Η μικρή και φιλόξενη σκηνή του Τiki μπορεί να γίνει όχημα για ενδιαφέρουσες βραδιές, αρκεί να υπάρχουν βασικές προϋποθέσεις, όπως λ.χ. αμοιβαίος σεβασμός ερμηνευτών και κοινού. Βρήκα ας πούμε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την εμφάνιση Sean Nicholas Savage και γοητευτική την παρουσία του support σχήματος των Cruel Anagrams την Πέμπτη. Όμως το κοινό δεν έμοιαζε να θέλει να αφεθεί στη μουσική και να παρασυρθεί από τις χαμηλοβλεπούσες performances. Κακό δικό του...
Οι Cruel Anagrams δείχνουν να βρίσκονται μακριά από την αντάρα του shoegaze και γράφουν τραγούδια σημερινά, με κλασική cold wave διάθεση (δηλαδή θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί οποτεδήποτε μεταξύ 1980 και 2016). Οι μελωδίες τους εμπεριέχουν κίνδυνο. Όταν λοιπόν μάθουν να περπατάνε μακριά από το προστατευτικό φάντασμα της Siouxsie, θα γίνουν άξιοι πομποί αυτού του συχνά «ασπρόμαυρου», υποτονικού synth punk –και ο Ανδρέας Ιωάννου με την Ιο L, έντιμα και με αξιοπρέπεια θα κομίζουν τις ανησυχίες που θέλουν να μοιραστούν. Πάντως πρόκειται για ταλαντούχους αναμοχλευτές της μεγάλης new wave παράδοσης των 1980s.
Στη σκηνή ακολούθησε ο μυστήριος Καναδός. Ο κύριος Savage φαντάζομαι θα ήθελε να ζωντανέψει η αλησμόνητη σκηνή της ταινίας Μπλε Βελούδο (1986), όπου ο Dean Stockwell κάνει lip-synching στον Roy Orbison, και να χαθεί εκεί μεσα. Μαζί του. Ο υπερπαραγωγικός indie darling ξεδίπλωσε με όρεξη το μιμητικό, προαποφασισμένο, μετρημένο, εκφραστικό σε σημείο φρενοβλάβειας και πλήρως ελεγχόμενο στυλ του.
Ο Savage αιθάνεται σαν έκπτωτος crooner και δεν αντιμάχεται την ψυχαγωγία. Την αγκαλιάζει, μα δεν χαζογελά για να ικανοποιήσει τους ακροατές. Με όπλο τη «σπιτική» αίσθηση της παραγωγής (καθόλου ερασιτεχνική, αλλά με την αίσθηση του χειροποίητου), εντείνει τον κλειστό ονειρόκοσμο των τραγουδιών του. Με αγωνία στην έκφραση και με περίσσιο μελοδραματισμό, ακολούθησε τα δικά του μονοπάτια μιας συνθετικής μνήμης, με την κιμπάρικη πολυτέλεια του άχρονου. Κατάφερε να προκρίνει τις μελωδικές αναπτύξεις και την ονειρική αίσθησή τους, όμως το κοινό έδινε μεγαλύτερη προσοχή στα κοκτέιλ του καταλόγου.
Αισθάνθηκα λίγο συνένοχος όταν βρέθηκε δίπλα μου και διέκρινα μια αίσθηση αποτυχίας για το live του (την οποία δεν θα επικοινωνούσε ανοιχτά). Ο ίδιος ήταν άριστος και ελπίζω να ξανασυναντήσω τη μαυροφορεμένη φιγούρα του σε μελλοντική βραδιά, όπου θα αναδείξει τη μυσταγωγία και τον σπαραγμό –αρετές που δείχνει να διαθέτει σε αφθονία.
{youtube}yqRJrZGSovc{/youtube}
