Ένα sold-out Ηρώδειο υποδέχθηκε τον Ιταλό crossover συνθέτη Ludovico Einaudi και το ιδιαίτερο μείγμα του, που καταφέρνει να άπτεται της κλασικής τέχνης, αλλά να σκαρφαλώνει και στο top-15 των παγκόσμιων charts, κάνοντας έτσι τη δουλειά του ένα από τα πιο προσβάσιμα δείγματα κλασικίζουσας ορχηστρικής μουσικής. Με αυτά κατά νου, οι προσδοκίες ήταν μεγάλες, κάτι που φάνηκε και από το πλήθος κόσμου το οποίο γέμισε το Ηρώδειο και τις δύο βραδιές που εμφανίστηκε ο συνθέτης. Παρά ταύτα, το θέαμα δεν δικαιολόγησε το hype.
Ο Einaudi εμφανίστηκε στα πλαίσια του δικού μας Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, με αφορμή τη δική του περιοδεία για το λαοφιλές άλμπουμ Elements (2015). Ανεβαίνοντας άνευ προοιμίων και χαιρετισμών στη σκηνή, μαζί με τους 5 μουσικούς του, επιδόθηκε στην ανάπτυξη ενός μάλλον φτωχού set. Κανείς δεν μπορεί βέεβαια να καταλογίσει στον συνθέτη οτι δεν είναι ευφυής: οι τρομερά απλές μελωδικές του γραμμές καταφέρνουν να χτίσουν και να γκρεμίσουν διαθέσεις με πολύ αποτελεσματικό τρόπο, χωρίς μάλιστα να στηρίζονται σε περίπλοκες και «ψειρισμένες» ενορχηστρώσεις.
Παρόλαυτα, το πρόβλημα ίσως να είναι αισθητικής φύσης. Οι έντονα εικονοπλαστικές και χειριστικές συνθέσεις, δηλαδή, ακούγονται σακχαρώδεις, σαν να προσπαθούν να εκμαιεύσουν συναισθήματα με το τσιγκέλι. Από την άλλη, η μπάντα που συνόδευσε τον Einaudi στο Ηρώδειο ισορρόπησε μεταξύ του κλασικού (τσέλο, βιολί, πιάνο) και του ηλεκτρονικού (κιθάρα, μπάσο, ηλεκτρικό τσέλο, μα και διακριτικά ψηφιακοί ήχοι), δίνοντάς του έτσι όλες τις δυνατότητες για να σπάσει το δύσκαμπτο αφήγημα μιας αυστηρής ορχηστικής μουσικής, οδεύοντας προς περισσότερο πειραματικούς ή περιπετειώδεις δρόμους. Αυτός προτίμησε όμως να βαδίσει στην εύκολη οδό του στερεοτυπικά όμορφου και «κινηματογραφικού» ήχου, χωρίς να φύγει από τη βολή του και την άμοχθη μελωδικότητα.
Ο φωτισμός προσμετράται σε ένα ακόμα από τα φάουλ της βραδιάς. Το Ηρώδειο δεν χρησιμοποιήθηκε στο άκρο των δυνατοτήτων του: ο φυσικός αρχαίος χώρος φωτίστηκε σαν σκηνή κονσερβατορίου, με την πιο περιπετειώδη στιγμή να μεταμορφώνεται υπό το φως Κρο Μανιόν γεωμετρικών προβολών, οι οποίες ελάχιστα είχαν όμως σε κοινό με τη μουσική που παιζόταν στο θέατρο. Μία ενδιαφέρουσα αναλογία χτίστηκε βέβαια στις αρχές της συναυλίας, όταν το πορτοκαλί φως της σκηνής βρέθηκε να αναπτύσσει έναν άτυπο διάλογο με το ηλιοβασίλεμα και τον φωτισμό του μόλις ορατού ναού της απτέρου Νίκης, πίσω από τα διαζώματα του Ηρωδείου.
Οι επαναληπτικές δομές και η οργανικότητα του ήχου της αρχής κατάφεραν να μας παρασύρουν σε μία έντονα κινηματογραφική εμπειρία, με αποκορύφωμα το "Four Dimensions" και την πιανιστική δίνη που περιέφερε τον ήχο της στη σκηνή, συμπαρασύροντας τις νότες τον υπόλοιπων οργάνων σε μία πολύ όμορφη και συγκινητική στιγμή, η οποία λειτούργησε σαν το κατάλληλο προοίμιο για το "Elements". Οι νότες του Einaudi έχουν τη μελετημένη σταθερότητα και βραδύτητα του λόγου ενός ανθρώπου με προβλήματα άρθρωσης, που πασχίζει να βγάλει κάθε συλλαβή του καθαρή και στρωμένη, χωρίς να τη μπερδέψει με τις επόμενες. Κι ενώ αυτό αποτελεί ένα από τα μεγάλα του ατού –ειδικά όταν η μουσική του ακούγεται ως χαλί ή συνοδεία θεάματος– η live παρουσίαση της καταλήγει σε ένα θέαμα που μάλλον χωλαίνει.
{youtube}naDFLaEq87M{/youtube}
