Τον πολύ κόσμο στην Ιερά Οδό την Παρασκευή το βράδυ, τον περίμενα. Όπως άλλωστε έγραφε και ο Χάρης Συμβουλίδης στην εισαγωγή της πρόσφατης συνέντευξης που έκανε με τον Trentemøller (εδώ), ο Δανός μουσικός και παραγωγός δεν αγαπιέται μόνο από το κοινό της electronica, αλλά και από εκείνο του indie –κι έτσι η δεξαμενή από την οποία αντλεί έχει να δώσει. Ευτυχώς, πάντως, το πλήθος δεν ήταν τόσο μεγάλο ώστε να φτάσουμε στα όρια της σαρδελοποίησης...
Από τον TOM και τον Υπολογιστή του, που άνοιξε τη βραδιά, δεν ήξερα τι να περιμένω. Είχα βέβαια διαβάσει ότι αποτελεί το μόνιμο support act του Trentemøller κι ότι η μουσική του διακρίνεται από κινηματογραφική ατμόσφαιρα (σώπα!), αλλά δεν είχα ακούσει δείγματα δουλειάς του. Ο (επίσης Δανός) Thomas Bertelsen ξεκίνησε με βόμβους και συνέχισε με ρυθμούς που μπαινόβγαιναν στο ηχητικό κάδρο και με έγχορδα τα οποία σουλάτσαραν νωχελικά (από τα τελευταία μάλλον εκπορεύονται τα περί κινηματογραφικότητας). Καθώς εξελισσόταν το set, την εμφάνισή τους έκαναν και πιο χορευτικά κομμάτια, με την περιστασιακή χρήση δειγμάτων γυναικείων φωνητικών, έχοντας ως ενοποιητικό στοιχείο τους πάντα «θαμπούς» ρυθμοκράτες. Λίγοι φάνηκαν να ενθουσιάζονται από τα 45 λεπτά του TOM στα decks, νομίζω όμως ότι ο τύπος ήταν συμπαθέστατος. Φάνηκε μάλιστα να μας συμπάθησε κι αυτός, αφού ήπιε στην υγειά μας κάμποσες γουλιές από τη μπύρα του.
Αυτά που έπαιξε ο Trentemøller τα περίμενα, αφού είχα ρίξει ένα βλέφαρο στις setlist των πρόσφατων εμφανίσεών του. Η τρέχουσα περιοδεία γίνεται βέβαια για την προώθηση του περσινού Fixion κι ήταν επόμενο το ρεπερτοριακό βάρος να πέσει σε εκείνο. Εκκινώντας λοιπόν με 3 νέα κομμάτια, ήταν μάλλον αναμενόμενο να αντιμετωπιστεί με κάποια ψυχρότητα από το κοινό. Ακόμα κι όταν έσκασε το "Shades Of Marble", όμως, το πανηγύρι δεν φάνηκε να παίρνει 'μπρος –κι έτσι ανέλαβε ο ίδιος να βγει μπροστά και να καλέσει τον κόσμο σε ξεσηκωμό. Αρχικά τα αποτελέσματα δεν τον ικανοποίησαν, και μας το έδειξε με τη διεθνώς αναγνωρίσιμη «έτσι-κι-έτσι» χειρονομία· στο τέλος όμως του κομματιού πήρε την αποθέωση που περίμενε.
Το ότι έπειτα από εκείνη την πρώτη έκρηξη η συναυλία θα έπεφτε πάλι σε «λήθαργο», δεν το περίμενα. Να έφταιγαν πάλι οι επιλογές από το Fixion; Να μην ήταν καλή η χημεία μεταξύ κοινού και καλλιτέχνη εκείνο το βράδυ, λόγω ολικής έκλειψης σελήνης και επίσκεψης του κομήτη Honda; Ποιος ξέρει... Όσο κι αν προσπάθησαν ο πρωταγωνιστής και η τετραμελής μπάντα, ο κόσμος σπάνια κατάφερε να συντονιστεί. Κι όποτε επετεύχθη αυτό σε κάποιο κομμάτι, στο αμέσως επόμενο ήταν σαν να μην είχε συμβεί καν. Αν κανείς ήθελε μάλιστα μια πιο χειροπιαστή απόδειξη ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, ήρθε το λάθος της (πολύ καλής, κατά τα άλλα) βοκαλίστας Marie Fisker στο "River In Me" για να επιβεβαιώσει το ...κακό μάτι. Όλοι φάνηκαν ψύχραιμοι, πάντως, κι απλώς ξεκίνησαν το τραγούδι απ' την αρχή.
Το ότι, παρά τις αντιξοότητες, θα έπαιζαν συνολικά καλά ο Trentemøller και η παρέα του, το περίμενα. Όπως περίμενα κι ότι θα ερχόταν τελικά η πολυπόθητη κορύφωση –αυτή που έψαχναν όλοι εναγωνίως για περισσότερο από 1 ώρα. Το "Moan" δεν απογοήτευσε, καθώς έφερε το αληθινό και ομόθυμο ξέσπασμα του κοινού, οδηγώντας, όμως, και σε μια παράπλευρη απώλεια: το encore που ακολούθησε δεν μπορούσε παρά να λειτουργήσει ως άχαρη αποκλιμάκωση και μόνο...
Το ότι βγαίνοντας από την Ιερά Οδό, έπειτα από μιάμιση ώρα (και κάτι) παραμονής του Trentemøller στη σκηνή, θα άκουγα δυσαρεστημένη κορασίδα να διαμαρτύρεται ότι ήθελε κι άλλο, ε, όχι, δεν το περίμενα!
Setlist
November
One Eye Open
Never Fade
Shades Of Marble
My Convictions
Redefine
Trails
Complicated
River In Me
Miss You
Still On Fire
Circuits
Vamp
Moan
Encore
15. Where The Shadows Fall
16. Take Me Into Your Skin
{youtube}H4GkdRquU6U{/youtube}
