Παρότι νέος σχετικά συναυλιακός χώρος, το Piraeus Academy έχει ήδη συνηθίσει σε sold-out βραδιές και γιορτινές ατμόσφαιρες. Εξάλλου, όλοι όσοι είχαν προηθευτεί εισιτήριο για τους Dropkick Murphys, ήξεραν καλά τι επρόκειτο να γίνει το Σάββατο, ειδικά αυτοί που τους είχαν δει το καλοκαίρι στο Rockwave. Οι Αμερικανοί διάλεξαν την Αθήνα ως τελευταίο μέρος της ευρωπαϊκής τους περιοδείας και πιστεύω ο παλμός της βραδιάς και οι φοβεροί fans τους αποζημίωσαν για την επιλογή.
Ως opening act της περιοδείας, είχαν τους (επίσης Βοστονέζους) Slapshot, ένα παλαιό και γνήσιο hardcore κουαρτέτο. Χωρίς καθυστερήσεις, και με τον χώρο ασφυκτικά γεμάτο από νωρίς, οι τελευταίοι ανέβηκαν στη σκηνή στις 20:45, αρκετά εντυπωσιακά. Μας προέτρεψαν α-λα-Bruce Dickinson μέχρι να ακούσουν τις γνωστές συναυλιακές ιαχές σε ικανοποιητική ένταση και μετά έπιασαν όργανα στα χέρια και ξεκίνησαν να παίζουν. Για 1 ώρα ακούσαμε hardcore, με ό,τι συμπεριλαμβάνει ο όρος: γρήγορα, πωρωτικά κιθαριστικά riffs που μόνο σκοπό είχαν να ανοίξουν mosh pit στην αρένα, εναλλάσσονταν με βαριά half-time σημεία, με πολλά σκασίματα στα πιατίνια.
Σαφώς και δεν είχαμε να κάνουμε με βιρτουόζους, έστω κι αν στη Βοστόνη βρίσκεται μία από τις καλύτερες μουσικές σχολές του πλανήτη –στο hardcore, όμως, όχι μόνο δεν χρειάζεται, ίσως κρίνεται και απαραίτητο να μην είσαι μελετημένος. Έτσι, κάπου κάπου κούναγαν τα τύμπανα, «λάσπωναν» οι χαμηλές συχνότητες του μπάσου, ενώ τα μεσαία της κιθάρας ηχούσαν ενοχλητικά προχειροφτιαγμένα. Στο σύνολό τους, όμως, όλα αυτά είχαν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Τα πιο γρήγορα κομμάτια μας τα φύλαξαν για το τέλος, προετοιμάζοντάς μας άριστα για ό,τι θα επακολουθούσε. «We are a raw hardcore band», δήλωσε κάποια στιγμή ο τραγουδιστής τους Jack "Choke" Kelly· μας το απέδειξαν, το δίχως άλλο.
Ο κόσμος είχε για τα καλά ζεσταθεί (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και μετά από ένα γρήγορο line check των τεχνικών –είναι και πολλά τα όργανα– οι Dropkick Murphys εμφανίστηκαν στις 22.00, με τρόπο τον οποίον θα ζήλευαν και οι καλύτεροι σκηνοθέτες του Χόλιγουντ: λευκά spotlights φώτισαν τα μέλη από κάτω, δημιουργώντας τεράστιες σκιές κατά ύψος όλου του χώρου. H μουσική υπόκρουση αυτής της εισαγωγής ήταν δε τόσο κέλτικη, ώστε νόμιζα ότι μας την πέφτει ο στρατός του William Wallace να μας σφάξει.
Οι Dropkick Murphys είναι από τις μπάντες που ζωντανά αποδίδουν απείρως καλύτερα από ό,τι κάνουν στο στούντιο –ο ορισμός αυτού που οι Άγγλοι ονομάζουν «crowd pleasers». Οι κύριες μελωδίες των τραγουδιών τους, κάθε φορά άλλαζαν ήχο και όργανο: ανά 5 λεπτά περνάγαμε από τη γκάιντα στο ακορντεόν, στο ιρλανδέζικο φλάουτο ή στις κιθάρες (και πάει λέγοντας). Ιδίαιτερα εντυπωσιακό, όταν το βιώνεις ζωντανά. Οι φωνές τους, επίσης, είναι γραμμένες με σκοπό να τραγουδάνε ομαδικά στα live· είχαν άλλωστε όλοι μικρόφωνα, τα οποία χρησιμοποιούσαν διαρκώς. Αρκετές φορές είδαμε έτσι τους στίχους να περνάνε στο projection από πίσω τους, σαν karaoke.
Όση ώρα γίνονταν αυτά, από κάτω άναβαν καπνογόνα· και όσο μπορούσα να έχω επαφή με το μπροστά μέρος της αρένας, επικρατούσε ένα μπαχαλογηπεδικό κλίμα, που φάνηκε να το απολαμβάνουν αμφότεροι κοινό και συγκρότημα –το τελευταίο τους κόμματι, ειδικά, είχε μια εσάνς απονομής κυπέλλου Champions League. Ανέβασαν μάλιστα επί σκηνής όσο κόσμο μπορούσαν και πετάγαν διαρκώς κομφετί από τα μεγάλα τα κανονάκια, κλιμακώνοντας έτσι την ένταση και οδηγώντας μας στο τελος της βραδιάς: αποχώρησαν τελικά υπό τους ήχους του "My Way" του Frank Sinatra, επιλογή αρκετά καλή. Έχοντας οι ίδιοι σταθεί στο πλευρό του εργάτη (με την ευρεία έννοια του όρου), μπορεί να μην έπαιξαν τον γνωστό ύμνο “Which Side Are You On” (τον οποίον και έχουν διασκευάσει), αλλά αφιέρωσαν το "First Class Loser" στον Ντόναλντ Τραμπ, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την εκλογή του.
Μεγάλο κρίμα που μια τόσο ωραία βραδιά χαντακώθηκε από το πατίκωμα τόσων θεατών. Προσωπικά, δεν θυμάμαι ποτέ συναυλιακό χώρο να είναι τόσο γεμάτος κόσμο, ώστε να μην μπορείς να πάρεις ανάσα ούτε πίσω-πίσω. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα αρκετοί να παρουσιάσουν λιποθυμικές τάσεις, ευτυχώς όμως υπήρχε ιατρική υποστήριξη. Κι ο ίδιος, μάλιστα, με το ζόρι μπορούσα να κουνηθώ για να ξεμουδιάσω στα ελάχιστα εκατοστά που μου αναλογούσαν, ενώ κάποια στιγμή φώναξα τους γιατρούς να βοηθήσουν έναν ημιλιπόθυμο νεαρό, ο οποίος δεν ήξερε τι να κάνει, παρατώντας για λίγο την ανταπόκριση. Η λέξη «απαράδεκτο» δεν χαρακτηρίζει λοιπόν ούτε στο ελάχιστο τα συναισθήματά μου –και νομίζω ότι το συμμερίζονται αρκετοί από όσους παραβρέθηκαν στο live. Ελπίζω λοιπόν στο μέλλον να μπορούμε να απολαμβάνουμε τα εξαιρετικά συγκροτήματα που φέρνει το Piraeus 117 Academy, χωρίς να νιώθουμε σαν πρόβατα σε σφαγή.
Setlist:
The Boys are Back
The State of Massachusetts
Rebels with a Cause
The Warrior's Code
Sunday Hardcore Matinee
I Had a Hat
God Willing
Caps and Bottles
The Wild Rover
Going Out in Style
Blood
Your Spirit's Alive
You'll Never Walk Alone
First Class Loser
Johnny, I Hardly Knew Ya
Paying My Way
Hang 'Em High
Barroom Hero
Rose Tattoo
Out of Our Heads
Worker's Song
Encore:
I'm Shipping Up to Boston
Kiss Me, I'm Shitfaced
Skinhead on the MBTA
Until Next Time
{youtube}c3RNwmj9Q5s{/youtube}
