Το Αn Club και το Gagarin, είναι δύο από τους πιο βασικούς πυλώνες που κρατάνε ακόμη την επικαιρότητα των συναυλιών στην Αθήνα. Αποφάσισαν λοιπόν να γιορτάσουν από κοινού τα 30 και 15 τους χρόνια (αντίστοιχα) και, στα πλαίσια των τετραήμερων αυτών εορτασμών, είχαμε την ευκαιρία να ξαναδούμε τους Therapy? στη χώρα μας.
Τη βραδιά ξεκίνησαν οι Αθηναίοι Day Oof, τους οποίους όμως λίγος κόσμος πρόλαβε να δει και ν' ακούσει. Εκείνοι, πάντως, βάλθηκαν να ξεσηκώσουν το κοινό, σπάζοντας τον πάγο με πανκ βαριοπούλα. Δεν πέτυχαν ωστόσο πολλά, καθώς το άνισο υλικό τους δεν έπεισε αρκετά όσους από τους ακροατές θέλησαν να γνωρίσουν τον ήχο τους.
Σχετικά χλιαρή ήταν και η αντιμετώπιση που βρήκαν οι επίσης «δικοί μας» Cellar Dogs, αν και οι δυνατές τους κιθάρες στάθηκαν ικανές να κρατήσουν το ενδιαφέρον και δεν σε άφηναν να αδιαφορήσεις.
Καλή εμφάνιση πραγματοποίησαν και οι επίσης Αθηναίοι One Block Society, όμως το καλοκουρδισμένο hardcore punk τους και το καλό timing των οργισμένων τραγουδιών τους δεν έλαμψε. Αιτία, ο ημι-επαγγελματισμός (δεν λέω ερασιτεχνισμός) των μελών πάνω στη σκηνή, ο οποίος υπονόμευσε τελικά τη μουσική: τέτοιος άγουρος (και κακόγουστος) χαβαλές θα ταίριαζε περισσότερο σε κάποιο χύμα φοιτητικό λάιβ, παρά σε μια επαγγελματική συναυλιακή σκηνή.
Όσο έβλεπα τους Therapy?, στη συνέχεια, θυμήθηκα όλους τους λόγους που τους κατέστησαν τόσο συμπαθείς στη δεκαετία του 1990: δίσκοι όπως το Troublegum (1994) και το Nurse (1992), αποτελούσαν υγιέστατο αντίβαρο στη μηδενιστική καταχνιά των slackers που ευαγγελίζονταν το grunge. Η συναυλία ξεκίνησε με καταιγιστικές εκτελέσεις του “Knives” και του “Trigger Inside”, δύο τραγουδιών που σε πιάνουν από τα μαλλιά και σε βάζουν στον μελωδικό punk κόσμο του βορειοϊρλανδικού γκρουπ. Το αιφνιδιαστικά δυνατό ξεκίνημα απογειώθηκε στη συνέχεια με την εξαιρετική διασκευή στο “Isolation” των Joy Division.
Ο Andy Cairns έδειχνε να το απολαμβάνει και να χαίρεται την κάθε στιγμή. Το πέρασμα του χρόνου ίσως να κούρασε αισθητά τις φωνητικές του χορδές, μα δεν «βάρυνε» καθόλου το συγκρότημα. Ο χρόνος πάνω τους έχει «γράψει» όπως οι χαρακιές στο βινύλιο –φαίνεται μεν ότι πέρασε καιρός, αλλά η μουσική μένει άθικτη. Το “Stories”, το “Tides” και το “Misery” εκτελέστηκαν άψογα και προσωπικά με έκαναν να συνειδητοποιήσω ξανά το ωραίο συναίσθημα να κάνεις αλάνθαστο sing-along σε τραγούδι που έχεις να ακούσεις τουλάχιστον 15 χρόνια. Ο καταιγισμός συνέχισε για όλη τη διάρκεια της συναυλίας: το “Insecurity”, το “Nausea” και φυσικά η τραγουδάρα “Die Laughing", έκαναν τους πάντες να συμμετέχουν. Ακόμα και η διασκευή του “Diane” ξεχώρισε, παρά τα προηχογραφημένα βιολιά. Η αχρείαστη πάλι διασκευή στο “Helter Skelter” των Beatles (ως αναφορά στον θάνατο του Charles Manson), καταγράφηκε ως μία από τις λίγες μέτριες στιγμές.
Ήταν πλήρης και τίμια σε κάθε επίπεδο η εμφάνιση των Therapy?. Δεν πρόδωσαν κανέναν σε επίπεδο προσδοκιών και ακόμα και στις πιο αδύναμες στιγμές τους έδειχναν να αντιλαμβάνονται απόλυτα ότι δεν είναι σημερινό και επίκαιρο συγκρότημα. Δεν τους ένοιαζε, όμως: τους αρκούσε να είναι όρθιοι και να παίζουν ακόμα με όρεξη. Αυτό με έκανε να τους εκτιμήσω λίγο περισσότερο.
{youtube}C-oH-Dqj51c{/youtube}
