«Σαββατόβραδο του τριημέρου της Καθαράς Δευτέρας, πόσο κόσμο να έχει μωρέ;»
Ε, λοιπόν, είχε ΠΟΛΥ κόσμο στο Gagarin το Σάββατο. Ο Nick Waterhouse άφησε άριστες εντυπώσεις κατά την προηγούμενη επίσκεψή του στην Αθήνα, κι όλοι περίμεναν έτσι μια επανάληψη εκείνου του πάρτυ.
Για τους πολλούς, όμως, υπήρχε ένα εμπόδιο: οι Cave Children. Μπορεί τα posts στο Facebook event να καλούσαν τον κόσμο να πάει νωρίς για να μη χάσει το set του αθηναϊκού συγκροτήματος, αλλά, ως φαίνεται, οι περισσότεροι έσπευσαν να φτάσουν εγκαίρως για διαφορετικό λόγο· η εξασφάλιση καλής θέσης σε τέτοιες «παστωμένες» συνθήκες, είναι κρίσιμος παράγοντας για τη συναυλιακή απόλαυση.
Τα 4 Παιδιά Των Σπηλαίων έπαιξαν πάντως πολύ καλά. Άψογα προβαρισμένα, παρουσίασαν το υλικό τους με θάρρος και με εμφανώς καλή διάθεση. Το πρόβλημα ήταν ότι, ειδικά στο πίσω μέρος της αίθουσας, σχεδόν κανείς δεν ενδιαφερόταν για όσα είχαν να δώσουν –κι έτσι, ο ήχος έφτανε στα αυτιά μας έχοντας ενσωματωμένη μια διόλου ευκαταφρόνητη συνιστώσα λευκού θορύβου (το γνωστό κουβεντολόι). Σα να μην έφτανε αυτό, όσο κυλούσε η ώρα, κάποιοι άρχισαν να διαμαρτύρονται: «Όχι άλλο! Όχι άλλο!» φώναζε ρυθμικά μια κοπελιά πίσω μου, ενώ ένας τύπος μπροστά γύρισε κάποια στιγμή στον διπλανό του για να παραπονεθεί με απελπισία: «1 ώρα παίζουνε ρε μαλάκα...».
Πράγματι, τα 55 λεπτά που παρέμειναν στη σκηνή οι Cave Children κρίνονται μάλλον υπερβολική προσφορά για τη ζήτηση της συγκεκριμένης βραδιάς, ειδικά όταν μιλάμε για μουσική η οποία βρέθηκε, λόγω της εγκεφαλικότητάς της, σε οξεία αντιδιαστολή με αυτήν του main act. Για τις συμπεριφορές του εγχώριου συναυλιακού κοινού, τώρα, τα 'χω ξαναγράψει. Ας μην επαναλαμβάνομαι και γίνομαι γραφικός...
Για τον Nick Waterhouse, από την άλλη, παράπονα δεν υπήρξαν, αφού επετεύχθη ο (αναμενόμενος) απόλυτος συντονισμός ανάμεσα στη σκηνή και την πλατεία (φαντάζομαι και τον εξώστη). Το μόνο μειονέκτημα που διαπίστωσα ήταν ότι δεν υπήρχε αρκετός χώρος για χορό, ώστε να εκτονωθεί ο κοσμάκης. Κατά τα λοιπά, η 1 ώρα και 40 λεπτά παρουσίας του Αμερικανού στο Gagarin συνοδεύτηκε από διαρκείς επευφημίες, τραγούδι εν χορώ και, εν τέλει, αποθέωση στο διπλό encore.
Ανεξάρτητα του πώς βλέπει κανείς, από καλλιτεχνική άποψη, αυτό που κάνει ο Waterhouse –είτε δηλαδή βρίσκει ουσιαστικό αίτημα στην αναβιωτική διάθεσή του, είτε όχι– ο τρόπος με τον οποίον το παρουσιάζει στις συναυλίες του δύσκολα μπορεί να κριτικαριστεί αρνητικά. Η μπάντα του εκείνο το βράδυ ήταν άψογη, ενώ ο ίδιος τα έδωσε όλα, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Το πόσο «μπριζομένος» εμφανίστηκε, ήταν μάλιστα έως και λιγουλάκι τρομακτικό...
Σημαντική λεπτομέρεια: η βραδιά ήταν η τελευταία της φετινής ευρωπαϊκής του περιοδείας κι ίσως υπήρχε, έτσι, μια έξτρα δόση καλής διάθεσης από πλευράς του (κι από πλευράς των μουσικών του, φυσικά). Βέβαια, μπροστά στις συγκεκριμένες εκδηλώσεις λατρείας, κανείς δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστος. Ο κόσμος τραγούδησε δυνατά τα αγαπημένα του κομμάτια (όπως το "Katchi", όπου απαντούσε στις φράσεις του πρωταγωνιστή με την «all night long» επωδό), πολλά από τα οποία προέρχονταν από το περσινό Never Twice. Και βέβαια χειροκρότησε θερμά τις αναφορές του Καλιφορνέζου στον Νικόλα Τριανταφυλλίδη, στη μνήμη του οποίου, στο φινάλε, σκόρπισε προς τον κόσμο μια ανθοδέσμη με κόκκινα και λευκά τριαντάφυλλα.
Προσωπικά κρατάω και κάτι ακόμα από την πρώτη μου συναυλιακή επαφή με τη συγκεκριμένη ομάδα μουσικών: μια σύμπνοια που δεν ήταν προφανής, αλλά γινόταν αντιληπτή μέσω λεπτομερειών –από τα βλέμματα, από τα χαμόγελα, από τη γλώσσα του σώματος συνολικά.
Ένας ντράμερ που έμοιαζε να έχει μόλις έρθει από την πρωινή του δουλειά σε χασάπικο, μια συνεσταλμένη μπασίστρια που κάρφωνε τις νότες με τον πιο ανύποπτο τρόπο, ένας πληκτράς που θύμιζε σπασίκλα φιλόλογο από τα 1960s, ένας υπερκούλ σαξοφωνίστας/φλαουτίστας με fedora/πουκαμισάκι/γυαλάκι ηλίου ο οποίος δεν έδωσε δεκάρα για κανέναν όλο το βράδυ, μια υπερσέξι βοκαλίστα/περκασιονίστα βγαλμένη θα 'λεγες από την εποχή του doo-wop, κι ένας μπροστάρης με μούσι, καρό πουκάμισο, σακάκι και τα χαρακτηριστικά κοκκάλινα γυαλιά του, είχαν τελικά πολλά περισσότερα κοινά απ' όσα μαρτυρούσαν η εμφάνιση και οι τρόποι τους. Κι έστησαν μια μουσική κατάσταση που είχε τόση άνεση, όση χρειαζόταν για να παραμένει ζωντανή η μεταξύ τους σχέση.
Εν ολίγοις, επεράσαμε όμορφα, όμορφα, όμορφα.
Setlist:
I Had Some Money (But I Spent It)
Dead Room
Sleeping Pills
It's Time
Band introduction instrumental
I Can Only Give You Everything
Straight Love Affair
Holly
It No. 3
Tracy
Katchi
Is That Clear
Indian Love Call
LA Turnaround
Don't You Forget It
(If) You Want Trouble
This Is A Game
Instrumental
Some Place
Encore
The Old Place
Say I Wanna Know
Pushing Too Hard
{youtube}rYBcvjLvL0M{/youtube}
