Σε ένα φεστιβάλ στο εξωτερικό, η 1η μέρα είναι πάντα αναγνωριστική. Τσεκάρεις τον χώρο, τις σκηνές, την κούρασή σου και μπορείς να έχεις και την αίσθηση του χρόνου σχετικά με το πόσο θέλεις να πας και να γυρίσεις. Χρονομετρημένα πόρτα hostel - είσοδος στο Open'er 2017 ήθελε στην καλύτερη 1 ώρα και 30 λεπτά εάν προλάβαινες όλα τα μέσα. Για τις υπόλοιπες λοιπόν ημέρες αποφάσισα να επικεντρωθώ μόνο στα συγκροτήματα της Orange Stage.
Το πρόγραμμα έλεγε G-Easy στις 18:00, μετά The Kills και για το τέλος Foo Fighters. Οι κακές καιρικές συνθήκες, όμως, επέφεραν αλλαγή, με τον G-Easy να παίζει τελικά στις 01:00 τη νύχτα –οπότε περίμενα να δω τους Kills, που πριν λίγες μόλις ημέρες είχαν παίξει στο «δικό μας» Ejekt 2017, όπου όμως δεν είχα πάει. Θα ήταν έτσι η πρώτη φορά που θα έβλεπα τους Αμερικανούς.
Διαβάζοντας την ανταπόκριση του συναδέλφου Άγγελου Κλειτσίκα από την Αθήνα (εδώ), δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω. Οι Kills ξεκίνησαν δυναμικά, έκαναν κοιλιά προς τη μέση του set, ανέβηκαν πάλι προς το τέλος και σίγουρα η Alisson Mosshart ξέρει να φλερτάρει με το κοινό, ειδικά όταν έχει την κιθάρα στα χέρια της –το ερωτικό της φλερτ θα το συναντούσαμε μάλιστα και στη συνέχεια της ημέρας. Σε κάθε περίπτωση, η μπάντα ολοκλήρωσε την εμφάνισή της με το “No Wow”, μέσα σε πολλά χειροκροτήματα.
Setlist
Heart of a Dog/U.R.A. Fever/Kissy Kissy/Hard Habit to Break/Black Balloon/Baby Says/Tape Song/Echo Home/Doing It to Death/Pots and Pans/Monkey 23/That Love (Alison solo)/Whirling Eye/Siberian Nights/Sour Cherry/No Wow
Στη συναυλιακή μου λίστα έχω πια ελάχιστα απωθημένα. Ένα από αυτά, ήταν οι Foo Fighters. Το 1996 ήθελα να τους παρακολουθήσω στο Rock Of Gods –όπου τελικά δεν έπαιξαν– ως το project του πρώην ντράμερ των Nirvana. Από ένα σημείο και μετά, όμως, ήθελα πλέον να τους δω ως μία από τις μεγαλύτερες stadium μπάντες που υπάρχουν στις μέρες μας. Καθώς δε είναι γνωστό ότι οι Foo Fighters παίζουν πάντα πάνω από 2 ώρες, οι διοργανωτές του Open'er τους είχαν δώσει το ελεύθερο να μείνουν όσο θέλουν στη σκηνή. Λίγες ημέρες πριν, μάλιστα, είχαν παίξει στη Λετονία για περίπου ...3 ώρες!
Το μόνο που θέλουν οι Foo Fighters είναι έναν χώρο (μικρό/μεγάλο δεν έχει σημασία), ενισχυτές και είναι έτοιμοι να βγουν για να ροκάρουν. Μπορείς να πεις ό,τι θέλεις γι' αυτούς: πως τα τραγούδια τους δεν είναι κάτι το σπουδαίο, πως βασίζονται σε 2-3 ακόρντα, ότι ο Dave Grohl είναι «μαϊντανός». Μόλις όμως ακούσεις το πρώτο ριφ από το “All My Life”, που ξεκίνησε και τη συναυλία στην Πολωνία, είναι σαν να σε παρασέρνει ένα μουσικό κύμα, απέναντι στο οποίο απλά δεν μπορείς να μείνεις αμέτοχος. Είναι ο αέρας τον οποίον έχουν, είναι η εμπειρία τους, είναι ο χαρισματικός Grohl που σε κάνει να ξεχάσεις τις όποιες σκέψεις σου και να διασκεδάσεις.
Εάν λοιπόν στην 1η μέρα του φεστιβάλ οι Radiohead πρόσφεραν μια εμπειρία, οι Foo Fighters έδωσαν μια 100% τσαμπουκαλεμένη συναυλία. Χαρακτηριστικά, μετέτρεψαν το “The Pretender” σε rock 'n' roll τραγούδι τραβώντας το αρκετά περισσότερο, με τον Grohl να λέει ότι μπορεί να το κάνει αυτό για όλο το βράδυ, εάν θέλαμε κι εμείς. Κάπου εκεί ήρθε και ώρα των συστάσεων, οπότε ο frontman μας γνώρισε πρώτα με τους Chris Shiflett (lead κιθάρα) & Nate Mendel (μπάσο) –που έπαιξαν ο καθένας κι ένα μικρό σόλο– και ύστερα με τον Pat Smear (κιθάρα): «αυτόν τον καριόλη τον ξέρω πάρα πολλά χρόνια», μας είπε ο Grohl, καθώς η γνωριμία τους πάει πίσω στην εποχή των Nirvana. Για τον δε Taylor Hawkins (ντραμς) μας έκανε πλάκα, ότι θα μπορούσε να ήταν το μπάσταρδο του ...Freddie Mercury! Εκεί πήρε τον λόγο και ο ίδιος ο Hawkins, για να μας παρουσιάσει «τον καλύτερο frontman που υπάρχει». Το έγραψα κι αλλού, βέβαια· μπορεί να είναι πράγματι ο 2ος καλύτερος, μα η πρωτιά δεν ανήκει σε εκείνον.
Στο καινούριο “La Dee Da” ο Grohl κάλεσε στη σκηνή την Alison Mosshart των Kills ώστε να το τραγουδήσουν μαζί –ήρθαν μάλιστα και αρκετά κοντά στο μικρόφωνο– ενώ ακούσαμε και το πρώτο single του επερχόμενου άλμπουμ τους, “Run”. Το “Monkey Wrench” το κράτησαν λίγο παραπάνω, οπότε έγινε κι ένας μικρός χαμός, για να ηρεμήσουμε κατόπιν με το “Wheels”. Για να νιώσω καλύτερα τον παλμό της συναυλίας, από μπροστά όπου ήμουν βρέθηκα αρκετά προς τα πίσω. Ακόμα κι εκεί, πάντως, έβλεπες καθισμένους οπαδούς να κοπανιούνται στον ρυθμό του “Best Of You”, με τους Foo Fighters να τελειώνουν στη συνέχεια με το “Everlong”, μέσα σε αποθέωση.
Εάν σε μία συναυλία το μοναδικό σου «παράπονο» είναι ότι ο καλλιτέχνης έπαιξε «μόνο» 2 ώρες και 15 λεπτά (και όχι 3), τότε παρακολούθησες κάτι που έχει πετύχει πλήρως τον σκοπό του. Οι Foo Fighters μπόρεσαν πράγματι και διασκέδασαν το πλήθος της 2ης μέρας του Open'er με μεγάλη ευκολία. Όσο για μένα που ήθελα τόσο να τους δω, με ικανοποίησαν απόλυτα –τυχεροί λοιπόν όσοι τους είδαν στο Ηρώδειο. Είναι μία από τις λίγες stadium μπάντες που μας έχουν μείνει, διαθέτοντας την ικανότητα να ξεσηκώσουν και να παρασύρουν χιλιάδες θεατές με μία μόλις κίνησή τους.
Setlist
All My Life
Times Like These
Learn to Fly
Play Video
Something From Nothing
The Pretender
Panama / Eruption / Another One Bites the Dust / School's Out
Cold Day in the Sun
Congregation
Walk
These Days
My Hero
Skin and Bones
La Dee Da (with Alison Mosshart)
White Limo
Arlandria
Monkey Wrench
Wheels
Run
Best of You
Everlong
{youtube}WRbRgsoSHtQ{/youtube}
