Photos: Olga K.
Blood, sweat and (not enough) tears…
Το όνομα Vans φαντάζομαι το γνωρίζετε οι περισσότεροι. Εκείνο που ίσως να μην γνωρίζετε είναι ότι εδώ και δώδεκα χρόνια η γνωστή εταιρία ειδών σκέιτ σπονσοράρει ένα περιπλανώμενο φεστιβάλ του στυλ Lollapalooza (στις παλιές καλές εποχές) πανκ και hardcore μουσικής. Το Warped Tour περιοδεύει κάθε χρονιά σε 60 περίπου πόλεις της Αμερικής μέσα σε 65 μέρες. Κάθε μέρα και άλλη πόλη δηλαδή, το οποίο φαντάζομαι θα πρέπει να είναι εξοντωτικό (η Αμερική είναι πολύ μεγαλύτερη από όσο νομίζετε). Αν κάτσεις και σκεφτείς όμως ότι ο μέσος όρος ηλικίας των περισσοτέρων γκρουπ είναι τα 18, νομίζω περισσότερο χαβαλές παρά κούραση μπορεί να χαρακτηριστεί το τουρ. Που αλλού άλλωστε θα μπορούσαν να έχουν ‘BBQ band’, τη μπάντα που φροντίζει κάθε χρόνο να ταΐζει όλες τις υπόλοιπες με αντίτιμο μια θέση στην περιοδεία;
Με τον ήλιο να καίει απίστευτα για τέτοια εποχή, πάνω από ενενήντα γνωστά και άγνωστα γκρουπ γέμισαν τις 10 (!) σκηνές του Pier 30/32 του Σαν Φρανσίσκο, δυο από τις αμέτρητες προβλήτες του λιμανιού της πόλης. Με θέα την Bay Bridge από τη μία και τους ουρανοξύστες του financial district από την άλλη, το σκηνικό έμοιαζε τελείως παράταιρο με την πανκ-ροκ πιτσιρικαρία που συχνάζει σε αυτό το φεστιβάλ. Με το εισιτήριο να κυμαίνεται στα $25 δολάρια μπορείτε να φανταστείτε πόσο τίγκα ήταν το μέρος, προς μεγάλη ευχαρίστηση των διοργανωτών.
Επειδή όπως καταλαβαίνετε δεν προλαβαίνεις να δεις ούτε τα μισά (εκτός αν το όνομά σου είναι Speedy Gonzalez και μιλάς με έντονη Μεξικάνικη προφορά), περιορίστηκα σε μερικά γκρουπ που είχα άχτι να δω εδώ και πολλά χρόνια, με μερικά καινούργια ονόματα έτσι για αλλαγή. Βέβαια αυτό που δεν υπολόγισα ήταν οι ορδές των ιδρωμένων 16άρηδων, με τις οποίες έπρεπε να παλέψεις για να πας οπουδήποτε μέσα από τις ελάχιστες στενές εισόδους-εξόδους μεταξύ των σκηνών. Ευτυχώς που οι ουρές για μπυρόνια ήταν μικρές, αφού στην land of the free (my ass!) απαγορεύεται η κατανάλωση αλκοόλ σε όσους είναι κάτω των 21 ετών (δηλαδή για το 80% του κοινού). Τα μαγαζιά ήταν πολλά και ποικίλα, γεμάτα δίσκους, μπλουζάκια, γυαλιά, μπέργκερ, στρινγκ και ταμπόν (!?). Το myspace δεν μπορούσε φυσικά να λείψει από ένα τέτοιο γεγονός, οπότε και έστησε την τέντα του για impromptu εμφανίσεις πολλά υποσχόμενων συγκροτημάτων.
Μια από τις πρώτες μπάντες που είδα στην κύρια σκηνή ήταν οι The Living End, οι οποίοι με εντυπωσίασαν λόγω χρήσης κοντραμπάσου, κάτι που δεν βλέπεις και τόσο συχνά σε τέτοιου είδους συναυλίες. Στα καπάκια έφυγα τρέχοντας για να προλάβω τους Underoath, μια christian metal μπάντα από την Φλόριντα για την οποία γίνεται τρελός ντόρος εδώ στην Αμερική τον τελευταίο καιρό. Συμπαθητικοί και γεμάτοι ενέργεια, ίδρωσαν μαζί με τις ιδρωμένες μάζες. Οι Anti-Flag με άφησαν το ίδιο αδιάφορη όπως τότε στο 911 Power to the Peaceful φεστιβάλ που διοργανώνει κάθε χρόνο στο Σαν Φρανσίσκο ο Michael Franti των Spearhead. Οι Rise Against ήταν πολύ καλύτεροι σε σχέση με την περσινή τους εμφάνιση στο BFD Live 105 και οι Eighteen Visions ήταν μια ευχάριστη γκοθιάρικη νότα στο κατά τα άλλα πανκ πεντάγραμμο του Warped.
Επιστρέφοντας στην κύρια σκηνή πέτυχα τους αγαπημένους μου Casualties. Τα αλήτικα πανκόπαιδα από την Νέα Υόρκη ήταν οι μόνοι που προέτρεψαν το κοινό να δημιουργήσει ένα τεράστιο circle pit για να χτυπηθεί ανελέητα και αυτοί που θυμήθηκαν τις ρίζες του πανκ (τους Ramones εννοώ φυσικά). Οι NOFX με πρωταγωνιστή το άσυλο που ακούει στο όνομα Fat Mike ήταν πέρα για πέρα η χαβαλεδιάρικη μπάντα που όλοι περιγράφουν. Με πολλά κενά ανάμεσα στα κομμάτια για να πιουν κανένα (από τα πολλά) ποτηράκι και μπόλικα κουλά αστεία του στυλ "αν δεν υπήρχαν Μεξικάνοι δεν θα είχαμε μπουρίτος στην Αμερική", η παρέα από το Μπέρκλεϊ ήταν αδιαμφισβήτητα η αγαπημένοι του κοινού. 
Η Joan Jett με τους Blackhearts ξεκίνησε λίγο χλιαρά στα πρώτα 2-3 κομμάτια, για να τα σπάσει κανονικά στα επόμενα με τα "I Love Rock n’Roll", "I Hate Myself For Loving You", "Fetish" ("a song about fucking" σύμφωνα με τη Joan), "Crimson And Clover" και "Cherry Bomb" από τις παλιές καλές εποχές των Runaways. Παρά το προχωρημένο της ηλικίας της, Joan δεν έχει χάσει ίχνος από την ενέργειά της - σε αντίθεση με την θηλυκότητά της, η οποία φαίνεται να έχει πάει περίπατο (με το ποδήλατο που κυκλοφορούσε στα παρασκήνια, τσιμπώντας τα οπίσθια περαστικών γυναικών). Εγώ πάντως τη γλίτωσα πέφτοντας στην αγκαλιά του Jake Kolatis, κιθαρίστα των Casualties...
