Σε μια εποχή που τη συναυλιακή Αθήνα κατακλύζουν απροβάδιστα λαϊβάκια, καλλωπισμένα καραόκε και προηχογραφημένες performances, κάποιοι τυχεροί είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε μια σάρκινη, μετωπική, πληρέστατη συναυλία στη σκηνή του Six d.o.g.s.
Τη βραδιά άνοιξε το σχήμα Βροδοδάκτυλος Σελάννα, με τα μέλη του να απολαμβάνουν τους fusion αυτοσχεδιασμούς και την αναλογική funk, επιδεικνύοντας υπερβολή στο παίξιμο και υπέρμετρο ενθουσιασμό. Πρόκειται για ένα συγκρότημα που σε μια ανοιχτή, φεστιβαλική σκηνή ίσως καταφέρει να «μιλήσει» σε περισσότερο κόσμο, όσους τυχόν εκτιμήσουν τη μεθοδευμένη τους βιρτουοζιτέ.
Υπό έναν συνεχή ambient ήχο, η Sarah Neufeld ανέβηκε κατόπιν στην υποφωτισμένη σκηνή και στωικά δοκίμαζε τα εφέ με τα οποία την εξόπλισε. Χρησιμοποιούσε τα samples σε αληθινό χρόνο, με τη μπότα της ή με τα χέρια της, ενώ με τις φωνητικές οιμωγές έδινε ιδιαίτερο πανωφόρι στην αποδραστική δύναμη της μουσικής της, προσανατολίζοντας κάθε οργανική χρήση του βιολιού στην καλαισθησία.
Η υπέροχη Sarah Neufeld έδειξε τι σημαίνει γνώση του ευρηματικού υλικού, άριστη δεξιοτεχνία και αντοχή. Όταν δεν εκτελεί τα βιοποριστικά της καθήκοντα ως ένα από τα βασικά μέλη των Arcade Fire, χάνεται στα γεμάτα θέρμη και πρωτοτυπία βιολιστικά της αναπτύγματα. Αυτά ακριβώς που παρουσίασε μπροστά στους λιγοστούς θεατές στο Six d.o.g.s., δημιουργώντας ονειρικά πεδία ταύτισης μαζί τους και χτίζοντας κλίμα εκκλησιαστικής κατάνυξης, χωρίς στιγμή να χαθεί σε αχρείαστες επιδειξιομανίες πάνω στις κλασικές φόρμες. Κατάφερε έτσι και κατασκεύασε ένα ηχητικό δίχτυ από το οποίο δεν ήθελες να ξεφύγεις.
Χάρη στον εκλεκτισμό της και το καλοκουρδισμένο της παίξιμο, η Καναδή σολίστ απέδειξε ότι οι τετραγωνισμένοι, μινιμαλιστικοί ήχοι μπορούν να είναι μεγαλόπρεπα αφηγηματικοί και φιλόδοξοι. Έτσι, ανθρώπινα και με χάρη, προσέφερε τους καρπούς της προς πάσα κατεύθυνση και μας μετέδωσε αυτή την καθαρτική τάση να θέλουμε να αγκαλιάσουμε τις αξίες της παράδοσης της folk (και όμως) και κυρίως της κλασικής μουσικής, τις οποίες έχουμε πλέον ταυτίσει με πολυπληθείς φιλαρμονικές και με soundtracks βουτηγμένα στην έπαρση.
Σεμνή η ίδια και με επαρκή εκφραστικότητα στα λίγα τετραγωνικά του Six d.o.g.s., μας χάρισε την τρυφερή ανάμνηση ενός κονσέρτου το οποίο δολιχοδρομούσε ανάμεσα στον πηγαίο πειραματισμό των εφέ –που δημιουργούσαν ένα θάμβος– και στη μοναχική μέθεξη του βιολιού· όργανο που στα χέρια ενός αληθινού δεξιοτέχνη μπορεί και γίνεται ζωντανός οργανισμός, πλέκοντας μαιάνδρους στον αέρα.
Να μας ξανάρθει σύντομα. Χωρίς τους υπόλοιπους Arcade Fire.
{youtube}lDu11hZ7iXE{/youtube}
