Μπορεί η νύχτα της 7ης Ιανουαρίου να μην εξελίχθηκε (στην Αθήνα τουλάχιστον) σε γκραν γκινιόλ, όπως θα ήθελαν τα δελτία ειδήσεων, όμως πράγματι υπήρξε η πιο κρύα του φετινού χειμώνα. Ήταν αναμενόμενα λίγος, λοιπόν, ο κόσμος που βγήκε έξω, κι ας ήταν Σαββατόβραδο. Είμαι σίγουρος πάντως ότι, αν ήξεραν για τις ποσότητες θερμότητας που εκλύθηκαν μέσα στην Death Disco εκείνο το βράδυ, θα ήταν πολύ περισσότεροι από 30-40 όσοι θα μαζεύονταν εκεί.
Κύρια πηγή της ζεστασιάς (κυριολεκτικής και μεταφορικής) υπήρξε βέβαια η μουσική των Foreign Resort· κι ας συνδέεται συνήθως η ετικέτα που υπηρετούν με το επίθετο «ψυχρή». Post-punk παίζουν οι 3 Δανοί από την Κοπεγχάγη, με τους New Order να αποτελούν μια προφανή αναφορά, αλλά και με το σκοτάδι των Cure να μπολιάζει έντονα την ταυτότητά τους. Οι μελωδίες τους, αλλά και οι ανεβασμένοι ρυθμοί πολλών τραγουδιών, είναι νομίζω τα στοιχεία που κερδίζουν πόντους για λογαριασμό τους.
Το τρίο ανέβηκε στη σκηνή 25 λεπτά πριν τις 23:00, με τις μπύρες ανά χείρας, και ξεκίνησε με επιλογές από το New Frontiers, το άλμπουμ του 2014 το οποίο αποτέλεσε σημαντικό βήμα στην εξέλιξή τους. Παρεμπιπτόντως, η Arcane Angels έβγαλε πρόσφατα μια ειδική έκδοση του εν λόγω δίσκου, ενισχυμένη με διάφορα σπάνια κομμάτια από γιαπωνέζικες κυκλοφορίες και άλλα έξτρα, η οποία τράβηξε την προσοχή αρκετών στο σταντ με το merchandise. Από αυτό το υλικό, λοιπόν, ακούστηκαν κομμάτια όπως τα “New Frontiers”, “Flushed”, “Alone”, “Landslide”, “Quiet Again”, ανάμεσα σε επιλογές από τις προηγούμενες δουλειές της μπάντας (“Under Bright Neon Lights”, “Colleen”, “Suburban Impression”, “Take A Walk”, “Skyline/Decay”, “Orange Glow”).
Οι Foreign Resort είναι μια ιδιαίτερα δεμένη και καλοκουρδισμένη μπάντα, το δίχως άλλο. Ο μπροστάρης Mikkel Jakobsen αποτέλεσε μάλιστα το επίκεντρο της προσοχής, με τις πολύ καλές φωνητικές του επιδόσεις και την εξωστρεφή σκηνική παρουσία του. Όμως εξίσου σημαντικός για τον αδιαπέραστο ήχο που έστησαν επί σκηνής ήταν και ο δοτικός ντράμερ Morten Hansen, ο οποίος συνεισέφερε τα μάλλα και με τα δεύτερα φωνητικά του. Ο κιθαρίστας Steffan Petersen, από την άλλη –που αντάλλαξε την κιθάρα του με το μπάσο του Jakobsen σε κάποια κομμάτια– ήταν μια μάλλον αποστασιοποιημένη παρουσία. Έμοιαζε δηλαδή κάπως εκτός σε σχέση με τους άλλους δύο, αν και γι' αυτό ίσως να ευθυνόταν η ταλαιπωρία που είχε υποστεί εξαιτίας της απώλειας των ταξιδιωτικών του εγγράφων.
Εκείνο το βράδυ στη Death Disco, οι Foreign Resort είχαν απέναντί τους ένα κοινό που δεν ήταν μόνο μικρό, αλλά και αρκετά σφιγμένο στις εκδηλώσεις του. Παρότι όλοι βρίσκονταν εμφανέστατα «εκεί», αφοσιωμένοι στην περφόρμανς των 3 μουσικών, υπήρχε μια διστακτικότητα στις εκδηλώσεις –ακόμα και τα χειροκροτήματα χρειάστηκαν κάποια ώρα για να γίνουν θερμά. Ο Jakobsen δεν πτοήθηκε πάντως, και είναι προς τιμήν του αυτό: προλόγισε σχεδόν κάθε τραγούδι, πέταγε τις ατάκες του και προσπαθούσε να ανοίξει κουβέντα, πείραζε τους συνεργάτες του και βέβαια τα έδωσε όλα μαζί με εκείνους, ιδρώνοντας για τα καλά τη φανέλα του.
Οι προσπάθειές του εντέλει απέδωσαν καρπούς: δυο ζευγάρια βγήκαν μπροστά να χορέψουν, ενώ με το τέλος του κανονικού set, κάποιοι ζήτησαν (δειλά και πάλι, πάντως) «one more song». Οι Foreign Resort υποδέχθηκαν με ανακούφιση το αίτημα («we were afraid you'd never ask») και μας έπαιξαν δύο (“Torch It”, “Dark White”), κλείνοντας επιβλητικά ένα αποστομωτικό, σε κάθε περίπτωση, μιαμισάωρο.
Ελπίζω τουλάχιστον η μπάντα να κρατήσει ως ανάμνηση το «τέλος καλό, όλα καλά» από αυτήν την πρώτη της επίσκεψη στα μέρη μας και να επιδιώξει να ξανάρθει. Πρόκειται για γκρουπ που αξίζει να ακούσουν περισσότεροι και που έχει τα φόντα για να αγαπηθεί στα μέρη μας. Εδώ που τα λέμε, τέτοια απόδοση επί σκηνής σπάνια βλέπουμε, ακόμα και από καλλιτέχνες που μας επισκέπτονται ακολουθούμενοι από εκατονταπλάσια ποσά hype, σε σχέση με τους Foreign Resort.
{youtube}RDsB6ikCe7E{/youtube}
