Μερικά φαινόμενα του σύγχρονου μουσικού κόσμου είναι πολύ δύσκολο να εξηγηθούν. Η ιστορία της Jlin, ας πούμε, είναι ένα τέτοιο, συναρπαστικό φαινόμενο της post-everything εποχής μας: κατάφερε να πάρει τους δύστροπους, avant-garde ήχους της από το κοινό του Wire και να τους τοποθετήσει ακριβώς στο επίκεντρο του τι θεωρείται «so hot right now» στα ηλεκτρονικά πράγματα των εναλλακτικών nerds της πρώτης γραμμής του Pitchfork και του Spin.
Το κράμα της Jlin βασίζεται στην αποδόμηση και την εκ νέου συναρμολόγηση της footwork, μιας χορευτικής μουσικής δρόμου από το Σικάγο, η οποία θεωρείται ως η πιο πρόσφατη μετάλλαξη της house: ένα ασπόνδυλο, αφιλόξενο, εξωγήινο «φρούτο», χωρίς ίχνος pop νύξης, που συμβατικά θα έπρεπε να απευθυνόταν σε πολύ εξειδικευμένο κοινό. Να όμως που η Αμερικανίδα έχει καταφέρει με τους 2 της δίσκους να χτίσει μία πολύ ισχυρή βάση πιστών ανά την υφήλιο, οι οποίοι δεν φοβούνται να περπατήσουν σε εντελώς ανοίκεια γι' αυτούς μονοπάτια. Και τώρα, ερχόμενη στη χώρα μας για τα St. Paul’s Sessions, πρόσθεσε με το set της ακόμη μία sold-out εμφάνιση.
Πώς γίνεται όμως η τόσο σωματική, (πολυ)ρυθμική και προορισμένη για «clubs από το μέλλον» μουσική της Jlin να πιάσει τόπο σε ένα κοινό που θα βρισκόταν αναγκαστικά καθισμένο ή στατικά όρθιο στον χώρο της Αγγλικανικής Εκκλησίας; Αν υπήρχε ένα ερώτημα που όλοι ανεξαιρέτως θα έκαναν νοερά πριν το συγκεκριμένο live, θα πρέπει να ήταν αυτό. Αρχικά ας το δούμε από την πλευρά του καλλιτέχνη: το γεγονός δεν μάγκωσε καθόλου τις διαθέσεις της Jerrillyn Patton. Ίσα-ίσα, η υποβλητικότητα του χώρου, η μοναδικότητα της συνθήκης και η αισθητική αντίφαση του όλου concept, μετέτρεψαν το live σε μία ξεχωριστή πρόκληση. Συνεπώς, δεν προσάρμοσε το set της στη νέα εμπειρία την οποία αντιμετώπιζε, αλλά αξιοποίησε τις δυναμικές του ναού ώστε να δώσει διαφορετικές μορφές και σχήματα σε ό,τι κάνει.
Όσον αφορά λοιπόν το θέμα «στατικότητα», η σωστή ερώτηση είναι η εξής: πρέπει όντως να κουνηθεί και να χορέψει κανείς, ώστε να βγάλει νόημα η ζωντανή εμπειρία της Jlin; Μπορεί να μοιάζει κάπως ειρωνικό, αλλά το πολύπλοκο footwork που παίζει η οραματίστρια μουσικός απαιτεί κυρίως εγκεφαλική δουλειά για να αποκωδικοποιηθεί. Οι βίαιες εναλλαγές ρυθμού, οι χορωδίες-σαν-ουρλιαχτά και τα πολεμικά μπάσα, συσσώρευαν μία ενέργεια που οπωσδήποτε απαιτούσε εκτόνωση. Ο εγκλωβισμός μας όμως σε ένα πολύ μικρό κομμάτι χώρου, λειτούργησε ως καταλύτης, ώστε να μετατραπεί αυτή η ανάγκη έκλυσης σε μία υπόθεση κυρίως για τα κυκλώματα του μυαλού.
Είναι άλλωστε και η ίδια η ηχητική συρραφή την οποία επιχειρεί η Jlin που εμπνέει κάτι τέτοιο: ethnic παραδόσεις μπερδεύονταν με drum 'n' bass ρυθμολογία, ενώ samples χάνονταν το ένα μέσα στο άλλο με έναν τόσο λαβυρινθώδη τρόπο, ώστε το set μετατράπησε σε μία συνεχή διανοητική αναζήτηση για τον καθένα θεατή ξεχωριστά. Μπορεί τα κεφάλια να χτυπιόντουσαν άνευρα και ρουτινιάρικα, αλλά η εσωτερική αναμέτρηση στην οποία υποβλήθηκε ο κάθε παρευρισκόμενος, είναι μία άγνωστη και προσωπική υπόθεση. Μερικές φορές έμοιαζε μάλιστα και σαν πείραμα. Τι θα γίνει άραγε αν ένα δυνητικά συλλογικό βίωμα παγιδευτεί συνειδητά στην ατομική του κατανάλωση;
Η πάλη βέβαια της ίδιας της Jlin, έγινε πιο εμφανής: στεκόταν πίσω από τη μίνιμαλ εγκατάστασή της, και, μέσα στο μαύρο της hoodie, έπαιρνε συνεχώς αλλόκοτες γκριμάτσες, σαν να μιλούσε στο έργο της σε μία αθόρυβη, εντελώς προσωπική διάλεκτο. Και όλα αυτά μέσα σε έναν άψογα σκηνοθετημένο χώρο από άποψη φωτισμού, που έδινε την εντύπωση πως βρισκόμασταν σε conceptual art έκθεμα, παρά σε ένα πραγματικό ιερό. Όταν τα φώτα άναψαν και σηκώθηκα από τη θέση μου –σχεδόν 1 ώρα μετά τον πρώτο απειλητικό θόρυβο που εκτοξεύθηκε από τα ηχεία– είχα στο μυαλό μου τα λόγια που διάβασα κάπου για τη μουσική της Jlin: «Οι μόνες στιγμές ηρεμίας έρχονται στα miliseconds ανάμεσα στα κομμάτια της».
Το βράδυ της Πέμπτης δεν μας δόθηκε μια τέτοια δυνατότητα και οι περισσότεροι πρέπει έτσι να φύγαμε από την Αγγλικανική Εκκλησία με εκείνη την ταχυπαλμία που δημιουργείται σε αυτές τις σπάνιες, live εμπειρίες, που φλερτάρουν με το ηχητικά ενοχλητικό και ακραίο, μόνο και μόνο γιατί φοβόμαστε κάτι που δυσκολευόμαστε να συλλάβουμε στην ολότητά του.
{youtube}CQr2XOTd6ys{/youtube}
