Για πρώτη φορά σε venue της Αθήνας, και με τη χαρά τους να μη μπορεί εύκολα να κρυφτεί, οι Austra κατέλαβαν τη σκηνή του Fuzz ενώπιον αρκετά χαλαρής προσέλευσης. Το κοινό, απολαμβάνοντας με σύνεση τις χορευτικές προκλήσεις του σχήματος, δεν έδωσε αυτό το «κάτι παραπάνω» στο σύνολο της συναυλιακής εμπειρίας· την οποία, αν μη τι άλλο, διαμορφώνουν πάντα δύο «τερέν» (εάν όχι περισσότερα), όπως σε κάθε μουσικό γεγονός.
Το Fuzz άρχισε να προθερμαίνεται από τα ηλεκτρονικά vibes της Κολομβιανής Ela Minus (Gabriela Jimeno), η οποία –με σκανταλιά μικρού παιδιού πάνω από κονσόλες, πλήκτρα και pads– γέμισε τον χώρο με χορευτικές μελωδίες, από εκείνες που ακούγονται τόσο χαρούμενες και ξέγνοιαστες στα αυτιά σου, πριν έρθει ο στίχος να σε προσγειώσει με ένα αίσθημα νωθρότητας και ασυνέχειας για την πραγματικότητα. Το έγραφε άλλωστε και πάνω στον μουσικό της εξοπλισμό: «Bright Music / Dark Times».
Το set απαρτίστηκε κυρίως από κομμάτια του φετινού EP Adapt., μεταξύ των οποίων τα “I Wish I Had A Hat” και “Ceremony”, αλλά και από επιλογές παλαιότερων κυκλοφοριών, π.χ. το ισπανόφωνο “Volcán” από το Grow (2016) και το “Jamaica”, από το πρώτο της EP First Words (2015). Πέρα από μια μικρή αστοχία στην εισαγωγή του “Ceremony”, η Ela Minus φάνηκε να απολαμβάνει πολύ τη support εμφάνισή της στην Αθήνα, ιδιαίτερα αν κρίνουμε από τον οίστρο της στο “Kiddo”, κατά τη διάρκεια του οποίου χόρευε, έπαιζε πλήκτρα και τραγουδούσε ταυτόχρονα, με πολύ παιχνιδιάρικη διάθεση.
Το 45λεπτο set τελείωσε στις 22:00 και μισή ώρα μετά οι Austra πήραν τις θέσεις τους στα synthesizers, στα ντραμς και στις κιθάρες. Αν μη τι άλλο, η διοργάνωση φάνηκε άψογη στην τήρηση του προγράμματος, ενώ αξίζει να παρατηρήσει κανείς ότι ήταν από τις λίγες φορές που μια συναυλία διεθνούς καλλιτέχνη στη χώρα μας δεν «υποστηρίζεται» από κάποιο όνομα της εγχώριας σκηνής. Η επιλογή της Ela Minus ήταν πάντως ταιριαστή. Τόσο ταιριαστή, ώστε τη συγκεκριμένη βραδιά (εάν όχι και σε άλλους σταθμούς της περιοδείας των Austra) αντικαθιστούσε και τη Maya Postepski στα ντραμς.
Οι Austra ξεκίνησαν ένα οδοιπορικό στο δικό τους «νέο κύμα» (όπως αυτό ηχεί, διαμορφώνεται και εξελίσσεται μέσα από την 7ετή πορεία τους) με μια παλαιότερη κυκλοφορία, το “Darken Her Horse”. Και για την επόμενη 1 ώρα και 15 λεπτά, η Katie Austra Stelmanis –frontwoman του συγκροτήματος και προφανώς έμπνευση του ονόματός του– αποτυπώθηκε απλά απολαυστική. Με μια χαρισματική φωνή και με τον ρυθμό να κυλά στο αίμα της κυριεύοντάς τη σύγκορμη, άλλοτε ριχνόταν σαν το αγρίμι πάνω στα πλήκτρα της κι άλλοτε τραγουδούσε στους παθιασμένους της βραδιάς. Δυστυχώς δεν ήταν πολλοί όσοι εκδήλωσαν τον ενθουσιασμό τους ή δέχτηκαν τις χορευτικές προκλήσεις της setlist.
Αναφερόμενη στη setlist, θα έλεγα ότι η επίσκεψη των Austra δεν άφησε απωθημένα. Από το 2ο κιόλας κομμάτι μπήκαμε στον κόσμο του φετινού άλμπουμ Future Politics, με το ομώνυμο κομμάτι να κάνει την αρχή και τα “Utopia”, “I Love You More Than You Love Yourself” και “I’m A Monster” να ακολουθούν. Από το Olympia (2013) ακούσαμε το “Home”, το οποίο μάλιστα η Stelmanis εκμεταλλεύτηκε ως θεματική γέφυρα για έναν λεκέ κόκκινο κρασί που συνόδευε το άσπρο της φόρεμα μέχρι το τέλος του set. Αλλά η πραγματική κορύφωση της βραδιάς ήρθε όταν ακούστηκαν τραγούδια από την πρώτη δισκογραφική δουλειά των Καναδών, Feel It Break (2011): και το “Beat And The Pulse”, μα και η ραδιοφωνική επιτυχία “Lose It”, κατάφεραν επιτέλους να ταρακουνήσουν στο μέγιστο τον κόσμο που είχε έρθει στο Fuzz.
Στο υπόλοιπο ωστόσο της συναυλίας, το κοινό παρέμεινε σχεδόν αδιάφορο. Εκτός δηλαδή από διάσπαρτα δείγματα «φανατικών», η πλειονότητα παρέμεινε ήσυχη, γεγονός που ήρθε σε αντίφαση με τα δυναμικά breaks και την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα της synth pop μουσικής των Καναδών. Βέβαια, τόσο η Stelmanis, όσο και οι επί σκηνής συνοδοί της (Dorian Wolf, Ryan Wonsiak & Ela Minus) φάνηκαν άκρως λακωνικοί: δεν υπήρξε καμία άλλη επικοινωνία πέραν της μουσικής, με εξαίρεση την αναφορά στο ατύχημα του φορέματος και κάποια βιαστικά «thank you» ανάμεσα στα τραγούδια.
Μπορεί συχνά να μας φαίνεται κλισέ η προσπάθεια διεθνών καλλιτεχνών να μιλήσουν ελληνικά ή να παινέψουν τη χώρα μας, ωστόσο η στοιχειώδης αλληλεπίδραση με τους θεατές συμβάλλει σημαντικά στην εμπειρία των δεύτερων ή και τους «ξεμπλοκάρει», όπως ίσως να χρειαζόταν στην προκείμενη περίπτωση. Κάτι που δεν συνέβη ούτε και στο encore 3 κομματιών με το οποίο οι Austra αποχαιρέτησαν την Αθήνα, αφήνοντας έτσι την αίσθηση μιας δυναμικής εμφάνισης, με την οποία όμως δεν συντονίστηκαν οι παρευρισκόμενοι.
{youtube}jgV8IhAAqL0{/youtube}
