Όση συζήτηση και να σηκώνουν οι ρεπερτοριακές επιλογές της Róisín Murphy τα τελευταία χρόνια, αυτό που νέτα-σκέτα οφείλουμε να παραδεχτούμε είναι ότι πρόκειται για μία από τις μετρημένες στα δάχτυλα γυναίκες performers που είναι ικανές να ταρακουνήσουν το κοινό από τη σκηνή τους. Ταρακούνησε λοιπόν τον κόσμο το Σάββατο, στον κατάμεστο χώρο της Ιεράς Οδού;
Η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε χάρη σε ένα ικανοποιητικό tribal house set από τον έμπειρο σε μεγάλα ακροατήρια Πέτρο "Floorfiller" Κοζάκο. Μετά την ολοκλήρωση του προσεγμένου DJ set και λίγο πριν τις 11, τελείωσε ευτυχώς μια ασπόνδυλη ψυχεδελική πανδαισία στα ηχεία, η οποία κράτησε πάντως για αρκετά λεπτά, κουράζοντας τα αυτιά και δοκιμάζοντας τα νεύρα μας. Το fashion icon από την Ιρλανδία έγινε δεκτό με ενθουσιασμό. Και, για τα επόμενα 80 περίπου λεπτά, θα έδινε μια εξαιρετική και άρτια σε κάθε επίπεδο εμφάνιση.
Θα πρέπει να άλλαξε περισσότερες από 50 φορεσιές στη σκηνή η Róisín Murphy, βγάζοντας καπέλα, γάντια, τσάντες, παντελόνια και αλλόκοτες μάσκες. Σαν να αντλούσε αυτοσχέδια φορέματα από μια ψυχεδελική γκαρνταρόμπα που γεννούσε το μυαλό της εκείνη τη στιγμή και υπογράμμιζε πώς ένιωθε –σαν πιερότος, σαν σαλταρισμένη φασιονίστα, σαν γελωτοποιός, σαν drag queen και πάει λέγοντας. Ο εμφανίσεις αυτές πρόδωσαν το σπηλαιώδες χάος που συμβαίνει στο μυαλό της: ήταν σαν να ήθελε να τσαλακώσει όσα την έστεψαν βασίλισσα, αλλά με χάρη και στυλ.
Ακροβατώντας λοιπόν ανάμεσα στη στιλιστική φαντασμαγορία και στην urban, καλλιτεχνίζουσα disco της Grace Jones, όσο και στις γενικόλογες παλαβομάρες της Björk της εποχής του Biοphilia, έδωσε μορφή και σχήμα στα euro space μονοπάτια του φιλότιμου Hairless Toys (2015) και στις ηλεκτρονικές σουίτες του μετριότατου Take Her Up To Monto (2016). Για την ενορχηστρωτική δίνη και την art pop πανσπερμία, υπεύθυνη ήταν η υπέροχη και ορεξάτη τετραμελής μπάντα της, η οποία απογειώθηκε τη στιγμή που γεφύρωσε το "Exploitation" με το "Cannot Contain This".
Αν και ο ήχος στο Gazi Music Hall δεν απέδωσε τα δέοντα και δεν τίμησε τους ηλεκτρονικούς φετιχισμούς που αποπνέουν κομμάτια όπως το “Forever More” και το “Jealousy, η Murphy ήταν ερεθιστική και ορεξάτη σε στιγμές όπως το "Thoughts Wasted", το "Ten Miles High", το "House Of Glass", το "Gone Fishing" και το "Mastermind". Δυστυχώς, η πρόσφατη αλλεργία που έχει αναπτύξει απέναντι στην αμεσότητα και στην pop οικειότητα, δεν βοήθησε όσους ήθελαν να ακούσουν μόνο ραδιοφωνικά hits σαν το "Overpowered" ή το "You Know Me Better", που θα τους άφηναν έστω με ένα χαμόγελο πληρότητας. Οι fans της αστραφτερής ντίβας έμειναν έτσι αμήχανοι απέναντι στις έντεχνες μπαλάντες της και δεν σκοτίστικαν πολύ για την αλάνθαστη μετρονομία των μουσικών στη σκηνή.
Το ταρακούνημα των αιθήσεων τελικά δεν συνέβη, αλλά η κονσεπτική εμφάνιση ήταν καθόλα υπέροχη και τίμια. Πρέπει να πάρουμε άλλωστε απόφαση ότι η Róisín Murphy ζει πλέον οριστικά σε ένα παροξυσμικό παραλήρημα αντι-μόδας και δαιδαλώδους electronica, από το οποίο μάλλον δεν θα ξαναβγεί. Δεν μπορώ να αδικήσω λοιπόν όσους δεν παρασύρθηκαν από τους μη προσβάσιμους ρυθμούς αυτής της χαρισματικής performer. Πράγματι, ενώ τραγουδάει πεντακάθαρα και ξάστερα, μοιάζει να συμπεριφέρεται σαν κακομαθημένη ντίβα της pop, η οποία βαρέθηκε να είναι εστεμμένη και ξεπόρτισε μια νύχτα μόνη της, για να ανακαλύψει νέους ήχους και να πειραματιστεί πάνω στην εμφάνιση και στην έκφραση.
Αν κάποια μέρα πάψει να αλλάζει look εμμονικά κάθε 3 λεπτά και συμφιλιωθεί με την ιδέα πως δεν είναι κακό να δίνει στον κόσμο και αυτό που θέλει από εκείνη, τότε εύχομαι να επιστρέψει στην Ελλάδα. Σίγουρα θα βρίσκομαι στις πρώτες σειρές.
{youtube}XybI-7GTplw{/youtube}
