Μπορεί η πρώτη βαρβάτη ζέστη του καλοκαιριού να συνέπεσε με την εναρκτήρια ημέρα του φετινού Ejekt Festival, μετατρέποντας τις απογευματινές ώρες στην Πλατεία Νερού σε υπόθεση επιβίωσης, αλλά από νωρίς υπήρχε διάχυτη μία αίσθηση ευφορίας, χαλαρότητας, ανυπομονησίας, και συσσωρευμένου συναισθηματισμού. Άλλωστε βρισκόμασταν σε ένα μουσικό φεστιβάλ, δίπλα στη θάλασσα, στα πρόθυρα των φετινών διακοπών, περιμένοντας ως headliners μία μπάντα που δεν είχα ως τότε συνειδητοποιήσει πόσο βαθύ απωθημένο του ελληνικού κοινού ήταν. Τα απωθημένα, όμως, είναι για να τα ξεδιψάς. Και, στην περίπτωση των Killers, αυτό συνέβη με μία απρόσμενη έκρηξη δικαιολογημένης νοσταλγίας και συγκίνησης.
Προσπερνώντας μέσα από έναν θαλασσινό αέρα-λάβα τα αρκετά μεν, καθόλου ενοχλητικά δε (λόγω βολικής χωροδιάταξης) stands προώθησης προϊόντων γνωστών εταιρειών, ο κόσμος που ήρθε νωρίς, αποτελούμενος κυρίως από τουρίστες με ψαγμένους οδηγούς της Αθήνας και πιτσιρίκια που αγαπούν τους Ramones (βασισμένος στα t-shirts τους), πλησίαζε τα σημεία ανεφοδιασμού και αμέσως μετά τη σκηνή.
Σε αυτήν εμφανίστηκαν στην ώρα τους, γύρω στις 18.00 δηλαδή, οι Deaf Radio, απλώνοντας τους κιθαριστικούς τους βόμβους σε μία διασκεδαστικά αντιφατική ηχητικά διαδοχή. Με φετινό ντεμπούτο sold-out σε βινύλιο, εγκωμιαστικές κριτικές και συμμετοχή σε μεγάλο καλοκαιρινό φεστιβάλ, δεν μπορεί να πει κανείς πως το 2017 έχει συμπεριφερθεί άσχημα στο εγχώριο ροκ σχήμα. Μάλιστα, με το μόλις μισάωρο set τους, απέδειξαν πως η θραύση που έχουν κάνει δεν είναι τυχαία: δίνοντας διαστάσεις αρένας στον έντονα επηρεασμένο από τους Queens Of The Stone Age ήχο τους, κατάφεραν να πετύχουν ένα θεαματικό big-sound σόου, ό,τι έπρεπε δηλαδή για να ξεσηκώσουν την πιτσιρικαρία και τους fans που είχαν μαζευτεί μπροστά μπροστά από νωρίς.
Εντύπωση μου έκανε επιπλέον και το πόσο επαγγελματικά διαχειρίστηκαν δύο ατυχίες, πρώτα με την πτώση των γυαλιών ηλίου του frontman Πάνου Γκλίνου, κυρίως όμως όταν αντιμετώπισαν τεχνικό θέμα στη δεύτερη κιθάρα, το οποίο απέκρουσαν χιουμοριστικά και ψύχραιμα, κερδίζοντας τελικά και το χειροκρότημα. Με highlight το σινγκλάκι “Anytime” και με το εντυπωσιακό, ανθεμικό φινάλε του “Backseats”, επισφράγισαν τη δεύτερη πιο απολαυστική εμφάνιση της 1ης ημέρας του Ejekt 2017.
Με το μεγαλύτερο ηλικιακά κοινό να πληθαίνει σταθερά, τα παιχνίδια σωματικού κοπανήματος για μερικές δωρεάν μπύρες να συνεχίζονται, τα ηχεία να παίζουν Glasvegas και Mountain Goats και άπαντες να αποδέχονται πως θα ιδρώσουν από πάνω μέχρι κάτω ακόμη κι αν κάθονται ακούνητοι σε όλο το φεστιβάλ, οι ορμώμενοι εκ του θρυλικού Λίβερπουλ Circa Waves κατέφθασαν στη σκηνή με μικρή καθυστέρηση. Η συνταγή τους, τώρα, γνωστή: τίμιο, γιορτινό και ελαφρώς χαζοχαρούμενο βρετανικό indie, παγιδευμένο μεν στα mid-zeros, μα ιδανικό για τέτοιες ακριβώς ώρες καλοκαιρινών φεστιβάλ. Τίποτα περισσότερο, όμως και τίποτα λιγότερο από αυτό. Οι cool Άγγλοι κοπανήθηκαν, χόρεψαν και έκαναν το σόου τους, βάζοντας μάλιστα αρκετές φορές και το κοινό στο παιχνίδι. Το indie τους ήταν όμως τόσο προβλέψιμο, ώστε ήξερες πού θα πήγαιναν κάθε κομμάτι χωρίς ιδιαίτερες μαντικές ικανότητες.
Δεν κρατήθηκαν βέβαια και πέταξαν το υπερπροφανές, βρετανικό τους αστείο, λέγοντάς μας ότι θα δούμε «μία από τις μεγαλύτερες ροκ μπάντες της γενιάς μας σήμερα, τους Killers, και πριν από αυτούς τους Kills» συμπεραίνοντας τελικά πως «there is a lot of killing going on». Ευτυχώς δηλαδή, γιατί αν δεν το έκαναν εκείνοι, θα το έκανα εγώ στο κείμενο. Αυτό θα μας μείνει λοιπόν περισσότερο, από ένα set που κατά τ’ άλλα πέρασε απαρατήρητο. Αν οι Circa Waves είναι μία από τις μεγαλύτερες ελπίδες του βρετανικού indie –όπως πλασάρονται από τα δικά τους μέσα– τότε το indie μάλλον έχει όντως πεθάνει...
Με ένα ασπρόμαυρο graph από ηφαίστεια να δεσπόζει στη σκηνή, μία από τις πιο σέξι ροκ μπάντες της γενιάς της, εμφανίστηκε σε μία ειδυλλιακή στιγμή, την ώρα δηλαδή που ο ήλιος έδυε πίσω από τα σκάφη του λιμανιού και βουτούσε αργά στη θάλασσα. Τα πρώτα βέβαια σημάδια δεν ήταν και τα πλέον ιδανικά για τους Kills: ο ήχος ακούστηκε περισσότερο σκληροτράχηλος τεχνικά παρά βρώμικος από άποψη, ενώ παράλληλα έγινε σαφές πολύ γρήγορα πως όλο το βάρος έπεφτε στους ώμους της Alisson Mosshart, με τους περισσότερους να αναζητούν τις εκφράσεις της στις οθόνες, παρά να δίνουν προσοχή στη συνολική εικόνα πάνω στη σκηνή. Δικαιολογημένα ασφαλώς, γιατί η Αμερικανίδα είναι μία θηλυκή ροκ performer με ξεχειλίζουσα δυναμικότητα, κάτι παραπάνω από άξια διάδοχος της σχετικής γενεαλογίας: δεν μπορούσες πραγματικά να πάρεις τα μάτια σου από τις απειλητικές της εκφράσεις. Όταν δε έπαιρνε και την κιθάρα στα χέρια, η ερωτική ένταση ανέβαινε επικίνδυνα. Όμως, όλη αυτή η αναπόφευκτη εστίαση πάνω της, στιγμάτιζε αρνητικά, παρά λειτούργησε ως σήμα κατατεθέν του set των Kills.
Η setlist ήταν βγαλμένη από τα όνειρα των φανατικών τους οπαδών: ένα άτυπο best of, δηλαδή, από το οποίο δεν έλειψε ούτε το ηλεκτρονικό, αλήτικο indie του Midnight Boom (2008) με τα “U.R.A Fever” και “Tape Song”, ούτε η garage μελωδικότητα του Blood Pressures (2011) με το κομμάτι-έκπληξη “Baby Says”, αλλά ούτε και τα τελευταία τους χιτάκια “Heart Of A Dog” και “Doing It To Death” με τις cool κιθάρες του Jamie Hince, πρώην συζύγου της Kate Moss.
Το live θα έκλεινε ολοστρόγγυλα αν μας είχαν όντως αποχαιρετήσει με την πιανιστική μπαλάντα “Last Goodbye”, τελικά όμως συνέχισαν για ακόμη ένα άχαρο τέταρτο, στο οποίο έχασαν ό,τι ορμή είχαν κερδίσει στην πορεία. Έτσι, μας άφησαν τελικά με γλυκόπικρη αίσθηση: από τη μία μας υπενθύμισαν όλους εκείνους τους λόγους που κάποτε θεωρούνταν ένα από τα πιο υποσχόμενα και hot ονόματα του εναλλακτικού ροκ, από την άλλη έγινε επίσης σαφές γιατί αυτό που παίζουν δεν έχει κάποια θέση στο μουσικό παρόν.
Η Πλατεία Νερού μπορεί να μην τίγκαρε για τους Killers, μαζεύτηκε πάντως πολύ παραπάνω κόσμος απ’ ό,τι περίμενα. Γιατί όντως, υπήρχαν τριγύρω άτομα της γενιάς μου αλλά και της προηγούμενης, άτομα δηλαδή στα οποία η μουσική των Αμερικανών μοίρασε υποσχέσεις εκπληρούμενης αγάπης, ατελείωτης νεότητας και αδάμαστων ονείρων στα πιο τρυφερά μας χρόνια· συνειδητοποίησα όμως πως κάπου είχα χάσει επαφή με το ότι παραμένουν σχετικοί και σε επόμενες γενιές. Όταν λοιπόν είδα τόσα πολλά πιτσιρίκια να τραγουδάνε απ' έξω και ανακατωτά τα ίδια κομμάτια που τραγούδησα και ο ίδιος (και θα τα τραγουδούσα και πριν 9 χρόνια στη δικιά τους ηλικία αν είχαν έρθει τότε), ένιωσα μία θετική έκπληξη. Παράλληλα, βέβαια, συνειδητοποίησα και πόσο διαχρονικά μένουν όλα αυτά για τα οποία μιλάει ο Brandon Flowers και η συμμορία του.
Όπως αναμενόταν, οι Killers ξεπρόβαλαν λίγο πριν τις έντεκα, κάθε μέλος μόνο του και τελευταίος ο Flowers με το ροζ, φανταχτερό του σακάκι, το καθαρό, ξυρισμένο του πρόσωπο, και τα μαύρα, χτενισμένα προς τα πίσω μαλλιά του. Σαν ένας άχρονος, εύθραυστος showman μα και crooner μαζί, έτοιμος να τρίψει στα μούτρα μας αλήθειες και να τραγουδήσει για όνειρα που κάπως τα ξεχάσαμε και τα αφήσαμε πίσω, μαζί με τον πιο ανέμελο, έφηβο εαυτό μας. Τα ουρλιαχτά και η μαζική υστερία κατέκλυσαν τον χώρο, μόλις δε ακούστηκαν οι πρώτες, γνώριμες κιθάρες του "Mr. Brightside" ο ενθουσιασμός έγινε ασυγκράτητος. Περίεργη πάντως επιλογή για έναρξη, καθώς φαντάζομαι πολλοί θα υπέθεσαν ότι θα κρατούσαν για το encore τις μεγάλες τους επιτυχίες. Τελικά, βέβαια, η πορεία τους απέδειξε πως ο κατάλογός τους αποτελείται μόνο από τέτοιες, απλώς καθεμία σημαίνει περισσότερα ή λιγότερα για τον καθένα.
«Breaking my back just to know your name» λοιπόν στη συνέχεια, το απόλυτο ερωτικό κάλεσμα και το πιο αντιπροσωπευτικό της μπάντας, το "Somebody Told Me" θύμισε τις εποχές που το indie δεν ήταν βρώμικη λέξη και τα πάντα έμοιαζαν λίγο πιο αληθινά. Με το δε “The Way It Was” δημιουργήθηκε επιτέλους η κατάλληλη, ατμοσφαιρική συνθήκη για να επικοινωνήσει μαζί μας ο χαρισματικός Flowers: σύστησε τη μπάντα του ως πραγματικός κύριος και στη συνέχεια ρώτησε ρητορικά, πόσο καιρό τους πήρε να έρθουν στην Αθήνα. «Fourteen fucking years?», απόρησε ξανά, και απολογήθηκε εκ μέρους όλων για την καθυστέρηση, υποσχόμενος κιόλας ότι δεν θα πάρει άλλο τόσο προκειμένου να επιστρέψουν. Μπορείτε μόνοι σας να φανταστείτε την παράνοια που ακολούθησε, μετά από τόσο όμορφα λόγια.
Ακολούθησε το νέο τους single “The Man”, για χάρη του οποίου εμφανίστηκε μάλιστα στη σκηνή και μία τριμελής, γυναικεία χορωδία· είναι ένα κομμάτι που θυμίζει πολύ τον τελευταίο προσωπικό δίσκο του Flowers. Στη συνέχεια παίχτηκαν, σε μία ονειρική σειρά, το “Human” και η κλασική τους (πια) διασκευή στο “Shadowplay” των Joy Division, υπό εμφατικό sing-along του κοινού και στις δύο περιπτώσεις. Μέχρι αυτό το σημείο η αναμενόμενη νοσταλγία των μεγαλύτερων αναμειγνυόταν με τo νεανικό παραλήρημα των μικρότερων, με τους Killers να αποδεικνύονται ως ο ορισμός του arena rock συγκροτήματος που ήταν ικανό να στήσει ένα γιγάντιο πάρτι. Αλλά από εκεί και πέρα, τα πράγματα «σοβάρεψαν» επικίνδυνα: το συναισθηματικό θέρισμα είχε μόλις ξεκινήσει.
Πιθανώς το καλύτερο κομμάτι που έχουν γράψει και ένα από τα αγαπημένα του ίδιου του Flowers, το “Glamorous Indie Rock 'N' Roll” κρύβει στην ψυχή του όλο το όνειρο της νεότητας, του μεγαλείου του έρωτα και της μεθυσμένης υπερβατικότητας της ζωής, έτσι όπως το έχουν φανταστεί όχι μόνο οι Killers, μα και άλλα ιερά τέρατα του πανανθρώπινου ροκ, όπως π.χ. ο Bruce Springsteen. Στίχοι σαν το «Stay if you want to love me, stay/ Oh, don't be shy, let's cause a scene/Like lovers do on silver screens/Let's make it, yeah, we'll cause a scene», απλώς το συνοψίζουν. Η συνέχεια με τα “Reasons Unkown” και “Read My Mind”, απλώς διατήρησε αυτό το συναίσθημα. Δεν ήταν ακριβώς νοσταλγία, αλλά μία διαπίστωση για το πώς μερικές μπάντες είναι ικανές να φέρουν στην επιφάνεια πτυχές της ύπαρξής μας που είχαμε ξεχάσει. Οι Killers είναι σημαντικοί, και μόνο για κάτι τέτοιο.
Στο αναμενόμενο encοre, με τα κομφετί να έχουν πλέον πλημμυρίσει τον ουρανό μας και τον Flowers να έχει απαλλαχθεί από το σακάκι του, φάνηκαν ακόμη μία φορά γενναιόδωροι μαζί μας, κλείνοντας με το “When You Were Young”, σε μία ψυχοθεραπεία διαρκείας, αφήνοντάς μας με μία αίσθηση βαθιάς αναπόλησης.
Μπορεί να μην απάντησαν ποτέ στο ερώτημα που δεν κατάλαβε ποτέ κανείς ακριβώς τι σημαίνει, το «Are we human or are we dancer», αλλά όποια και να είναι η ερώτηση, όποια και να είναι η δεύτερη επιλογή, εμείς θα διαλέγουμε το πρώτο. Γιατί είμαστε άνθρωποι με συναισθήματα, όνειρα, φόβους και ελπίδες. Το Σάββατο το βράδυ στην Πλατεία Νερού, οι Killers απλώς μας το υπενθύμισαν.
{youtube}kW5fYk6ccJk{/youtube}
