Τέσσερα support acts, και μάλιστα για καθημερινή, είναι πολλά. Γνωρίζω ασφαλώς πως το κείμενο ανοίγει ανορθόδοξα, αλλά αν υφίσταται ένας και μοναδικός αρνητικός παράγοντας στη συναυλία των Diary Of Dreams στο Gagarin, είναι η ανάγκη αναχώρησης με ταξί, σε συνδυασμό με την κόπωση που επέφερε το όλο πρόγραμμα. Από την άλλη, αντιλαμβάνομαι την ανάγκη εξασφάλισης εισιτηρίων σε μια εποχή ζόρικη, πόσο μάλλον όταν η προσέλευση της εν λόγω βραδιάς έδειχνε υπό της αναμενόμενης κλίμακας. Σε μία περίοδο δύσκολη οικονομικά, ωστόσο, θα έπρεπε ίσως να φροντίζουμε τη ροή ενός event, αντί μιας εκκολαπτόμενα οπαδικής δυσαρέσκειας.
Ελέω του προγράμματός μου (όπως και αρκετών άλλων, υποθέτω), πρώτοι στη λίστα των εντυπώσεων ήσαν οι λαϊκοί γκόθστερς Daffodil. Τουλάχιστον όσον αφορά τη σειρά εμφάνισης καθαυτής, μιας και η απόδοσή τους εμπεριείχε πληθώρα λαθών, μα και επισφαλείς παραφωνίες. Είναι βέβαια αλήθεια ότι αυτό το είδος gothic rock δεν με αγγίζει και δη όταν φαντάζει θεμελιωδώς επηρρεασμένο από τις τετριμμένες στιγμές των Him. Αλλά και αντικειμενικά αν ανασκοπήσουμε την εμφάνισή τους, το πρόσημο δεν μοιάζει θετικό –ακόμη και έπειτα από τις διασκευές στα "Say Just Words" των Paradise Lost και "Love Infernal" των Poisonblack.
Οι Enemy Of Reality, από την άλλη, αποτελούν μια διαμετρικά αντίστροφη περίπτωση, όσο παράδοξο και αν ακούγεται θεωρητικά κάτι τέτοιο. Φέρουν δηλαδή όλα τα συστατικά που δύνανται να με αποτρέψουν σε μουσικό (και μη) ύφος: από τα επικυρίαρχα οπερετικά φωνητικά, έως τη σκηνική Cradle Οf Filth νοοτροπία. Παρουσίασαν όμως τέτοια δείγματα ποιότητας, ώστε απήλαυσα στο έπακρο την απόδοσή τους, όσο και την ακομπλεξάριστη παρουσία της «αφράτης» Ηλιάνας Τσακιράκη. Η μπάντα φέρει νεύρο και πασιφανές τσαγανό, δυναμική φωνητική παρουσία, αλλά και εξαίρετους σε ποιότητα εκτελεστές. Δεδομένου λοιπόν πως δεν θα απολάμβανα επουδενί τέτοιους δίσκους σπίτι μου, μπορείτε να θεωρήσετε ότι η θετική τους αύρα υπερκέρασε ακόμα και το πιο δυσοίωνο μουσικό crash test.
Για τους Diary Οf Dreams του «πολύ» Adrian Hates, τώρα, δεν οφείλονται συστάσεις –πόσο μάλλον όταν οι ίδιοι παραδέχθηκαν επί σκηνής ότι αποτελούν γνώριμους θαμώνες στα εγχώρια συναυλιακά δρώμενα. Ενδεχομένως, η επιλογή του Gagarin να αποτέλεσε επιλογή φιλόδοξη και ριψοκίνδυνη συνάμα, μιας και η νύχτα της Πέμπτης δεν έμοιαζε ευνοϊκή για όσους έχουν απολαύσει το γκρουπ σε προγενέστερες (και πληθωρικές) επισκέψεις του. Το κοινό πάντως που παραβρέθηκε έμοιαζε να φέρει πλήρη γνώση του «γεμάτου» ήχου και της arena rock αύρας τους, συνηγορώντας έτσι έμπρακτα σε μια ατμόσφαιρα άκρως εκρηκτική. Οι ίδιοι οι Diary Οf Dreams, άλλωστε, δεν ανήκουν σε μουσικούς που παίζουν για τις απολαβές, μα αντιθέτως απολαμβάνουν τον χρόνο τους στη σκηνή: οι setlists τους πολλάκις ξεπερνούν τις 2 ώρες, τη στιγμή που όλοι τους προσφέρουν τα μέγιστα στη συσπείρωση του κόσμου.
Στυλοβάτης της προσπάθειας αυτής δεν είναι παρά ο Adrian Hates, ένας μύστης της υποβολής, μα και της ευρύτερης συναυλιακής τέχνης –διότι οι Diary παραμένουν έως σήμερα ραδιοφωνικοί, δίχως ανάλατες ή ρηχές εκπτώσεις στον ήχο τους. Η μουσική τους αποτυπώνεται δηλαδή εύηχη, με ανάλογο όμως εύρος και βάθος, πάνω στο οποίο στηρίζεται τόσο το αειθαλές νεύρο του Hates, όσο και η όλη κιθαριστική της υποστήλωση. Είναι αλήθεια πως η ισχυρή κιθαριστική παρουσία του γκρουπ, όπως και το ολοκληρωμένο μοτίβο στο οποίο κινούνται οι γραμμές τους, κρίνονται κυρίαρχα συστατικά μιας αψεγάδιαστης εμφάνισης. Δεν συνθέτουν άλλωστε χορευτικά χαλιά, μα πλήρως ολοκληρωμένα τραγούδια, με την οπτική να μένει αδιάσπαστη στη σκηνική μετουσίωσή τους.
Ίσως δεν θα αποτελούσε υπερβολή αν χαρακτηρίζαμε τους Γερμανούς ως μία από τις απόλυτες συναυλιακές μπάντες. Αναλογιστείτε το από πάσα πιθανή οπτική: η ροή της setlist, μα και η ζωτική ενέργεια της ατμόσφαιρας, παρέμεναν ακτινοβολούσες, σε βαθμό που δεν αντιλαμβανόσουν πώς εν τέλει κύλησαν πάνω από 2 ώρες. Αλλά και τα μέλη φάνταζαν αειθαλή σε παρουσία, δίχως να τα αγγίζει η φθορά του χρόνου ή η κόπωση μιας μακράς δισκογραφίας. Αντιθέτως, οι Diary Of Dreams απέδειξαν στο Gagarin ότι εξακολουθούν να συνθέτουν αξιόλογα έργα, καθώς πολλά από τα νεότερα hits έδεσαν άριστα με τα παλαιότερα κλασικά (ιδανικότερο παράδειγμα στην προκειμένη, η αλληλουχία "Undividable" και "The Curse"). Με το δικό τους στίγμα, σχηματίζουν έτσι τη δική τους παρακαταθήκη, καθώς το πάθος λάμπει άσβεστο και η εργατικότητά τους εμμένει φλογερά εντατική.
Setlist (με επιφυλάξεις):
Malum
Chemicals
The Wedding
Reign of Chaos
Sinferno
O' Brother Sleep
King of Nowhere
Soul Stripper
Giftraum
False Affection, False Creation
She and her darkness
Grau im Licht
Butterfly:Dance!
Haus der Stille
Dogs of War
Lebenslang
The Plague
Endless Nights
Undividable
The Curse
Encore
AmoK
Kindrom
Encore 2
Ikarus
{youtube}duDtDvQznQ0{/youtube}
