Με τα υπαρξιακά άγχη και την κρίση ηλικίας χλευασμένα και πεταμένα στο καλάθι των αχρήστων, οι Dream Syndicate επέλεξαν την Αθήνα ώστε να ολοκληρώσουν την περιοδεία για το φετινό, υπέροχο άλμπουμ που τους επανένωσε μετά από δεκαετίες.
Τη βραδιά άνοιξε το περήφανο rock ’n’ roll των Dustbowl, οι οποίοι μας χάρισαν ένα τίμιο set, πιστό στον ήχο που τους έχει κάνει να αγαπηθούν από τους υποψιασμένους ακροατές. Οι ψυχεδελικές, alt-country ευαισθησίες του εγχώριου γκρουπ ήταν το απαραίτητο ορεκτικό που όλοι είχαμε ανάγκη και δεν το ξέραμε. Το συγκρότημα συμπεριφέρθηκε στο υλικό του και στον κόσμο (που τους τίμησε με την προσήλωσή του) σαν να δίνει τη δική του, ολοκληρωμένη συναυλία. Καμία έκπτωση για χάριν της ταμπέλας του «support» και ωραία ενέργεια στη σκηνή, από μια μπάντα που ξέρει τι σημαίνει επαγγελματισμός και πρέπει να παρακολουθούμε από κοντά.
Αυτό που ακολούθησε εκ μέρους τους Dream Syndicate ήταν πολύ παραπάνω από μία ακόμη συναυλία: ήταν κανονικό boost ενέργειας, για όσους λόγους μπορεί να φανταστεί κανείς –ένα μουσικό αντίδοτο στη σημερινή μετριότητα (αρχικά τη δική μας). Στις ζωντανές τους εκτελέσεις, τα τραγούδια τους διατήρησαν όλη την τραγανή αίσθηση, τη στακάτη δομή και την ξεκάθαρη ενέργειά τους. Από το “Halloween” και το “The Circle” μέχρι το “80 West” και το “Filter Me Through You”, ο ήχος τους ήταν προσανατολισμένος σε αυτό το πιστό, αφοσιωμένο στις αξίες του rock συστατικό, το οποίο τους έχει κάνει τόσο αγαπητούς. Πάντα με alternative αγνότητα, αλλά και με μια συγκινητική «κανονικότητα» στο παίξιμο και στη συμπεριφορά.
Δυόμιση ώρες έμεινε στη σκηνή του Fuzz η παρέα του Steve Wynn και μας έκαναν να νιώθουμε ότι δεν το χόρτασαν καλά-καλά οι ίδιοι και ότι θα έπαιζαν ευχαρίστως άλλο τόσο. Αυτό που στην ουσία δέσποζε, βέβαια, ήταν η αίσθηση ότι δεν αναζητούν καμιά επιβεβαίωση. Ήταν απλά ακμαίοι και τρυφεροί μεταξύ τους και κατάφεραν να ρολάρουν ενστικτωδώς, σαν ορκισμένοι rockers που δεν έχουν καμία ανάγκη να νιώσουν μέρος μιας εστέτ ηλεκτρικής κοινότητας.
Οι Dream Syndicate δεν χρειάζονται τα πολτοποιημένα ντεσιμπέλ της μεγάλης αρένας για να ακουστούν τεράστιοι, ούτε και περιόρισε τον μύθο τους το Fuzz. Η εμφάνισή τους έφερε παλαιορομαντικό αέρα, τον οποίο εισέπνευσε μονορούφι ένα κοινό που δεν πήρε τα μάτια του από πάνω τους και έτσι δεν είχε την ανάγκη να σηκώσει το smartphone για να καταγράψει βιντεάκια τα οποία δεν θα ξαναδεί ποτέ. Τους άκουγες να παίζουν το περιπετειώδες “Forest For The Trees”, το γκρουβάτο “That's What You Always Say” και το φετινό, αχαλίνωτο “Glide” και –χωρίς να το καταλάβεις– είχες σχηματισμένο ένα διάπλατο χαμόγελο. Μέσα δε στο “Boston” έκαναν κι ένα συγκινητικό tribute στον Tom Petty διασκευάζοντας το "Refugee", που με έκανε να χειροκροτήσω πολύ. Η εξοντωτική setlist περιλάμβανε διπλό encore, στο οποίο έλαμψε το “John Coltrane Stereo Blues”.
Η συναυλία ήταν ένα αληθινό, μικρό δώρο, μα και μια τεράστια πιστοποίηση για το ίδιο το συγκρότημα, πως είναι αναλλοίωτο απ’ τον χρόνο. Τα τραγούδια του αδιαφιλονίκητου αριστουργήματος The Days Οf Wine Αnd Roses (1982), πραγματικά παλιώνουν σαν το καλό κρασί: ενώ λειτουργούν ως δικλείδες πολιτισμικών αναφορών, δεν καπελώνονται ποτέ από εκείνες. Ο Steve Wynn είπε ότι σύντομα θα ξεκινήσουν να δουλεύουν ένα ακόμα άλμπουμ, για του χρόνου. Βρίσκονται σε ντουζένια έμπνευσης οι Dream Syndicate. Μόνο και μόνο γι' αυτό, δηλώνω εντυπωσιασμένος.
{youtube}ywWqb-Kw7_o{/youtube}
