Η σαββατιάτικη συναυλία των Sodom στο An Club, απεδείχθη και η προσφιλέστερη σε προσέλευση από όλες τις τελευταίες επισκέψεις του σχήματος. Ασχέτως αν παρακολουθεί κανείς (ή όχι) τις πρόσφατες δισκογραφικές εξελίξεις, η Motörhead χροιά του τευτονικού τους ύφους έχει εδραιωθεί στη συνείδηση του κοινού, καθιστώντας μια τέτοια εμφάνιση ιδανική για μπυροποσίες. Ενδεχομένως, βέβαια, το ίδιο το rock 'n' roll attitude των μελών να έχει βοηθήσει τα μάλα τη φύση της πολυσυλλεκτικότητάς του τελευταίου: στον χώρο αντίκριζες από παλαίμαχους χεβιμεταλλάδες, μέχρι νεότερα άτομα, άγνωστα φυσιογνωμικώς στις περισσότερες αθηναϊκές συναυλίες.
Στον χώρο κατέφθασα όταν πλέον βρίσκονταν στη σκηνή οι εξαίρετοι Rapture (δεν πρόλαβα δηλαδή τους Amken), οι οποίοι παίζουν deathrash τεχνοκρατικής κοπής, με rhythm section δεμένη και τσαμπουκά εργολαβικό –ως αρμόζει στις επιταγές του ύφους τους. Δεν άργησαν μάλιστα να θέσουν ψηλά τον πήχη της βραδιάς: παρά το κενό διάστημα που δημιουργήθηκε στις πίσω σειρές της αρένας, συχνά-πυκνά παρατηρούσες άτομα να επιδίδονται σε headbanging. Η αλήθεια είναι πως ουδέποτε κατάλαβα γιατί αποθεώνουμε τις ελληνικές μπάντες, ενώ όταν παίζουν ζωντανά καθόμαστε και τις παρακολουθούμε από απόσταση. Ας είναι καλά η διασκευή τους στο "Sex & Violence" των Carnivore, που έμπασε περισσότερο κόσμο κάπως στο κλίμα.
Οι Bio-Cancer είναι συγκρότημα που προσωπικά δεν μου αρέσει. Έχω προσπαθήσει πολύ να τους εκτιμήσω, ομολογώ πως διαφαίνεται μια ποιότητα στη μουσική τους, όπως και ότι τα μέλη δουλεύουν αδιάκοπα ώστε να προωθηθούν όσο το δυνατό ευρύτερα. Ωστόσο, η νεο-thrash αισθητική τους με απωθεί –ακόμη περισσότερο, έχω καταλήξει ότι δεν μου λένε πολλά και οι όποιες συνθέσεις καθαυτές. Ανέβηκαν πάντως επί σκηνής ως καλοκουρδισμένες μηχανές, αλλά ύστερα από σύντομο διάστημα δεν θα σας κρύψω πως άρχισα να ασφυκτιώ από την απουσία αέρα.
Αναφορικά τώρα με τους headliners της βραδιάς, στη σειρά κατάταξης ενός thrash metal βασιλείου, ο Tom Angelripper θα ήταν ο απόλυτος Ηγεμόνας. Μία τρομακτική φιγούρα, η οποία εμπέει δέος και σεβασμό, μα για κανέναν λόγο δεν θες να σταθείς εμπρός στο διάβα της. Άκομψος σαν χασάπης, μα και αστόλιστος σαν γερμανικό πάντσερ, ο γερο-Tom οδηγεί ακούραστα τους Sodom σε έναν πολεμικό ορυμαγδό, με πυγμή και ταχύτητες που φαντάζουν κτηνώδεις υπό τις προσταγές του. Παρότι οι τελευταίοι δίσκοι δεν μου λένε πολλά (όχι έπειτα από το modern classic Μ-16 του 2001), ΟΛΑ τα κομμάτια τους είναι απολαυστικά ζωντανά και προσφέρονται για circle-pit αεροβική. Η δε αλληλουχία τους στις setlists είναι τέτοια, ώστε οι νεότερες συνθέσεις να μπαίνουν σφήνα ανάμεσα σε κλασικές στιγμές, αποσιωπώντας έτσι τον κίνδυνο μιας ενδεχόμενης «κοιλιάς».
Ο κόσμος συμμετείχε τα μέγιστα στην κλιμάκωση της βραδιάς. Τι κι αν έπαιζαν "Napalm In The Morning" ή επέστρεφαν πίσω στο "Agent Orange", τα τείχη του An Club σείονταν σταδιακά από οπαδικές ιαχές: «SODOM, SODOM» ηχούσαν οι φωνές ρυθμικά, μεταφέροντάς σε όχι σε thrash συναυλία, μα σε τελικό Αιωνίων στο ποδόσφαιρο. Η έκρηξη αδρεναλίνης έμοιαζε να διαστέλλει φλέβες και πυρετώδεις μυς, σε σημείο τέτοιο που μέχρι και σταγόνες αίματος παρατηρήθηκαν σε μια λευκή μπλούζα, ως απόδειξη επίδοσης στην αρχαιότερη των metal μαχών. Οι ταχύτητες των Sodom, άλλωστε, όπως και η αειθαλής ενέργειά τους, δύνανται πασιφανώς να αφυπνήσουν τα πιο στυγερά από όλα τα ένστικτα.
Παρόλα αυτά, υπάρχει κι ένα αρνητικό στην όλη υπόθεση, μιας και, όπως αναφέραμε στον πρόλογο, η τελευταία τους συναυλία ήταν και η πιο δημοφιλής. Υπερβολικά δημοφιλής για την ακρίβεια, μιας και υποχρεώθηκα προσωπικά να στοιβαχτώ στη σκάλα της εισόδου, με το ρεύμα αέρα να προκαλεί εμφάνιση γρίπης το επόμενο πρωί. Χωρίς να έχω λοιπόν την πρόθεση να γίνω «κακός», έχω φτάσει μια ηλικία στην οποία δεν μπορώ πια να στοιβάζομαι σαν το πρόβατο στο μαντρί στις συναυλίες. Το Σαββατόβραδο στο An, ο κόσμος δεν έμοιαζε απλά υπεράριθμος: για να δεις, έπρεπε μάλλον να κρεμαστείς σα νυχτερίδα από τα ταβάνια.
{youtube}cqciq0-Y-UU{/youtube}
