Το φετινό Death's Black Descent είχε το άρωμα της πιο αρεστής μα και στυφής –για διαφορετικές προτιμήσεις– ποικιλομορφίας, μιας και για πρώτη φορά στα χρονικά τα ηχηρά ονόματα που το πλαισίωσαν απευθύνονταν σε ακροατήρια λίαν ανομοιογενή εν συγκρίσει. Δεν ήσαν λίγοι άλλωστε όσοι παρευρισκόμενοι εξέφρασαν ανοιχτά τη δυσαρέσκειά τους για τη προσθήκη των Βρετανών Akercocke, απορώντας για την επιλογή τους ως αυλαία του event· έστω κι αν στις ουσιαστικότερες των περιπτώσεων, η σειρά εμφάνισης φέρει έναν τυπικό (το λιγότερο) χαρακτήρα.
Υποχρεωμένος να χάσω την εμφάνιση του Dead Creed, λόγω βεβαρημένου φόρτου εργασίας, οι Κύπριοι Temple Οf Evil αποτέλεσαν μια ανέλπιστα ευχάριστη έκπληξη, χάριν απουσίας επαφής με το υλικό τους. Ξεκινώντας από το τελετουργικό τους στήσιμο, έως την εκτελεστική δεινότητα, αλλά στεκόμενος και στο εύηχο μοτίβο ευφάνταστων μελωδικών στιγμών, το σύνολό τους οδήγησε σε μια απολαυστικότατη εμφάνιση, που έδεσε άρρηκτα στoν μυστηριακό τους χαρακτήρα. Ουσιαστική βοήθεια προσέφερε ασφαλώς ο εξαιρετικός μα και πλούσιος ήχος έως τη λήξη της παραμονής τους στη σκηνή (ανάλογα ευνοϊκές συνθήκες έγιναν αντιληπτές καθόλη τη διάρκεια της διοργάνωσης).
Οι Πολωνοί Mgla αποτελούν περίπτωση ιδιάζουσα για τη διακλάδωση της black metal λογικής, μιας και στυλοβάτης της νοοτροπίας τους παραμένει η εφαρμογή μιας άρρηκτα νιχιλιστικής απλότητας. Ο μινιμαλισμός των riffs υποστηρίζεται από παλλόμενα δυναμικές εκφάνσεις, με το επαναλαμβανόμενο μοτίβο τους να καταλήγει λιτό –βρίθοντας έτσι μιας διαδραστικής, μα επιθετικής αμεσότητας. Η συνθετική τους εμπειρία πραγματεύεται την ένταση «του ενός» riff που σε γονατίζει, καταμεσής ενός κυκεώνα επικής αύρας, με την απλότητα της υφής να διαποτίζει τον ακροατή τόσο σε μουσικό, όσο και εμπειρικό επίπεδο. Οι Mgla, πολύ απλά, αποδίδουν μουσική που δεν απευθύνεται αποκλειστικά στη παιδεία ενός black metal ακροατηρίου: επιβεβαιώνοντας έτσι τα αίτια της αποδοχής τους από ολοένα και πιο διαστελλόμενες μάζες.
Την ίδια στιγμή, ωστόσο, η απάρνηση παίρνει όψη απόμερη, πιο απρόσωπη και από το ύφασμα που κοσμεί τις σκιερές τους κουκούλες. Οι Mgla επιλέγουν να τηρούν τον μινιμαλισμό τους ισόποσα στο αντίστοιχο σκηνικό κομμάτι, διότι τα πρόσωπα παραμένουν καλυμμένα (...ενόσω οι Χτύποι αποδίδονται υπόκωφοι, προς πάση μορφή Ζωής). Σε εκτελεστικό πραγματισμό, βέβαια, η μυστικότητα του προσωπείου δεν τους εμποδίζει να συμμετέχουν σε φρενήρη ξεσπάσματα, έστω και σύντομα σε διάρκεια. Ο παραλληλισμός με τις αντιδράσεις του κοινού συνηγορεί πως στέκουν επιβλητικοί, μα επουδενί επιτηδευμένοι.
Οι Akercocke αντιμετώπισαν έργο δύσκολο, μιας και μερίδα του κοινού αποχώρησε, με συγκεκριμένους (και σεσημασμένους) φίλους της μουσικής τους να σχηματίζουν τη δική τους οπαδική ατμόσφαιρα. Και για να είμαι ειλικρινής εδώ, η εμφάνιση των Βρετανών μένει ως προσθήκη που θα απολάμβανα σε ένα event των Opeth, όχι ως κάτι που είχα τη διάθεση να παρακολουθήσω στο πλευρό των Mgla. Παρόλα αυτά, τόσο το άσβεστο πάθος, όσο και η επιμονή των ίδιων των μελών, επέφεραν μια απρόσμενη υπέρβαση, τέτοια που μόνο σε μουσικούς διαχρονικής Αρετής αξίζει. Η τέρψη η οποία σχηματίστηκε, αν και αναλαμπή, επιβεβαίωσε την αντικειμενικότητα της διεργασίας.
Σε απολογισμό, το φετινό Death's Black Descent αποτέλεσε την πιο επιτυχημένη διοργάνωση της Krisis Productions, μιας και το εμφατικό sold-out άφησε αρκετό κόσμο απογοητευμένο έξω από τις πύλες του Κυττάρου. Ήταν μάλιστα μια βραδιά στην οποία οι Mgla παρέδωσαν ό,τι καλύτερο από τις 4 φορές που τους έχω παρακολουθήσει (έστω κι αν δύσκολα θα ξεπεραστεί ποτέ η εμφάνισή τους στο τελευταίο Nidrosian Black Mass του Βελγίου). Αν υπάρχει άλλωστε ένα συστατικό που συχνά με ενοχλεί σε στιγμές των Πολωνών, είναι πως λείπει αυτό το «black metal» στοιχείο που θα τους αναδείκνυε στην απόλυτη μπάντα των καιρών μας. Και όταν αναλογίζομαι την εμφάνιση εκείνη ως Clandestine Blaze, με τον Mikko Aspa ωσάν ηγετικό μπροστάρη, δύναμαι με ασφάλεια να υποστηρίξω πως δεν έχουν πληρώσει ακόμη το μέγιστο των δυνατοτήτων τους.
{youtube}iOB3ckDCzHI{/youtube}
