Nick Cave

Φωτογραφίες αναμένονται συντομα!

Θέλω να πιστεύω ότι δεν έχω δει και λίγες συναυλίες μέχρι τώρα - όχι βέβαια όσες έχει δει και ο Μάνος Μπούρας, τη θέση του οποίου στον Λυκαβηττό χρειάστηκε να καλύψω εκτάκτως. Με θυμάμαι να ανεβαίνω στα ουράνια με τους Orbital, τους Τρύπες, τους Rolling Stones, τα Διάφανα Κρίνα (και κάποιους άλλους), δεν με θυμάμαι όμως εύκολα να δακρύζω από συγκίνηση, όπως δάκρυσα με τον Nick Cave. Η συναυλία του στον Λυκαβηττό ήταν πραγματικά κάτι το μοναδικό και ανεπανάληπτο, μια έκπληξη ακόμα και για τους fans που τον έχουν ήδη δει αρκετές φορές. Ίσως γιατί ήταν κάτι πολύ περισσότερο από συναυλία, ένα είδος μυσταγωγίας που σε ανέβαζε σε ένα ανώτερο επίπεδο, τόσο εγκεφαλικά όσο και ψυχικά.

Ο Nick Cave γιόρτασε τα γενέθλιά του τη βραδιά της συναυλίας - και εισέπραξε μπόλικα «χρόνια πολλά» από τους πάντα ενημερωμένους fans του. Για την ειδική αυτή περίσταση διάλεξε να εμφανιστεί στην Αθήνα σόλο, αν και με τη συνοδεία των Bad Seeds, Warren Ellis (βιολί), Jim Sklavunos (τύμπανα) και Martyn Casey (μπάσο). Διάλεξε επίσης να εκπλήξει - όχι μόνο με τον ήχο του, αλλά και με την εμφάνισή του, αφού μας ήρθε με το νέο του look, την προχωρημένη δηλαδή φαλακρίτσα και το τσιγκελωτό μουστάκι. Πίσω όμως από όλα αυτά απέδειξε πως παραμένει ο ίδιος ανεπανάληπτος δυναμίτης, είτε καθόταν στο πιάνο του, είτε τραγουδούσε όρθιος. Σε αυτό βέβαια συνέβαλλε και η καλοκουρδισμένη του μπάντα, απόλυτα εναρμονισμένη με κάθε του κίνηση και κάθε του θαρρείς καπρίτσιο. Ο ίδιος δε ήταν σε μεγάλα κέφια και είχε εξαιρετική επικοινωνία με το κοινό. Όταν κάποιος του φώναξε «I love you Nick!», του απάντησε χαμογελώντας «I love you too… What a coincidence!».

Η συναυλία έμοιαζε με μια ατέλειωτη παρέλαση από highlights και μόνο αρκετή ώρα μετά το πέρας της άρχισα να αναλογίζομαι ότι δεν άκουσα το πολυαγαπημένο “I Had A Dream Joe”, το “Do You Love Me?” ή το “Into My Arms”. Κι αυτό γιατί ό,τι και να διάλεξε να τραγουδήσει εκείνο το βράδυ το πότισε τόσο πολύ με την τρομερή του περσόνα, ώστε να το καταστήσει ανεπανάληπτο. Ποτέ μου δεν είχα μπορέσει να φανταστώ ότι το “Henry Lee” θα μπορούσε να ακουστεί τόσο ηλεκτρισμένο, ότι το καταπληκτικό “Mercy Seat” γινόταν να ενορχηστρωθεί και έτσι δίχως να στερηθεί τη γοητεία και τον παλμό του, ότι το “Red Right Hand” μπορούσε να είναι τόσο οργιαστικό, ότι το “Hiding All Away” ήταν δυνατόν να αποτελέσει πηγή φρενίτιδας ή ότι το “Weeping Song” θα γνώριζε μια φοβερή εκτέλεση, με το βιολί του Warren Ellis να πιάνει φωτιά. Το αποκορύφωμα όμως της συναυλίας σημειώθηκε κατά την εκτέλεση του “Rock of Gibraltar”, όταν ο Cave σηκώθηκε από το πιάνο του, πλησίασε το κιγκλίδωμα και το κοινό και βούτηξε την ηλεκτρική κιθάρα - για πρώτη φορά σε live του. Μέχρι να περάσει στο καταιγιστικό “Tupelo” είχαν πια χαθεί οι διακρίσεις μεταξύ διαζωμάτων 75 και 55 Ευρώ ή μεταξύ όρθιων και καθισμένων και το live είχε πια αποκτήσει αρένα και μαζί της rock αέρα και ψυχή. Ολοκληρώθηκε δε με δύο εξαιρετικά μα και χορταστικά encore, όπου ο Cave συγκίνησε με τον λυρισμό κομματιών όπως το “Love Letter”, το “People Ain’t No Good” ή το “I Do Love Her So (Lime Tree Arbour)” και έπαιξε - για πρώτη φορά όπως μας εξομολογήθηκε - το “Get Ready For Love”. «Ίσως το γαμήσουμε», είπε πριν το ξεκινήσει, «αλλά ποιος νοιάζεται;», συμπλήρωσε σαρδόνια.

Φεύγοντας από τον Λυκαβηττό ένιωθες πραγματικά τυχερός. Γιατί ευτύχησες να δεις μία από τις σημαντικότερες φιγούρες του παγκόσμιου μουσικού στερεώματος να ανανεώνει την εμπιστοσύνη και την αγάπη που δίκαια τρέφει - καιρό τώρα - το υποψιασμένο ελληνικό κοινό προς το πρόσωπό του. Αλλά και να αποδεικνύει ότι μπορεί τα χρόνια να περνάνε, μέσα του όμως έχει ακόμα εκείνη την ασίγαστη φλόγα που τον καθιέρωσε, η οποία του επιτρέπει να μεταμορφώνεται κατ’ επιλογή σε δαίμονα, θεό Διόνυσο και μοναχικό τροβαδούρο. Πρόκειται για τεράστιο καλλιτέχνη και είναι πραγματικά λυπηρό που τόσοι άνθρωποι εκεί έξω δεν το έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει. Ο κόσμος μας θα ήταν πολύ καλύτερος αν το είχαν κάνει…

* Το κείμενο αφιερώνεται στην Αναστασία, η οποία δεν μπόρεσε να έρθει, αν και θα το ήθελε όσο λίγα πράγματα.