Επτά έτη αγχωτικής αναμονής χωρίς την αυτιστική λόξα των Einstürzende Neubauten, φαντάζουν πολλά. Υπερβολικά πολλά, για την ακρίβεια. Πόσο μάλλον όταν το εορταστικό διήμερο του 2010 στο Fuzz αποτέλεσε μία από τις λαμπρότερες στιγμές της ιστορίας τους και, ενδεχομένως, μία από τις 5 πιο έντονες live εμπειρίες στο μνημονικό του υποφαινόμενου. Έτσι αισθάνθηκα έπειτα από το πέρας των επετειακών συναυλιών –το ίδιο αισθάνομαι ακριβώς και τώρα. Οι δυνάμεις του Χρόνου, άλλωστε, αποτελούν τους μεγαλύτερους Κριτές όλων. Και, όπως τα έργα των Neutauben παρέμειναν άφθαρτα στην τριβή των δεκαετιών, έτσι και οι σκηνικές τους εκφάσεις δύνανται να αγγίξουν καθόλα Μυθικό Χαρακτήρα.
Αρκετοί παραπονέθηκαν πως το εισιτήριο ήταν ακριβό. Ναι, αλλά οι Neubauten δεν θα παρουσιαστούν σε συνοικιακή τρύπα, μήτε κουβαλούν απλά κιθάρες και μερικά πετάλια μαζί. Χώρια το ΦΠΑ των συναυλιακών εισιτηρίων, που από το προγενέστερο 13% έχει σχεδόν διπλασιαστεί... Ο ποιοτικός ήχος στο Gazi Music Hall ήταν επίσης το ελάχιστο που οριοθετούν ως συνθήκη –έστω κι αν ήταν απλά άψογος, απλά μη εξωπραγματικός. Οι Einstürzende Neubauten ανήκουν άλλωστε σε εκείνες ακριβώς τις ψυχαναγκαστικές μπάντες που επιζητούν το παν στην εντέλεια, ειδάλλως το πόρισμα κατακρημνίζεται υπό του μηδενός. Πώς να ξεχάσει κανείς την έκφραση του Blixa Bargeld, όταν ο συνοδοποιπόρος Alexander Hacke έκανε ένα και μοναδικό λάθος το 2010; Έτοιμος έμοιαζε (κυριολεκτικά) να του δαγκώσει την καρωτίδα.
Η αρετή αυτή (διότι περί αρετής πρόκειται) είναι κάτι που απολαμβάνω στους Neubauten, μιας και είμαι και ο ίδιος τελειομανής. Όπως εύκολα φαντάζεστε, λοιπόν, η τήρηση του προγράμματος, τα διαυγή δεδομένα του ήχου, αλλά και η ίδια η άνεση του κοινού στο Gazi Music Hall ανέβλυζαν ένα κλίμα ανθηρό, με ευωδία Σαββάτου: νύχτας που ο κόσμος βγαίνει να ξεχάσει τις ανησυχίες του και να διασκεδάσει. Να απολαύσει μια μπύρα, να ζοριστεί περίτρανα στο παρκάρισμα, αλλά και, κοινώς, να ξεπορτίσει. Είναι ίσως λίγο περίεργο που μια μουσική δύστροπη σαν των Neubauten θεωρείται προϊόν «διασκέδασης», αλλά είναι ταλέντο να σμιλεύεις κάτι τόσο αντισυμβατικό με χροιά που καταλήγει τόσο εύηχη. Δεν αρκεί να είσαι πρωτοπόρος, οραματιστής, μα και παλαίμαχα εργατικός ταυτόχρονα· εκείνο που θα δημιουργήσεις, οφείλει να έχει και χροιά ραδιοφωνική, στον βαθμό ασφαλώς που επιτρέπουν οι επιταγές του ύφους.
Είμαι πεπεισμένος πως η «ραδιοφωνική» επικύρωση ξενίζει πολλούς, ως αναφορά. Είναι όμως γεγονός πως το κοινό των Neubauten παρέμεινε αποδεκτό, ανεξαρτήτως προτιμήσεων ή μουσικών ιδιωμάτων. Την κληρονομιά τους προσκυνούν φίλοι του μουσικού ιμπρεσιονισμού μέχρι ακόλουθοι του death metal –σε σημείο μάλιστα που το ιντριγκαδόρικο ανθρωπάκι κοσμεί ζωγραφισμένο μέχρι και το δερμάτινο μπουφάν του «πολύ» Chris Reifert των Autopsy. Δεν είναι λάθος, επομένως, να υποστηρίξει κανείς πόσο αδιανόητο φαντάζει το ευρύ φάσμα της αποδοχής τους. Αλλά και πόσο πολυσχιδής παρομοιάζεται η όλη διαφορετικότητα της σύλληψης.
Η αλήθεια είναι πως διαφαίνεται μια απαράμιλλη επιστημονικότητα στη σκηνική εφαρμογή της. Οι απαρχές των Neubauten δεν στηρίχτηκαν στα υποστυλώματα της τεχνολογίας, μα σε ξεχαρβαλωμένες λαμαρίνες και σηπτική σκουριά. Μια οξυγόνωση, όμως, που –παρά τη λεπτότητά της– ακροβατεί μεταξύ αλγόριθμων και αυτισμού. Της μαθηματικής εκείνης λόξας, η οποία προβλέπει ακόμη και τη φορά της τελευταίας ριπτόμενης ράβδου, ωσάν απόηχο αστικών κατασκευών που μόνο το υπόβαθρο του Δυτικού Βερολίνου ήταν σε θέση να τους προσφέρει. Και όπως οι Neubauten απέδιδαν άλλοτε τα πάντα ζωντανά, έτσι εξακολουθούν και τώρα, με αποτέλεσμα η σκηνή του Gazi Music Hall να φιλοξενεί έναν οικοδομημένα Σιδηρουργό Τιτάνα.
Στυλοβάτης της εμφάνισης, για ακόμα μία φορά, αποδείχθηκε ο αειθαλής Hacke: ένας ανήσυχος ταξιδευτής, μάγιστρος του πειραματισμού, μα και πυρετώδης εργολάβος ταυτόχρονα. Το υβρίδιο εκείνο του μουσικού που φέρει γνώση και καλλιέργεια βαθύτερη και από καθηγητή πανεπιστημίου, δίχως όμως να απορρίπτει τη στόφα της εργατιάς από πάνω του. Ακούραστος, όργωνε τη σκηνή με τις σεισμικές μπασογραμμές του, παρέχοντας έτσι το απαραίτητο υπόβαθρο σε συγκινησιακές στιγμές του vibe. Δεν θα ήταν υπερβολή, κοινώς, αν τον χαρακτηρίζαμε ως τον αντίστοιχο ...Lemmy του παλαιού industrial. Ακόμα και τα ίδια τα μουστάκια του φέρνουν την Ηγετική μορφή σε συνειρμό.
Παρόλα αυτά, η αλήθεια είναι πως η λήξη της βραδιάς άφησε μια γεύση ανάμεικτα ανεκπλήρωτη, έστω κι αν τα πάντα έδειχναν να λειτουργούν σε εκνευριστική εντέλεια, εν πράξει: μέχρι και η κάφτρα του τσιγάρου κατά την απόδοση του "Silence Is Sexy" έσκιζε τον αέρα, ως απόδειξη ενός λίαν αλλόκοτου, τελειομανούς σχεδιασμού. Δεν γνωρίζω δηλαδή αν η όλη προώθηση του Greatest Hits έπαιξε κάποιον ρόλο ή αν ο πήχης των προσδοκιών φάνταζε εν τέλει δυσθεώρητα υψηλός. Αναλογιζόμενος πάντως το παρελθόν, νομίζω πως οποιαδήποτε συναυλία τους θα ωχριούσε έπειτα από ένα διήμερο Ιστορικό στα εγχώρια μουσικά δρώμενα, ακόμη και αν –ως άλλη ανάληψη– παρουσιαζόταν επί σκηνής, μέχρι και ...ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος.
{youtube}9SJWIbcRdoY{/youtube}
