πετάξει ανάγωγα από το παράθυρο του επίκεντρου, οι Pearl Jam επέστρεψαν αστράφτοντες, πιο ώριμοι από ποτέ και πιο αποτελεσματικοί στον αντίκτυπο που έχουν αυτά που τραγουδούν στο κοινό. Όντας συμπορευόμενα όλα αυτά με τις πάγιες αρχές του ειλικρινούς crowd pleasing, την πραγματικά μεγάλη ικανότητά τους ως μονάδες (πόσες φορές ακούμε ένα κιθαρίστα σαν τον Stone Gossard ή ένα drummer σαν το Matt Cameron;) και τη συγκυρία της τελευταίας τους στάσης για αυτή την tour, δεν θέλει και πολύ για να αποκρυπτογραφήσεις τα χαρακτηριστικά μιας εκ των κορυφαίων συναυλιακών στιγμών εν Ελλάδι ever.
Βλέποντάς τους ζωντανά, χάνεσαι στα προ δεκαπενταετίας σχεδόν μετεφηβικά μουσικά ψευτο-διλήμματά σου (Nirvana ή Pearl Jam;), τότε που σκάρωνες με τους φίλους σου μονομαχίες για τους βασιλιάδες του είδους που σε κάνει να νιώθεις διαφορετικός. Λες και μια ολόκληρη γενιά κάποιων χιλιάδων βρέθηκε εκεί για να ζήσει μια μακρινή ανάμνηση από την οποία ίσως και να είχε κόψει τον ομφάλιο λώρο και τελικά έφτασε να τη βρίσκει πιο επίκαιρη από ποτέ. Σαν να μην ήθελες να συνεχίσεις πουθενά αλλού εκείνο το βράδυ, μόνο στο σπίτι παρέα με βινύλια, κασέτες και cd τους, μαζί με ένα μπουκάλι κρασί, όπως εκείνο που ρούφαγε -κατά την προσφιλή του συνήθεια- ο Eddie Vedder... 
Οι λεπτομέρειες και απαραίτητες και όχι. Βγήκαν στη σκηνή με τους δυναμίτες "Go", "Animal", "Life Wasted" και με ήχο που αρχικά δεν ήταν και ο καλύτερος, συνεπικουρούμενος κι από τη γενικότερη αδυναμία του σταδίου να φιλοξενήσει ήχο της προκοπής - ειδικά για τα πίσω διαζώματα. Και είπαν το αντίο με τα εκρηκτικά"Alive", "Rockin' In The Free World", "Yellow Ledbetter (Little Wing)", όπως θα δείτε στο track list. Είπαν σχεδόν τα πάντα και έπαιξαν με όλα τα κλισέ (τα σόλο, τις παρεμβάσεις στα ελληνικά -του τύπου "είμαστε δεκαπέντε χρόνια μπάντα, τελειώνουμε την περιοδεία και κάνω πρόποση στο ότι μπορούμε να αποσυρθούμε"- τις παρουσιάσεις της μπάντας, τα μακρόσυρτα encore), αλλά τόσο μα τόσο όμορφα που μια συναυλία δυόμισι ωρών κατάφερε να μην κάνει κοιλιά ούτε στο ελάχιστο. 
Τι να πρωτο-ξεχωρίσει κανείς για να τονίσει την ατμόσφαιρα γιορτής; Το κοινό που έφτασε να τραγουδάει πολλές φορές μόνο του; Το μανιασμένο "Rearviewmirror" που έκανε και τις καρέκλες του σταδίου να κουνιούνται; Το "I Believe In Miracles" - φόρο τιμής στον φίλο του Joey Ramone που του μίλαγε για τη χώρα μας; Το “Daughter” σε medley με το “The Wall” των Pink Floyd ή το "Rockin' in the Free World" όπου αρένα και κερκίδες μετατράπηκαν σε ένα συμπαγές στρώμα; Κι αυτό το σκηνικό τονιζόταν τα τελευταία λεπτά από τα ανοιχτά φώτα, σαν πανηγύρι μιας μεγάλης πορείας στο οποίο συμμετέχεις ενεργά, ιδρωμένα, εκστατικά... Και κάπου εκεί επιστρέφουμε στην πρώτη μας παράγραφο...
Set List:
Go,
Animal,
Life Wasted,
Hail Hail,
Corduroy,
Sever** Hand,
World Wide Suicide,
Elderly Woman Behind The Counter In A Small Town,
Given To Fly,
Marker In The Sand,
Sad,
Even Flow,
Daughter (Another Brick In The Wall),
You Are,
Wishlist,
Insignificance,
Jeremy,
Better Man
Encore 1
Footsteps,
I Am Mine,
Inside Job,
Black,
Rearviewmirror,
Porch
Encore 2
Smile,
I Believe In Miracles,
Alive,
Rockin' In The Free World,
Yellow Ledbetter(Little Wing)
