Οι Fu Manchu μας απέδειξαν δύο πράγματα στο Ρόδον.
Κατ’αρχάς ότι είναι μία πάρα πολύ καλή αμερικάνικη μπάντα. Εκπληκτικός ήχος, fuzzy κιθάρες με απίστευτο ογκο, και μία stoner rock διάχυτη διάθεση να κατακλύζει το κατάμεστο Ρόδον. Με επιλογές κυρίως μέσα από το φετινό “California Crossing” αλλά και κάποια περάσματα και από παλαιότερες δουλειές τους, οι Fu Manchu έδειξαν τα δόντια τους, από τα πρώτα λεπτά της εμφάνισής τους στην σκηνή.
Βαριά riffs, βουτηγμένα στην ψυχεδέλια που αρμόζει σε μία αξιοπρεπή stoner rock μπάντα που φλερτάρει έντονα με το εναλλακτικό αμερικάνικο metal, με σημείο αναφοράς τον σκληρό ήχο των 70’s. Αν και ίσως αυτές οι 70’s αναφορές να οδηγούν σε κάποια άκαιρα και άσκοπα solo περάσματα, όπως ειδικά αυτό του drummer, Scott Reeder, που πραγματικά δεν είχε λόγω ύπαρξης, εκτός και αν κάποιος ενδιαφέρεται για τις τεχνικές αρετές του.
Όσο διήρκησε λοιπόν η συναυλία, μέχρι να διακοπεί, το γεμάτο Ρόδον φάνηκε να χαίρεται τους Fu Manchu, με τους crowd surfers να έχουν την τιμητική τους, σε μία ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη και σίγουρα ιδιαίτερα δυναμική.
Όμως το άλλο πράγμα που μας απέδειξαν οι Fu Manchu και ιδιαίτερα ο Scott Hill, είναι ότι σε καμμία περίπτωση δεν αξίζουν την εκτίμησή μας ως άτομα. Βέβαια δεν επικροτώ ή δικαιολογώ απόλυτα αυτούς που έριξαν προς το μέρος του frontman των Αμερικανών, τα ένα-δύο μισοάδεια πλαστικά ποτήρια μπύρας, ή τα δύο-τρια αναμμένα τσιγάρα, αλλά προσωπικά βρήκα την αντίδραση του group, απίστευτα υπερβολική.
Με μία συμπεριφορά υπεροπτική, σαν να μας κάνει χάρη που έχει έρθει ως εδώ, ο Scott Hill φάνηκε περισσότερο να ανησυχεί αν βράχηκε λίγο το παντελόνι του, παρά αν περνάει καλά το κοινό που τον παρακολουθεί. Σαν μία πριμαντόνα πρώτου μεγέθους, κοιτούσε με προσοχή αν προκλήθηκε κάποια τρύπα στο πουκάμισό του από το αναμμένο τσιγάρο, και αφού μας «απείλησε» αρχικά ότι αν δεχθεί ξανά οτιδήποτε πάνω του θα φύγει από τη σκηνή, άρχισε τα «γαλλικά» αρχικά προς ένα μέρος αλλά και το σύνολο του κοινού, έως βέβαια μετά τα πρώτα 20-30 δευτερόλεπτα του encore, οπότε αποχώρησε φανερά εκνευρισμένος.
Σε καμμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι τα λίγα αντικείμενα που εκτοξεύτηκαν προς το μέρος του, ήταν αποτέλεσμα κάποιου είδους δυσαρέσκειας από το κοινό, απλά όπως και να το κάνουμε όταν είσαι fan αυτής της μουσικής, και βρίσκεσαι στις πρώτες σειρές μίας τέτοιας συναυλίας, όταν δέχεσαι αυτό το κύμα κιθαριστικής δύναμης, που είναι για παράδειγμα τα Squash That Fly και Downtown In Dogtown, και όταν συμβαίνει αυτό που συμβαίνει γύρω σου, το μόνο που θέλεις να κάνεις, είναι να ξεφορτωθείς από τα χέρια σου ότι κρατάς, προς οποιαδήποτε κατεύθυνση και να χορέψεις. Ε, όπως έτυχε προσωπικά να λουστώ μαζί με την παρέα μου, ένα ποτήρι μπύρας, έτσι έτυχε και στον Scott Hill να δεχθεί αυτά τα λίγα, επαναλαμβάνω, αντικείμενα που δέχθηκε.
Αυτό που αποδείχθηκε το βράδυ της Παρασκευής στο Ρόδον είναι ότι οι Fu Manchu ταιριάζουν περισσότερο στα party που διοργανώνει το MTV στην Daytona Beach, την περίοδο του Spring Break, κάτω από τον ήλιο, και ανάμεσα από φοίνικες, ξανθιές γκόμενες και φτιαγμένα κολλεγιόπαιδα παρά για πραγματικές rock συναυλίες.
Στο κάτω κάτω αν του χαλάσαμε το πουκαμισάκι του, ας βάλουμε όλοι μερικά cents να του αγοράσουμε καινούργιο.
Great Music, Shame About The Attitude!
