Το συναυλιακό μου καλοκαίρι περιστρεφόταν γύρω από τη συναυλία των Guns N’ Roses στην Πράγα. Από τη στιγμή όμως που είχα αποφασίσει να πάω ως την Τσεχία, πήρα την απόφαση να συνδύαζα το live και με ένα φεστιβάλ. Κοιτώντας τι γινόταν εκεί κοντά στις 4 Ιουλίου, έπεσα πάνω στο Open'er Festival, στην Πολωνία. Radiohead και Foo Fighters αποτελούσαν ισχυρό δέλεαρ για εμένα, αλλά τα υπόλοιπα ονόματα ήταν είτε άγνωστα, είτε αρκετά μακριά από τα μουσικά μου ακούσματα. Βάζοντας ωστόσο κάτω τις ημερομηνίες, το διαθέσιμο budget και όλα τα υπόλοιπα, αποφάσισα να πάω. Άλλωστε σε ένα μεγάλο φεστιβάλ πας για το φεστιβάλ, όχι τόσο για τα ονόματα!
Το Open'er πραγματοποιείται στη Gdynia και πιο συγκεκριμένα στον χώρο του πρώην αεροδρομίου Kosakovo, που πλέον χρησιμοποιείται γενικά για συναυλίες. Βρίσκεται περίπου 20 λεπτά από την πόλη, οι δε διοργανωτές είχαν φροντίσει να υπάρχουν δωρεάν λεωφορεία, τα οποία ξεκίναγαν ανά 3λεπτο από τον σιδηροδρομικό σταθμό της Gdynia. Λόγω επίσης του φεστιβάλ, υπήρξε μέριμνα και για αυξημένα βραδινά δρομολόγια τρένων, ώστε να μπορεί ο κόσμος να γυρίσει πίσω.
Για 6 λοιπόν ημέρες, το Kosakowo μετατράπηκε σε ένα μικρό/μεγάλο χωριό, όπου μπορούσες να βρεις τα πάντα –σύμφωνα άλλωστε με τους διοργανωτές συνολικά ήρθαν γύρω στα 120.000 άτομα για το Open'er 2017. Έτσι υπήρχαν τα πάντα για να περάσεις την ώρα σου ευχάριστα, από τα αυτονόητα –το οργανωμένο camping, τις πολλές επιλογές για φαγητό και ποτό– μέχρι πράγματα πιο ευφάνταστα, όπως κουρείο, εκθέσεις ζωγραφικής και μουσείο.
Η 1η ημέρα είχε ως headliners τους Radiohead και επιπλέον μεγάλα ονόματα τους James Blake και Royal Blood στην Orange Main Stage, και τους Michael Kiwanuka και Solange στην Tent Stage. Από το σημείο που σε αφήνει το λεωφορείο μέχρι την είσοδο, ήθελες κανένα 10άλεπτο περπάτημα. Και εάν καμιά φόρα λέμε το Terra Vibe χωράφι, πού να βλέπατε το Kosakovo! Οι προβλέψεις για τον καιρό έλεγαν συννεφιά για την 1η μέρα και από βροχές μέχρι καταιγίδες για τις επόμενες 3 ημέρες. Σκεφτόμουν λοιπόν τις λάσπες που θα υπήρχαν (ιδιαίτερα το βράδυ), αλλά μέχρι τότε είχαμε χρόνο.
Το πρώτο συγκρότημα που θα έβλεπα, ήταν οι Royal Blood. H αλήθεια είναι ότι, όταν διαβάζω για βραβεία τύπου «best live band» στον βρετανικό τύπο, κρατάω πάντα μικρό καλάθι. Από την άλλη, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι το τραγούδι τους "Figure It Out", είναι εθιστικό. Λίγες δε ημέρες πριν έρθουν στην Πολωνία κυκλοφόρησαν και το 2ο άλμπουμ τους How Did We Get So Dark?, οπότε θα ήταν ευκαιρία να ακούσουμε τραγούδια και από εκεί. Πράγματι, ξεκίνησαν το set με τα πρώτα singles από τον καινούριο δίσκο, δηλαδή το “Where Are You Now?” και το “Lights Out”. Οι Royal Blood έχουν όντως ένα «κάτι», που τους κάνει και ξεχωρίζουν. Οι Mike Kerr (φωνητικά/μπάσο) & Ben Thatcher (ντραμς) μπορούσαν και γεμίζαν με την παρουσία τους ακόμα και την τεράστια –σε μέγεθος– Orange Stage. Μπορεί να είχαν μερικά θέματα με ένα κρύωμα του Kerr (σε βαθμό που 2 φορές μας απολογήθηκε για τη «σκατένια» φωνή του), αλλά καθόλου δεν πείραξε τους οπαδούς, οι οποίοι απολαύσανε την εμφάνιση και με το παραπάνω.
Καθώς τα τραγούδια τους είναι μικρά σε διάρκεια, δεν άργησε να έρθει η ώρα για το “Figure It Out”, όπου (αναμενόμενα) έγινε ένας μικρός χαμός. Για δε κλείσιμο του συνολικά 50λεπτου set είχαν το “Out Of The Black”, με ένα πέρασμα μάλιστα από το “Iron Man” των Black Sabbath. Το καινούριο άλμπουμ των Royal Blood το άκουσα βιαστικά και η πρώτη εντύπωσή μου είναι ότι δεν διαθέτει ένα άμεσο hit τύπου “Figure It Out”. Βλέποντάς τους πάντως επί σκηνής, βρήκα δικαιολογημένο το όλο hype, αν και μέσα μου ακόμα δεν μπορώ να πειστώ ότι θα γίνουν πράγματι οι επόμενοι «μεγάλοι». Μακάρι να διαψευστώ.
Setlist
Where Are You Now?/Lights Out/Come on Over/I Only Lie When I Love You/Little Monster/Hook, Line & Sinker/Blood Hands/She's Creeping/Hole in Your Heart/Figure It Out/Loose Change/Ten Tonne Skeleton/Out of the Black
Η συνέχεια είχε τον Michael Kiwanuka στην Tent Stage, η οποία απείχε κανένα 7λεπτο από την κεντρική. Όπως λέει και το όνομά της, μοιάζει σαν ανοιχτή σκηνή τσίρκου, με αποτέλεσμα να συγκεντρωθεί τόσος κόσμος, ώστε να μην μπορείς να μπεις μέσα –πολλοί βολεύτηκαν έτσι με τις οθόνες για την παρακολούθηση του live. Τον 30χρονο Βρετανό ήταν να τον δούμε και στο «δικό μας» Release Athens Festival 2017, λόγω όμως της ακύρωσης των Jamiroquai όλη η σχετική μέρα ματαιώθηκε, και τελικά θα τον δούμε τον Σεπτέμβριο, σε Αθήνα και σε Θεσσαλονίκη.
Soul και folk rock δεν μπορώ να πω ότι ακούω, πάντως Michael Kiwanuka θα ακούσω ξανά. Το καταλαβαίνεις δηλαδή ότι έχει την «αύρα» και ότι μπορεί να μαγέψει το κοινό με τη φωνή του, ενώ μαζί του είχε και μια εξαίρετη μπάντα, σε θέση να υποστηρίξει πλήρως τα τραγούδια του. Καθώς όμως έπρεπε να κατευθυνθώ ξανά προς την Orange Stage, δεν τον παρακολούθησα μέχρι τέλους, πράγμα που αργότερα ψιλομετάνιωσα. Τώρα λοιπόν που θα έρθει Ελλάδα, θα προσπαθήσω να μην τον χάσω.
Ένα από τα must see σκονάκια που είχα πάρει σχετικά με τα ονόματα τα οποία θα έπρεπε να δω, έλεγε «James Blake». Τώρα που γράφω την ανταπόκριση, όμως, θυμήθηκα ξαφνικά ότι τον είχα δει ξανά, το 2013, στο Ejekt Festival, μαζί με τους Pet Shop Boys. Σέβομαι τα μουσικά ακούσματα του καθενός: όλοι μας έχουμε διαφορετικά και πράγματα που αρέσουν σε εμένα δεν είναι απαραίτητο να αρέσουν και σε άλλους –και το ανάποδο. Κάποιοι λοιπόν θα φρίξουν, ωστόσο τέτοιο κλαψομούνικο πράγμα δεν έχω ξανακούσει (η εμφάνιση του 2013 είχε προφανώς διαγραφεί από τη μνήμη μου). Είναι η διαφορά της ηλικίας σε σχέση με νεότερους μουσικόφιλους; Είναι τα ακούσματα; Πραγματικά δεν ξέρω, πάντως παραπάνω από 15 λεπτά δεν μπόρεσα να τον ακούσω. Είδα βέβαια σε φωτογραφίες κοπελίτσες να έχουν πλαντάξει στο κλάμα με τα τραγούδια του James Blake. Σεβαστό, μα όχι για εμένα.
Ακολούθως έκανα ένα ακόμα πέρασμα από την Tent Stage, αυτή τη φορά για τη Solange: η σκηνή είχε και πάλι γεμίσει, με αποτέλεσμα να πρέπει να καταφύγω στις οθόνες –ίσως θα έπρεπε να είχε εμφανιστεί στην Orange Stage, επομένως. Η Solange είναι η μικρότερη αδελφή της Beyoncé (με ό,τι συνεπάγεται κάτι τέτοιο) και το τελευταίο της άλμπουμ A Seat Αt Τhe Table πήγε νούμερο 1 στην Αμερική, με sites μάλιστα όπως το Pitchfork και το Spin να το θεωρούν ως το καλύτερο του 2016.
Μετά τον James Blake χρειαζόμουν κάτι να με ανεβάσει, πράγμα που η Solange κατάφερε και με το παραπάνω –είμαι σίγουρος ότι η Donna Summer θα τη βλέπει από ψηλά και θα της θυμίζει λίγο τον εαυτό της. Μαζί δε με τους χορευτές τους οποίους είχε μαζί της, όπως και με τα funk τραγούδια της, μάς απέδειξε ότι δεν είναι απλά η μικρή αδελφή της Beyoncé, αλλά μια καλλιτέχνιδα που μπορεί να σταθεί επάξια και μόνη της.
Προχωρώντας και πάλι προς την Orange Stage, σκεφτόμουν τα 20 χρόνια που έχουν περάσει από την κυκλοφορία του OK Computer των Radiohead. Είναι το καλύτερο άλμπουμ τους, είναι το σπουδαιότερό τους; Ακόμα θυμάμαι τις 2 ημέρες του 2000 στον Λυκαβηττό, όπου έπαιζαν τραγούδια από το ακυκλοφόρητο Kid A. Θα την πω την αμαρτία μου, τότε με είχαν ξενίσει λίγο. Τώρα… Είχα μπει μάλιστα και σε ένα τριπάκι και διάβαζα μερικά άρθρα για τη σειρά κατάταξης των άλμπουμ τους, από το χειρότερο προς το καλύτερο (εδώ) –μεγαλύτερη έκπληξη μου έκανε το νούμερο 3 της λίστας. Λίγες ημέρες πριν το Open'er, το γκρουπ είχε παίξει στο Glastonbury, σε μια εμφάνιση διάρκειας 2:30 ωρών. Περίμενα λοιπόν με μεγάλη ανυπομονησία να τους δω.
Το ξεκίνημα με τις μελωδίες του “Daydreaming” και τις κινήσεις που έκανε ο Thom Yorke, ήταν σχεδόν υπνωτιστικό: σαν να ήθελε να μας δηλώσει ότι για τις επόμενες 2 ώρες μου ανήκετε και θα σας καθηλώσω. Η πρώτη αναφορά στο OK Computer ήρθε με το “Lucky”, οπότε ανέβηκαν και οι ρυθμοί, με τον Yorke να έχει ένα φορητό αρμόνιο στα χέρια του και να χορεύει στους ρυθμούς του τραγουδιού. Ένα ακόμα στιγμιότυπο από το OK Computer ήρθε με το κιθαριστικό “Airbag”, ενώ η συνέχεια είχε το “Myxomatosis”, με τον Yorke να κάνει και πάλι τα «δικά του». Ο τραγουδιστής των Radiohead φαίνεται να βρίσκεται πραγματικά σε έναν δικό του κόσμο, που σε συνδυασμό με τον εντυπωσιακό φωτισμό σε καλεί να τον ακολουθήσεις.
H νυν περιοδεία έχει τον τίτλο A Moon Shaped Pool και υποστηρίζει βέβαια το ομότιτλο τελευταίο τους δημιούργημα, συνάμα όμως είναι και αφιερωμένη στα 20 χρόνια του OK Computer, τα οποία και γιορτάστηκαν με μια χορταστική επανακυκλοφορία. Όπως όμως μπορείτε να παρατηρήσετε και στη setlist πιο κάτω, τα περισσότερα τραγούδια που ακούσαμε στην Πολωνία, ήταν από το νούμερο 3 άλμπουμ της προαναφερθείσας λίστας, δηλαδή το In Rainbows (2007) –μία ακόμα απόδειξη ότι οι Radiohead δεν μπαίνουν σε «κανόνες» και κάνουν αυτό ακριβώς που θέλουν.
Το “Paranoid Android” (τόσο το τραγούδι, όσο και το βιντεοκλίπ) είναι το αγαπημένο μου κομμάτι των Radiohead. Τη στιγμή λοιπόν που ο Jonny Greenwood άρχισε να το παίζει στην κιθάρα, η ανατριχίλα που διαπέρασε το κορμί μου δεν είναι εύκολο να περιγραφτεί με λόγια. Στο 2ο encore της βραδιάς οι Βρετανοί έπαιξαν και το “The National Anthem”. Δεν το πολυκατάλαβα εκείνη τη στιγμή, αλλά μετά ένας Πολωνός μου εξήγησε –με δάκρυα στα μάτια– ότι κατά τη διάρκειά του συμπεριέλαβαν samples από σημαντικές στιγμές της Πολωνίας που είχαν ακουστεί στο ραδιόφωνο. Για τους Πολωνούς θεατές του Open'er ήταν λοιπόν η πιο συναισθηματική στιγμή της συναυλίας, μάλλον και όλου του φετινού φεστιβάλ.
Το να γνωρίζεις τώρα προηγούμενες setlist έχει τα υπέρ και τα κατά του. Έτσι, πίστευα ότι μετά το “Street Spirit (Fade Out)”, θα παίξουν και το “Creep” με το “Karma Police” –όπως είχαν κάνει δηλαδή στο Glastonbury. Αλλά στην Πολωνία οι Radiohead τελείωσαν με το “Street Spirit”, συμπληρώνοντας 2 ώρες και 15 λεπτά επί σκηνής. Καθώς ολόκληρη η συναυλία είναι διαθέσιμη με επαγγελματική εικόνα στο επίσημο κανάλι τους στο YouΤube, σας προτρέπω να τη δείτε. Κάποιος στα σχόλια αναφέρει μάλιστα ότι τους έχει δει 30 φορές και το set τους στο Open'er 2017 το κατατάσσει στις 3 καλύτερες εμφανίσεις τους. Ούτε κι εγώ μπορώ να πω ότι παρακολούθησα ένα απλώς καλό live. Αντιθέτως, οι Radiohead μας πρόσφεραν απλόχερα μια ανεπανάληπτη εμπειρία διάρκειας 130 λεπτών.
Setlist
Daydreaming
Lucky
Ful Stop
15 Step
Airbag
Myxomatosis
All I Need
Pyramid Song
Everything In Its Right Place
Bloom
Identikit
Weird Fishes / Arpeggi
Idioteque
The Gloaming
The Numbers
Bodysnatchers
2 + 2 = 5
encore:
Nude
Let Down
Lotus Flower
Paranoid Android
Reckoner
encore 2
The National Anthem
Street Spirit
{youtube}DL2HMAIafRQ{/youtube}
