Gagarin, Αθήνα (25/11)
της Πέννυς Γέρου
Σε ένα ασφυκτικά γεμάτο Gagarin συστήθηκε το βράδυ του Σαββάτου στο αθηναϊκό κοινό η νέα μπάντα του Sivert Høyem, σε κλίμα ανυπομονησίας και παιδικού ενθουσιασμού, που πλημμύριζε την κατάμεστη αρένα.
Ο Νορβηγός τραγουδιστής έχει κερδίσει ήδη από τα χρόνια των Madrugada τον σεβασμό και την αγάπη του ελληνικού κοινού –και όχι άδικα– με μια φωνή εξωκοσμικής θαρρείς προέλευσης, αλλά ταυτόχρονα τόσο γήινης ποιότητας και συναισθηματικής πληρότητας. Πόσο μάλλον τώρα, που στο πλευρό του έχει μια σειρά μουσικών «άσσων», να τον συνοδεύουν και να στέκονται ισάξια δίπλα του, ως Paradise.
Δυστυχώς στη σκηνή δεν εμφανίστηκε μαζί τους ο Rob Ellis, καθώς στο υπόλοιπο της περιοδείας αντικαθίσταται από τον Jack Revy, ο οποίος και συνόδευσε στα τύμπανα το πρωτοεμφανιζόμενο στην Ελλάδα σχήμα από το Όσλο. Μαζί του ο Rob McVey (Marianne Faithfull band) στην κιθάρα και η Simone Butler (Primal Scream) στο μπάσο έστησαν ένα δυνατό σκηνικό, στο οποίο πρωταγωνίστησε βέβαια ο Sivert Høyem –ένας θερμότατος performer και καταπληκτικός τραγουδιστής, του οποίου αρκεί ένα απλό, κοφτό «thank you» για να κάνει τον κόσμο να ξεσπάσει σε χειροκροτήματα ευγνωμοσύνης και θαυμασμού.
Η αλήθεια πάντως είναι ότι στο Gagarin δεν φάνηκε ιδιαίτερα επικοινωνιακός. Πέρα δηλαδή από δύο-τρεις συστάσεις κομματιών και εκδηλώσεις ευχαρίστησης απέναντι σε ένα κοινό που ουκ ολίγες φορές έχει δηλώσει ότι εκτιμά, ο Høyem δεν μίλησε περισσότερο. Ήταν φανερό ωστόσο ότι η τετράδα των Paradise διασκέδαζε και απολάμβανε κάθε νέο κομμάτι που παρουσίαζε, με την ίδια θέρμη και ευχαρίστηση που κρύβει κάθε έργο το οποίο πλάθεται και αναπλάθεται για καιρό μέχρι να έρθει η ώρα να επικοινωνηθεί. Και ο σχηματισμός των Paradise από μόνος του δείχνει να είναι ένα τέτοιο έργο για τα μέλη τους.
Μουσικά καλύφθηκε ένα αρκετά ευρύ φάσμα στυλ και διαθέσεων: εκρηκτικά rock κομμάτια όπως το "Humiliation", τραγούδια που κλείνουν περισσότερο το μάτι στη Madrugada εποχή όπως το "Crying" και το ακυκλοφόρητο "Mary", σκληρός ηλεκτρισμός σε φλερτ με post-punk αναφορές και παρακαταθήκες όπως το "Head Wound", και στιγμές περισσότερο ταιριαστές σε dark σκηνικό, σαν το επίσης ακυκλοφόρητο "Money".
Με το πρώτο EP των Paradise, Yellow, να έχει μόλις κυκλοφορήσει και την πλειονότητα των κομματιών του επικείμενου ντεμπούτο άλμπουμ να είναι ακόμη στα σκαριά, ο κόσμος δικαιολογημένα δεν είχε οικειότητα με τη setlist της βραδιάς, εκτός από την έκδηλη ανταπόκρισή του στο πρώτο single των Paradise "Goodbye 21st Century". Το γεγονός έφερε μια στατικότητα στις αντιδράσεις (παρά το ακατάπαυστο σπρώξιμο, λόγω συνωστισμού), η οποία δεν έκρυβε ωστόσο ίχνος παθητικότητας. Η χαρισματική φωνή του Høyem, αλλά και η δεξιοτεχνία των Butler, McVey & Revy, ήταν όλα όσα χρειάζονταν για να απολαύσουν οι παρευρισκόμενοι την παρθενική εμφάνιση των Paradise στην Αθήνα.
Από τις εντυπώσεις της βραδιάς δεν λείπουν και αυτές από τη support εμφάνιση του George Gaudy, ο οποίος, άρτι αφιχθείς από το Λονδίνο –όπου και έχει ξεκινήσει μια νέα προσπάθεια τους τελευταίους μήνες– άνοιξε τη βραδιά μαζί με το σχήμα του, SUN. Στο κοινό συστήθηκε αρχικά με μια πιο ηλεκτρισμένη από τα συνηθισμένα εκτέλεση του "Mother", συνέχισε με τις παλιότερες κυκλοφορίες του "Millionaire", "Amsterdam", "Come Αgain" και φυσικά δεν παρέλειψε τα πιο πρόσφατα digital singles του, το περσινό "Why (Oh Why)" και το φετινό "Berlin", προπομπούς ενός νέου άλμπουμ.
Απολογιστικά, η πρώτη εμφάνιση των Paradise στην Αθήνα στέφθηκε με επιτυχία, σε ένα full-house Gagarin, το οποίο, παρεμπιπτόντως, έστησε ένα πολύ δυνατό πρόγραμμα στα πλαίσια του εορτασμού των 15ων γενεθλίων του. Το αθηναϊκό κοινό ανταποκρίθηκε θερμά στο νέο εγχείρημα του Νορβηγού της καρδιάς του, σηκώνοντας ακόμη και νορβηγική σημαία προς τιμήν του.
Με αυτά τα δεδομένα, περιμένει κανείς πως θα τους ξαναδούμε σύντομα.
Principal, Θεσσαλονίκη (26/11)
του Στέργιου Κοράνα
Ότι θα απογοητευόμουν από εμφάνιση του Sivert Høyem, ποιος θα μου το έλεγε να το πιστέψω. Κατά πώς φαίνεται, όμως, υπάρχει για όλα πρώτη φορά...
Η βραδιά στο Principal ξεκίνησε με τους Θεσσαλονικείς Frankie, ένα τρίο με rock βάση και funk και blues στοιχεία πάνω σ' αυτήν. Έπαιξαν από τις 21.30 και για 40 λεπτά περίπου και απόρησα που δεν τους έχω ξαναδεί στην πόλη. Υποδειγματικοί στη ζωντανή τους εκδοχή, πρόσφεραν ένα πολύ καλό άνοιγμα για τη συναυλία.
Οι Paradise εμφανίστηκαν κάπου στις 22.30. Με οδηγό τον Sivert Høyem, τον οποίον και πλαισίωσαν οι Rob Ellis, Simone Marie & Rob McVey, ήρθαν να μας παρουσιάσουν το ντεμπούτο EP τους, με τίτλο Yellow. Ο Ellis ωστόσο ασθένησε κι έτσι τον αντικατέστησε στα τύμπανα ο Jack Revy.
Από τη μία, ναι μεν ο Høyem δεν είναι μόνος του σ’ αυτό το νέο εγχείρημα, από την άλλη το υλικό του καινούριου σχήματος είναι πολύ λίγο για να μη συμπεριλάβει και περισσότερες δικές του δουλειές στη νυν περιοδεία. Έτσι, με τέτοιο εισιτήριο και μόλις 1 ώρα set (συμπεριλαμβανομένου του encore) έμεινε έντονη η αίσθηση του «δυσανάλογα λίγο».
Κατά τα λοιπά, η εμφάνιση ήταν καλή, με τη μπάντα να παίζει ρολόι και τον Høyem να ξεσηκώνει όπως πάντα το κοινό. Μάλιστα, δεν δίστασε να βγει στις πρώτες σειρές του Principal, άσχετα που, αντί να τον πάρουν στα χέρια, να του σκίσουν το πουκάμισο –κάτι τρανταχτό, τέλος πάντων– τον ...τραβούσαν σε close up με τα κινητά! Σημεία των καιρών...
Όσο σωστή κι αν ήταν όμως η live εμφάνιση των Paradise, όταν έχεις να συγκρίνεις με το παρελθόν και μένεις στη σούμα με μόλις 1 ώρα συναυλίας, απογοητεύεσαι. Πόσο μάλλον όταν η μεγάλη μερίδα του κοινού που έδωσε το παρών στο Principal ήταν άνω των 30, δηλαδή από τους παλιότερους φίλους του Νορβηγού.
Το Principal κατάμεστο, εντωμεταξύ, παρά το γεγονός ότι ήταν βράδυ Κυριακής. Μάλιστα είχε ήδη γεμίσει από την ώρα που βγήκαν οι Frankie στη σκηνή, με μικρές προσθήκες κόσμου στη συνέχεια. Ο ήχος επίσης πολύ καλός –γενικότερα, από πλευράς διοργάνωσης, κύλησαν όλα μια χαρά, χωρίς ευτράπελα.
Δυστυχώς αγαπητέ μου Sivert, παρόλο που θεωρώ εαυτόν οπαδό σου, με απογοήτευσες με αυτήν την Paradise εμφάνισή σου. Ελπίζω να ήταν και η μοναδική απογοήτευση από εσένα.
{youtube}ogf2-1fKic0{/youtube}
